တရားထိုင်၍ရှု့မှတ်နေစဉ် စိတ်သည် အခြားသို့စိတ်မရောက်ပဲ ဝင်လေနှင့်ထွက်လေကိုမှတ်သိစိတ်ဖြစ်နေသည်။သို့သော် ငြိမ်‌ေနသည်ဆိုသောသဘောထက် တစ်ဖြတ်ဖြတ်နှင့်လှုပ်နေသည့်သဘောကိုတွေ့ရတာဘာကြောင့်လည်း။

AI ကို run ဖို့သတ်မှတ်ထားတာထက်ကျော်သွားပီဖြစ်လို့နောက်မှမေးပါ။ ဒီလိုမျိုးအဖြစ်နဲဖို့ရာအတွက်ပိုက်ဆံပေးလှူနိုင်ပါတယ်။

တရားထိုင်၍ရှု့မှတ်နေစဉ် စိတ်သည် အခြားသို့စိတ်မရောက်ပဲ ဝင်လေနှင့်ထွက်လေကိုမှတ်သိစိတ်ဖြစ်နေသည်။သို့သော် ငြိမ်‌ေနသည်ဆိုသောသဘောထက် တစ်ဖြတ်ဖြတ်နှင့်လှုပ်နေသည့်သဘောကိုတွေ့ရတာဘာကြောင့်လည်း။

AI ကို run ဖို့သတ်မှတ်ထားတာထက်ကျော်သွားပီဖြစ်လို့နောက်မှမေးပါ။ ဒီလိုမျိုးအဖြစ်နဲဖို့ရာအတွက်ပိုက်ဆံပေးလှူနိုင်ပါတယ်။

တရားထိုင်၍ရှု့မှတ်နေစဉ် စိတ်သည် အခြားသို့စိတ်မရောက်ပဲ ဝင်လေနှင့်ထွက်လေကိုမှတ်သိစိတ်ဖြစ်နေသည်။သို့သော် ငြိမ်‌ေနသည်ဆိုသောသဘောထက် တစ်ဖြတ်ဖြတ်နှင့်လှုပ်နေသည့်သဘောကိုတွေ့ရတာဘာကြောင့်လည်း။

AI ကို run ဖို့သတ်မှတ်ထားတာထက်ကျော်သွားပီဖြစ်လို့နောက်မှမေးပါ။ ဒီလိုမျိုးအဖြစ်နဲဖို့ရာအတွက်ပိုက်ဆံပေးလှူနိုင်ပါတယ်။

တရားထိုင်၍ရှု့မှတ်နေစဉ် စိတ်သည် အခြားသို့စိတ်မရောက်ပဲ ဝင်လေနှင့်ထွက်လေကိုမှတ်သိစိတ်ဖြစ်နေသည်။သို့သော် ငြိမ်‌ေနသည်ဆိုသောသဘောထက် တစ်ဖြတ်ဖြတ်နှင့်လှုပ်နေသည့်သဘောကိုတွေ့ရတာဘာကြောင့်လည်း။

AI ကို run ဖို့သတ်မှတ်ထားတာထက်ကျော်သွားပီဖြစ်လို့နောက်မှမေးပါ။ ဒီလိုမျိုးအဖြစ်နဲဖို့ရာအတွက်ပိုက်ဆံပေးလှူနိုင်ပါတယ်။

အခြားပွဲတော်မှ မိမိစားရန်ပေးလာ၍ရလာသောသစ်သီးကို ဆွမ်းတော်ကပ်လျှင် ဆွမ်းကပ်ကောင်းမကောင်းသိချင်တာပါ

ဗုဒ္ဓဘာသာနည်းအရ၊ စင်ကြယ်သော စေတနာဖြင့် လှူဒါန်းကပ်လှူသော အစားအစာမှန်သမျှသည် သံဃာတော်များအတွက် ဆွမ်းကပ်ရန် သင့်လျော်ပါသည်။ သင်ရရှိထားသော သစ်သီးကို ဆွမ်းကပ်လိုသော စေတနာဖြင့် ကပ်လှူပါက ကုသိုလ်ရနိုင်ပါသည်။ သို့သော် အရေးကြီးသည်မှာ လှူဒါန်းသောအခါ စိတ်ထဲမှ ကြည်ညိုစွာ၊ ရိုသေစွာဖြင့် လှူဒါန်းရန် ဖြစ်ပါသည်။ လှူဒါန်းသည့်ပစ္စည်းထက် လှူဒါန်းသူ၏စိတ်နေစိတ်ထားက ပိုမိုအရေးကြီးပါသည်။ ထို့ကြောင့် သင်၏ကြည်ညိုသော စိတ်ဖြင့် လှူဒါန်းပါက ကောင်းမွန်သော ကုသိုလ်ကံ ရရှိမည်ဖြစ်ပါသည်။

အခြားနေရာတွင် ပွဲတော်တင်ထားသော သစ်သီးများကို မိမိကိုစာဖို့‌ပေးလာပါသည်။မိမိသည် ဈေးတွင်လည်ဝယ်ဖို့အဆင်မပြေသည့်အခြေအနေကြောင့် မိမိစားရန်ပေးလိုက်သော အခြားပွဲတော်က သစ်သီးကို မစားခင် ဘုရားဆွမ်းတော်ကပ်လို့ရပါသလား။

ဤမေးခွန်းသည် ဗုဒ္ဓဘာသာကျင့်စဉ်နှင့် ပတ်သက်သော အရေးကြီးသောမေးခွန်းတစ်ခုဖြစ်ပါသည်။ ဗုဒ္ဓဘာသာအယူအဆအရ၊ ဆွမ်းကပ်ခြင်းသည် စေတနာကောင်းဖြင့် ပြုလုပ်သော ကုသိုလ်ကောင်းမှုတစ်ခုဖြစ်ပါသည်။ သို့သော် ဆွမ်းကပ်ရာတွင် မိမိပိုင်ဆိုင်သော၊ မိမိရရှိထားသော ပစ္စည်းများကိုသာ ကပ်လှူသင့်ပါသည်။ သင့်အနေဖြင့် အခြားသူများက ပွဲတော်တွင် တင်ထားသော သစ်သီးများကို ရရှိခဲ့ပြီး ဖြစ်သောကြောင့်၊ ထိုသစ်သီးများသည် သင့်ပိုင်ဆိုင်မှုအောက်သို့ ရောက်ရှိသွားပြီဖြစ်ပါသည်။ ထို့ကြောင့် သင့်အနေဖြင့် ထိုသစ်သီးများကို ဘုရားဆွမ်းတော်အဖြစ် ကပ်လှူနိုင်ပါသည်။ သို့သော် အရေးကြီးသည်မှာ ကပ်လှူရာတွင် စေတနာကောင်းရှိရန်နှင့် လောဘကင်းစင်ရန် လိုအပ်ပါသည်။ ဆွမ်းကပ်ခြင်းကို ကိုယ်ကျိုးအတွက် မဟုတ်ဘဲ၊ ကုသိုလ်ရရန်နှင့် ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်တစ်ဦး၏ တာဝန်ဝတ္တရားအဖြစ် ဆောင်ရွက်သင့်ပါသည်။ ထို့အပြင် သင့်အနေဖြင့် ဆွမ်းကပ်ပြီးနောက် ကျန်ရှိသော သစ်သီးများကို စားသုံးနိုင်ပါသည်။ ဤသို့ပြုလုပ်ခြင်းဖြင့် သင်သည် ဗုဒ္ဓဘာသာကျင့်စဉ်ကို လေးစားလိုက်နာရင်း၊ သင့်လိုအပ်ချက်ကိုလည်း ဖြည့်ဆည်းနိုင်မည်ဖြစ်ပါသည်။

တရားထိုင်နေစဉ် ပုံမှန်ကြားရယုံလောက် မိမိကိုခေါ်လိုက်သည်ကို လန့်သွားတာ ဘာကြောင့်လည်း။ဘယ်လိုသဘောကြောင့်လည်း

ဤသည်မှာ သတိပဋ္ဌာန်ဘာဝနာ၏ အရေးကြီးသော အပိုင်းတစ်ခုဖြစ်ပါသည်။ တရားထိုင်နေစဉ် မိမိကိုခေါ်လိုက်သည်ကို လန့်သွားခြင်းသည် စိတ်၏ သဘာဝကို ပြသနေခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ဤသို့ဖြစ်ရခြင်းမှာ: ၁။ စိတ်သည် ပစ္စုပ္ပန်တွင် အပြည့်အဝ မတည်ရှိသေးခြင်း ၂။ သတိမလုံလောက်သေးခြင်း ၃။ စိတ်၏ လှုပ်ရှားမှုများကို အပြည့်အဝ မသိရှိသေးခြင်း တို့ကြောင့်ဖြစ်ပါသည်။ ဤအတွေ့အကြုံသည် သင့်အတွက် အရေးကြီးသော သင်ခန်းစာတစ်ခုဖြစ်ပါသည်။ ဤမှတစ်ဆင့် သင်သည် စိတ်၏သဘာဝကို ပို၍နားလည်လာပြီး သတိပိုမိုထားနိုင်ရန် လေ့ကျင့်နိုင်ပါသည်။ ဆက်လက်၍ တရားအားထုတ်ရာတွင် ပစ္စုပ္ပန်တွင် သတိရှိရှိနေထိုင်ခြင်း၊ စိတ်၏လှုပ်ရှားမှုများကို အာရုံပြုလေ့လာခြင်းတို့ဖြင့် တဖြေးဖြေး တိုးတက်လာမည်ဖြစ်ပါသည်။

တရားထိုင်နေစဉ် စိတ်သည်ငြိမ်၍နေသောအချိန် ကျယ်လောင်သောအသံကြားလိုက်သည့်အခါ လန့်သွားသည့်သဘောဖြစ်သွားတာဘာကြောင့်လည်း။ဘယ်လိုသဘောကြောင့်လည်း။

ဤသည်မှာ သဘာဝကျသော စိတ်၏တုန့်ပြန်မှုတစ်ခုဖြစ်ပါသည်။ တရားထိုင်နေစဉ် စိတ်သည် ငြိမ်သက်နေသော်လည်း၊ ရုတ်တရက် ကျယ်လောင်သောအသံကြားလိုက်သည့်အခါ လန့်သွားခြင်းမှာ ကိုယ်ခန္ဓာနှင့် စိတ်က အန္တရာယ်ရှိနိုင်သည်ဟု ယူဆသောကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။ ဤသို့ဖြစ်ရခြင်းမှာ အကြောင်းရင်းနှစ်ခုရှိပါသည်: ၁။ သတိပဋ္ဌာန်မခိုင်မာသေးခြင်း - တရားထိုင်နေစဉ် သတိပဋ္ဌာန်အားနည်းနေပါက ရုတ်တရက်ဖြစ်ပေါ်လာသော အာရုံများကို လျင်မြန်စွာ သတိဖြင့် မှတ်သားနိုင်စွမ်း မရှိသေးပါ။ ၂။ ဝိပဿနာဉာဏ် မရင့်ကျက်သေးခြင်း - ဝိပဿနာဉာဏ် မရင့်ကျက်သေးပါက ပြင်ပအာရုံများကို ဓမ္မဓိဋ္ဌာန်ကျကျ မြင်နိုင်စွမ်း မရှိသေးပါ။ ထို့ကြောင့် တရားအားထုတ်နေစဉ် ဤကဲ့သို့ဖြစ်ပေါ်လာသော စိတ်၏တုန့်ပြန်မှုများကို သတိဖြင့် ရှုမှတ်ခြင်း၊ လက်ခံခြင်းဖြင့် တဖြည်းဖြည်း ကျော်လွှားနိုင်မည်ဖြစ်ပါသည်။ ဆက်လက်၍ တရားအားထုတ်ခြင်းဖြင့် သတိပဋ္ဌာန်နှင့် ဝိပဿနာဉာဏ်များ ရင့်ကျက်လာပြီး ဤကဲ့သို့သော တုန့်ပြန်မှုများ လျော့နည်းသွားမည်ဖြစ်ပါသည်။

လူတစ်ယောက် တစ်ရားထိုင်နေသည်ကိုသိသည်။မိမိဆူညံသံပြုလုပ်လျှင် သူ့အတွက်အနှောက်အယှက်ဖြစ်စေနိုင်သည်ဆိုတာကိုလည်းသိသည်။ထိုသို့သိနေလျက်နှင့် တရားထိုင်သူကိုအနှောက်အယှက်ဖြစ်စေလိုတာမဟုတ် မိမိ၏စိတ်အပန်းဖြေမှုသာလျှင်ဖြစ်သည်ဆိုသည်မှာသဘာဝကျမည်လား။ဖြစ်စေနိုင်သော အကျိုးအပြစ်ကိုဖော်ပြပါ။

ဤအခြေအနေတွင် တရားထိုင်နေသူကို အနှောင့်အယှက်မဖြစ်အောင် ရှောင်ရှားသင့်ပါသည်။ ကိုယ်ချင်းစာတရားထားပြီး သူတစ်ပါး၏ တရားအားထုတ်မှုကို လေးစားသင့်ပါသည်။ မိမိ၏ စိတ်အပန်းဖြေမှုအတွက် အခြားနည်းလမ်းများ ရှာဖွေသင့်ပါသည်။ ဥပမာ - တိတ်ဆိတ်သော နေရာသို့ သွားရောက်ခြင်း၊ တရားထိုင်နေသူနှင့် ဝေးရာသို့ ရွှေ့ပြောင်းခြင်း စသည်ဖြင့်။ တရားထိုင်နေသူကို အနှောင့်အယှက်ပေးခြင်းသည် သူ၏ စိတ်ငြိမ်သက်မှုကို ပျက်စီးစေနိုင်ပြီး၊ မကောင်းမှုကံကိုလည်း ဖြစ်စေနိုင်ပါသည်။ တစ်ဖက်သားကို နားလည်မှု၊ ကိုယ်ချင်းစာတရားထားမှုတို့သည် ဗုဒ္ဓဘာသာ၏ အခြေခံကျင့်စဉ်များ ဖြစ်ပါသည်။ ထို့ကြောင့် အခြားသူများ၏ တရားအားထုတ်မှုကို လေးစားသင့်ပြီး၊ မိမိ၏ ပျော်ရွှင်မှုကြောင့် သူတစ်ပါးကို မထိခိုက်စေရန် သတိထားသင့်ပါသည်။

လူတစ်ယောက် တရားထိုင်နေစဉ် မိမိသည် သူဒုက္ခရောက်ပါစေဟုစိတ်မရှိသော်လည်း ဂစ်တာတီး သီချင်ဆို၍ဆူညံသံများပြုလုပ်လျှင်အပြစ်ဖြစ်သလား။

ဤအခြေအနေတွင် အပြစ်ဟု အတိအကျပြောရန် ခက်ခဲပါသည်။ ကုသိုလ်၊ အကုသိုလ်ဟူသည် စေတနာအပေါ်တွင် မူတည်ပါသည်။ ထိုသူသည် တမင်သက်သက် နှောင့်ယှက်ရန် ရည်ရွယ်ချက်မရှိပါက အပြစ်ဟု မဆိုနိုင်ပါ။ သို့သော် တရားအားထုတ်နေသူအပေါ် နောက်ပိုင်းတွင် သနားကရုဏာထားပြီး ပိုမိုဆိတ်ငြိမ်စွာ နေထိုင်နိုင်လျှင် ပိုမိုကောင်းမွန်ပါသည်။ အချင်းချင်း နားလည်မှု၊ သည်းခံမှုဖြင့် လေးစားစွာ ဆက်ဆံခြင်းသည် အကောင်းဆုံး နည်းလမ်းဖြစ်ပါသည်။ တရားအားထုတ်နေသူအနေဖြင့်လည်း အသံဆူညံမှုများအပေါ် စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးမဖြစ်ဘဲ သည်းခံခွင့်လွှတ်နိုင်အောင် ကြိုးစားသင့်ပါသည်။ ဤသို့ဖြင့် မိမိ၏စိတ်ကို ပို၍ အင်အားကြီးမားစေပြီး တရားဘာဝနာအားလည်း တိုးတက်စေနိုင်ပါသည်။

ရှူသွင်းရှူထုပ်သည့်စိတ်ကိုသိမှတ်ခြင်းသည်အာနာပါနသတိမဖြစ်ပဲလမ်းလွဲသွားမည်စိုး၍ဖြစ်ပါသည်။ထနု့ကြောင့် ရှူသွင်းရှူထုပ်သည့်စိတ်ကိုသိမှတ်ရှူ့ပွားခြင်း၏ ကောင်းကျိုးဆိုးကျိုးကို အကြောင်းအကျိုးနှင့်တကွရှင်းပြပါ။

ဤမေးခွန်းသည် အာနာပါနဿတိ ဘာဝနာနှင့် ပတ်သက်သော အရေးကြီးသော မေးခွန်းဖြစ်ပါသည်။ အာနာပါနဿတိ ဘာဝနာ၏ အဓိက ရည်ရွယ်ချက်မှာ ဝင်လေထွက်လေကို သတိဖြင့် မှတ်သားရန်ဖြစ်ပါသည်။ သို့သော် ရှူသွင်းရှူထုတ်သည့် စိတ်ကိုသိမှတ်ခြင်းသည်လည်း အကျိုးရှိနိုင်ပါသည်။ ကောင်းကျိုးများ: ၁။ စိတ်၏လှုပ်ရှားမှုကို ပိုမိုသတိပြုမိစေသည်။ ၂။ စိတ်ကို ပစ္စုပ္ပန်တွင် တည်ငြိမ်စေသည်။ ၃။ စိတ်နှင့်ကိုယ်၏ ဆက်စပ်မှုကို နားလည်စေသည်။ ဆိုးကျိုးများ: ၁။ အာနာပါနဿတိ၏ အဓိက အာရုံဖြစ်သော အသက်ရှူခြင်းမှ အာရုံလွဲသွားနိုင်သည်။ ၂။ စိတ်ကို အလွန်အကျွံ စိစစ်လေ့လာခြင်းဖြင့် သဘာဝကျကျ မရှိနိုင်ပါ။ အကြောင်းအကျိုး: ရှူသွင်းရှူထုတ်သည့် စိတ်ကို သိမှတ်ခြင်းသည် ကိုယ်စိတ်နှစ်ပါး၏ အပြန်အလှန် ဆက်စပ်မှုကို ပိုမိုနက်နဲစွာ နားလည်စေပါသည်။ သို့သော် ဗုဒ္ဓ၏ မူလသင်ကြားမှုဖြစ်သော အသက်ရှူခြင်းကိုသာ အဓိကထား၍ အာရုံပြုသင့်ပါသည်။ ထို့ကြောင့် ရှူသွင်းရှူထုတ်သည့် စိတ်ကို သိမှတ်ခြင်းကို အပိုဆောင်း လေ့ကျင့်ခန်းအဖြစ်သာ သုံးသင့်ပြီး၊ အဓိက အာနာပါနဿတိ ဘာဝနာမှ မသွေဖယ်သင့်ပါ။

မိမိသည် ငယ်စဉ်က မည်သည့်တရားမှမကြားနာဖူးခင်အချိန်က အသက်ရှူခြင်းနှင့်ထုပ်ခြင်းကို စိတ်ကလိုက်သိ၍ဆော့ကစားတဲ့နည်းဖြင့် တစ်ယောက်ထည်းဆော့ကစားခဲ့ဖူးသည်။ထို့ကြောင့် ယခုအချိန်တွင်လည်း လေနှင့်နှာခေါင်းထိသည့်နေရာကိုမှတ်ခြင်းထက် ရှူသွင်းရှူထုပ်သည့်စိတ်ကိုမှတ်ခြင်း၌ပိုအားသန်၍ ယခုအတိုင်းပဲဆက်မှတ်နေပါသည်။ဝေဖန်အကြံပြုပေးပါ။

ဤသို့မေးမြန်းလာသည့်အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါသည်။ သင်၏အတွေ့အကြုံသည် စိတ်ဝင်စားဖွယ်ကောင်းပြီး တန်ဖိုးရှိပါသည်။ ဗုဒ္ဓဘာသာတရားတော်အရ၊ အသက်ရှူခြင်းကို သတိပြုမှတ်သားခြင်းသည် အာနာပါနဿတိဟုခေါ်သော အရေးကြီးသောဘာဝနာတစ်ခုဖြစ်ပါသည်။ သင်ပြုလုပ်နေသည့်အတိုင်း ရှူသွင်းရှူထုတ်သည့် စိတ်ကိုမှတ်ခြင်းသည်လည်း တန်ဖိုးရှိသော ကျင့်စဉ်တစ်ခုဖြစ်ပါသည်။ သို့သော် ဗုဒ္ဓဟာသာကျင့်စဉ်တွင် ရုပ်နှင့်နာမ်ကို ခွဲခြားသိမြင်နိုင်ရန် အရေးကြီးပါသည်။ ထို့ကြောင့် လေထိတွေ့မှုကဲ့သို့သော ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာခံစားမှုနှင့် ရှူသွင်းရှူထုတ်လိုသောစိတ်ကဲ့သို့သော စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာဖြစ်စဉ်နှစ်ခုလုံးကို သတိဖြင့်မှတ်သားနိုင်ရန် အကြံပြုလိုပါသည်။ ဤနည်းဖြင့် ရုပ်နှင့်နာမ်၏သဘာဝကို ပိုမိုနက်နဲစွာ နားလည်လာနိုင်ပြီး၊ အနိစ္စ၊ ဒုက္ခ၊ အနတ္တဟူသော သုံးပါးသွင်းလက္ခဏာကို ပိုမိုထိုးထွင်းသိမြင်နိုင်မည်ဖြစ်ပါသည်။ သင်၏ကျင့်စဉ်သည် တန်ဖိုးရှိပါသည်။ ဆက်လက်အားထုတ်ပါ။ သို့သော် ရုပ်နာမ်နှစ်ပါးစလုံးကို ဟန်ချက်ညီညီ သတိပြုနိုင်ရန် ကြိုးစားကြည့်ပါရန် အကြံပြုလိုပါသည်။

အာနာပါနသတိ ရှု့မှတ်ရာတွင် လေနှင့်နှာခေါင်းတို့၏ထိရာကို သတိဖြင့်ရှု့မှတ်ရမည်ဟုမှတာသားဖူးသည်။မိမိရှု့မှတ်ရာတွင် ထိုလေနှင့်နှာခေါင်းတို့ထိရာကိုမဟုတ်ပဲ အသက်ရှူလျှင် ရှူသည့်စိတ်ကိုမှတ်၍ ထုပ်လျှင်ထုပ်သည့်စိတ်ကိုမှတ်သည်။မိမိရှု့သောနည်းမှာမှန်သလားမှားသလား။ဘယ်လိုကွာခြားသလည်း။အကျိုးအပြစ်ကိုဖော်ပြပါ

အာနာပါနသတိ ဘာဝနာကျင့်စဉ်တွင် လေနှင့်နှာခေါင်းထိတွေ့ရာကို သတိဖြင့်ရှုမှတ်ခြင်းသည် အဓိကနည်းလမ်းဖြစ်ပါသည်။ သင်ဖော်ပြသည့်နည်းလမ်းမှာ စိတ်ကိုအာရုံပြုခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ကွာခြားချက်များမှာ - ၁။ အာရုံပြုရာနေရာ - လေထိတွေ့မှုကို အာရုံပြုခြင်းနှင့် စိတ်ကိုအာရုံပြုခြင်း ၂။ သဘာဝကျမှု - လေထိတွေ့မှုသည် ပိုမိုသဘာဝကျပြီး စိတ်ကိုအာရုံပြုခြင်းသည် ပို၍ခက်ခဲနိုင်သည် ၃။ စိတ်ငြိမ်သက်မှု - လေထိတွေ့မှုသည် စိတ်ကိုပိုမိုငြိမ်သက်စေနိုင်သည် အကျိုးအပြစ်များမှာ - အကျိုး: - စိတ်၏လှုပ်ရှားမှုကို ပိုမိုသိရှိနိုင်သည် - စိတ်ကိုထိန်းချုပ်နိုင်စွမ်း တိုးတက်လာနိုင်သည် အပြစ်: - စိတ်ကိုအာရုံပြုရန် ပိုမိုခက်ခဲနိုင်သည် - စိတ်လွင့်ပျံ့မှု ဖြစ်နိုင်ခြေပိုများသည် နိဂုံးချုပ်အနေဖြင့် နှစ်နည်းလုံးကျင့်သုံးနိုင်သော်လည်း၊ ရိုးရိုးလေထိတွေ့မှုကို အာရုံပြုခြင်းက စတင်သူများအတွက် ပိုမိုသင့်တော်ပါသည်။ မိမိအတွက် အဆင်ပြေသော နည်းလမ်းကို ရွေးချယ်ကျင့်သုံးနိုင်ပါသည်။

ဒိဋ္ဌိ ဖြုတ်တယ်ဆိုတာဘာကိုပြောတာလဲ

ဒိဋ္ဌိဖြုတ်တယ်ဆိုတာ မှားယွင်းသော အယူအဆများကို စွန့်လွှတ်ခြင်းကို ဆိုလိုပါတယ်။ ဗုဒ္ဓဘာသာမှာ ဒိဋ္ဌိဆိုတာ မှားယွင်းသော အမြင်၊ အယူအဆတွေကို ဆိုလိုပါတယ်။ ဒိဋ္ဌိဖြုတ်ခြင်းဟာ မိမိရဲ့စိတ်ထဲမှာ စွဲမြဲနေတဲ့ မှားယွင်းသော အတွေးအခေါ်တွေကို ဖယ်ရှားပြီး၊ မှန်ကန်သော အမြင်နဲ့ အသိပညာကို ရရှိအောင် ကြိုးစားခြင်းဖြစ်ပါတယ်။ ဥပမာ - အတ္တဒိဋ္ဌိ (ငါ-ငါ့ဟာဆိုတဲ့ စွဲလမ်းမှု)၊ သဿတဒိဋ္ဌိ (ထာဝရတည်မြဲသည်ဟု ယူဆခြင်း)၊ ဥစ္ဆေဒဒိဋ္ဌိ (သေပြီးရင် ဘာမှမရှိတော့ဘူးလို့ ယူဆခြင်း) စတဲ့ မှားယွင်းတဲ့ အယူအဆတွေကို စွန့်လွှတ်ပြီး၊ အနိစ္စ၊ ဒုက္ခ၊ အနတ္တဆိုတဲ့ လက္ခဏာသုံးပါးကို သိမြင်လာခြင်းဟာ ဒိဋ္ဌိဖြုတ်ခြင်းပဲ ဖြစ်ပါတယ်။ ဒိဋ္ဌိဖြုတ်ခြင်းဟာ ဗုဒ္ဓဘာသာရဲ့ အဓိကကျတဲ့ ကျင့်စဉ်တစ်ခုဖြစ်ပြီး၊ နိဗ္ဗာန်ရောက်ကြောင်းတရားကို ပွားများနိုင်ဖို့အတွက် အရေးကြီးပါတယ်။

ဒိဋ္ဌိ အကြောင်းပြောပါ

ဒိဋ္ဌိဆိုတာ အမြင်၊ အယူအဆ၊ သဘောထားလို့ အဓိပ္ပာယ်ရပါတယ်။ ဗုဒ္ဓဘာသာမှာ ဒိဋ္ဌိကို အမှန်နဲ့အမှား ဆိုပြီး နှစ်မျိုးခွဲခြားထားပါတယ်။ သမ္မာဒိဋ္ဌိဆိုတာ မှန်ကန်တဲ့အမြင်၊ အယူအဆဖြစ်ပြီး ကံ-ကံ၏အကျိုးကို ယုံကြည်ခြင်း၊ သစ္စာလေးပါးကို သိမြင်နားလည်ခြင်းတို့ ပါဝင်ပါတယ်။ မိစ္ဆာဒိဋ္ဌိကတော့ မှားယွင်းတဲ့အမြင်၊ အယူအဆဖြစ်ပြီး ကံ-ကံ၏အကျိုးကို မယုံကြည်ခြင်း၊ အတ္တကို စွဲလမ်းခြင်းတို့ ပါဝင်ပါတယ်။ ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်တွေအနေနဲ့ သမ္မာဒိဋ္ဌိကို ပွားများပြီး မိစ္ဆာဒိဋ္ဌိကို ပယ်ဖို့ ကြိုးစားသင့်ပါတယ်။ ဒါမှသာ ဘဝမှာ အမှန်တရားကို သိမြင်နိုင်ပြီး ဒုက္ခကင်းစင်တဲ့ နိဗ္ဗာန်ကို ရောက်ရှိနိုင်မှာ ဖြစ်ပါတယ်။

ငါးဆိုတာ မရှိဘူးဆိုရင် အဝိဇ္ဇာက ဘယ်သူကလုပ်တာလဲ။

ကျေးဇူးပြုပီး ဘုရားတရားနှင့် ပတ်သက်တာကို မေးပါ။ ဗုဒ္ဓဘာသာတရားတော်များအရ အဝိဇ္ဇာသည် ပဋိစ္စသမုပ္ပါဒ်တရားတော်၏ အစဆုံးအကြောင်းတရားဖြစ်ပြီး၊ အကြောင်းမဲ့ဖြစ်ပေါ်လာသည့် သဘာဝတရားတစ်ခုဖြစ်ပါသည်။ အဝိဇ္ဇာသည် တစ်စုံတစ်ဦးက ဖန်တီးထားခြင်း မဟုတ်ဘဲ၊ သံသရာလည်နေသမျှ အမြဲတမ်းရှိနေသော တရားတစ်ပါးဖြစ်ပါသည်။

တရားထိုင်ရင်းမတူညီ‌ေသာအတွေ့အကြုံနှစ်ခုကိုသတိထားမိတယ်။ပထမတစ်ခုသည်သတိပဌာန် သိမှု့နှင့် သိသဘော ပို၍ဂရုစိုက်အားထုပ်ရာတွင် ပြင်းထန်သောဝေဒနာတက်လာချိန်မခံနိုင်သည့်အဖြစ်မျိုးကြုံရသည်။ဒုတိယတစ်ချက်မှာအာနာပါနသတိပို၍အားစိုက်ပီး ဝေလေနှင့်ထွက်ကိုသာလျှင်အထူးဂရုပြု၍အားထုပ်ရာတွင် ထိုဝေဒနာကိုသည်းခံနိုင်သည့်သဘောရှိသည်။ဘာကြောင့်လည်းရှင်းပြပေးပါ။ဒီနှစ်မျိုးကိုဘယ်လိုပေါင်းစပ်၍ရှု့မှတ်လျင်ကောင်းမည်နည်း။သို့မဟုတ်မည်သည့်တစ်ခုကိုရွေးရမည်နည်း။

ဤမေးခွန်းသည် တရားထိုင်ခြင်းနှင့် ပတ်သက်သော အရေးကြီးသော မေးခွန်းဖြစ်ပါသည်။ ကျွန်ုပ်အနေဖြင့် အောက်ပါအတိုင်း ရှင်းပြလိုပါသည်။ ၁။ သတိပဋ္ဌာန်နှင့် အာနာပါနတို့၏ ကွာခြားချက် - သတိပဋ္ဌာန်သည် ဝေဒနာအပါအဝင် ခန္ဓာကိုယ်တွင်ဖြစ်ပေါ်နေသော အရာအားလုံးကို သတိဖြင့် မှတ်သားခြင်းဖြစ်သည်။ - အာနာပါနသည် အသက်ရှူခြင်းကိုသာ အဓိကထား၍ အာရုံပြုခြင်းဖြစ်သည်။ ၂။ ဝေဒနာခံစားရခြင်း ကွာခြားရခြင်းအကြောင်းရင်း - သတိပဋ္ဌာန်တွင် ဝေဒနာကို တိုက်ရိုက်သတိထားမိသောကြောင့် ပို၍ပြင်းထန်စွာခံစားရခြင်းဖြစ်သည်။ - အာနာပါနတွင် အသက်ရှူခြင်းကိုသာ အာရုံစိုက်သောကြောင့် ဝေဒနာကို လျစ်လျူရှုနိုင်ခြင်းဖြစ်သည်။ ၃။ နှစ်မျိုးပေါင်းစပ်ရှုမှတ်နည်း - စတင်တရားထိုင်ချိန်တွင် အာနာပါနဖြင့် စိတ်ကိုတည်ငြိမ်စေပါ။ - ထို့နောက် သတိပဋ္ဌာန်သို့ ကူးပြောင်း၍ ခန္ဓာကိုယ်တွင်ဖြစ်ပေါ်နေသော အရာများကို သတိဖြင့်မှတ်သားပါ။ - ဝေဒနာပြင်းထန်လာပါက အာနာပါနသို့ ပြန်လည်ကူးပြောင်း၍ စိတ်ကိုတည်ငြိမ်စေပါ။ ဤနည်းဖြင့် နှစ်မျိုးစလုံး၏ အကျိုးကျေးဇူးကို ခံစားနိုင်မည်ဖြစ်ပါသည်။ မိမိ၏အခြေအနေပေါ်မူတည်၍ သင့်တော်သောနည်းလမ်းကို ရွေးချယ်အသုံးပြုသင့်ပါသည်။

တရားထိုင်ရင်းမတူညီ‌ေသာအတွေ့အကြုံနှစ်ခုကိုသတိထားမိတယ်။ပထမတစ်ခုသည် သိမှု့နှင့် သိသဘော ပို၍ဂရုစိုက်အားထုပ်ရာတွင် ပြင်းထန်သောဝေဒနာတက်လာချိန်မခံနိုင်သည့်အဖြစ်မျိုးကြုံရသည်။ဒုတိယတစ်ချက်မှာ ဝေလေနှင့်ထွက်ကိုသာလျှင်အထူးဂရုပြု၍အားထုပ်ရာတွင် ထိုဝေဒနာကိုသည်းခံနိုင်သည့်သဘောရှိသည်။ဘာကြောင့်လည်းရှင်းပြပေးပါ။

ဤမေးခွန်းသည် တရားထိုင်ခြင်းနှင့် သတိပဋ္ဌာန်ဘာဝနာအကြောင်း မေးမြန်းထားခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ဗုဒ္ဓဘာသာအမြင်အရ အောက်ပါအတိုင်း ရှင်းပြနိုင်ပါသည်: ၁။ ပထမအတွေ့အကြုံတွင် သိမှု့နှင့် သိသဘောကို အာရုံစိုက်ခြင်းသည် စိတ်ကို ဝေဒနာပေါ် ပိုမိုအာရုံရောက်စေပါသည်။ ထို့ကြောင့် ဝေဒနာကို ပိုမိုသတိပြုမိပြီး မခံနိုင်သည့်အဖြစ် ဖြစ်ပေါ်လာခြင်းဖြစ်သည်။ ၂။ ဒုတိယအတွေ့အကြုံတွင် ဝေလေနှင့်ထွက်သက်ကိုသာ အဓိကအာရုံစိုက်ခြင်းဖြင့် စိတ်သည် ဝေဒနာမှ ခွာထွက်လာပြီး အသက်ရှူခြင်းပေါ်တွင်သာ စူးစိုက်နေသောကြောင့် ဝေဒနာကို သည်းခံနိုင်စွမ်း ပိုမိုမြင့်မားလာခြင်းဖြစ်သည်။ ဤသည်မှာ သတိပဋ္ဌာန်ဘာဝနာ၏ အဓိကသဘောတရားဖြစ်သည့် "သတိ" နှင့် "ဥပေက္ခာ" တို့၏ အရေးပါပုံကို ပြသနေပါသည်။ အသက်ရှူခြင်းကဲ့သို့သော ဗဟိုချက်တစ်ခုပေါ် အာရုံစိုက်ခြင်းဖြင့် စိတ်ကို ဝေဒနာမှ လွတ်မြောက်စေပြီး ပိုမိုကြည်လင်တည်ငြိမ်စေနိုင်ပါသည်။ ဤနည်းဖြင့် တရားထိုင်သူသည် ဝေဒနာများကို ပိုမိုကောင်းစွာ ကိုင်တွယ်နိုင်ပြီး ဉာဏ်ပညာနှင့် အသိတရားတိုးတက်လာနိုင်ပါသည်။

ပေါ်လာသောပြင်ထန်သောဝေဒနာသည် တိုးခြင်း လျော့သွားခြင်း သဘောကို မြင်တွေ့ရပါသည်။သို့သော် ထိုသဘောကိုတွေ့သော်လည်း ကြာကြာဆက်ထိုင်၍မရတာဘာကြောင့်လည်း

ဤသည်မှာ ကောင်းမွန်သော တရားကျင့်စဉ်၏ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခု ဖြစ်ပါသည်။ ဝေဒနာ၏ သဘာဝကို သင်မြင်တွေ့နေခြင်းသည် အလွန်ကောင်းမွန်ပါသည်။ သို့သော် ကြာကြာဆက်ထိုင်၍မရခြင်းမှာ အကြောင်းရင်း အများအပြားကြောင့် ဖြစ်နိုင်ပါသည်။ ၁။ စိတ်၏ စွမ်းအားနှင့် သတိ မလုံလောက်သေးခြင်း - တရားထိုင်ရာတွင် စိတ်ကို အာရုံတစ်ခုတည်းပေါ်တွင် စူးစိုက်ထားရန် လိုအပ်ပါသည်။ ဤသည်မှာ လေ့ကျင့်မှုနှင့် အချိန်ယူရပါသည်။ ၂။ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ အခက်အခဲများ - ကိုယ်ခန္ဓာ၏ နာကျင်မှု သို့မဟုတ် မသက်မသာဖြစ်မှုများက တရားထိုင်ခြင်းကို အနှောင့်အယှက် ဖြစ်စေနိုင်ပါသည်။ ၃။ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ အတားအဆီးများ - စိုးရိမ်ပူပန်မှု၊ စိတ်ပျံ့လွင့်မှု သို့မဟုတ် စိတ်ဖိစီးမှုများက တရားထိုင်ခြင်းကို ခက်ခဲစေနိုင်ပါသည်။ ၄။ လေ့ကျင့်မှု မလုံလောက်ခြင်း - တရားထိုင်ခြင်းသည် ပုံမှန်လေ့ကျင့်မှုနှင့် ဇွဲလုံ့လ လိုအပ်ပါသည်။ သင့်အနေဖြင့် တဖြည်းဖြည်းချင်း လေ့ကျင့်ခြင်း၊ သတိနှင့် ဝီရိယကို တိုးမြှင့်ခြင်း၊ သင့်လျော်သော ထိုင်နည်းကို ရှာဖွေခြင်းတို့ဖြင့် တိုးတက်မှုရရှိနိုင်ပါသည်။ သည်းခံခြင်းနှင့် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ကရုဏာထားခြင်းတို့သည်လည်း အရေးကြီးပါသည်။ တရားထိုင်ခြင်းသည် ခရီးရှည်တစ်ခုဖြစ်ပြီး၊ တဖြည်းဖြည်း တိုးတက်လာမည်ဖြစ်ပါသည်။

ဝေဒနာသည် မမြဲဘူးဆိုသည့်အတိုင်းအတာကို ဘယ်လိုမမြဲကြောင်းကိုသိအောင်လေ့လာရမလည်း။ ယခုဖြစ်နေသည်မှာ ဝေဒနာသည်‌ထိုင်တာကြာလို့ပေါ်လာတဲအခါ တောက်လျောက်ဖြစ်နေသည်ဟုပဲမြင်နေသည်။

ဝေဒနာ၏မမြဲခြင်းသဘောကို နားလည်ရန် အောက်ပါအချက်များကို စဉ်းစားကြည့်သင့်ပါသည်: ၁။ အာရုံပြောင်းလဲမှု - ထိုင်နေစဉ် ဝေဒနာပေါ်လာသော်လည်း၊ ထ၍လမ်းလျှောက်လိုက်လျှင် ထိုဝေဒနာ ပျောက်သွားတတ်ပါသည်။ ၂။ ပြင်းထန်မှုအတက်အကျ - ဝေဒနာသည် တစ်ပုံစံတည်း မဟုတ်ဘဲ တစ်ခါတစ်ရံ ပိုပြင်းလာခြင်း၊ တစ်ခါတစ်ရံ သက်သာလာခြင်းများ ရှိတတ်ပါသည်။ ၃။ အသေးစိတ်လေ့လာခြင်း - ဝေဒနာကို အာရုံစိုက်၍ သေချာကြည့်လျှင် အမြဲတမ်း တူညီသော ခံစားချက် မဟုတ်ဘဲ၊ ပူခြင်း၊ တင်းကျပ်ခြင်း၊ ထိုးခြင်း စသည်ဖြင့် အမျိုးမျိုးပြောင်းလဲနေသည်ကို တွေ့ရပါမည်။ ၄။ နိဗ္ဗာန်ရောက်ကြောင်းတရား - ဝေဒနာကို မမြဲဟု သိမြင်ခြင်းသည် နိဗ္ဗာန်ရောက်ကြောင်းတရားဖြစ်သောကြောင့် ဆက်လက်အားထုတ်ရန် လိုအပ်ပါသည်။ ဤနည်းဖြင့် ဝေဒနာ၏ မမြဲသော သဘောကို ပိုမိုနက်နဲစွာ နားလည်လာနိုင်ပါသည်။ ဆက်လက်၍ တရားအားထုတ်ခြင်းဖြင့် ပိုမိုနက်နဲသော အသိဉာဏ်များ ရရှိလာမည် ဖြစ်ပါသည်။

တရားထိုင်စဉ် ပြင်းထန်သောဝေဒနာကို မခံနိုင်၍ ပြောင်းခြင်းပြင်ခြင်းသည် ဒိဌိမကွာနိုင်၍ဖြစ်နေတာလား

ဒီမေးခွန်းကတော့ တရားထိုင်တဲ့အခါ ကြုံတွေ့ရတဲ့ အခက်အခဲတစ်ခုအကြောင်း မေးထားတာပါ။ တရားထိုင်စဉ် ခံစားရတဲ့ ပြင်းထန်တဲ့ဝေဒနာဟာ သဘာဝကျပါတယ်။ ဒါကို သည်းခံပြီး ဆက်လက်ထိုင်နိုင်ဖို့ ကြိုးစားသင့်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် တကယ်လို့ မခံနိုင်လောက်အောင် ပြင်းထန်လာရင် ပြောင်းလဲပြင်ဆင်တာလည်း ရပါတယ်။ ဒီလိုပြောင်းလဲပြင်ဆင်တာဟာ ဒိဋ္ဌိမကွာနိုင်လို့ မဟုတ်ပါဘူး။ ကိုယ်ခန္ဓာကို အလွန်အမင်း ညှဉ်းပန်းနှိပ်စက်တာမျိုး မလုပ်သင့်ကြောင်း ဗုဒ္ဓက သွန်သင်ခဲ့ပါတယ်။ အဓိကကတော့ စိတ်ကို ဝေဒနာပေါ်မှာ အာရုံစိုက်ထားပြီး၊ ဝေဒနာရဲ့သဘာဝကို လေ့လာဖို့ပါ။ ဝေဒနာဟာ မမြဲဘူး၊ ဒုက္ခဖြစ်တယ်၊ အနတ္တဖြစ်တယ်ဆိုတာကို သိအောင်ကြိုးစားရမှာပါ။ တရားထိုင်တဲ့အခါ အခက်အခဲတွေကြုံတွေ့ရတာဟာ ပုံမှန်ပါပဲ။ ဒါကြောင့် စိတ်ရှည်သည်းခံပြီး ဆက်လက်အားထုတ်ဖို့ အရေးကြီးပါတယ်။

မနောဒွါရပေါ် ထင်လာသောရူပါရုံကို ဓမ္မာရုံ (စိတ်ကူးအာရုံ) အဖြစ်ပြောင်းလည်းပေးသောအခြေအနေနှင့်န္တီရဏဆိုတဲ့စိတ်ခဏနဲ့ အချိန်အားဖြင့်သဘောအားဖြင့်ကိုက်သလား

ဤမေးခွန်းသည် နက်နဲသော အဘိဓမ္မာနှင့် စိတ်ပညာဆိုင်ရာ အကြောင်းအရာဖြစ်ပါသည်။ ဗုဒ္ဓဘာသာ အဘိဓမ္မာအရ မနောဒွါရတွင် ထင်လာသော ရုပ်အာရုံကို စိတ်ကူးအာရုံအဖြစ် ပြောင်းလဲပေးသည့် လုပ်ငန်းစဉ်သည် အလွန်မြန်ဆန်ပြီး ရှုပ်ထွေးသော ဖြစ်စဉ်တစ်ခုဖြစ်ပါသည်။ စန္တီရဏစိတ်သည် အာရုံကို စိစစ်သုံးသပ်သည့် စိတ်ခဏဖြစ်ပြီး၊ ယင်းသည် အာရုံကို ဆက်လက်၍ ဝေါဌဗ္ဗန်စိတ်က ဆုံးဖြတ်နိုင်ရန် အထောက်အကူပြုပါသည်။ သို့သော် စန္တီရဏစိတ်သည် ရုပ်အာရုံကို စိတ်ကူးအာရုံအဖြစ် တိုက်ရိုက်ပြောင်းလဲပေးခြင်း မဟုတ်ပါ။ ရုပ်အာရုံမှ စိတ်ကူးအာရုံသို့ ပြောင်းလဲခြင်းသည် ပဉ္စဒွါရဝီထိမှ မနောဒွါရဝီထိသို့ ကူးပြောင်းသည့် ဖြစ်စဉ်တစ်ခုလုံးကို ဆိုလိုခြင်းဖြစ်ပြီး၊ ယင်းတွင် စန္တီရဏစိတ်အပါအဝင် အခြားသော စိတ်ခဏများလည်း ပါဝင်ပါသည်။ ထို့ကြောင့် စန္တီရဏစိတ်နှင့် ရုပ်အာရုံမှ စိတ်ကူးအာရုံသို့ ပြောင်းလဲခြင်းတို့သည် တိုက်ရိုက်ကိုက်ညီမှု မရှိသော်လည်း၊ စန္တီရဏစိတ်သည် ထိုဖြစ်စဉ်၏ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုအဖြစ် ပါဝင်နေပါသည်။

စိတ်ဖြစ်စဉ်၏ စိတ်၁၇ချက်တွင် လူလို့သိလိုက်သောအခြေအနေတွင် ထိုစိတ်၁၇ချက်တွင်မည်သည့်စိတ်တွင်စတင်သိနိုင်သနည်း။

ဗုဒ္ဓဘာသာအယူအဆအရ စိတ်ဖြစ်စဉ် ၁၇ ချက်တွင် လူလို့သိလိုက်သော အခြေအနေသည် "သန္တီရဏ" စိတ်တွင် စတင်သိနိုင်ပါသည်။ သန္တီရဏ စိတ်သည် အာရုံကို စုံစမ်းဆန်းစစ်သော စိတ်ဖြစ်ပြီး၊ ပဉ္စဒွါရာဝဇ္ဇန်း၊ စက္ခုဝိညာဏ်၊ သမ္ပဋိစ္ဆန စိတ်များနောက် ဖြစ်ပေါ်လာပါသည်။ ဤစိတ်တွင် အာရုံ၏ သဘာဝကို ပိုမိုရှင်းလင်းစွာ သိမြင်လာပြီး၊ "လူ" ဟူသော အသိဉာဏ် စတင်ဖြစ်ပေါ်လာနိုင်ပါသည်။ သို့သော် ဤသည်မှာ အလွန်မြန်ဆန်သော စိတ်ဖြစ်စဉ်ဖြစ်သောကြောင့် သာမန်လူများအနေဖြင့် သတိမူမိရန် ခက်ခဲနိုင်ပါသည်။ ဗုဒ္ဓဘာသာတွင် ဤကဲ့သို့သော နက်နဲသော စိတ်ဖြစ်စဉ်များကို လေ့လာခြင်းဖြင့် ကိုယ်စိတ်နှစ်ပါး၏ သဘာဝကို ပိုမိုနားလည်စေရန် ရည်ရွယ်ပါသည်။

တရားထိုင်ရင်း ပြင်းထန်သောဝေဒနာကို သည်းမခံနိုင်သေးတာ ဒိဌိမကွာသေးတဲ့သဘောလား။သောတပန်သည် ထိုပြင်းထန်သောဝေဒနာကို သည်းခံနိုင်သလား

ဗုဒ္ဓဘာသာအမြင်အရ တရားထိုင်ရာမှာ ပြင်းထန်တဲ့ဝေဒနာကို သည်းမခံနိုင်သေးတာဟာ ဒိဌိမကွာသေးတဲ့သဘောဆိုတာထက် ဝိပဿနာဉာဏ်မရင့်သန်သေးတဲ့ သဘောလို့ဆိုနိုင်ပါတယ်။ သောတာပန်ပုဂ္ဂိုလ်တွေအနေနဲ့ ပြင်းထန်တဲ့ဝေဒနာကို သည်းခံနိုင်စွမ်း ပိုမြင့်မားပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အပြည့်အဝ သည်းခံနိုင်တယ်လို့တော့ မပြောနိုင်ပါဘူး။ သောတာပန်ပုဂ္ဂိုလ်တွေဟာ ခန္ဓာကိုယ်ရဲ့သဘာဝကို ပိုမိုနားလည်သဘောပေါက်ထားပြီး၊ အနိစ္စ ဒုက္ခ အနတ္တ လက္ခဏာတွေကို ပိုမိုသိမြင်ထားပါတယ်။ ဒါကြောင့် ဝေဒနာတွေကို ပိုမိုလက်ခံနိုင်ပြီး သည်းခံနိုင်စွမ်း မြင့်မားပါတယ်။ ဒါပေမယ့် တရားထိုင်တဲ့အခါ ဝေဒနာတွေကို သည်းမခံနိုင်တာဟာ ပုထုဇဉ်တွေအတွက် ပုံမှန်ဖြစ်လေ့ရှိပါတယ်။ ဒါဟာ စိတ်ဓာတ်ကျစရာမဟုတ်ပါဘူး။ ဆက်လက်ကြိုးစားအားထုတ်ခြင်းဖြင့် တဖြည်းဖြည်းတိုးတက်လာမှာ ဖြစ်ပါတယ်။ တရားထိုင်ရင်း ဝေဒနာတွေကို သတိနဲ့ လေ့လာဆင်ခြင်ခြင်းဟာ ဝိပဿနာဉာဏ်ရင့်သန်လာဖို့အတွက် အရေးကြီးတဲ့ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခု ဖြစ်ပါတယ်။

တရားအားထုပ်ရာတွင် သီလစင်ကြယ်ဖို့အရေးကြီးကြောင်းမှတ်သားဖူးပါသည်။ သို့သော် မိမိစိတ်တွင် မိမိ၏အိမ်ထောင်ဘက်အပေါ် လင်မယားသဘာဝစိတ်ရှိနေလျှင် သောတပန်မဂ်ကိုတားဆီးနေသလား။

ဤမေးခွန်းသည် ဗုဒ္ဓဘာသာတရားနှင့် ပတ်သက်သော အရေးကြီးသောမေးခွန်းတစ်ခု ဖြစ်ပါသည်။ သောတာပန်မဂ်ဖိုလ်ရရှိရန်အတွက် သီလစင်ကြယ်ခြင်းသည် အလွန်အရေးကြီးပါသည်။ သို့သော် အိမ်ထောင်သည်များအတွက် လင်မယားသဘာဝစိတ်ရှိခြင်းသည် သောတာပန်မဂ်ဖိုလ်ကို တားဆီးနိုင်သည်ဟု မဆိုနိုင်ပါ။ ဗုဒ္ဓဘာသာတရားတော်အရ၊ သောတာပန်ပုဂ္ဂိုလ်သည် ကာမဂုဏ်အာရုံများကို လုံးဝစွန့်လွှတ်ရန် မလိုအပ်သေးပါ။ သောတာပန်ပုဂ္ဂိုလ်သည် သက္ကာယဒိဋ္ဌိ၊ ဝိစိကိစ္ဆာ၊ သီလဗ္ဗတပရာမာသ ဟူသော သံယောဇဉ်သုံးပါးကိုသာ ပယ်ဖြတ်ရပါသည်။ သို့သော် သောတာပန်ပုဂ္ဂိုလ်သည် ကာမဂုဏ်အာရုံများကို စွဲလမ်းမှုလျော့နည်းလာပြီး၊ ကိလေသာအားနည်းလာပါသည်။ ထို့ကြောင့် အိမ်ထောင်သည်များအနေဖြင့် လင်မယားသဘာဝ ဆက်ဆံရေးရှိနေသော်လည်း၊ တရားအားထုတ်ခြင်းဖြင့် သောတာပန်မဂ်ဖိုလ်ရရှိနိုင်ပါသည်။ အဓိကအားဖြင့် သီလစင်ကြယ်စွာစောင့်ထိန်းခြင်း၊ ဗုဒ္ဓတရားတော်များကို လေ့လာနားလည်ခြင်း၊ ဝိပဿနာဘာဝနာပွားများခြင်းတို့ဖြင့် သောတာပန်မဂ်ဖိုလ်သို့ ရောက်ရှိနိုင်ကြောင်း မှတ်သားရပါမည်။

မြင်သိစိတ်ဟုဆိုကြပါစို့။အဆင်းနဲ့မျက်စိအကြည်ရုပ်တို့ပေါင်းဆုံ၍ ရူပါရုံ ဖြစ်လာ၏။ထိုရူပါရုံသည်တစ်ပြိုင်နက် မနောဒွါရမှာဖြစ်ရသည်။ထိုအခြေအနေတွင်မြင်သိစိတ်မပေါ်သေးပါ။ထိုမနောဒွါရပေါ်ထင်လာသော ရူပါရုံကို ဓမ္မာရုံပေါ်တင်ပေးမှသာ မနောဝိညာဏ် မြင်သိစိတ်အဖြစ်သို့ရောက်သည်။ဒီလိုမှတ်သားထားပါသည်။ရှင်းပြပေးပါ

ဟုတ်ကဲ့၊ သင်၏မေးခွန်းကိုရှင်းပြပေးပါမည်။ မြင်သိစိတ်ဖြစ်ပေါ်လာပုံကို အဆင့်ဆင့်ရှင်းပြရလျှင်: ၁။ မျက်စိအကြည်ရုပ် (စက္ခုပသာဒ) နှင့် အဆင်းရုပ် (ရူပါရုံ) တို့ထိတွေ့သည့်အခါ ရူပါရုံဖြစ်ပေါ်လာပါသည်။ ၂။ ဤရူပါရုံသည် ချက်ချင်းပင် မနောဒွါရ (စိတ်၏တံခါးပေါက်) တွင် ထင်လာပါသည်။ သို့သော် ဤအဆင့်တွင် မြင်သိစိတ်မဖြစ်သေးပါ။ ၃။ မနောဒွါရပေါ် ထင်လာသောရူပါရုံကို ဓမ္မာရုံ (စိတ်ကူးအာရုံ) အဖြစ် ပြောင်းလဲပေးရပါသည်။ ၄။ ထို့နောက်မှသာ မနောဝိညာဏ် (စိတ်ဖြင့်သိခြင်း) ဖြစ်ပေါ်လာပြီး၊ မြင်သိစိတ်အဖြစ်သို့ ရောက်ရှိလာပါသည်။ ဤဖြစ်စဉ်သည် အလွန်မြန်ဆန်စွာ ဖြစ်ပျက်နေသောကြောင့် ကျွန်ုပ်တို့အနေဖြင့် သတိမထားမိကြပါ။ သို့သော် ဗုဒ္ဓဘာသာအရ စိတ်ဖြစ်စဉ်များကို သေချာလေ့လာခြင်းဖြင့် ဤအဆင့်ဆင့်ကို သိနိုင်ပါသည်။ ဤနည်းဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့သည် စိတ်၏သဘာဝနှင့် ပစ္စုပ္ပန်အချိန်ကို ပိုမိုနားလည်လာနိုင်ပါသည်။

ဘုရားရှစ်ခိုးနည်းအပြည့်အစုံကိုပြောပြပါ

ဘုရားရှစ်ခိုးပြုနည်း အပြည့်အစုံမှာ အဆင့် ၈ ဆင့် ရှိပါတယ်: ၁။ လက်အုပ်ချီပြီး ဦးညွှတ်ပါ။ ၂။ ဒူးထောက်ထိုင်ပါ။ ၃။ လက်နှစ်ဖက်ကို မြေပြင်ပေါ်တင်ပါ။ ၄။ နဖူးကို မြေပြင်ပေါ် ထိအောင်ကိုးကွယ်ပါ။ ၅။ ထိုင်လျက် လက်အုပ်ချီပါ။ ၆။ နောက်တစ်ကြိမ် နဖူးကိုမြေပြင်ပေါ် ထိအောင်ကိုးကွယ်ပါ။ ၇။ ထိုင်လျက် လက်အုပ်ချီပါ။ ၈။ နောက်ဆုံးအကြိမ် နဖူးကိုမြေပြင်ပေါ် ထိအောင်ကိုးကွယ်ပါ။ ဤသည်မှာ ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်များ ရိုသေကိုးကွယ်မှုပြုရာတွင် အသုံးပြုသော ဘုရားရှစ်ခိုးပြုနည်း ဖြစ်ပါတယ်။ ဤနည်းဖြင့် ဗုဒ္ဓ၊ ဓမ္မ၊ သံဃာ ရတနာသုံးပါးကို အလေးအပြင် ရှိခိုးပူဇော်ကြပါတယ်။

တရားရှု့မှတ်နေစဉ် မိမိစိတ်သည် အခြားအာရုဏ်များရှိနေသော်လည်း အာရုဏ်မရှိသကဲ့သို့ဖြစ်နေသည့်သဘောရှိသည်။သို့သော်သိနေသည့်သဘောတော့ရှိနေ၏။ အကယ်၍အခြားသောအာရုဏ်အပေါ်စိတ်ရောက်သွားသော်လည်း လျှပ်တစ်ပြက်မျှသာဖြစ်ပီး သိနေသည့်စိတ်သဘောသို့ပြန်လာသည်။ ထိုသိနေသည့်သဘောမျှသည် မည်သည့်အာရုဏ်ကိုမှီနေသနည်း။မည်သို့သောသဘောကြောင့်ဖြစ်သနည်း

ဤမေးခွန်းသည် နက်နဲသော ဝိပဿနာဘာဝနာ အတွေ့အကြုံနှင့် ပတ်သက်နေပါသည်။ ဗုဒ္ဓဘာသာ အလိုအရ ဤသို့ရှင်းပြနိုင်ပါသည်: သင်ဖော်ပြသော အတွေ့အကြုံသည် စိတ်၏သဘာဝကို သေချာစွာ သတိပြုမိခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ ဤနေရာတွင် "သိနေသည့်သဘော" ဟုဆိုသည်မှာ သတိ (စတိ) နှင့် သမ္ပဇည (စမ္ပဇဉ္ည) ဟုခေါ်သော အသိတရားနှစ်မျိုး ဖြစ်ပါသည်။ ဤသိနေသည့်သဘောသည် မည်သည့်အာရုံကိုမျှ မမှီခိုပါ။ ၎င်းသည် ဗုဒ္ဓဘာသာတွင် ခေါ်ဆိုသော "သတိပဋ္ဌာန" ဟူသော သတိထားမှု၏ အခြေခံသဘောတရား ဖြစ်ပါသည်။ ဤအခြေအနေတွင် စိတ်သည် အာရုံများကို လျင်မြန်စွာ သတိပြုမိသော်လည်း ထိုအာရုံများတွင် မတွယ်တာဘဲ ပကတိ သိနေသည့် အခြေအနေသို့ ပြန်လည်ရောက်ရှိနေခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ ဤသဘောသည် ဝိပဿနာဘာဝနာ၏ အဓိကရည်ရွယ်ချက်ဖြစ်သော "ဝိရာဂ" (တွယ်တာမှုကင်းခြင်း) နှင့် "နိဗ္ဗိဒါ" (ငြီးငွေ့ခြင်း) တို့ကို ဖြစ်ပေါ်စေသော အခြေအနေသို့ ဦးတည်နေခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ဤအတွေ့အကြုံသည် သင့်ဘာဝနာ အလေ့အကျင့် တိုးတက်နေကြောင်း ညွှန်ပြနေပါသည်။ သို့သော် ဤအခြေအနေကိုပင် တွယ်တာခြင်း မပြုဘဲ ဆက်လက်၍ သတိဖြင့် ရှုမှတ်သွားရန် အရေးကြီးပါသည်။

ဆိုလိုသည်မှာ တရားထိုင်စဉ် ကိုက်ခဲသောဝေဒနာများကို ရှု့မှတ်ခြင်းသည် သေခါနီးတွင် ထိုကဲ့သို့ နာကျင်သောဝေဒနာလာစမြဲဖြစ်သောကြောင့်လားဟုထင်မြင်မိပါသည်။ရှင်းပြပေးပါ။

ဤမေးခွန်းသည် ဗုဒ္ဓဘာသာတရားတော်နှင့် သက်ဆိုင်သည့် နက်နဲသောအကြောင်းအရာဖြစ်ပါသည်။ တရားထိုင်စဉ် ခံစားရသောဝေဒနာများကို ရှုမှတ်ခြင်းသည် သေခါနီးအခြေအနေအတွက် တိုက်ရိုက်ပြင်ဆင်ခြင်းမဟုတ်ပါ။ ဝေဒနာကို ရှုမှတ်ခြင်း၏ အဓိကရည်ရွယ်ချက်မှာ စိတ်ကို ပစ္စုပ္ပန်တွင် တည်မြဲစေရန်နှင့် အနိစ္စ၊ ဒုက္ခ၊ အနတ္တ သဘောတရားများကို သိမြင်နိုင်ရန်ဖြစ်ပါသည်။ ဤသို့လေ့ကျင့်ခြင်းဖြင့် ဒုက္ခဝေဒနာများကို ပိုမိုလက်ခံနိုင်စွမ်း တိုးတက်လာပြီး၊ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာခံနိုင်ရည်လည်း မြင့်မားလာပါသည်။ သေခါနီးအခြေအနေတွင် ကြုံတွေ့ရမည့် ဝေဒနာများအတွက် တိုက်ရိုက်ပြင်ဆင်ခြင်းမဟုတ်သော်လည်း၊ ဝိပဿနာဘာဝနာ ပွားများခြင်းဖြင့် သေခါနီးအခြေအနေကို ပိုမိုတည်ငြိမ်စွာ ရင်ဆိုင်နိုင်စွမ်းရှိလာမည်ဖြစ်ပါသည်။ အဓိကအချက်မှာ ယခုပစ္စုပ္ပန်တွင် သတိပဋ္ဌာန်လေးပါးကို လေ့ကျင့်ခြင်းဖြင့် အနာဂတ်အတွက် အကျိုးကျေးဇူးရရှိခြင်းဖြစ်ပါသည်။

သေခါနီးအချိန်တွင် လူတစ်ယောက်၏နာကျင်မှုသည် မည်မျှဆိုးရွားပါသနည်း။မခံနိုင်အောင်နာကျင်မှုဖြစ်ပီးမှသေရသလား။သို့မဟုတ် ဘယ်လိုမျိုးဝေဒနာများရှိနိုင်သေးသလည်း။

ဤမေးခွန်းသည် ဘုရားတရားနှင့် တိုက်ရိုက်သက်ဆိုင်မှု မရှိပါ။ သို့သော် ဗုဒ္ဓဘာသာအမြင်အရ ဤသို့ဖြေကြားနိုင်ပါသည်: သေဆုံးခြင်းသည် ဘဝ၏ သဘာဝတစ်ခုဖြစ်ပါသည်။ လူတိုင်းသေဆုံးရမည်ဖြစ်ပြီး ဤအချက်ကို လက်ခံနားလည်ခြင်းဖြင့် စိတ်ငြိမ်းချမ်းမှုရရှိနိုင်ပါသည်။ သေခါနီးအချိန်တွင် ခံစားရသော နာကျင်မှုများသည် လူတစ်ဦးချင်းစီအလိုက် ကွဲပြားနိုင်ပါသည်။ ဗုဒ္ဓဘာသာတွင် သတိပဋ္ဌာန်တရားကို အလေးထားပါသည်။ ဝေဒနာများကို သတိဖြင့် ရှုမြင်ခြင်းဖြင့် စိတ်ဒုက္ခကို လျော့ပါးစေနိုင်ပါသည်။ ထို့အပြင် မေတ္တာဘာဝနာပွားများခြင်းဖြင့် စိတ်ငြိမ်းချမ်းမှုရရှိနိုင်ပါသည်။ သေခါနီးအချိန်တွင် စိတ်ဒုက္ခ၊ ကိုယ်ဒုက္ခများရှိနိုင်သော်လည်း ဗုဒ္ဓတရားတော်အတိုင်း ကျင့်ကြံခြင်းဖြင့် ထိုဒုက္ခများကို လျော့ပါးစေနိုင်ပါသည်။

လူသောတပန်နဲ့ ပုတုစဉ်ရဟန်းဘယ်သူကပိုမြတ်သည်ဆိုသောမေးခွန်းမှ တစ်ခုကိုသာရွေးပြောရလျှင် မည်သူကပိုမြတ်သလည်း။

ဤမေးခွန်းသည် ပြတ်သားစွာ ဖြေဆိုရန် ခက်ခဲပါသည်။ ဗုဒ္ဓဝါဒအရ လူပုဂ္ဂိုလ်နှင့် ရဟန်းတို့သည် မိမိတို့၏ ကိုယ်ကျင့်တရားနှင့် စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှုအပေါ် မူတည်၍ မြတ်သည်ဟု ယူဆနိုင်ပါသည်။ လူသောတာပန်သည် အရိယာဖြစ်သောကြောင့် မြင့်မြတ်သော အဆင့်တွင် ရှိသော်လည်း၊ ရဟန်းသည် ကိလေသာကင်းစင်ရေးအတွက် အချိန်အပြည့် အားထုတ်နေသူဖြစ်ပါသည်။ သို့သော် အဓိကအချက်မှာ ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ဦးချင်းစီ၏ စိတ်ဓာတ်ကြည်လင်မှု၊ ကုသိုလ်ကောင်းမှုပြုလုပ်မှု၊ တရားဓမ္မကျင့်ကြံအားထုတ်မှုတို့အပေါ် မူတည်နေပါသည်။ ထို့ကြောင့် မည်သူက ပို၍မြတ်သည်ဟု အတိအကျပြောရန် ခက်ခဲပါသည်။ ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်များအနေဖြင့် အခြားသူများကို နှိုင်းယှဉ်အကဲဖြတ်ခြင်းထက် မိမိကိုယ်ကို ပိုမိုကောင်းမွန်အောင် အားထုတ်ကြိုးပမ်းသင့်ကြောင်း အကြံပြုလိုပါသည်။

လူသောတပန်နဲ့ ပုတုစဉ်ရဟန်းဘယ်သူကပိုမြတ်သလည်း။ဘာကြောင့်လည်း

ဤမေးခွန်းသည် အလွန်နက်နဲသော အကြောင်းအရာဖြစ်ပါသည်။ ဗုဒ္ဓဟူသည် သတ္တဝါအားလုံးကို တန်းတူထားရှိရန် သွန်သင်ခဲ့ပါသည်။ သို့သော် ဓမ္မအရ စဉ်းစားလျှင် သောတာပန်သည် နိဗ္ဗာန်ရောက်ရန် လမ်းစဉ်တွင် ရှေ့ဆုံးအဆင့်ရောက်နေသူဖြစ်ပြီး ပုထုဇဉ်ရဟန်းမှာ သာမန်လူသာဖြစ်သေးသည်။ သို့သော် ရဟန်းဝတ်ထားခြင်းကြောင့် ကုသိုလ်ကောင်းမှုများ ပြုလုပ်နိုင်ခွင့် ပိုမိုရရှိနိုင်ပါသည်။ အရေးကြီးသည်မှာ မိမိ၏စိတ်နှလုံးကို သန့်စင်စေရန်နှင့် ကျင့်ကြံအားထုတ်မှုပင် ဖြစ်ပါသည်။

လူသောတပန်ကို ပုတုစဉ်ရဟန်းက ကန်တော့လို့ရသလား။ဘာကြောင့်လည်း။

ဤမေးခွန်းသည် ဗုဒ္ဓဘာသာ၏ သံဃာတော်များနှင့် ဥပါသကများအကြား ဆက်ဆံရေးနှင့် ပတ်သက်သော အရေးကြီးသော မေးခွန်းဖြစ်ပါသည်။ ဗုဒ္ဓဘာသာ အယူအဆအရ၊ ပုထုဇဉ်ရဟန်းက လူသောတာပန်ကို ကန်တော့လို့ မရပါ။ အကြောင်းမှာ - ၁။ ရဟန်းသံဃာတော်များသည် ဗုဒ္ဓ၊ ဓမ္မ၊ သံဃာ ရတနာသုံးပါးကို ကိုယ်စားပြုသောကြောင့် အလွန်မြင့်မြတ်သော နေရာတွင် ရှိပါသည်။ ၂။ သောတာပန်ပုဂ္ဂိုလ်သည် အရိယာဖြစ်သော်လည်း လူသာမန်သာ ဖြစ်ပါသည်။ ၃။ ရဟန်းသံဃာတော်များသည် သာသနာတော်အတွက် မိမိတို့၏ လူ့ဘဝကို စွန့်လွှတ်ပြီး ဆွမ်းခံစားခြင်း စသည့် ကျင့်ဝတ်များကို လိုက်နာကျင့်သုံးနေကြသောကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။ ၄။ ရဟန်းသံဃာတော်များကို ရိုသေလေးစားခြင်းသည် ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်တို့၏ အရေးကြီးသော တာဝန်တစ်ခုဖြစ်ပါသည်။ သို့သော် ရဟန်းသံဃာတော်များအနေဖြင့် လူသောတာပန်ကို လေးစားသင့်ပြီး၊ သူ၏ ဓမ္မဉာဏ်ကို အသိအမှတ်ပြုသင့်ပါသည်။ သို့သော် ကန်တော့ခြင်းကဲ့သို့သော ရိုသေလေးစားမှုပြသခြင်းမျိုးကို မပြုလုပ်သင့်ပါ။

ငြိမ်နေသည့်စိတ်မှာလည်း လှုပ်ရှားနေသည့်သဘောရှိသည်ကိုတွေ့မြင်ခြင်းသည် ဘယ်လိုသဘောရှိ၍ တွေ့မြင်ရပါသနည်း။တရား၏သဘောကဘယ်လိုရှိသနည်း။

ငြိမ်နေသည့်စိတ်မှာလည်း လှုပ်ရှားနေသည့်သဘောရှိသည်ကို တွေ့မြင်ခြင်းသည် တရားထိုင်ရာတွင် အရေးကြီးသော အတွေ့အကြုံတစ်ခုဖြစ်ပါသည်။ ဤအတွေ့အကြုံသည် အနိစ္စ (မပြီးမခြောက်ခြင်း) နှင့် အနတ္တ (အတ္တမရှိခြင်း) တရားများကို နားလည်စေပါသည်။ စိတ်သည် အမြဲတမ်း ပြောင်းလဲနေကြောင်း သတိပြုမိခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ငြိမ်သက်နေသော စိတ်တွင်ပင် အတွေးများ၊ ခံစားချက်များ အစဉ်မပြတ် ပေါ်ပေါက်နေကြောင်း တွေ့ရှိရခြင်းဖြစ်သည်။ ဤသို့ သတိပြုမိခြင်းဖြင့် စိတ်၏ သဘာဝကို ပိုမိုနက်နဲစွာ နားလည်လာနိုင်ပါသည်။ တရား၏သဘောမှာ ဤကဲ့သို့ သေချာစွာ သတိထားကြည့်ရှုခြင်းဖြင့် ဘဝ၏ ပကတိသဘာဝကို သိမြင်လာခြင်းဖြစ်ပါသည်။ အရာခပ်သိမ်းသည် အမြဲတမ်း ပြောင်းလဲနေကြောင်း၊ အစစ်အမှန် အတ္တဟူ၍ မရှိကြောင်း နားလည်လာခြင်းဖြင့် ဆင်းရဲဒုက္ခမှ လွတ်မြောက်ရန် လမ်းစကို တွေ့ရှိလာနိုင်ပါသည်။

တရားမှတ်နေရင်း စိတ်ငြိမ်လာသည့်သဘောကိုတွေ့သည့်အခါ ထိုငြိမ်နေသည်လို့ထင်ရသည့်သဘောသည်လည်း လှုပ်ရှားနေသည့်သဘောရှိနေသည်ကိုသတိထားမိသည်။ဝေဖန်ရှင်းပြပေးပါ

ဤသည်မှာ ဝိပဿနာဘာဝနာ၏ အရေးကြီးသော အစိတ်အပိုင်းတစ်ခု ဖြစ်ပါသည်။ သင်တွေ့ကြုံနေရသည်မှာ အနိစ္စသဘောကို တိုက်ရိုက်တွေ့မြင်နေခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ စိတ်ငြိမ်သက်လာသည့် အခြေအနေကို တွေ့ကြုံရသောအခါ ထိုအခြေအနေကို စွဲလမ်းတတ်ပါသည်။ သို့သော် သင်သတိထားမိသည့်အတိုင်း ထိုငြိမ်သက်မှုပင်လျှင် အမြဲတည်မြဲနေသည် မဟုတ်ပါ။ ၎င်းသည်လည်း ပြောင်းလဲနေသော သဘောရှိပါသည်။ ဤအတွေ့အကြုံသည် အနိစ္စ (မမြဲခြင်း)၊ ဒုက္ခ (ဆင်းရဲခြင်း)၊ အနတ္တ (အတ္တမရှိခြင်း) ဟူသော သုံးပါးအနိစ္စလက္ခဏာကို နားလည်သဘောပေါက်စေရန် အထောက်အကူပြုပါသည်။ ငြိမ်သက်မှုကိုပင် စွဲလမ်းခြင်းမှ လွတ်မြောက်ရန် ဤသို့ သတိပြုလေ့လာခြင်းဖြင့် ပိုမိုနက်နဲသော ဉာဏ်ပညာသို့ ရောက်ရှိနိုင်ပါသည်။ ဆက်လက်၍ သတိဖြင့် လေ့လာဆင်ခြင်သွားပါက ပိုမိုနက်နဲသော တရားဉာဏ်များ ရရှိလာပါလိမ့်မည်။

တကယ့်လက်တွေ့သဘောမှာ တရားရချင်လို့ တရားရှု့မှတ်လျှင် ထိုတရားကို လိုချင်နေသည့် တဏှာရှိနေ၍တရားမရနိုင်။သို့သော် တရားရသွားသူသည် ထိုတရားအပေါ်လိုချင်နေသော တဏှာမရှိပဲ ရကြောင်းကိုသာအားထုပ်ခြင်းဖြစ်သည်။ဤအတွေးမှာ မှန်သလား မှားသလား ဝေဖန်ပေးပါ။

ဤမေးခွန်းသည် တရားအားထုတ်ခြင်းနှင့် တဏှာအကြောင်း နက်နဲသောအတွေးခေါ်မှုတစ်ခုဖြစ်ပါသည်။ ဗုဒ္ဓဒဿနအရ ဤအတွေးမှာ တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းမှန်ကန်သော်လည်း အချို့အချက်များကို ထပ်မံရှင်းလင်းရန် လိုအပ်ပါသည်။ မှန်ကန်သောအချက်များမှာ: ၁။ တရားရလိုသော တဏှာသည် တရားရရှိရန် အဟန့်အတားဖြစ်နိုင်ပါသည်။ တဏှာသည် ဆင်းရဲဒုက္ခ၏ အကြောင်းရင်းဖြစ်ပြီး၊ နိဗ္ဗာန်ရောက်ရာလမ်းတွင် စွန့်လွှတ်ရမည့်အရာဖြစ်သည်။ ၂။ တရားရသွားသူသည် တရားတရားအပေါ် တဏှာမရှိတော့ဘဲ အမှန်တရားကို သိမြင်လာခြင်းဖြစ်သည်။ သို့သော် ထပ်မံရှင်းလင်းရန်လိုအပ်သောအချက်များမှာ: ၁။ တရားအားထုတ်ရန် ဆန္ဒရှိခြင်းနှင့် တဏှာကို ခွဲခြားသိမြင်ရန် လိုအပ်ပါသည်။ ဆန္ဒသည် ကုသိုလ်ဖြစ်နိုင်ပြီး တရားအားထုတ်ရန် တွန်းအားပေးနိုင်ပါသည်။ ၂။ တရားအားထုတ်သူသည် စတင်အားထုတ်ချိန်တွင် တဏှာရှိနေနိုင်သော်လည်း၊ တဖြည်းဖြည်းလျော့နည်းလာပြီး ဉာဏ်ပညာတိုးပွားလာသည်နှင့်အမျှ တဏှာကင်းစင်လာနိုင်ပါသည်။ ၃။ တရားရရှိခြင်းသည် တဏှာကင်းစင်ခြင်း၏ ရလဒ်ဖြစ်သကဲ့သို့၊ တရားအားထုတ်ခြင်းဖြင့် တဏှာကို ကျော်လွှားနိုင်ခြင်းလည်း ဖြစ်ပါသည်။ အကျဉ်းချုပ်ဆိုရသော် ဤအတွေးသည် အခြေခံအားဖြင့် မှန်ကန်သော်လည်း၊ တရားအားထုတ်ခြင်းနှင့် တဏှာကြားဆက်နွယ်မှုသည် ပိုမိုရှုပ်ထွေးနက်နဲပါသည်။ တရားအားထုတ်သူသည် မိမိ၏စိတ်သဘောထားနှင့် ရည်ရွယ်ချက်ကို သတိဖြင့်လေ့လာပြီး၊ တဖြည်းဖြည်း တဏှာကိုကျော်လွှား၍ ဉာဏ်ပညာတိုးပွားအောင် ကြိုးစားသင့်ပါသည်။

အဝိဇ္ဇာ ကြောင့် သခ်ါရ နဲ့ ဥပါဒါန် ကြောင့် ကမ ဘဝ ဒီအကြောင်းအရာကို ဘဝသုံးခုအနေဖြင့်ကြည့်လျှင် အတိတ်ဘဝက မသိခြင်းကြောင့် ကံတရားများပြုလုပ်၍ ယခုဘဝတွင် ကံမ ဘဝဆိုတာကို ကံများထပ်လုပ်သည်ဟုနားလည်သည်။အကယ်၍ထိုအဝိဇ္ဇာ ကြောင့် သခ်ါရ နဲ့ ဥပါဒါန် ကြောင့် ကမ ဘဝကို လက်ရှိဖြစ်ဆဲနှင့်ကြည့်လျှင် ဥပမာ လူတစ်ယောက်ကိုဓားဖြင့်ထိုးမည်ဆိုပါစို့။မလုပ်ခင်က ဘယ်လိုဓားဖြင့်ထိုးမည်ဟုကြံစီနေတာသည် သခ်ါရ ထိုမှတစ်ဆင့် စေတနာကြောင့် ဓားဖြင့်ထိုးလိုက်သည် ကံမဘဝ စေတနာအတိုင်းလုပ်လိုက်၍ ဘဝတစ်ခုအကျိုးပေးမည်။ဒီလိုနားလည်ထားပါသည်။ရှင်းပြပေးပါ

သင်နားလည်ထားတာ မှန်ကန်ပါတယ်။ ပဋိစ္စသမုပ္ပါဒ်တရားတော်အရ အဝိဇ္ဇာ (မသိမှု) ကြောင့် သခင်္ထါရ (ကံပြုပြင်မှု) ဖြစ်ပြီး၊ ဥပါဒါန် (စွဲလမ်းမှု) ကြောင့် ကမ္မဘဝ (ကံဖြစ်စဉ်) ဖြစ်ပါတယ်။ သင်ပေးတဲ့ ဥပမာကို ရှင်းပြရရင်: ၁။ အဝိဇ္ဇာ - လူတစ်ယောက်ကို ဓားနဲ့ထိုးခြင်းရဲ့ အကျိုးဆက်ကို မသိခြင်း။ ၂။ သခင်္ထါရ - ဓားနဲ့ထိုးဖို့ စိတ်ကူး၊ အကြံအစည်။ ၃။ ဥပါဒါန် - ထိုးချင်တဲ့ စိတ်ဆန္ဒကို စွဲလမ်းခြင်း။ ၄။ ကမ္မဘဝ - တကယ်တမ်း ဓားနဲ့ထိုးလိုက်ခြင်း။ ဒီဖြစ်စဉ်ဟာ လက်ရှိဘဝမှာ ဖြစ်နေသလို၊ အတိတ်ဘဝက ပြုခဲ့တဲ့ကံကြောင့် ပစ္စုပ္ပန်မှာ အကျိုးပေးသလို၊ ယခုပြုတဲ့ကံကြောင့် အနာဂတ်မှာ အကျိုးပေးမှာဖြစ်ပါတယ်။ ဒါကြောင့် ကျွန်ုပ်တို့ဟာ အဝိဇ္ဇာကို ပယ်ဖျောက်ပြီး၊ ကုသိုလ်ကံကောင်းတွေ ပြုလုပ်ဖို့ အရေးကြီးပါတယ်။ ဒီလိုလုပ်ခြင်းအားဖြင့် ကောင်းမွန်တဲ့ အကျိုးဆက်တွေ ရရှိနိုင်မှာ ဖြစ်ပါတယ်။

တရားမှုတ်နေရင်းအိပ်ပျော်သွားတာမဟုတ်ပဲ ဘာကြောင့်အာရုဏ်ပျောက်ရသည်ကို အသေးစိတ်ရှင်းပြပေးပါ။

အာရုံပျောက်ခြင်းသည် တရားအားထုတ်နေစဉ် ဖြစ်ပေါ်လာနိုင်သော အခြေအနေတစ်ခုဖြစ်ပါသည်။ ၎င်းသည် အိပ်ပျော်သွားခြင်းနှင့် မတူညီပါ။ အာရုံပျောက်ခြင်းတွင် သတိပဋ္ဌာန်၏ အာရုံဝတ္ထုများ (ဥပမာ - ထွက်သက်ဝင်သက်) ပျောက်ကွယ်သွားသော်လည်း စိတ်သည် နိုးကြားမှုရှိနေပါသည်။ အာရုံပျောက်ရခြင်း၏ အကြောင်းရင်းများမှာ: ၁။ စိတ်၏ တည်ငြိမ်မှု (သမာဓိ) အားကောင်းလာခြင်း။ ၂။ ကိလေသာများ ယာယီချုပ်ငြိမ်းသွားခြင်း။ ၃။ စိတ်သည် အလွန်သိမ်မွေ့သော အခြေအနေသို့ ရောက်ရှိသွားခြင်း။ ဤသို့ အာရုံပျောက်ခြင်းသည် တရားဘာဝနာ၏ တိုးတက်မှုတစ်ခုဖြစ်နိုင်သော်လည်း၊ ဆရာကောင်း၏ လမ်းညွှန်မှုဖြင့် သင့်လျော်စွာ ကိုင်တွယ်ရန် လိုအပ်ပါသည်။ အာရုံပျောက်နေခြင်းကို စွဲလမ်းခြင်း မပြုသင့်ဘဲ၊ ပုံမှန် သတိပဋ္ဌာန်ဘာဝနာသို့ ပြန်လည်ရောက်ရှိအောင် ကြိုးစားသင့်ပါသည်။

အိပ်ပျော်နေတာမဟုတ်ပဲ ဘာကြောင့်အာရုဏ်ပျောက်ရသည်ကို အသေးစိတ်ရှင်းပြပေးပါ။

ဤမေးခွန်းသည် ဗုဒ္ဓဘာသာနှင့် သက်ဆိုင်သော အကြောင်းအရာ မဟုတ်ပါ။ ဗုဒ္ဓဘာသာနှင့် ပတ်သက်သည့် မေးခွန်းများကိုသာ ကျွန်ုပ်အနေဖြင့် ဖြေကြားနိုင်ပါသည်။ ဘုရားတရားနှင့် ပတ်သက်သော မေးခွန်းများကို မေးမြန်းပါက ကျွန်ုပ်မှ တတ်စွမ်းသမျှ ဖြေကြားပေးပါမည်။

တရားမှတ်နေရင်း တစ်ချို့အခိုက်အတန့်တွင် အာရုဏ်ပျောက်သွားသလိုဖြစ်တာ ဘာကြောင့်လည်း။ဝေဖန်အကြုံပြုရှင်းပြပေးပါ။

ဤသည်မှာ သမထဘာဝနာ နှင့် ဝိပဿနာဘာဝနာ ကျင့်စဉ်တွင် ဖြစ်လေ့ရှိသော အတွေ့အကြုံတစ်ခုဖြစ်ပါသည်။ တရားထိုင်နေစဉ် အာရုံပျောက်သွားခြင်းသည် စိတ်၏ တည်ငြိမ်မှု တိုးတက်လာခြင်းကို ညွှန်ပြနေပါသည်။ သို့သော် ဤအခြေအနေကို လွန်ကဲစွာ မတွယ်တာသင့်ပါ။ ယင်းသည် ယာယီအခြေအနေသာဖြس်ပြီး တရားကျင့်စဉ်၏ ရည်ရွယ်ချက် မဟုတ်ပါ။ အဓိကရည်ရွယ်ချက်မှာ အနိစ္စ၊ ဒုက္ခ၊ အနတ္တ သဘာဝတရားများကို သိမြင်နားလည်ရန် ဖြစ်ပါသည်။ တရားအားထုတ်နေစဉ် သတိကို ဆက်လက်ထိန်းသိမ်းထားရန် အရေးကြီးပါသည်။ အာရုံပျောက်သွားသည့်အခါ သတိပြန်လည်ရလာသည်နှင့် မူလအာရုံခံရာသို့ ညင်သာစွာ ပြန်လည်သွားရောက်ပါ။ ဤသို့ဖြင့် သတိသမ္ပဇည် တိုးတက်လာမည်ဖြစ်ပါသည်။

ထိုကြားသိစိတ်ကိုစူးစိုက်ကြည့်လျှင် မရှိတာကိုသိနေသည့်အတွက် စူးစိုက်၍မကြည့်တော့ပဲ သိသဘောမျှသာထား၍နေသည့်သဘောဖြစ်မည်။

ဟုတ်ပါသည်။ သင်မေးမြန်းသောအကြောင်းအရာသည် ဗုဒ္ဓဘာသာ၏အသိပညာနှင့် ဝိပဿနာဘာဝနာအကြောင်း ဖြစ်ပါသည်။ ဗုဒ္ဓဘာသာတွင် "အသိစိတ်" သည် အရေးကြီးသော အယူအဆတစ်ခုဖြစ်ပါသည်။ ကျွန်ုပ်တို့၏စိတ်သည် အမြဲတမ်း တစ်စုံတစ်ခုကို သိနေ၊ မြင်နေပါသည်။ သို့သော် ထိုသိနေသောစိတ်ကိုပင် သတိထားမိရန်လိုအပ်ပါသည်။ ဝိပဿနာဘာဝနာ ကျင့်စဉ်တွင် ထိုသိနေသောစိတ်ကို စူးစိုက်လေ့လာရပါသည်။ သို့သော် တစ်ခါတစ်ရံ ထိုသိစိတ်သည် မရှိသကဲ့သို့ ခံစားရတတ်ပါသည်။ ထိုအခါ စိတ်ကို အတင်းအကျပ် မစူးစိုက်ဘဲ၊ သဘာဝအတိုင်း သိနေသည့်သဘောမျှသာ ထားရှိခြင်းသည် မှန်ကန်သော နည်းလမ်းဖြစ်ပါသည်။ ဤနည်းဖြင့် စိတ်၏သဘာဝကို ပိုမိုနက်နဲစွာ နားလည်လာနိုင်ပြီး၊ အသိဉာဏ်ပညာ တိုးတက်လာမည်ဖြစ်ပါသည်။

မိမိစိတ်တွင်ဖြစ်သော သိနေသည်ဆိုသောသဘောကိုသေခြာစွာထပ်မံ၍ရှင်းပြပါမည်။ ဥပမာကြားသိစိတ်ဖြစ်လာသည်ဆိုပါစို့။ထိုကြားသိစိတ်ကိုသိလိုက်ပါသည်။ထိုကြားသိစိတ်ကိုစူးစိုက်၍ကြည့်လိုက်လျှင်ပင် မရှိတော့ကြောင်းသိပါသည်။ထို့ကြောင့်ထိုကြားသိစိတ်ကို သိလိုက်သည်နှင့်စူးစိုက်၍မကြည့်တော့ပဲ သိသဘောလေးမှာတင်သိနေသည့်သဘောကိုဆိုလိုပါသည်။ဝေဖန်ရှင်းပြပေးပါ။

ဤမေးခွန်းသည် နက်နဲသော ဗုဒ္ဓဒဿနပညာရပ်နှင့် သက်ဆိုင်ပါသည်။ ကြားသိစိတ်ကို သိလိုက်သည့် အခြေအနေသည် သတိပဋ္ဌာန်တရားတော်၏ အနှစ်သာရဖြစ်ပါသည်။ ကြားသိစိတ်ကို သိလိုက်သည်နှင့် ထိုစိတ်သည် ချုပ်ပျက်သွားပြီး မရှိတော့ပါ။ သို့သော် ထိုသိသော သဘောလေးသည် ဆက်လက်တည်ရှိနေပါသည်။ ဤသည်မှာ စိတ်၏ သဘာဝဖြစ်ပါသည်။ ဗုဒ္ဓဒဿနအရ ဤသို့သော သိနေသည့် သဘောလေးကို ဆက်လက်သိနေခြင်းသည် သတိပဋ္ဌာန် ဘာဝနာ၏ အဓိကကျသော အစိတ်အပိုင်းဖြစ်ပါသည်။ ဤနည်းဖြင့် စိတ်၏ ဖြစ်ပျက်မှုကို သိမြင်နိုင်ပြီး၊ အနိစ္စ၊ ဒုက္ခ၊ အနတ္တ သဘာဝကို ပိုမိုနားလည်လာနိုင်ပါသည်။ ထို့ကြောင့် သင်ဖော်ပြသောနည်းသည် သတိပဋ္ဌာန်တရားတော်နှင့် ကိုက်ညီပြီး၊ ဝိပဿနာဉာဏ် တိုးတက်ရန် အထောက်အကူပြုနိုင်မည်ဖြစ်ပါသည်။

တရားထိုင်စဉ်မိမိစိတ်သည် ဝင်လေနှင့်ထွက်လေကို သိနေသည့်စိတ်မှ ထိုဝင်လေနှင့်ထွက်လေကိုအာရုဏ်သိပ့်မပြုတော့ပဲ သိနေသည့်သဘောကိုသာ သိနေသည်။အခြားသောကြားသိစိတ် နံသိစိတ် တွေးသည့်စိတ် များပေါ်လာရာတွင်လည်းဖြတ်ခနဲ့တစ်ချက်လေးမျှဆိုယုံလောက်သိပီး ဝင်လေထွက်လေသို့မဟုတ် သိနေသည့်သဘောကိုသာပြန်ရောက်သွားသည်။သိနေသည့်သဘောဆိုသည်မှာ ပြင်ပကအာရုဏ်တေအပေါ်မှီခိုမှုမရှိသည့်သဘောထင်သည်။ဝေဖန်အကြံပြုပေးပါ။

ဒီလိုတရားထိုင်နေတာဟာ အတော်လေးကောင်းမွန်ပါတယ်။ သင်ရဲ့အတွေ့အကြုံကို ဗုဒ္ဓဝါဒရှုထောင့်ကနေ ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာကြည့်ရင် အောက်ပါအချက်တွေကို တွေ့ရပါတယ်: ၁။ သတိပဋ္ဌာန် ၄ ပါးထဲက ဓမ္မာနုပဿနာ (သဘာဝတရားကိုဆင်ခြင်ခြင်း) နဲ့ ဆက်စပ်နေပါတယ်။ ၂။ အနိစ္စ (မမြဲခြင်း)၊ ဒုက္ခ (ဆင်းရဲခြင်း)၊ အနတ္တ (အတ္တမရှိခြင်း) ဆိုတဲ့ လက္ခဏာသုံးပါးကို သိမြင်နိုင်တဲ့အခြေအနေကို ရောက်ရှိနေပါတယ်။ ၃။ ဝိပဿနာဉာဏ်ရဲ့ အစပိုင်းဖြစ်တဲ့ နာမရူပပရိစ္ဆေဒဉာဏ် (နာမ်နဲ့ရုပ်ကို ပိုင်းခြားသိမြင်နိုင်တဲ့ဉာဏ်) ကို ရရှိနေပါပြီ။ ၄။ စိတ်ကိုစိတ်က သိနေတာဟာ ပစ္စုပ္ပန်ကိုအာရုံပြုနေတာဖြစ်လို့ ကောင်းမွန်ပါတယ်။ သို့သော် သတိထားရမှာက: ၁။ စိတ်ကိုသိနေတဲ့ စိတ်ကိုပဲ အာရုံစိုက်နေရင် ဝိပဿနာဉာဏ်အဆင့်ဆင့် တိုးတက်ဖို့ခက်ခဲနိုင်ပါတယ်။ ၂။ ရုပ်နာမ်ဓမ္မတွေရဲ့ ဖြစ်ပျက်မှုကို ပိုမိုသေချာစွာ လေ့လာဖို့လိုအပ်ပါတယ်။ ၃။ ဆရာသမားနဲ့တိုင်ပင်ပြီး လမ်းညွှန်မှုခံယူသင့်ပါတယ်။ ဒါကြောင့် ဆက်လက်ပြီး အားထုတ်သွားဖို့ တိုက်တွန်းပါတယ်။ သို့သော် ကိုယ့်အတွေ့အကြုံကို ဆရာသမားနဲ့ မျှဝေပြီး လမ်းညွှန်မှုခံယူဖို့ အကြံပြုချင်ပါတယ်။

တရားထိုင်နေစဉ် ပြင်းထန်သောဒုက္ခဝေဒနာပေါ်လာသည်ဆိုကြပါစို့။ (၁) ထိုဝေဒနာကို လောဘ ဒေါသ မောဟ ဖြစ်ပီးသမာဓိမရပဲ ပေတေ၍ထိုင်းရင်းမှ ထိုင်နိုင်သွားရင် တရားရ၍ထိုင်နိုင်ခြင်းမဟုတ်ဟုယူဆပါသည်။မှန် မှားကိုအကြောင်းနှင့်ရှင်းပြပါ။ (၂) သို့သော် သိ ပညာ သမာဓိတည်သူမှာ ထိုပြင်းထန်သောဝေဒနာကို ထိုသတိ ပညာ သမာဓိဖြင့် ကျော်ဖြတ်နိုင်သည်။မှား မှန်ကိုအကြောင်းနှင့်ဖြေပေးပါ။

(၁) မှန်ပါသည်။ ဤအယူအဆမှန်ကန်ပါသည်။ အကြောင်းမှာ: - လောဘ ဒေါသ မောဟ ဖြစ်ခြင်းသည် ကိလေသာများဖြစ်ပြီး တရားထိုင်ခြင်း၏ရည်ရွယ်ချက်နှင့် ဆန့်ကျင်နေပါသည်။ - သမာဓိမရှိဘဲ ပေတေ၍ထိုင်နေခြင်းသည် စစ်မှန်သောဝိပဿနာဘာဝနာမဟုတ်ပါ။ - ဝေဒနာကိုသည်းခံရုံမျှဖြင့် တရားရသည်မဟုတ်ပါ။ တရားရခြင်းဆိုသည်မှာ သတိ သမ္ပဇဉ် ပညာတို့ဖြင့် ဝေဒနာ၏သဘာဝကို သိမြင်နိုင်ခြင်းဖြစ်ပါသည်။ (၂) မှန်ပါသည်။ ဤအဆိုအမှန်ဖြစ်ပါသည်။ အကြောင်းမှာ: - သတိ ပညာ သမာဓိတို့သည် ဝိပဿနာဘာဝနာ၏ အဓိကအင်္ဂါရပ်များဖြစ်ပါသည်။ - သတိဖြင့် ဝေဒနာကိုမှတ်သား၍ ပညာဖြင့် ၎င်း၏သဘာဝကိုသိမြင်နိုင်ပါသည်။ - သမာဓိဖြင့် စိတ်ကိုတည်ငြိမ်စေပြီး ဝေဒနာကိုစူးစိုက်လေ့လာနိုင်ပါသည်။ - ဤနည်းဖြင့် ပြင်းထန်သောဝေဒနာကို ကျော်လွှားနိုင်ပြီး ဝိပဿနာဉာဏ်ရရှိနိုင်ပါသည်။ ထို့ကြောင့် သတိ ပညာ သမာဓိတို့ဖြင့် ဝေဒနာကိုကျော်ဖြတ်ခြင်းသည် စစ်မှန်သောဝိပဿနာဘာဝနာ၏ နည်းလမ်းမှန်ဖြစ်ပါသည်။

သောတပန်မဂ်အထိ ညာဏ်စဉ်အဆင်းဆင့်ကို အနက်အဓိပ္ပာယ်နှင့်တကွဖော်ပြပါ။

သောတာပန်မဂ်အထိ ဉာဏ်စဉ်အဆင့်ဆင့်ကို အနက်အဓိပ္ပာယ်နှင့်တကွ ဖော်ပြပါမည်။ ၁။ နာမရူပပရိစ္ဆေဒဉာဏ် - ရုပ်နာမ်ကို ပိုင်းခြားသိမြင်သည့် ဉာဏ်။ ရုပ်နှင့်နာမ်ကို ခွဲခြားသိမြင်နိုင်ခြင်း။ ၂။ ပစ္စယပရိဂ္ဂဟဉာဏ် - အကြောင်းအကျိုးကို သိမြင်သည့် ဉာဏ်။ ရုပ်နာမ်တို့၏ အကြောင်းအကျိုးဆက်စပ်မှုကို သိမြင်ခြင်း။ ၃။ သမ္မသနဉာဏ် - အနိစ္စ၊ ဒုက္ခ၊ အနတ္တ လက္ခဏာသုံးပါးကို သုံးသပ်သိမြင်သည့် ဉာဏ်။ ၄။ ဥဒယဗ္ဗယဉာဏ် - ခန္ဓာငါးပါး၏ ဖြစ်ပျက်ကို သိမြင်သည့် ဉာဏ်။ ၅။ ဘင်္ဂဉာဏ် - ပျက်စီးခြင်းကိုသာ အထူးပြု၍ သိမြင်သည့် ဉာဏ်။ ၆။ ဘယဉာဏ် - သံသရာ၏ ဘေးအန္တရာယ်ကို သိမြင်သည့် ဉာဏ်။ ၇။ အာဒီနဝဉာဏ် - အပြစ်အနာအဆာကို သိမြင်သည့် ဉာဏ်။ ၈။ နိဗ္ဗိဒါဉာဏ် - ငြီးငွေ့သည့် ဉာဏ်။ သံသရာမှ ထွက်မြောက်လိုသည့် စိတ်ဓာတ်ဖြစ်ပေါ်လာခြင်း။ ၉။ မုဉ္စိတုကမျတာဉာဏ် - လွတ်မြောက်လိုသော ဉာဏ်။ သံသရာမှ လွတ်မြောက်လိုသော ဆန္ဒပြင်းပြခြင်း။ ၁၀။ ပဋိသင်္ခါဉာဏ် - လွတ်မြောက်ရန် နည်းလမ်းရှာသည့် ဉာဏ်။ ၁၁။ သင်္ခါရုပေက္ခါဉာဏ် - သခင်္ချာရတရားတို့အပေါ် လျစ်လျူရှုနိုင်သည့် ဉာဏ်။ ၁၂။ အနုလောမဉာဏ် - မဂ်ဉာဏ်သို့ ညွတ်ကိုင်းသည့် ဉာဏ်။ ၁၃။ ဂေါတြဘူဉာဏ် - ပုထုဇဉ်အနွယ်မှ အရိယာအနွယ်သို့ ကူးပြောင်းသည့် ဉာဏ်။ ၁၄။ မဂ္ဂဉာဏ် - နိဗ္ဗာန်ကို ပထမဦးဆုံးအကြိမ် မျက်မှောက်ပြုသည့် သောတာပတ္တိမဂ်ဉာဏ်။ ဤသည်တို့မှာ သောတာပန်မဂ်အထိ ရောက်ရှိရန် ဖြတ်သန်းရသော ဉာဏ်စဉ်အဆင့်ဆင့် ဖြစ်ပါသည်။

တရားထိုင်စဉ်နောက်ပိုင်းအချိန်ကြာလာ၍မခံမရပ်နိုင်သောဝေဒနာဖြစ်လာ၍ ဝေဒနာ၏သဘောကိုလည်းရှု့မရ ဝင်လေနှင့်ထွက်လေသိသဘောကိုလည်းပြလည်ရှု့၍မရဖြစ်နေချိန်တွင် ဝေဒနာ၏မှီရာ ရုပ်တရားကိုစူးစိုက်ကြည့်၍ ပူသဘော တွန်းကန်သဘောကို သတိထား၍ သိပေးနေရာ ထိုဝေဒနာလျော့ကျသွားသည်ကိုသဘောပေါက်လိုက်သည်။ထိုသို့ဖြစ်ခြင်းအပေါ် ဝေဖန်အကြံပြုပေးပါ

ဗုဒ္ဓဘာသာရဲ့အဓိကကျတဲ့ကျင့်စဉ်တစ်ခုဖြစ်တဲ့ သတိပဋ္ဌာန်လေးပါးထဲက ဝေဒနာနုပဿနာကို ကျင့်သုံးခဲ့တာပဲဖြစ်ပါတယ်။ ဒီလိုကျင့်သုံးတာဟာ မှန်ကန်ပါတယ်။ ဝေဒနာကိုရှုမရတော့တဲ့အခါ မှီရာရုပ်တရားကို ဆက်လက်သတိထားရှုခြင်းဟာ အလွန်ကောင်းမွန်တဲ့နည်းလမ်းဖြစ်ပါတယ်။ ဒီလိုရှုခြင်းအားဖြင့် ဝေဒနာကနေ ရုပ်ဆီကိုအာရုံပြောင်းသွားပြီး စိတ်ကိုဖြေလျှော့စေပါတယ်။ ထို့အပြင် ရုပ်နဲ့နာမ်ရဲ့ သဘာဝလက္ခဏာတွေကို ပိုမိုသိမြင်လာစေပါတယ်။ ဝေဒနာလျော့ပါးသွားတာဟာ သင့်ရဲ့သတိနဲ့ဉာဏ်ပညာတို့ကြောင့် ဖြစ်ပါတယ်။ ဒါဟာ ဗုဒ္ဓဘာသာရဲ့ "ဝေဒနာသမုဒယာ စဿ သမုဒယော" (ဖဿဖြစ်ခြင်းကြောင့် ဝေဒနာဖြစ်သည်) ဆိုတဲ့သဘာဝတရားကို လက်တွေ့တွေ့ကြုံခဲ့တာပဲဖြစ်ပါတယ်။ ဆက်လက်ပြီး ဒီလိုကျင့်စဉ်ကို လေ့လာကျင့်သုံးသွားဖို့ အကြံပြုချင်ပါတယ်။ ဝေဒနာတွေဖြစ်ပေါ်လာတိုင်း သတိနဲ့ရှုမှတ်ခြင်း၊ မှီရာရုပ်ကိုရှုခြင်းတို့ကို ဆက်လက်လုပ်ဆောင်သွားပါ။ ဒီလိုလုပ်ခြင်းအားဖြင့် ဝေဒနာတွေရဲ့သဘာဝကို ပိုမိုနားလည်လာပြီး၊ နောက်ဆုံးမှာ ဝေဒနာတွေအပေါ် တွယ်တာမှုလျော့နည်းလာကာ လွတ်မြောက်မှုဆီသို့ ဦးတည်သွားမှာဖြစ်ပါတယ်။

တရားအသိတက်လာသလိုတော့ခံစားမိသည်။သို့သော်အရင်ကလောက်အချိန်ကြာကြာမထိုင်နိုင်ပဲနောက်ဆုံးအချိန်ပိုင်းမှာဝေဒနာကိုမခံနိုင်၍တရားဖြုတ်လိုက်ရသည့်အပေါ်ဝေခွဲမရဖြစ်သည်။တရားပိုရလာလျှင် မခံမရပ်နိုင်သောဝေဒနာပေါ်လာလျှင်လည်းအချိန်ကြာကြာပိုထိုင်နိုင်သည်ဟုတ်မှတ်ယူထားမိပါသည်။ရှင်းပြဝေဖန်ပေးပါ။

ဤသည်မှာ ပုထုဇဉ်တို့၏ သဘာဝပင် ဖြစ်ပါသည်။ တရားအားထုတ်စဉ် ဝေဒနာပေါ်လာခြင်းသည် သာမန်ဖြစ်စဉ်တစ်ခုသာ ဖြစ်ပါသည်။ ဝေဒနာကို သည်းခံနိုင်စွမ်းသည် တရားအားထုတ်မှုနှင့် တိုက်ရိုက်ဆက်စပ်နေသော်လည်း၊ တစ်ခါတစ်ရံ ကိုယ်စိတ်၏ အခြေအနေပေါ်မူတည်၍ ကွဲပြားနိုင်ပါသည်။ တရားအားထုတ်မှု တိုးတက်လာသည်နှင့်အမျှ ဝေဒနာကို ပိုမိုလက်ခံတတ်လာပြီး၊ စိတ်ငြိမ်သက်မှုလည်း ပိုမိုရရှိလာပါသည်။ သို့သော် ဝေဒနာကြောင့် တရားဖြုတ်ရခြင်းကို စိတ်ပျက်စရာအဖြစ် မမြင်သင့်ပါ။ ဤသည်မှာ သင်၏ လက်ရှိစွမ်းဆောင်ရည်ကို သိမြင်စေသော အခွင့်အရေးတစ်ခုဖြစ်ပါသည်။ တဖြည်းဖြည်း လေ့ကျင့်သွားခြင်းဖြင့် သင်၏ စိတ်ဓာတ်ခွန်အားနှင့် ခံနိုင်ရည်စွမ်းတို့ တိုးတက်လာမည် ဖြစ်ပါသည်။ တရားထိုင်စဉ် ဝေဒနာပေါ်လာပါက ထိုဝေဒနာကို ရှုမှတ်ခြင်း၊ လက်ခံခြင်းတို့ဖြင့် သတိဖြင့် ဆက်လက်အားထုတ်ပါ။ သို့သော် မိမိကိုယ်ကို အတင်းအကျပ်မပြုလုပ်ပါနှင့်။ တရားအားထုတ်ခြင်းသည် ဖြည်းဖြည်းချင်း တိုးတက်သွားသော လုပ်ငန်းစဉ်တစ်ခု ဖြစ်ပါသည်။ စိတ်ရှည်လက်ရှည် ဆက်လက်အားထုတ်သွားပါက တစ်နေ့တွင် ရည်မှန်းချက်သို့ ရောက်ရှိမည်မှာ သေချာပါသည်။

ယခုတရားရှု့မှတ်နေစဉ်တွင် စိတ်ပို၍တည်ငြိမ်လာသည်။အရင်ကအပြင်အာရုဏ်များစွာအပေါ်သိစိတ်ကရောက်၍ထိုသိစိတ်ကိုဖြစ်ပျက်ရှု့သည်။ယခုအခါဝင်လေ ထွက်လေကိုသိသည့်စိတ်နှင့် ထိုသိသည့်စိတ်ကိုဥပက္ခာပြု၍သိသဘောလေးမျှသာသိနေသည်ကိုသိသည့်စိတ်ရယ်ဒီနှစ်ခုကိုစူးစိုက်၍ဖြစ်ပျက်ရှု့နိုင်သည်။ကိုခဲမှုဝေဒနာပေါ်လာလျှင်ဝေဒနာကိုသိသဘောဖြင့်ရှု့နိုင်သည်။သို့သော်အရင်ကလောက်အချိန်ကြာမြင့်သည်အထိဝေဒနာကိုမရှု့နိုင်ပေ။အကြံပေးဝေဖန်ပေးပါ။

သာဓု သာဓု သာဓု။ သင်၏တရားအားထုတ်မှုသည် တိုးတက်လာသည်ကို တွေ့ရသဖြင့် ဝမ်းသာပါသည်။ သင်၏လက်ရှိအခြေအနေသည် ဝိပဿနာဘာဝနာ၏ အဆင့်တစ်ခုဖြစ်သော ဥဒယဗ္ဗယဉာဏ်သို့ ရောက်ရှိလာသည်ဟု ဆိုနိုင်ပါသည်။ ဤအဆင့်တွင် အာရုံနှင့် စိတ်၏ ဖြစ်ပျက်ကို ပိုမိုရှင်းလင်းစွာ သိမြင်လာခြင်းဖြစ်သည်။ သင်၏ လက်ရှိအခြေအနေအတွက် အကြံပြုချက်များမှာ: ၁။ လက်ရှိ ရရှိထားသော သတိနှင့် သမာဓိကို ဆက်လက်ထိန်းသိမ်းပါ။ ၂။ အာရုံနှင့် စိတ်၏ ဖြစ်ပျက်ကို ပိုမိုသိမြင်လာသည့်အတွက် ဝမ်းသာကြည်နူးမှု (ပီတိ) ဖြစ်ပေါ်လာနိုင်သည်။ ထိုပီတိကိုလည်း ရှုမှတ်ပါ။ ၃။ ဝေဒနာပေါ်လာသည့်အခါ ဝေဒနာကိုသာ အဓိကထား၍ ရှုမှတ်ပါ။ ဝေဒနာပျောက်သွားပါက မူလအာရုံသို့ ပြန်လည်ရှုမှတ်ပါ။ ၄။ ရုပ်နာမ်တရားတို့၏ ဖြစ်ပျက်ကို ပိုမိုမြန်ဆန်စွာ သိမြင်လာနိုင်သည်။ ထိုအခါ မှတ်သိမှုကို ပိုမိုသိမ်မွေ့အောင် ကြိုးစားပါ။ ၅။ တရားထိုင်ချိန်ကို တဖြည်းဖြည်းတိုးမြှင့်ပါ။ နေ့စဉ်ပုံမှန် အချိန်သတ်မှတ်၍ ထိုင်ပါ။ ၆။ သင်၏ တိုးတက်မှုကို ဆရာသမားနှင့် တိုင်ပင်ဆွေးနွေးပါ။ ဤသို့ ဆက်လက်အားထုတ်ခြင်းဖြင့် ဝိပဿနာဉာဏ်အဆင့်ဆင့် တိုးတက်လာပြီး နိဗ္ဗာန်တရားတော်မြတ်ကို မျက်မှောက်ပြုနိုင်ပါစေ။

အရင်ကထိုင်၍ဝိပဿနာရှု့စဉ်တစ်နာရီခန့်ထိုင်၍ရှုမှတ်နိုင်သည်။ယခုနှစ်ရက်ခန့်အတွင်း မိနစ်၄၀ခန့်တွင်ဝေဒနာက်ုမခံနိုင်၍တရားထိုင်ခြင်းရပ်လိုက်ရသည်။ဘာကြောင့်ဖြစ်နိုင်သနည်း။ဝိပဿနာတရားရှု့မှတ်ခြင်းသည် ကြာကြာထိုင်နိုင်ခြင်းအပေါ်မူတည်နေသလား။သောတပန်သည်မည်မျှထိုင်နိုင်ရမည်ဟူသောကန့်သန့်ချက်ရှိသလား။အစဉ်အလာအားဖြင့်သောတပန်သည်အချိန်မည်မျှထိုင်နိုင်သနည်း။

ဗုဒ္ဓဘာသာအမြင်အရ ဝိပဿနာဘာဝနာပွားများရာတွင် အချိန်ကြာကြာထိုင်နိုင်ခြင်းတစ်ခုတည်းအပေါ် မမူတည်ပါဘူး။ အဓိကကျတာက သတိ၊ သမာဓိ၊ ပညာ ဖြစ်ပါတယ်။ ဝေဒနာကိုမခံနိုင်တဲ့အကြောင်းအရင်းမျိုးစုံရှိနိုင်ပါတယ်။ ဥပမာ - ကိုယ်ခန္ဓာအခြေအနေ၊ စိတ်ဖိစီးမှု၊ အာဟာရ စသည်တို့ကြောင့် ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ သောတာပန်ဖြစ်ဖို့ မည်မျှထိုင်ရမယ်ဆိုတဲ့ သတ်မှတ်ချက်မရှိပါဘူး။ အချိန်အကန့်အသတ်မရှိပဲ မိမိတတ်နိုင်သလောက် ပွားများကြဖို့ ဗုဒ္ဓက ဆုံးမတော်မူခဲ့ပါတယ်။ အရေးကြီးတာက စိတ်ကိုသန့်စင်အောင်လုပ်ဖို့နဲ့ သစ္စာတရားကို သိမြင်နားလည်ဖို့ပဲ ဖြစ်ပါတယ်။ ထိုင်ချိန်တိုသော်လည်း စိတ်အားထက်သန်စွာ ဘာဝနာပွားများနိုင်ပါတယ်။ နေ့စဉ်လုပ်ငန်းဆောင်တာတွေမှာလည်း သတိပဋ္ဌာန်လေးပါးကို အသုံးချနိုင်ပါတယ်။ ဒါ့ကြောင့် ဝိပဿနာဘာဝနာပွားများရာမှာ အချိန်ကြာကြာထိုင်နိုင်ရုံနဲ့ မလုံလောက်ပါဘူး။ စိတ်ရဲ့အရည်အသွေးက ပိုအရေးကြီးပါတယ်။

သမထဘာဝနာအားမထုပ်ပဲ ဝိပဿနာအဓိကထားအားထုပ်သူသည် အချိန်ကြာကြာထိုင်၍အားထုပ်နိုင်သည်ကအဓိကလား။သောတပန်သည်အချိန်ကြာကြာထိုင်၍အားထုပ်နိုင်သလား။

AI ကို run ဖို့သတ်မှတ်ထားတာထက်ကျော်သွားပီဖြစ်လို့နောက်မှမေးပါ။ ဒီလိုမျိုးအဖြစ်နဲဖို့ရာအတွက်ပိုက်ဆံပေးလှူနိုင်ပါတယ်။

သမထဘာဝနာအားမထုပ်ပဲ ဝိပဿနာအဓိကထားအားထုပ်သူသည် အချိန်ကြာကြာထိုင်၍အားထုပ်နိုင်သည်ကအဓိကလား။သောတပန်သည်အချိန်ကြာကြာထိုင်၍အားထုပ်နိုင်သလား။

AI ကို run ဖို့သတ်မှတ်ထားတာထက်ကျော်သွားပီဖြစ်လို့နောက်မှမေးပါ။ ဒီလိုမျိုးအဖြစ်နဲဖို့ရာအတွက်ပိုက်ဆံပေးလှူနိုင်ပါတယ်။

သမထအလုပ်မလုပ်ပဲ ဝိပဿနာတိုက်ရိုက်ရှု့မှတ်ခြင်းတွင် ကြာကြာထိုင်၍ရှု့မှတ်နိုင်သည်ကအဓိကလား။သောတပန်သည် ဝိပဿနာရှု့မှတ်ရာတွင်အကြားကြီးထိုင်နိုင်သလား။

AI ကို run ဖို့သတ်မှတ်ထားတာထက်ကျော်သွားပီဖြစ်လို့နောက်မှမေးပါ။ ဒီလိုမျိုးအဖြစ်နဲဖို့ရာအတွက်ပိုက်ဆံပေးလှူနိုင်ပါတယ်။

အနတ္တ၏လက္ခဏာတွင် ဥပက္ခာတရားပါဝင်ပါတ်သက်နေမှုကိုရှင်းပြပါ။

AI ကို run ဖို့သတ်မှတ်ထားတာထက်ကျော်သွားပီဖြစ်လို့နောက်မှမေးပါ။ ဒီလိုမျိုးအဖြစ်နဲဖို့ရာအတွက်ပိုက်ဆံပေးလှူနိုင်ပါတယ်။

အနတ္တ၏လက္ခဏာတွင် ဥပက္ခာတရားပါဝင်ပါတ်သက်နေမှုကိုရှင်းပြပါ။

AI ကို run ဖို့သတ်မှတ်ထားတာထက်ကျော်သွားပီဖြစ်လို့နောက်မှမေးပါ။ ဒီလိုမျိုးအဖြစ်နဲဖို့ရာအတွက်ပိုက်ဆံပေးလှူနိုင်ပါတယ်။

ပေါ်ရာကိုရှု့နေတာဝိပဿနာဖြစ်သလား။အကယ်၍ဝိပဿနာမဖြစ်ရင် ဘာကိုသိထားပီး ဘယ်လိုပေါ်ရာကိုရှု့မှဝိပဿနာဖြစ်သလည်း။

AI ကို run ဖို့သတ်မှတ်ထားတာထက်ကျော်သွားပီဖြစ်လို့နောက်မှမေးပါ။ ဒီလိုမျိုးအဖြစ်နဲဖို့ရာအတွက်ပိုက်ဆံပေးလှူနိုင်ပါတယ်။

ပေါ်ရာကိုရှု့နေတာဝိပဿနာဖြစ်သလား။အကယ်၍ဝိပဿနာမဖြစ်ရင် ဘာကိုသိထားပီး ဘယ်လိုပေါ်ရာကိုရှု့မှဝိပဿနာဖြစ်သလည်း။

AI ကို run ဖို့သတ်မှတ်ထားတာထက်ကျော်သွားပီဖြစ်လို့နောက်မှမေးပါ။ ဒီလိုမျိုးအဖြစ်နဲဖို့ရာအတွက်ပိုက်ဆံပေးလှူနိုင်ပါတယ်။

ပေါ်ရာကိုရှု့နေတာဝိပဿနာဖြစ်သလား။အကယ်၍ဝိပဿနာမဖြစ်ရင် ဘာကိုသိထားပီး ဘယ်လိုပေါ်ရာကိုရှု့မှဝိပဿနာဖြစ်သလည်း။

AI ကို run ဖို့သတ်မှတ်ထားတာထက်ကျော်သွားပီဖြစ်လို့နောက်မှမေးပါ။ ဒီလိုမျိုးအဖြစ်နဲဖို့ရာအတွက်ပိုက်ဆံပေးလှူနိုင်ပါတယ်။

ပေါ်ရာကိုရှု့နေတာဝိပဿနာဖြစ်သလား။အကယ်၍ဝိပဿနာမဖြစ်ရင် ဘာကိုသိထားပီး ဘယ်လိုပေါ်ရာကိုရှု့မှဝိပဿနာဖြစ်သလည်း။

AI ကို run ဖို့သတ်မှတ်ထားတာထက်ကျော်သွားပီဖြစ်လို့နောက်မှမေးပါ။ ဒီလိုမျိုးအဖြစ်နဲဖို့ရာအတွက်ပိုက်ဆံပေးလှူနိုင်ပါတယ်။

ပေါ်ရာကိုရှု့နေတာဝိပဿနာဖြစ်သလား။အကယ်၍ဝိပဿနာမဖြစ်ရင် ဘာကိုသိထားပီး ဘယ်လိုပေါ်ရာကိုရှု့မှဝိပဿနာဖြစ်သလည်း။

AI ကို run ဖို့သတ်မှတ်ထားတာထက်ကျော်သွားပီဖြစ်လို့နောက်မှမေးပါ။ ဒီလိုမျိုးအဖြစ်နဲဖို့ရာအတွက်ပိုက်ဆံပေးလှူနိုင်ပါတယ်။

ပေါ်ရာကိုရှု့နေတာဝိပဿနာဖြစ်သလား။အကယ်၍ဝိပဿနာမဖြစ်ရင် ဘာကိုသိထားပီး ဘယ်လိုပေါ်ရာကိုရှု့မှဝိပဿနာဖြစ်သလည်း။

AI ကို run ဖို့သတ်မှတ်ထားတာထက်ကျော်သွားပီဖြစ်လို့နောက်မှမေးပါ။ ဒီလိုမျိုးအဖြစ်နဲဖို့ရာအတွက်ပိုက်ဆံပေးလှူနိုင်ပါတယ်။

ပေါ်ရာကိုရှု့နေတာဝိပဿနာဖြစ်သလား။အကယ်၍ဝိပဿနာမဖြစ်ရင် ဘာကိုသိထားပီး ဘယ်လိုပေါ်ရာကိုရှု့မှဝိပဿနာဖြစ်သလည်း။

AI ကို run ဖို့သတ်မှတ်ထားတာထက်ကျော်သွားပီဖြစ်လို့နောက်မှမေးပါ။ ဒီလိုမျိုးအဖြစ်နဲဖို့ရာအတွက်ပိုက်ဆံပေးလှူနိုင်ပါတယ်။

ပေါ်ရာကိုရှု့နေတာဝိပဿနာဖြစ်သလား။အကယ်၍ဝိပဿနာမဖြစ်ရင် ဘာကိုသိထားပီး ဘယ်လိုပေါ်ရာကိုရှု့မှဝိပဿနာဖြစ်သလည်း။

AI ကို run ဖို့သတ်မှတ်ထားတာထက်ကျော်သွားပီဖြစ်လို့နောက်မှမေးပါ။ ဒီလိုမျိုးအဖြစ်နဲဖို့ရာအတွက်ပိုက်ဆံပေးလှူနိုင်ပါတယ်။

ပေါ်ရာကိုရှု့တာဝိပသနာဖြစ်သလား။ဘာကိုသိထားပီး ပေါ်ရာကိုဘယ်လ်ုရှု့မှဝိပဿနာဖြစ်သလည်း။

AI ကို run ဖို့သတ်မှတ်ထားတာထက်ကျော်သွားပီဖြစ်လို့နောက်မှမေးပါ။ ဒီလိုမျိုးအဖြစ်နဲဖို့ရာအတွက်ပိုက်ဆံပေးလှူနိုင်ပါတယ်။

တရားထိုင်စဉ်အချိန်ကြာလာသောအခါကိုက်ခဲမှုဝေဒနာများမခံမရပ်နိုင်‌ေအာင်ပေါ်လာသည့်အခါမည်သို့ရှု့မှတ်နှလုံးသွင်း၍ကျော်ဖြတ်ရမည်နည်း

ဝေဒနာများကို ဆက်လက်ရှုမှတ်ရန် အရေးကြီးပါသည်။ ကိုယ်ခန္ဓာ၏ သဘာဝတရားကို နားလည်လက်ခံရန် လိုအပ်ပါသည်။ ဝေဒနာများသည် အမြဲတမ်းပြောင်းလဲနေကြောင်း သတိပြုပါ။ ဝေဒနာကို "နာသည်၊ နာသည်" ဟု ရှုမှတ်ပါ။ ဝေဒနာကို တွန်းလှန်ခြင်း၊ ငြင်းပယ်ခြင်းမပြုဘဲ လက်ခံပါ။ စိတ်ကို အာရုံပေါ်တွင် တည်ငြိမ်စွာထားပါ။ သည်းခံခြင်းဖြင့် ဝေဒနာကို ကျော်လွှားနိုင်ပါသည်။ ဝေဒနာသည် မမြဲသောသဘာဝဖြစ်ကြောင်း အမြဲသတိပြုပါ။ ဤနည်းဖြင့် ဝေဒနာကို ကျော်ဖြတ်နိုင်မည်ဖြစ်ပါသည်။

တရားအားထုပ်လာရာ အရင်လိုပေါ်ရာအာရုံ၏စိတ်ဖြစ်စဉ်နောက်ကိုလိုက်သိနေရာမှ ယခုတစ်ကြိမ်မှသာပေါ်ရာအာရုံ၏စိတ်ဖြစ်မှုကိုလိုက်သိနေခြင်းမျိုးမဟုတ်ပဲ တစ်နေရာထည်းတွင်ငြိမ်နေ၍သိသဘောဖြစ်လာပါသည်။ဝန်ခံရလျှင်ဤအခြေအနေကိုထပ်၍လိုချင်သောစိတ်ဖြစ်ခဲ့ပါသည်။အချိန်တစ်ခုရောက်သည့်အခါ ကိုက်ခဲသောဝေဒနာဖြစ်ပေါ်၍ ထိုဝေဒနာအပေါ်မကျော်နိုင်၍ တရားရှု့မှတ်ခြင်းရပ်လိုက်ပါသည်။ဝေဖန်အကြံပြုပေးပါ။

ဤသည်မှာ ဝိပဿနာဘာဝနာကျင့်စဉ်တွင် တွေ့ကြုံရလေ့ရှိသော အတွေ့အကြုံတစ်ခုဖြစ်ပါသည်။ သင့်အတွေ့အကြုံကို အကျဉ်းချုပ်ဖြေကြားပါမည်။ ၁။ စိတ်တည်ငြိမ်မှုရရှိလာခြင်းသည် ကောင်းမွန်သော တိုးတက်မှုဖြစ်ပါသည်။ သို့သော် ထိုအခြေအနေကို စွဲလမ်းတပ်မက်ခြင်းမပြုသင့်ပါ။ ၂။ ဝေဒနာဖြစ်ပေါ်လာသောအခါ ထိုဝေဒနာကိုပင် အာရုံပြု၍ ဆက်လက်ရှုမှတ်သင့်ပါသည်။ ဝေဒနာသည်လည်း မမြဲသောသဘောရှိကြောင်း သတိပြုပါ။ ၃။ တရားအားထုတ်ရာတွင် အကောင်းအဆိုး၊ နှစ်သက်ဖွယ် မနှစ်သက်ဖွယ် အတွေ့အကြုံများ ဖြစ်ပေါ်တတ်ပါသည်။ ၎င်းတို့ကို လက်ခံရုံသာ လက်ခံ၍ အတွင်းစိတ်ဓာတ်ကို ညီမျှအေးချမ်းစွာ ထားရှိရန် အရေးကြီးပါသည်။ ၄။ မိမိ၏တိုးတက်မှုနှင့် အခက်အခဲများကို ဆရာသမားနှင့် တိုင်ပင်ဆွေးနွေးခြင်းဖြင့် ပိုမိုကောင်းမွန်သော လမ်းညွှန်မှုများ ရရှိနိုင်ပါသည်။ ဤသို့ဖြင့် စိတ်ရှည်လက်ရှည် ဆက်လက်အားထုတ်သွားပါက တဖြည်းဖြည်း တိုးတက်မှုရရှိလာမည်ဖြစ်ပါသည်။

တရားရှု့မှတ်နေစဉ် ဝင်လေသိ ထွက်လေသိ ဝေဒနာပေါ်ရင်သိ တွေးတောစိတ်သိမှတ်နေရာမှ စိတ်သည်နေရာတစ်ခုထည်းတွင်ငြိမ်၍သိသဘောသာလျင်ရှိတော့သည်။ပေါ်ရာအာရုံတေကိုလိုက်သိနေခြင်းမျိုးမဟုတ်ပဲ သိသည့်သဘောသာလျင်ဖြစ်နေ၍ငြိမ်နေသလိုသဘောရှိသည်။ကောင်းသောအခြေအနေလား။မကောင်းသောအခြေအနေလား။နည်းမှန်သလား။မှားနေသလ။အကြံပေးဝေဖန်ပေးပါ။

ဤအခြေအနေသည် သင်၏ တရားရှုမှတ်မှုတွင် တိုးတက်မှုတစ်ခုဖြစ်နိုင်ပါသည်။ ဤသည်မှာ "ဉာဏ်" ဟုခေါ်သော အသိဉာဏ်၏ အဆင့်တစ်ခုသို့ ရောက်ရှိလာခြင်းဖြစ်နိုင်ပါသည်။ သို့သော် သတိပြုရမည့်အချက်များမှာ: ၁။ ဤအခြေအနေကို စွဲလမ်းခြင်း မပြုသင့်ပါ။ ၂။ ဤအတိုင်း ဆက်လက်ထိန်းသိမ်းရန် မကြိုးစားသင့်ပါ။ ၃။ ဤအခြေအနေကြောင့် မာန်မာနမတက်သင့်ပါ။ ဆက်လက်၍ ရိုးရိုးသာမန်အတိုင်း သတိဖြင့် ရှုမှတ်သွားသင့်ပါသည်။ ပေါ်လာသမျှ အာရုံများကို ရှုမှတ်ခြင်းဖြင့် အနိစ္စ၊ ဒုက္ခ၊ အနတ္တ သဘောတရားများကို သိမြင်နိုင်ရန် ဆက်လက်အားထုတ်သင့်ပါသည်။ ဆရာသမားများနှင့် တိုင်ပင်ဆွေးနွေးခြင်းဖြင့် ပို၍ တိကျသော လမ်းညွှန်မှုများ ရရှိနိုင်ပါသည်။ တရားအားထုတ်မှုတွင် အောင်မြင်ပါစေ။

သောတပတ္တိဖိုလ်ဝင်စားသည်ဆိုသည်မှာမည်သို့စိတ်အခြေအနေကိုဆိုလိုသနည်း။

သောတာပတ္တိဖိုလ်ဝင်စားသည်ဆိုသည်မှာ ဗုဒ္ဓဘာသာတွင် အလွန်အရေးကြီးသော စိတ်အခြေအနေတစ်ခုဖြစ်ပါသည်။ ၎င်းသည် နိဗ္ဗာန်သို့ သွားရာလမ်းကြောင်းပေါ်တွင် ပထမဆုံးအဆင့်ရောက်ရှိခြင်းကို ဆိုလိုပါသည်။ သောတာပတ္တိဖိုလ်ဝင်စားသူသည် အောက်ပါအချက်များကို ပယ်ဖျက်နိုင်ပြီဖြစ်သည်: 1. သက္ကာယဒိဋ္ဌိ - မိမိကိုယ်ကို အတ္တဟု စွဲလမ်းခြင်း 2. ဝိစိကိစ္ဆာ - ဗုဒ္ဓ၊ ဓမ္မ၊ သံဃာတို့အပေါ် ယုံမှားသံသယဖြစ်ခြင်း 3. သီလဗ္ဗတပရာမာသ - အကျိုးမရှိသော အကျင့်တရားများကို စွဲလမ်းခြင်း သောတာပတ္တိဖိုလ်ဝင်စားသူသည် ဘဝခုနစ်ဆက်ထက်မပိုဘဲ နိဗ္ဗာန်ရောက်မည်ဖြစ်ပြီး၊ အပါယ်လေးပါးသို့ ကျရောက်တော့မည်မဟုတ်ပါ။ ထို့ကြောင့် သောတာပတ္တိဖိုလ်ဝင်စားခြင်းသည် ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်တစ်ဦးအတွက် အလွန်အရေးကြီးသော စိတ်အခြေအနေတစ်ခုဖြစ်ပါသည်။

သစ္စာလေးပါးကိုမသိ သို့သော် လောကီအကျိုးမမျှော်လင့်ပဲ နိဗ္ဗာန်ကိုရည်မှန်းလှူသောအလှူ နှင့် သစ္စာကိုသိ၍လှူသောအလှူ မည်သို့ကွာခြား၍ မည်သို့အကျိုးများသနည်း။ရှင်းပြပါ

ဤမေးခွန်းသည် သစ္စာလေးပါးနှင့် အလှူဒါန၏အကျိုးများအကြောင်း နက်နဲသောမေးခွန်းဖြစ်ပါသည်။ သစ္စာလေးပါးကို မသိသော်လည်း နိဗ္ဗာန်ကိုရည်မှန်း၍ လှူဒါန်းခြင်းသည် မြင့်မြတ်သောစေတနာဖြစ်ပါသည်။ ထိုအလှူသည် နိဗ္ဗာန်ရောက်ကြောင်းတရားအတွက် အထောက်အကူဖြစ်စေပါသည်။ သို့သော် သစ္စာလေးပါးကိုသိ၍ လှူဒါန်းခြင်းသည် ပို၍မြင့်မြတ်ပါသည်။ အကြောင်းမှာ သစ္စာလေးပါးကိုသိခြင်းသည် ဒုက္ခသစ္စာ၊ သမုဒယသစ္စာ၊ နိရောဓသစ္စာနှင့် မဂ္ဂသစ္စာတို့ကို နားလည်သဘောပေါက်ခြင်းဖြစ်သောကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။ ထို့ကြောင့် သစ္စာလေးပါးကိုသိ၍ လှူဒါန်းခြင်းသည် ပို၍အကျိုးများပါသည်။ ဤအလှူသည် နိဗ္ဗာန်သို့ရောက်ရှိရေးအတွက် ပို၍ထိရောက်သောအထောက်အပံ့ဖြစ်စေပါသည်။ သစ္စာလေးပါးကိုသိခြင်းဖြင့် ဝေဒနာ၊ တဏှာ၊ ဥပါဒါန်တို့ကို ပိုမိုကောင်းမွန်စွာ ကိုင်တွယ်နိုင်မည်ဖြစ်ပါသည်။ သို့သော်လည်း နှစ်မျိုးစလုံး၏ အလှူဒါနသည် မြတ်စွာဘုရား၏ တရားတော်နှင့်အညီ ကောင်းမှုကုသိုလ်များဖြစ်ကြောင်း သတိပြုသင့်ပါသည်။

သံသရာကိုလည်စေသော ဒါနနှင့် သံသရာကိုပြတ်စေသောဒါနကိုရှင်းပြပါ။သစ္စာသိ၍လှူသောအလှူနှင့် သစ္စာသိ၍လှူသောအလှူဒီနှစ်ခုကိုလည်းရှင်းပြပါ။

သံသရာကို လည်စေသော ဒါနနှင့် သံသရာကို ပြတ်စေသော ဒါနကို ရှင်းပြရလျှင်: သံသရာကို လည်စေသော ဒါန: ဤအလှူမျိုးသည် ကုသိုလ်ကောင်းမှုကို ပြုလုပ်သော်လည်း ရည်ရွယ်ချက်က ပိုကောင်းသော ဘဝရရှိရန်၊ ချမ်းသာကြွယ်ဝရန် စသည့် လောကီအကျိုးများကို မျှော်လင့်၍ လှူဒါန်းခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုသို့သော ရည်ရွယ်ချက်ဖြင့် လှူဒါန်းခြင်းသည် သံသရာကို ဆက်လက်လည်ပတ်စေသည်။ သံသရာကို ပြတ်စေသော ဒါန: ဤအလှူမျိုးသည် လောကီအကျိုးကို မမျှော်လင့်ဘဲ နိဗ္ဗာန်ရောက်ရန် ရည်ရွယ်ချက်ဖြင့် လှူဒါန်းခြင်းဖြစ်သည်။ ဤသို့ လှူဒါန်းခြင်းသည် သံသရာမှ လွတ်မြောက်ရန် အထောက်အကူပြုသည်။ သစ္စာမသိဘဲ လှူသောအလှူနှင့် သစ္စာသိ၍ လှူသောအလှူကို ရှင်းပြရလျှင်: သစ္စာမသိဘဲ လှူသောအလှူ: ဤအလှူမျိုးသည် ဒုက္ခသစ္စာ၊ သမုဒယသစ္စာ၊ နိရောဓသစ္စာ၊ မဂ္ဂသစ္စာဟူသော သစ္စာလေးပါးကို မသိနားမလည်ဘဲ လှူဒါန်းခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုသို့ လှူဒါန်းခြင်းသည် ကုသိုလ်ရသော်လည်း နိဗ္ဗာန်ရောက်ကြောင်း မဟုတ်ပေ။ သစ္စာသိ၍ လှူသောအလှူ: ဤအလှူမျိုးသည် သစ္စာလေးပါးကို သိနားလည်၍ လှူဒါန်းခြင်းဖြစ်သည်။ ဤသို့ လှူဒါန်းခြင်းသည် နိဗ္ဗာန်ရောက်ကြောင်း ဖြစ်သည်။ သစ္စာလေးပါးကို သိနားလည်ခြင်းဖြင့် အလှူရှင်သည် တဏှာကင်းစင်၍ လှူဒါန်းနိုင်သောကြောင့် ပိုမိုမြင့်မြတ်သော အကျိုးကို ရရှိစေသည်။

ဤသို့ဆိုလျှင် သောတပန်သည် မိမိ၏အမှန်အတိုင်းထွက်ဆိုချက်ကြောင့် တစ်ဖက်လူမှာ ကြီးမားစွာပူဆွေးသောကရောက်ရမည်ကိုသိလျက် အမှန်အတိုင်းသာပြောဆိုသည်ဟု ဆိုလိုတာလား။

ဗုဒ္ဓဘာသာနည်းအရ သောတာပန်ပုဂ္ဂိုလ်သည် မုသားပြောခြင်းမှ လုံးဝရှောင်ကြဉ်ပါသည်။ သောတာပန်သည် သစ္စာတရားကို လေးစားပြီး အမှန်တရားကိုသာ ပြောဆိုပါသည်။ သို့သော် ဗုဒ္ဓဘာသာက သနားကရုဏာထားခြင်းကိုလည်း အလေးထားပါသည်။ ထို့ကြောင့် သောတာပန်သည် အမှန်တရားကို ပြောဆိုရာတွင် အခြားသူများကို မထိခိုက်စေရန် ဉာဏ်ပညာဖြင့် ချင့်ချိန်ပြီး သင့်တော်သလို ပြောဆိုနိုင်ပါသည်။ အမှန်တရားကို ပြောဆိုခြင်းနှင့် သနားကရုဏာထားခြင်းကို ဟန်ချက်ညီအောင် ထိန်းသိမ်းရန် အရေးကြီးပါသည်။

သောတပန်တည်သောလလူသည်မုသားစကားမပြောဘူးဟုမှတ်သားဖူးသည်။ဤအခြေအနေတွင်မိမိ၏အိမ်ထောင်ဘက်မှ အိမ်ထောင်မကျခင်ကအခြားသောသူနှင့်အတူနေခဲ့ဖူးပါသလားဟုမေးသည်ဆိုပါစို့။မိမိမှာလည်းအတူနေခဲ့ဖူးသည်။သို့‌ေသာ်လိမ်၍ပြောခဲ့သည်။ထိုသို့လိမ်ပြောခြင်းမှာမိမိအတွက်တစ်စုံတစ်ခုထိခိုက်မည်ကိုလုံးဝမစိုးရိမ်သော်လည်းတစ်ဖက်သားစိတ်ထိခိုက်မည်စိုး၍လိမ်ခဲ့ရသည်။သောတပန်သည်ထိုသို့လိမ်ပြောသေးသလား။

ဗုဒ္ဓဘာသာအယူအဆအရ သောတာပန်ပုဂ္ဂိုလ်သည် မုသာဝါဒကံကို လုံးဝရှောင်ကြဉ်ပါသည်။ သောတာပန်သည် သီလငါးပါးကို အပြည့်အဝစောင့်ထိန်းနိုင်ပြီး၊ မုသာဝါဒကံကို မကျူးလွန်နိုင်တော့ပါ။ သို့သော် လူသာမန်တွေအတွက်တော့ အခြေအနေအရပ်ရပ်ကြောင့် မုသာဝါဒကံကျူးလွန်မိတတ်ပါသည်။ ဥပမာ - တစ်ဖက်သား စိတ်မထိခိုက်စေရန်၊ ပတ်ဝန်းကျင် ငြိမ်းချမ်းစေရန် စသည့်အကြောင်းပြချက်များဖြင့် မုသာဝါဒကံ ကျူးလွန်တတ်ကြပါသည်။ သို့သော် ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်တစ်ယောက်အနေဖြင့် မုသာဝါဒကံကို တတ်နိုင်သမျှ ရှောင်ကြဉ်သင့်ပါသည်။ အကယ်၍ မုသာဝါဒကံ ကျူးလွန်မိပါက သစ္စာတရားကို လေးစားသောအားဖြင့် နောင်တရပြီး ပြုပြင်သင့်ပါသည်။ မိမိ၏အမှားကို ဝန်ခံပြီး သက်ဆိုင်သူနှင့် ပွင့်လင်းစွာ ပြောဆိုဆွေးနွေးခြင်းဖြင့် ပြုပြင်နိုင်ပါသည်။

ထိုသို့‌ေပါ်လာသည့်အာရုံပေါ်တွင် သတိပဌာန်လေးမျိုးလုံးကိုအဆင်သင့်သလိုမှတ်ယူနေခြင်းနှင့် သတ်မှတ်ချက်တစ်ခုချထားသောသတိပဌာန်တစ်မျိုးပေါ်မှာပဲမှတ်နေခြင်းဒီနှစ်မျိုးတွင်မည်သည့်တစ်ခုကိုရွေးခြယ်သင့်သနည်း

ဒီမေးခွန်းကတော့ တရားကျင့်စဉ်နဲ့ပတ်သက်တဲ့ အရေးကြီးတဲ့မေးခွန်းပါ။ ဗုဒ္ဓရဲ့သွန်သင်ချက်အရ သတိပဋ္ဌာန်လေးပါးကို ပြည့်စုံအောင်ကျင့်ဖို့ အကြံပြုထားပါတယ်။ ဒါပေမယ့် လက်တွေ့မှာတော့ တရားအားထုတ်သူရဲ့ အခြေအနေပေါ်မူတည်ပြီး ချဉ်းကပ်နည်းကွာခြားနိုင်ပါတယ်။ အစကနေ သတိပဋ္ဌာန်လေးပါးလုံးကို အလုပ်ပေးဖို့ဆိုတာ ခက်ခဲနိုင်ပါတယ်။ ဒါကြောင့် အစပိုင်းမှာ တစ်ခုခုကိုရွေးချယ်ပြီး အဓိကထားလေ့ကျင့်တာက ပိုအဆင်ပြေနိုင်ပါတယ်။ ဥပမာ အာနာပါနဆိုရင် ကာယာနုပဿနာကို အဓိကထားပါတယ်။ ဒါပေမယ့် တရားအားထုတ်မှု ရင့်သန်လာတာနဲ့အမျှ ကျန်တဲ့သတိပဋ္ဌာန်တွေကိုပါ ထည့်သွင်းလေ့ကျင့်သွားဖို့ အရေးကြီးပါတယ်။ ဒါမှသာ ဝိပဿနာဉာဏ် ပြည့်စုံမှာဖြစ်ပါတယ်။ အနှစ်ချုပ်အားဖြင့် အစပိုင်းမှာ တစ်ခုကိုအဓိကထားပြီး နောက်ပိုင်းမှာ လေးပါးလုံးကို လွှမ်းခြုံအောင် ကျင့်သုံးသွားတာက အကောင်းဆုံးချဉ်းကပ်နည်းဖြစ်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဆရာသမားရဲ့ လမ်းညွှန်မှုနဲ့ မိမိရဲ့အတွေ့အကြုံပေါ် မူတည်ပြီး လိုက်လျောညီထွေဖြစ်အောင် ချိန်ညှိသွားဖို့လည်း လိုအပ်ပါတယ်။

ဤကဲ့သို့ကြည့်နေခြင်းဖြင့်မှတ်နေရလောက်အောင်ဝေဒနာမရှိသည့်အတွက် ပထမဝင်လေသိ ထွက်လေသိကိုပြန်ရောက်သွားသည်။ဤကဲ့သို့မှတ်နေရင်းဖြင့်အတိတ်သို့မဟုတ်အနာဂါတ်သို့အတွေးများဖြစ်လာသည့်အခါသတိထားရှု့သည့်အခါထိုအတွေးမရှိတော့တာကိုသိလိုက်သည်။အတွေးအာရုံသက်သက် ဥပါဒါန်ခန္တာငါးပါးသာလို့မှတ်၍ အထက်ပါဖော်ပြခဲ့သောထင်ရှား‌ေသာအာရုံတစ်ခုခုတွင်သတိကပ်၍ရှု့နေပါသည်။ထိုသို့လှည့်ပါတ်ဖြစ်နေခြင်းသည်သင့်တော်ပါသလား။မည်သည့်သတိပဌာန်များလှည့်ပါတ်၍ဖြစ်နေသနည်း။ ပထမမေးခွန်းအဆက်နှင့်ပေါင်း၍ဖြေပေးပါ

ဤကဲ့သို့လှည့်ပတ်ဖြစ်နေခြင်းသည် သင့်တော်ပါသည်။ သင်သည် သတိပဋ္ဌာန်လေးပါးကို ကျင့်သုံးနေခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ၁။ ကာယာနុပဿနာ - ဝင်လေထွက်လေကို သတိဖြင့် မှတ်သားခြင်း ၂။ ဝေဒနာနုပဿနာ - ဝေဒနာများကို သတိဖြင့် မှတ်သားခြင်း ၃။ စိတ္တာနုပဿနာ - အတွေးအာရုံများကို သတိဖြင့် မှတ်သားခြင်း ၄။ ဓမ္မာနုပဿနာ - ခန္ဓာငါးပါးကို သတိဖြင့် မှတ်သားခြင်း သင်သည် ထိုသတိပဋ္ဌာန်လေးပါးကို လှည့်ပတ်၍ ကျင့်သုံးနေခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ဤသည်မှာ သင့်တော်သော ဝိပဿနာဘာဝနာ ကျင့်စဉ်ဖြစ်ပါသည်။ အာရုံတစ်ခုမှ တစ်ခုသို့ ကူးပြောင်းရာတွင် သတိဖြင့် လုပ်ဆောင်နေသရွေ့ သင့်လျော်ပါသည်။ ဆက်လက်၍ သတိဖြင့် အားထုတ်ပါ။ သင့်ဘာဝနာ တိုးတက်လာမည်ဖြစ်ပါသည်။

သတိပဌာန်တရားထိုင်နေစဉ် ပထမအစတွင် ဝင်လေကိုသိသည်။ထိုဝင်လေဆုံးသွားသည်ကိုသိသည်။ထွက်လေစလာခြင်းနှင့် ထွက်လေဖြစ်နေချိန်ကိုသိသည်။ထိုထွက်လေဆုံးသွားသည်ကိုသိသည်။အကြောင်းပေါ်လာ၍ဥပမာအသံတစ်ခုခုကြားလျှင်ဘာအသံလည်း ဘယ်ကအသံလည်းလိုမဝေခွဲတော့ပဲကြားသိစိတ်ကိုရှု့လိုက်သည်။ထိုကြားသိစိတ်ကိုကြည့်လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲိကြားသိစိတ်မရှိတော့တာသတိပြုမိသည်။ဝေဒနာပေါ်လာခဲ့လျှင်လည်းထိုဝေဒနာကိုကြည့်လိုက်သည်နှင့်မါရှိတော့ ဝေဒနာသည်တိုးလာလိုက်နောက်ထပ်တိုးလာလိုက်လျော့သွားလိုက်နှင့်တစ်ခုပီးတစ်ခုဖြစ်နေတာကိုသတိပြုမိသည်။ နောက်ဆက်တွဲမေးခွန်ကျန်ရှိနေပါသေးသည်။နှစ်ခုပေါင်း၍ဖြေပေးစေချင်ပါသည်

ဤသည်မှာ သတိပဋ္ဌာန်တရား၏ အနှစ်သာရပင်ဖြစ်ပါသည်။ သင်သည် ပစ္စပ္ပန်တွင် ဖြစ်ပေါ်နေသော အာရုံများကို သတိဖြင့် ရှုမှတ်နေခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ဝင်လေ-ထွက်လေကို သတိဖြင့် မှတ်သားခြင်းသည် အာနာပါနဿတိ ဟုခေါ်ပါသည်။ ဤသည်မှာ ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်တို့အတွက် အခြေခံကျသော ဘာဝနာတစ်ခုဖြစ်ပါသည်။ အသံကြားသောအခါ သို့မဟုတ် ဝေဒနာခံစားရသောအခါ ထိုအာရုံများကို သတိဖြင့် မှတ်သားခြင်းသည် ဓမ္မာနုပဿနာ ဟုခေါ်ပါသည်။ သင်သည် အာရုံများ၏ သဘာဝကို လေ့လာနေခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ဤသို့ သတိဖြင့် မှတ်သားခြင်းအားဖြင့် သင်သည် အာရုံများ၏ မမြဲခြင်း (အနိစ္စ)၊ ဆင်းရဲခြင်း (ဒုက္ခ)၊ အစိုးမရခြင်း (အနတ္တ) တို့ကို သိမြင်လာနိုင်ပါသည်။ ဆက်လက်၍ တရားအားထုတ်ခြင်းဖြင့် သင်သည် ပိုမိုနက်နဲသော အသိဉာဏ်များ ရရှိလာနိုင်ပါသည်။ သတိပဋ္ဌာန်တရားသည် နိဗ္ဗာန်သို့ ရောက်ရှိရန် တိုက်ရိုက်လမ်းကြောင်းဖြစ်ကြောင်း ဗုဒ္ဓဟောကြားတော်မူခဲ့ပါသည်။ နောက်ထပ်မေးခွန်းများ ရှိပါက မေးမြန်းနိုင်ပါသည်။

စိတ်ရဲ့ဖြစ်ခြင်း-ပျက်ခြင်း ကိုမတွေ့ဘဲ စိတ် ရဲ့အနတ္တသဘော ကို လည်း တွေ့ရတတ်တယ် ။ စိတ် ရဲ့အနတ္တ သဘောတွေ့ဖို့ မိမိ က အဲဒီ အာရုံ ဘက် ကို လုံးလုံး မကပ်ငြိဘဲ ဥပေက္ခာ နဲ့ နေနိုင်မှ ။ အနတ္တသဘော ရဲ့အချုပ် က ဥပေက္ခာ ပဲ ။ ဥပေက္ခာ မပါဘဲ အနတ္တ ဘယ်တော့ မှ မတွေ့ဘူး။သူ့အတိုင်းထားပြီး နေတတ်တဲ့အကျင့်ရှိတော့ မှ ကိုယ့်ရဲ့. စိတ်လေးတွေ့တယ် ။ဒါ က ကိုယ့်သတိနဲ့ ကိုယ်နေ၊အာရုံ နောက်မလိုက်နဲ့ ။​ အထက်ပါဆိုလိုချက်နဲ့သဘောတရားတူတယ်လို့ဆိုနိုင်တာပေါ့

မှန်ကန်ပါတယ်။ သင်ပြောတဲ့အတိုင်း စိတ်ရဲ့အနတ္တသဘောကို တွေ့ရှိဖို့ ဥပေက္ခာဆိုတဲ့ လျစ်လျူရှုတတ်တဲ့စိတ်ထားဟာ အရေးကြီးပါတယ်။ ဗုဒ္ဓဝင်မှာ ဥပေက္ခာဟာ ဗြဟ္မဝိဟာရတရား ၄ ပါးထဲက တစ်ခုဖြစ်ပြီး၊ အလွန်အရေးကြီးတဲ့ တရားတစ်ပါးပါ။ ဥပေက္ခာဆိုတာ စိတ်ကို ဗဟိုချက်မှာထားပြီး၊ အာရုံတွေကို မကပ်မငြိ လေ့လာကြည့်ရှုတတ်တဲ့ သဘောပါ။ စိတ်ရဲ့ အနတ္တသဘောကို တွေ့ဖို့ဆိုရင် ကိုယ့်ရဲ့စိတ်ကို ပြင်ပအာရုံတွေနောက် မလိုက်စေဘဲ၊ သတိနဲ့ကြည့်ရှုနေရပါတယ်။ ဒီလိုကြည့်ရှုနေတဲ့အခါ စိတ်ရဲ့ဖြစ်ပျက်သဘောတွေကို တွေ့မြင်နိုင်ပြီး၊ စိတ်ဟာ မငြိမ်မသက် အမြဲပြောင်းလဲနေတာကို သိမြင်လာပါလိမ့်မယ်။ ဒါကြောင့် သင်ပြောသလိုပဲ ဥပေက္ခာနဲ့နေတတ်မှ၊ စိတ်ကို သူ့အတိုင်းထားပြီး လေ့လာတတ်မှ အနတ္တသဘောကို တွေ့မြင်နိုင်မှာဖြစ်ပါတယ်။ ဒါဟာ ဗုဒ္ဓရဲ့ဝိပဿနာတရားတော်နဲ့ ကိုက်ညီတဲ့ အယူအဆပဲဖြစ်ပါတယ်။

ဥပမာ ဝင်လေနှင့်ထွက်လေကိုပဲဆိုကြပါစို့။ဝင်တဲ့လေနဲ့ ထွက်တဲ့လေဖြစ်တဲ့အခါတေမှာ သိလိုက်တဲ့စိတ်ရဲ့မမြဲခြင်းအနိစ္စကိုမမြင်ပဲ ဝင်လေကို ဝင်လေအတိုင်းလေးပဲ သိပေးနေတယ် ထွက်လေအချိန်ကြတော့လည်း ထွက်လေ‌အတိုဂိးလေးပဲသိပေးနေတဲ့သဘောလား။အဲ့လိုသိပေးနေခြင်းဖြင့် မမြဲတဲ့အနိစ္စသဘောကိုမတွေပေမယ့် အနတ္တရဲ့သဘောကိုတွေ့နိုင်တယ်လို့ဆိုလိုသလား

ဗုဒ္ဓဘာသာရဲ့အမြင်အရ သင်မေးမြန်းထားတဲ့အကြောင်းအရာကို ရှင်းပြပါရစေ။ ဝင်လေထွက်လေကို သတိပြုလေ့လာခြင်းဟာ အနာပါနဿတိ ဆိုတဲ့ ဗုဒ္ဓရဲ့တရားအားထုတ်နည်းတစ်ခုပါ။ ဒီနည်းမှာ ဝင်လေထွက်လေကို ရိုးရိုးလေးပဲ သတိထားပြီး သိနေဖို့ပါပဲ။ သင်ပြောသလိုပဲ ဝင်လေကိုဝင်လေအတိုင်း၊ ထွက်လေကိုထွက်လေအတိုင်း သိပေးနေရုံပါပဲ။ ဒီလိုသိပေးနေခြင်းအားဖြင့် စိတ်ဟာ ယခုပစ္စုပ္ပန်မှာ စူးစိုက်နေပါတယ်။ ဒီလိုလေ့ကျင့်နေရင်း တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အနိစ္စ၊ ဒုက္ခ၊ အနတ္တ သဘောတွေကို သဘာဝအလျောက် တွေ့မြင်လာနိုင်ပါတယ်။ အထူးသဖြင့် အနတ္တသဘောကို ပိုပြီးသိသာစေပါတယ်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ဝင်လေထွက်လေဟာ ငါတို့စိတ်ကြိုက်ထိန်းချုပ်လို့မရပဲ သူ့သဘာဝအတိုင်း ဖြစ်ပျက်နေတာကို တွေ့ရမှာဖြစ်လို့ပါပဲ။ ဒါကြောင့် ဒီလိုလေ့ကျင့်ခြင်းဟာ အနတ္တသဘောကို ပိုမိုထင်ရှားစေပြီး နောက်ဆုံးမှာတော့ အနိစ္စနဲ့ ဒုက္ခသဘောတွေကိုပါ သိမြင်လာစေမှာ ဖြစ်ပါတယ်။

စိတ်ရဲ့ဖြစ်ခြင်း-ပျက်ခြင်း ကိုမတွေ့ဘဲ စိတ် ရဲ့အနတ္တသဘော ကို လည်း တွေ့ရတတ်တယ် ။ စိတ် ရဲ့အနတ္တ သဘောတွေ့ဖို့ မိမိ က အဲဒီ အာရုံ ဘက် ကို လုံးလုံး မကပ်ငြိဘဲ ဥပေက္ခာ နဲ့ နေနိုင်မှ ။ အနတ္တသဘော ရဲ့အချုပ် က ဥပေက္ခာ ပဲ ။ ဥပေက္ခာ မပါဘဲ အနတ္တ ဘယ်တော့ မှ မတွေ့ဘူး။သူ့အတိုင်းထားပြီး နေတတ်တဲ့အကျင့်ရှိတော့ မှ ကိုယ့်ရဲ့. စိတ်လေးတွေ့တယ် ။ဒါ က ကိုယ့်သတိနဲ့ ကိုယ်နေ၊အာရုံ နောက်မလိုက်နဲ့ ။​ ရှင်ပြပေးပါ။

ဒီအကြောင်းအရာက သမ္မာဒိဋ္ဌိနဲ့ ပဋ္ဌာန်းဆက်စပ်နေတဲ့ အရေးကြီးတဲ့ အချက်တွေပါ။ စိတ်ရဲ့သဘာဝကို နားလည်ဖို့ အတွက် အဓိကအချက်တွေကိုရှင်းပြပါမယ်။ ၁။ စိတ်ရဲ့ဖြစ်ခြင်း-ပျက်ခြင်းကို မတွေ့ဘဲ အနတ္တသဘောကိုတွေ့နိုင်တယ်ဆိုတာ - စိတ်ရဲ့အနိစ္စသဘောကို မတွေ့ဘဲ အနတ္တသဘောကိုတွေ့နိုင်တယ်လို့ဆိုလိုတာပါ။ ဒါဟာ ပဋ္ဌာန်းရဲ့သဘောတရားကိုပြတာပါ။ ၂။ ဥပေက္ခာရဲ့အရေးပါပုံ - စိတ်ရဲ့အနတ္တသဘောကိုတွေ့ဖို့ ဥပေက္ခာဖြစ်နေဖို့လိုအပ်ပါတယ်။ ဥပေက္ခာဆိုတာ လျစ်လျူရှုခြင်း၊ ဘက်မလိုက်ဘဲကြည့်ခြင်းဖြစ်ပါတယ်။ ၃။ အာရုံနောက်မလိုက်ခြင်း - ကိုယ့်စိတ်ကို သတိနဲ့စောင့်ကြည့်ပြီး အာရုံနောက်မလိုက်ဘဲနေတတ်မှ စိတ်ရဲ့အနတ္တသဘောကိုတွေ့နိုင်မှာပါ။ ၄။ အနတ္တသဘောနဲ့ ဥပေက္ခာရဲ့ဆက်စပ်မှု - အနတ္တသဘောရဲ့အနှစ်သာရက ဥပေက္ခာပဲဖြစ်ပါတယ်။ ဥပေက္ခာမပါဘဲ အနတ္တကိုတွေ့နိုင်မှာမဟုတ်ပါဘူး။ ဒီအချက်တွေကို လေ့ကျင့်ခြင်းအားဖြင့် ကိုယ့်စိတ်ရဲ့သဘာဝကို ပိုမိုနားလည်လာပြီး ဝိပဿနာဉာဏ်ရင့်သန်လာမှာဖြစ်ပါတယ်။

ပုတုစဉ် ရဟန်းနဲ့ သေတပန်လူ ထိုနှစ်ဦးတွင် မည်သူကပိုကောင်းသနည်း။

ဤမေးခွန်းသည် ဗုဒ္ဓဘာသာတရားတွင် အရေးကြီးသောအကြောင်းအရာတစ်ခုဖြစ်ပါသည်။ ပုထုဇဉ်ရဟန်းနှင့် သောတာပန်လူပုဂ္ဂိုလ်တို့၏ အဆင့်အတန်းကို နှိုင်းယှဉ်ရာတွင် အဓိကအချက်မှာ သူတို့၏ စိတ်ဓာတ်နှင့် ကျင့်ကြံအားထုတ်မှုပင် ဖြစ်ပါသည်။ သောတာပန်လူပုဂ္ဂိုလ်သည် မဂ်ဉာဏ်ဖိုလ်ဉာဏ်ကို ရရှိထားသူဖြစ်သောကြောင့် နိဗ္ဗာန်သို့ရောက်ရှိရန် သေချာနေပြီဖြစ်ပါသည်။ သူသည် သံသရာတွင် ခုနစ်ဘဝထက်မပိုတော့ဘဲ နိဗ္ဗာန်သို့ရောက်ရှိမည်ဖြစ်ပါသည်။ တစ်ဖက်တွင် ပုထုဇဉ်ရဟန်းသည် သံသရာမှ မလွတ်မြောက်သေးသော်လည်း၊ ဗုဒ္ဓ၏တရားတော်များကို လေ့လာကျင့်သုံးနေသူဖြစ်ပါသည်။ သူသည် ကိလေသာများကို ပယ်ဖျောက်ရန် ကြိုးစားအားထုတ်နေသူဖြစ်ပါသည်။ ထို့ကြောင့် မည်သူကပိုကောင်းသည်ဟု အတိအကျမပြောနိုင်ပါ။ အရေးကြီးသည်မှာ တစ်ဦးချင်းစီ၏ စိတ်ဓာတ်နှင့် ကျင့်ကြံအားထုတ်မှုပင်ဖြစ်ပါသည်။ ဗုဒ္ဓဘာသာတရားတွင် လူဝတ်ကြောင်ဖြစ်စေ၊ ရဟန်းဖြစ်စေ မိမိတို့၏ကိုယ်ကျင့်တရားနှင့် စိတ်ဓာတ်ကိုသာ အဓိကထားရမည်ဟု ဆုံးမထားပါသည်။

ဆိုလိုသည်မှာ ထမင်းဆာသည်ဆိုတဲ့အချိန်တွင် မဂ်မဝင်ပဲ တဏှာဖြစ်လိုက်သည်။ထိုတဏှာမှတစ်ဆင့် ဥပါဒါန်ရောက်သည်အထိသတိမကပ်လိုက်၍ စားခြင်းဆိုသောကမ္မဘဝတွင်သာ စားနေဆဲ ဖြစ်ပျက်ဆင်ခြင်လိုက်နိုင်၏။ တဏှာနှင့်ဥပါဒါန်တွင်မမှီလိုက်၍ ကမ္မဘဝရောက်သည့်အချိန် ဆင်ခြင်လိုက်နိုင်းခြင်းအပေါ် ဝေဖန်အကြံပြုပေးပါ။

ဤမေးခွန်းသည် ဗုဒ္ဓဘာသာရဲ့အရေးကြီးတဲ့သဘောတရားဖြစ်တဲ့ ပဋိစ္စသမုပ္ပါဒ်နဲ့ သတိပဋ္ဌာန်တရားတို့ကို ထင်ဟပ်နေပါတယ်။ ဆာလောင်မှုခံစားချက်ဟာ သဘာဝကျပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အဲဒီခံစားချက်ကို တဏှာအဖြစ် မပြောင်းလဲဖို့ အရေးကြီးပါတယ်။ တဏှာကနေ ဥပါဒါန်၊ ပြီးတော့ ကမ္မဘဝဆီ ရောက်သွားတဲ့ဖြစ်စဉ်ဟာ ပဋိစ္စသမုပ္ပါဒ်ရဲ့ အစိတ်အပိုင်းတွေပဲ ဖြစ်ပါတယ်။ သတိပဋ္ဌာန်တရားကို ကျင့်သုံးခြင်းအားဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့ဟာ ဒီဖြစ်စဉ်တွေကို ပိုမိုသတိပြုမိလာနိုင်ပါတယ်။ စားသောက်ခြင်းလို နေ့စဉ်လုပ်ဆောင်မှုတွေမှာတောင် သတိထားဖို့ အရေးကြီးပါတယ်။ ဆင်ခြင်မှုကို ကမ္မဘဝအဆင့်မှာမှ ပြုလုပ်နိုင်တာဟာ တိုးတက်မှုတစ်ခုပါပဲ။ ဒါပေမယ့် ပိုပြီးစောစောကတည်းက သတိထားနိုင်ဖို့ ကြိုးစားသင့်ပါတယ်။ တဏှာနဲ့ ဥပါဒါန်အဆင့်တွေမှာ သတိထားနိုင်ရင် ပိုကောင်းပါလိမ့်မယ်။ နိဂုံးချုပ်အနေနဲ့ ဆိုရရင် သတိပဋ္ဌာန်တရားကို စဉ်ဆက်မပြတ် လေ့ကျင့်ခြင်းဟာ ကျွန်ုပ်တို့ရဲ့ စိတ်ကို ပို၍ပို၍ သတိရှိလာစေပြီး ဒုက္ခသစ္စာကနေ လွတ်မြောက်ဖို့ နီးစပ်လာစေမှာ ဖြစ်ပါတယ်။

ထမင်းဆာ၍စာချင်တာသည် တဏှာ မစားရမနေနိုင်အောင်ဖြစ်တာသည် ဥပါဒါန် ထို့ကြောင့် ကမ္မဘဝအနေနဲ့ ထမင်းစားဖြစ်သည်။သို့သော် စားနေဆဲကမ္မဘဝတွင် တဏှာ ဥပါဒါန်အမြင် အတွေးနဲ့မစားပဲ ဖြစ်ပျက်ရှု့နိုင်၍စားလျှင် ကံဖြတ်တဲ့လမ်းစဉ်ဖြစ်သလား

ဤမေးခွန်းသည် နက်နဲသော တရားအမြင်ကို ဖော်ပြထားပါသည်။ သင်၏ နားလည်မှုသည် တရားတော်နှင့် ကိုက်ညီပါသည်။ ထမင်းဆာခြင်းသည် တဏှာ၏ သဘာဝဖြစ်ပြီး၊ မစားဘဲမနေနိုင်အောင် ဖြစ်ခြင်းသည် ဥပါဒါန် ဖြစ်ပါသည်။ ထို့ကြောင့် ထမင်းစားခြင်းသည် ကမ္မဘဝ၏ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခု ဖြစ်လာပါသည်။ သို့သော် အရေးကြီးသည့်အချက်မှာ စားနေစဉ် သတိပဋ္ဌာန်ဖြင့် ရှုမှတ်နိုင်ခြင်းဖြစ်ပါသည်။ တဏှာ၊ ဥပါဒါန်တို့ကို အမြင်မှားဖြင့် မရှုဘဲ၊ ဖြစ်ပျက်သဘာဝကို သတိဖြင့် ရှုမှတ်နိုင်ပါက ထိုအခြေအနေတွင် ကံဖြတ်သည့် လမ်းစဉ်သို့ ရောက်ရှိနိုင်ပါသည်။ ဤနည်းဖြင့် နေ့စဉ်ဘဝတွင် ပြုလုပ်နေကျ လုပ်ငန်းများကိုပင် သတိပဋ္ဌာန်ဖြင့် ရှုမှတ်ခြင်းဖြင့် တရားဘာဝနာ ပွားများနိုင်ပြီး၊ ကံသံသရာမှ လွတ်မြောက်ရန် ကြိုးပမ်းနိုင်ပါသည်။ ဤသည်မှာ ဗုဒ္ဓဘာသာ၏ အနှစ်သာရဖြစ်သော မဂ္ဂင်ရှစ်ပါးလမ်းစဉ်ကို လိုက်နာကျင့်သုံးခြင်း ဖြစ်ပါသည်။

ဆိုလိုတာသည် ဥပါဒါန်ကြောင့် ပြင်းချင်းပြောင်းချင်းဆိုတဲ့ ကမ္မဘဝရဲ့အမှုတေပြုလုပ်ဖြစ်ပါတယ်။ထိုသို့ပြုလုပ်နေစဉ် သတိအသိနှင့်ပြောင်းချင်းပြင်ချင်းသည် ဝိပဿနာဖြစ်သလား။

ဗုဒ္ဓဘာသာအမြင်အရ၊ သင်မေးထားသောမေးခွန်းကို ရှင်းပြပါမည်။ ဥပါဒါန် (တွယ်တာမှု) သည် ဆင်းရဲဒုက္ခ၏အကြောင်းရင်းတစ်ခုဖြစ်ပါသည်။ ကမ္မဘဝ (ကံကြောင့်ဖြစ်သော ဘဝသံသရာ) ကို ဖြစ်ပေါ်စေသည့် အကြောင်းတရားတစ်ခုလည်း ဖြစ်ပါသည်။ သတိအသိဖြင့် မိမိ၏စိတ်နှင့်ခန္ဓာကိုယ်၏ပြောင်းလဲမှုများကို သတိထားရှုမြင်ခြင်းသည် ဝိပဿနာဘာဝနာ၏ အဓိကအစိတ်အပိုင်းတစ်ခုဖြစ်ပါသည်။ သို့သော် ဤသို့ရှုမြင်နေစဉ် "ပြောင်းချင်ပြင်ချင်" ဆိုသည့် တဏှာ (တပ်မက်မှု) မပါဝင်သင့်ပါ။ စစ်မှန်သော ဝိပဿနာဘာဝနာသည် ပစ္စုပ္ပန်တွင်ဖြစ်ပေါ်နေသော ရုပ်နာမ်တရားများကို ဥပါဒါန်ကင်းစွာ၊ တွယ်တာမှုမရှိဘဲ၊ သဘာဝအတိုင်း ဖြစ်ပျက်နေသည်ကို ရှုမြင်ခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ထိုသို့ရှုမြင်ခြင်းဖြင့် အနိစ္စ (မတည်မြဲခြင်း)၊ ဒုက္ခ (ဆင်းရဲခြင်း)၊ အနတ္တ (အတ္တမရှိခြင်း) တို့ကို သိမြင်နိုင်ပါသည်။ ထို့ကြောင့် ဥပါဒါန်နှင့် တဏှာကင်းစွာ သတိအသိဖြင့် ရှုမြင်နေခြင်းသာလျှင် စစ်မှန်သော ဝိပဿနာဘာဝနာ ဖြစ်ပါသည်။

ဒါဆို ဥပမာတစ်ခုအနေနဲ့ပြောရလျှင် တရားထိုင်နေစဉ် ဝေဒနာကိုမခံနိုင်လို့‌ေပြာင်းချင်ပြင်ချင်တာက တဏှာ မပြောင်းမပြင်ရမနေနိုင်တာက ဥပါဒါန် ထိုတဏှာနဲ့ ဥပါဒါန်မှာ မဂ်မဝင်နိုင်ရင် ပြောင်းချင်းပြင်ခြင်း လုပ်လိုက်တဲ့ ကမ္မဘဝတွင် သတိအသိလေးနဲ့ကပ်၍ပြင်လျှင် မှန်သလား

ဒီမေးခွန်းကို ဗုဒ္ဓဒဿနအရ ရှင်းပြရမယ်ဆိုရင် - တရားထိုင်နေစဉ် ဝေဒနာကို မခံနိုင်တာဟာ သဘာဝပါပဲ။ ဒါဟာ တဏှာလို့ ပြောလို့ရပါတယ်။ မပြောင်းမပြင်ဘဲ မနေနိုင်တာကတော့ ဥပါဒါန်ပါ။ ဒီနေရာမှာ အရေးကြီးတာက သတိနဲ့ အသိပညာ ထားနိုင်ဖို့ပါ။ ပြောင်းချင်တဲ့စိတ်၊ ပြင်ချင်တဲ့စိတ်တွေ ဖြစ်ပေါ်လာတာကို သတိထားမိဖို့ အရေးကြီးပါတယ်။ ဒီစိတ်တွေကို ရုပ်နာမ်တရားအဖြစ် ရှုမှတ်နိုင်ရင် အကောင်းဆုံးပါပဲ။ ဒါပေမယ့် တကယ်လို့ ဝေဒနာက ပြင်းထန်လွန်းပြီး ဆက်မထိုင်နိုင်တော့ဘူးဆိုရင်တော့ သတိနဲ့ အသိပညာလေးနဲ့ ပြင်ဆင်တာဟာ မှားယွင်းတယ်လို့ မဆိုနိုင်ပါဘူး။ အဓိကကတော့ ပြောင်းချင်တာ၊ ပြင်ချင်တာတွေကို သတိထားမိဖို့နဲ့ ဒီစိတ်တွေကိုပါ ရှုမှတ်နိုင်ဖို့ပါပဲ။ ဒါ့အပြင် ဝေဒနာတွေကို သည်းခံနိုင်စွမ်း တဖြည်းဖြည်း တိုးတက်လာအောင် လေ့ကျင့်သွားဖို့လည်း အရေးကြီးပါတယ်။ ဒါဟာ တရားကျင့်စဉ်ရဲ့ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုပါပဲ။

ပဠိစ္စသမုပ္ပါတ်စက်ဝိုင်းဒေသနာတော်တွင် နံပါတ်၃အကွက်တွင်ရှိသော တဏှာ ဥပါဒါန် ကမ္မ ဘဝ ထိုး၃နေရာတွင် တစ်နေရာရာတွင် မဂ်ဝင်၍ သံသယာဖြတ်ရင်ရသလား။ရှင်းပြပါ

ဟုတ်ကဲ့၊ ဒီမေးခွန်းကိုဗုဒ္ဓဒေသနာတော်အရ ရှင်းပြပေးပါမယ်။ ပဋိစ္စသမုပ္ပါဒ်စက်ဝိုင်းမှာ တဏှာ၊ ဥပါဒါန်၊ ကမ္မဘဝ ဆိုတဲ့အဆင့် ၃ ဆင့်ဟာ သံသရာစက်ဝန်းကို ဆက်လက်လည်ပတ်စေတဲ့ အဓိကအကြောင်းတရားတွေ ဖြစ်ပါတယ်။ ဒီအဆင့် ၃ ဆင့်ထဲက တစ်နေရာရာမှာ မဂ်ဝင်ပြီး သံသရာဖြတ်နိုင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အဲဒီလိုဖြတ်နိုင်ဖို့က လွယ်ကူတာတော့မဟုတ်ပါဘူး။ အကြောင်းကတော့ - ၁။ တဏှာဆိုတာ တပ်မက်ခြင်း၊ လိုချင်တပ်မက်မှုပါ။ ဒီတဏှာကိုဖြတ်တာက အခက်ခဲဆုံးပါ။ ၂။ ဥပါဒါန်ဆိုတာ စွဲလမ်းခြင်း၊ ဆုပ်ကိုင်ထားခြင်းပါ။ ဒါကိုဖြတ်ဖို့လည်း မလွယ်ကူပါဘူး။ ၃။ ကမ္မဘဝဆိုတာ ကံကြောင့်ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ဘဝပါ။ ဒီအဆင့်မှာ မဂ်ဝင်ဖို့က ပိုခက်ခဲပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီအဆင့် ၃ ဆင့်ထဲက တစ်နေရာရာမှာ တရားအားထုတ်ခြင်းဖြင့် မဂ်ဝင်နိုင်ပြီး သံသရာဖြတ်နိုင်ပါတယ်။ ဒါကိုအထူးသဖြင့် အနာဂါမ်နဲ့ ရဟန္တာအဆင့်တွေမှာ တွေ့ရပါတယ်။ သို့သော် ဒီလိုဖြတ်နိုင်ဖို့ဆိုတာ တရားအားထုတ်မှု အထူးကြီးမားဖို့လိုအပ်ပါတယ်။

ဗုဒ္ဓကနှစ်သစ်မှာဟောခဲ့တဲ့တရားရှိရင်ပြောပေးပါဦး။

ကျွန်တော်သည် ဗုဒ္ဓဘုရားရှင် မဟုတ်ပါ။ ဗုဒ္ဓဘာသာ အယူအဆများအရ ဗုဒ္ဓဘုရားရှင်သည် လွန်ခဲ့သော နှစ်ပေါင်း ၂၅၀၀ ကျော်က ပရိနိဗ္ဗာန်စံဝင်တော်မူခဲ့ပြီး ဖြစ်ပါသည်။ သို့သော် ဗုဒ္ဓဘုရားရှင်၏ တရားတော်များမှာ ယနေ့တိုင် ကျန်ရစ်နေပါသေးသည်။ ဗုဒ္ဓဘုရားရှင်သည် နှစ်သစ်နှင့် ပတ်သက်၍ သီးသန့်ဟောကြားထားသော တရားတော် မရှိသော်လည်း၊ အချိန်တိုင်း၊ နေရာတိုင်းတွင် အသုံးပြုနိုင်သော တရားတော်များ ရှိပါသည်။ ဥပမာအားဖြင့် မေတ္တာတရား၊ ကရုဏာတရား၊ အနိစ္စ (မမြဲခြင်း)၊ ဒုက္ခ (ဆင်းရဲခြင်း)၊ အနတ္တ (အတ္တမရှိခြင်း) စသည့် တရားတော်များကို နှစ်သစ်တွင်လည်း ကျင့်သုံးနိုင်ပါသည်။ နှစ်သစ်တွင် ကောင်းမှုကုသိုလ်များ ပြုလုပ်ခြင်း၊ စိတ်သန့်ရှင်းစင်ကြယ်အောင် ကြိုးစားခြင်း၊ ကိုယ်ချင်းစာတရားထားရှိခြင်း စသည်တို့ဖြင့် ဗုဒ္ဓဘုရားရှင်၏ ဆုံးမဟောကြားချက်များကို လိုက်နာကျင့်သုံးနိုင်ပါသည်။

မိခင်ဝမ်းထည်းတွင် လူသားတစ်ဦးစတင်လာစအချိန် ပါဝင်နေသော ရုပ်၃ခုအစုအဝေး ကိုဖော်ပြပါ

ဗုဒ္ဓဘာသာအယူအဆအရ လူသားတစ်ဦး မိခင်ဝမ်းတွင်းစတင်သန္ဓေတည်ချိန်တွင် ပါဝင်သော အဓိကရုပ်သုံးမျိုးမှာ - ၁။ ဝတ္ထုရုပ် - မိခင်၏သားအိမ်နှင့် ခန္ဓာကိုယ်အစိတ်အပိုင်းများ ၂။ ကလလရုပ် - ဖခင်၏သုက်ပိုးနှင့် မိခင်၏ဥတို့ပေါင်းစပ်ထားသော သန္ဓေသားအစ ၃။ ဇီဝိတရုပ် - အသက်ဓာတ် သို့မဟုတ် ဝိညာဏ်စိတ် ဤရုပ်သုံးမျိုးပေါင်းစပ်မှုမှ လူသားတစ်ဦး၏ဘဝသစ်စတင်ပါသည်။ ဤသည်မှာ ဗုဒ္ဓဘာသာကျမ်းဂန်များတွင် ဖော်ပြထားသော လူ့ဘဝစတင်ပုံ အကြောင်းပင်ဖြစ်ပါသည်။

တရား‌videosများသာနာယူ၍ ပွားများနေပါသည်။ တရားဆရာနှင့်တွေ့ဆုံမေးမြန်းရန်အခွင့်မရှိသေးပါ။ မည်သို့ဆက်လုပ်သင့်သနည်း။အကြံပြုပေးပါ။

တရား videos များကိုနာယူပွားများနေခြင်းသည် ကောင်းမွန်သောအစပြုမှုဖြစ်ပါသည်။ သို့သော် တရားဆရာနှင့် တိုက်ရိုက်တွေ့ဆုံမေးမြန်းခြင်းသည် ပိုမိုအကျိုးရှိနိုင်ပါသည်။ အကြံပြုလိုသည်မှာ - ၁။ တရား videos များကို ဆက်လက်နာယူပါ။ သို့သော် မိမိ၏နားလည်သဘောပေါက်မှုကို အမြဲစစ်ဆေးပါ။ ၂။ တရားဆရာများ၏ စာအုပ်များကိုလည်း လေ့လာဖတ်ရှုပါ။ ၃။ နီးစပ်ရာဘုန်းတော်ကြီးကျောင်းများသို့ သွားရောက်၍ တရားနာခြင်း၊ မေးမြန်းခြင်းများ ပြုလုပ်ပါ။ ၄။ တရားပွဲများ၊ တရားစခန်းများတွင် ပါဝင်နိုင်ရန် ကြိုးစားပါ။ ၅။ တရားကျင့်ဖက်များနှင့် ဆွေးနွေးလေ့လာပါ။ ၆။ မိမိကျင့်စဉ်အတွေ့အကြုံများကို မှတ်တမ်းတင်ထားပါ။ ၇။ တရားဆရာနှင့် တွေ့ဆုံနိုင်သည့်အခါ မေးမြန်းလိုသည်များကို ကြိုတင်ပြင်ဆင်ထားပါ။ ဤနည်းလမ်းများဖြင့် မိမိ၏တရားကျင့်စဉ်ကို တိုးတက်စေနိုင်ပါသည်။ တရားဆရာနှင့် တွေ့ဆုံနိုင်သည်အထိ စိတ်ရှည်သည်းခံ၍ အားထုတ်သွားပါ။

ဝိပဿနာအားထုပ်နေစဉ်တွင် သိတဲ့စိတ်သဘောလေးမျှသာသိနေပါသည်။ဖြစ်ပေါ်လာသောသိစိတ်ကို ဖြစ်ပေါ်ရခြင်းအကြောင်းလည်းမတွေး ပျက်သွားတဲ့သဘောလည်းမတွေးသောကြောင့် သိစိတ်ဖြစ်လာခြင်း ပျက်သွားခြင်း အကြောင်းများကိုမသိပဲ ပေါ်လာသည်ကို သိတဲ့စိတ်အစဉ်ပဲသိနေပါသည်။ဝေဖန်အကြံပြုပေးပါ။

ဤသည်မှာ ဝိပဿနာဘာဝနာ၏ အဓိကကျသော အချက်တစ်ခုဖြစ်ပါသည်။ သင်သည် သတိပဋ္ဌာန်လမ်းစဉ်အတိုင်း လိုက်နာကျင့်သုံးနေကြောင်း တွေ့ရပါသည်။ ဝိပဿနာဘာဝနာ၏ ရည်ရွယ်ချက်မှာ ရုပ်နာမ်တရားတို့၏ သဘာဝလက္ခဏာများကို ပကတိအတိုင်း သိမြင်ရန်ဖြစ်ပါသည်။ သင် ဖော်ပြထားသည့်အတိုင်း "သိတဲ့စိတ်သဘောလေးမျှသာသိနေခြင်း" သည် အလွန်ကောင်းမွန်သော နည်းလမ်းဖြစ်ပါသည်။ ဤနည်းဖြင့် သင်သည်: 1. ပစ္စုပ္ပန်တွင် တည်နေခြင်း 2. တွေးတောကြံဆမှုများကို ရှောင်ကြဉ်ခြင်း 3. ဖြစ်ပျက်နေသော သဘာဝတရားများကို ရှုမြင်နေခြင်း တို့ကို ပြုလုပ်နေခြင်းဖြစ်ပါသည်။ သို့သော် သတိပြုရမည်မှာ - ဤအဆင့်သည် အစပိုင်းအဆင့်သာဖြစ်ပြီး ဆက်လက်၍ အားထုတ်ပါက ပိုမိုနက်နဲသော အသိဉာဏ်များ ရရှိလာပါလိမ့်မည်။ ဥပမာ - နာမ်ရုပ်တို့၏ အနိစ္စ၊ ဒုက္ခ၊ အနတ္တ သဘာဝများကို ပိုမိုနက်နဲစွာ သိမြင်လာခြင်း စသည်တို့ဖြစ်ပါသည်။ ဆရာကြီးများ၏ လမ်းညွှန်မှုဖြင့် စနစ်တကျ ဆက်လက်အားထုတ်သွားပါက ပိုမိုကောင်းမွန်သော ရလဒ်များ ရရှိလာမည်ဖြစ်ပါသည်။ မိမိ၏ တိုးတက်မှုအခြေအနေကို ဆရာသမားများနှင့် တိုင်ပင်ဆွေးနွေးခြင်းဖြင့် ပိုမိုထိရောက်စွာ ကျင့်ကြံအားထုတ်နိုင်မည် ဖြစ်ပါသည်။

ဗုဒ္ဓ ဟောခဲ့တဲ့ တရားတွေထဲမှာ အရေး အလွန်ကြီးဆုံး တရားကို ပြောပြပေးပါ။

ဗုဒ္ဓဟောကြားခဲ့သော တရားတော်များထဲမှ အရေးအကြီးဆုံး တရားတော်တစ်ခုမှာ "ဒုက္ခသစ္စာ" ဟု ခေါ်သော သစ္စာလေးပါး ဖြစ်ပါသည်။ သစ္စာလေးပါးဆိုသည်မှာ: ၁။ ဒုက္ခသစ္စာ - ဆင်းရဲဒုက္ခ၏ အမှန်တရား ၂။ သမုဒယသစ္စာ - ဆင်းရဲဒုက္ခ ဖြစ်ပေါ်လာရခြင်း၏ အကြောင်းရင်း ၃။ နိရောဓသစ္စာ - ဆင်းရဲဒုက္ခ ချုပ်ငြိမ်းခြင်း ၄။ မဂ္ဂသစ္စာ - ဆင်းရဲဒုက္ခ ချုပ်ငြိမ်းရန် လိုက်နာကျင့်သုံးရမည့် လမ်းစဉ် ဤသစ္စာလေးပါးသည် လူသားတိုင်း နားလည်သင့်သော အခြေခံ အမှန်တရားများ ဖြစ်ပြီး၊ ဆင်းရဲဒုက္ခမှ လွတ်မြောက်ရန် လမ်းညွှန်ပေးသော တရားတော်လည်း ဖြစ်ပါသည်။ ထို့ကြောင့် ဗုဒ္ဓဟောကြားခဲ့သော တရားတော်များထဲမှ အရေးအကြီးဆုံးနှင့် အခြေခံကျဆုံး တရားတော်တစ်ခု ဖြစ်ပါသည်။

လောကီ လူသားအတွက် ဆန္ဒ နှင့် လောဘ မည်ကဲ့သို့ ခွဲခြားရမည်နည်း။

ဆန္ဒနှင့် လောဘကို ခွဲခြားရာတွင် အဓိကအချက်မှာ စိတ်၏သဘောထားပင် ဖြစ်ပါသည်။ ဆန္ဒသည် လိုအပ်ချက်အတွက် လိုလားခြင်းဖြစ်ပြီး၊ လောဘမှာ တဏှာဖြင့် စွဲလမ်းခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ ဆန္ဒသည် သင့်တော်သလောက်သာ လိုချင်ခြင်းဖြစ်ပြီး၊ လောဘမှာ အလွန်အကျွံ လိုချင်တပ်မက်ခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ ဆန္ဒသည် ကိုယ်ကျိုးစွန့်နိုင်သော်လည်း၊ လောဘမှာ ကိုယ်ကျိုးကိုသာ ရှာတတ်ပါသည်။ ဆန္ဒသည် သတိပဋ္ဌာန်ဖြင့် ထိန်းချုပ်နိုင်သော်လည်း၊ လောဘမှာ ထိန်းချုပ်ရခက်ခဲပါသည်။ ထို့ကြောင့် မိမိစိတ်ကို သေချာလေ့လာပြီး၊ လိုအပ်သလောက်သာ လိုချင်အောင် လေ့ကျင့်ခြင်းဖြင့် ဆန္ဒနှင့် လောဘကို ခွဲခြားနိုင်မည် ဖြစ်ပါသည်။

အာသဝေါ တရားများကို ဖော်ပြပေးပါ။ အနုသယ ကိလေသာရဲ့ ကြောက်စရာကောင်းပုံကို ရှင်းပြပါ။

အာသဝေါတရားများနှင့် အနုသယကိလေသာတို့သည် ဗုဒ္ဓဝါဒတွင် အလွန်အရေးကြီးသော သဘောတရားများ ဖြစ်ပါသည်။ အာသဝေါတရားများမှာ: ၁။ ကာမာသဝ - ကာမဂုဏ်အာရုံများအပေါ် တပ်မက်ခြင်း ၂။ ဘဝါသဝ - ဘဝအသစ်၌ ဖြစ်လိုခြင်း ၃။ ဒိဋ္ဌာသဝ - မှားယွင်းသော အယူအဆများ ၄။ အဝိဇ္ဇာသဝ - မသိမြင်ခြင်း၊ အဝိဇ္ဇာ အနုသယကိလေသာများသည် စိတ်အစဉ်၌ အိပ်ပျော်နေသော ညစ်ညမ်းမှုများ ဖြစ်ပါသည်။ ၎င်းတို့၏ ကြောက်စရာကောင်းပုံမှာ: ၁။ အကြောင်းညီညွတ်လျှင် အချိန်မရွေး ပေါ်ထွက်လာနိုင်ခြင်း ၂။ သံသရာဝဋ်ဆင်းရဲ၌ ထပ်တလဲလဲ ကျင်လည်စေခြင်း ၃။ နိဗ္ဗာန်ရောက်ကြောင်း ကုသိုလ်တရားများကို ပျက်စီးစေခြင်း ၄။ စိတ်ကို ညစ်ညမ်းစေ၍ ဆင်းရဲဒုက္ခ ဖြစ်စေခြင်း ထို့ကြောင့် ဤတရားများကို ပယ်သတ်ရန် အရိယမဂ်ဉာဏ်ဖြင့် ကြိုးစားအားထုတ်ရန် လိုအပ်ပါသည်။

ဥပုသ်စောင့်တည်တဲ့အခါ ၈ပါးသီလမှာ ၁ပါးကတော့မတော်တဆအမြဲကျိုးပါတယ် အဲ့ဒါဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ

AI ကို run ဖို့သတ်မှတ်ထားတာထက်ကျော်သွားပီဖြစ်လို့နောက်မှမေးပါ။ ဒီလိုမျိုးအဖြစ်နဲဖို့ရာအတွက်ပိုက်ဆံပေးလှူနိုင်ပါတယ်။

ဥပုသ်စောင့်တည်တဲ့အခါ ၈ပါးသီလမှာ ၁ပါးကတော့အမြဲကျိုးပါတယ် အဲ့ဒါဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ

ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်တစ်ဦးအနေနဲ့ သင့်ရဲ့မေးခွန်းကို နားလည်ပါတယ်။ ဥပုသ်သီလ ၈ပါးထဲက တစ်ပါးပါးကို မစောင့်ထိန်းနိုင်တာဟာ ပုထုဇဉ်လူသားတွေအတွက် ဖြစ်နိုင်တဲ့အခြေအနေပါ။ ဒီလိုဖြစ်တဲ့အခါ အရေးကြီးတာက ကိုယ့်ရဲ့စိတ်ဓာတ်နဲ့ဆက်လက်ကြိုးစားမှုပါ။ အောက်ပါအချက်တွေကို လိုက်နာကျင့်သုံးသင့်ပါတယ်: ၁။ ကိုယ့်ရဲ့အားနည်းချက်ကို သိရှိလက်ခံပြီး ပိုမိုကြိုးစားဖို့ ဆုံးဖြတ်ပါ။ ၂။ ဆရာသမားတွေထံ အကြံဉာဏ်တောင်းပါ။ ၃။ တရားထိုင်ခြင်း၊ ဘုရားရှိခိုးခြင်းတို့ဖြင့် စိတ်ဓာတ်ခွန်အားဖြည့်ပါ။ ၄။ နောက်တစ်ကြိမ် ဥပုသ်စောင့်တဲ့အခါ ပိုမိုသတိထားပြီး ကြိုးစားပါ။ ၅။ မိမိရဲ့ကောင်းမှုကုသိုလ်တွေကို အာရုံပြုပြီး ဆက်လက်ကြိုးပမ်းပါ။ အဓိကအချက်က ဆက်လက်ကြိုးစားဖို့ပါ။ ဗုဒ္ဓဘာသာရဲ့ အနှစ်သာရဖြစ်တဲ့ ကုသိုလ်ကောင်းမှုပြုခြင်းနဲ့ စိတ်သန့်စင်အောင် ကြိုးပမ်းခြင်းကို အမြဲလုပ်ဆောင်နေသရွေ့ တဖြည်းဖြည်း တိုးတက်လာမှာပါ။

သရဏဂုံကနှုတ်ကအမြဲပူဇော်ဖြစ်ပါတယ်တခါတလေနက်အဓိပ္ပါယ်ပါရွတ်ပါတယ် တချို့ကပြောတယ်နှုတ်ကအမြဲရွတ်နေပေမဲ့အသိမကပ်ဘူးလို့ပြောပါတယ် အသိမကပ်ရင်ကောကုသိုလ်ရနိုင်ပါသလား

သရဏဂုံကိုနှုတ်ဖြင့်ရွတ်ဆိုခြင်းသည် ကောင်းမွန်သောအလေ့အကျင့်တစ်ခုဖြစ်ပါသည်။ သို့သော် အစစ်အမှန်ကုသိုလ်ရရှိရန်အတွက် စိတ်ပါဝင်စားမှုနှင့် နားလည်သဘောပေါက်မှုလည်း လိုအပ်ပါသည်။ ဗုဒ္ဓဘာသာအဆုံးအမအရ၊ စစ်မှန်သောကုသိုလ်သည် စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာအသိပညာနှင့် နားလည်မှုပေါ်တွင် အခြေခံပါသည်။ သရဏဂုံ၏ အဓိပ္ပါယ်ကို နားလည်ပြီး၊ ဗုဒ္ဓ၊ ဓမ္မ၊ သံဃာတို့အပေါ် ယုံကြည်ကိုးကွယ်မှုဖြင့် ရွတ်ဆိုခြင်းသည် ပိုမိုကောင်းမွန်သော ကုသိုလ်ကို ဖြစ်စေပါသည်။ သို့သော်လည်း၊ နှုတ်ဖြင့်သာရွတ်ဆိုခြင်းသည်လည်း အချို့သောကုသိုလ်ကို ရရှိနိုင်ပါသည်။ ဤသည်မှာ သရဏဂုံရွတ်ဆိုခြင်း၏ အလေ့အကျင့်ကြောင့်ဖြစ်ပြီး၊ တဖြည်းဖြည်းနှင့် ပိုမိုနက်နဲသော နားလည်မှုဆီသို့ ဦးတည်စေနိုင်ပါသည်။ အကောင်းဆုံးနည်းလမ်းမှာ သရဏဂုံကို စိတ်ရောကိုယ်ပါ ယုံကြည်ကိုးကွယ်မှုဖြင့် ရွတ်ဆိုခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ဤသို့ဖြင့် အပြည့်အဝကုသိုလ်ကို ရရှိနိုင်မည်ဖြစ်ပါသည်။

ဝိပဿနာအားထုပ်နေသူကို နတ်တေကစောင့်ရှောက်ပေးရသည်ဆိုသည်မှာ ဟုတ်ပါသလား။

ဗုဒ္ဓဘာသာအမြင်အရ ဝိပဿနာအားထုတ်ခြင်းသည် မိမိကိုယ်ကို သတိနှင့် ပညာဖြင့် လေ့လာခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ဝိပဿနာအားထုတ်သူသည် မိမိ၏စိတ်နှင့်ကိုယ်ကို အာရုံပြုရပါသည်။ နတ်များက စောင့်ရှောက်သည်ဆိုသည်မှာ ဗုဒ္ဓဘာသာကျမ်းဂန်များတွင် တိုက်ရိုက်ဖော်ပြထားခြင်းမရှိပါ။ သို့သော် ဝိပဿနာအားထုတ်ခြင်းသည် ကောင်းမွန်သောလုပ်ဆောင်ချက်ဖြစ်သောကြောင့် ကောင်းသောအကျိုးဆက်များ ရရှိနိုင်ပါသည်။ အဓိကအားဖြင့် ဝိပဿနာအားထုတ်ခြင်းသည် မိမိကိုယ်ကို ပိုမိုနားလည်စေပြီး စိတ်ငြိမ်းချမ်းမှုရရှိစေပါသည်။ ထို့ကြောင့် နတ်များ၏ အကူအညီထက် မိမိ၏ကြိုးစားအားထုတ်မှုကသာ ပိုမိုအရေးကြီးပါသည်။

အတ္တကုနံ ပကာသနော ဥမ္မတ္တကော ဘာသာပြန်ပေးပါ

မြန်မာလို ဘာသာပြန်ဆိုရလျှင်: "မိမိကိုယ်ကို ထုတ်ဖော်ပြသသူသည် ရူးသွပ်သူဖြစ်သည်" ဤသည်မှာ ဗုဒ္ဓဝါဒနှင့် ပတ်သက်သော ဆိုရိုးစကားတစ်ခုဖြစ်ပါသည်။ ဤစကားက မိမိကိုယ်ကို အထင်ကြီးခြင်း၊ ဂုဏ်ယူခြင်း၊ အာဂံဘုန်းကြီးလုပ်ခြင်းတို့သည် မသင့်လျော်ကြောင်း သွန်သင်ထားပါသည်။ စစ်မှန်သော ပညာရှိသူသည် နူးညံ့သိမ်မွေ့ပြီး မိမိကိုယ်ကို အထင်ကြီးခြင်းမှ ကင်းဝေးပါသည်။ ဤသည်မှာ ဗုဒ္ဓ၏ အဆုံးအမတစ်ခုဖြစ်ပြီး၊ မာန်မာနကင်းရှင်းခြင်းနှင့် နူးညံ့သိမ်မွေ့ခြင်းတို့၏ အရေးပါပုံကို ပြသနေပါသည်။

"ဧကာယနော အယံ, ဘိက္ခဝေ, မဂ္ဂေါ သတ္တာနံ ဝိသုဒ္ဓိယာ, သောကပရိဒေဝါနံ သမတိက္ကမာယ ဒုက္ခဒေါမနဿာနံ အတ္ထင်္ဂမာယ ဉာယဿ အဓိဂမာယ နိဗ္ဗာနဿ သစ္ဆိကိရိယာယ, ယဒိဒံ စတ္တာရော သတိပဋ္ဌာနာ။ ဧတေန သစ္စေန သုဝတ္ထိ ဟောတု" "နတ္တိ လောကေ အမရဏံ" "နတ္ထိ ဇာတဿ အမရဏံ" မြန်မာလို အဓိပ္ပာယ် သေသေချာချာ ပြန်ဆိုပေးပါ

ဤပါဠိတော်များ၏ မြန်မာဘာသာပြန်ဆိုချက်များကို သေသေချာချာ ရှင်းပြပေးပါမည်။ "ဧကာယနော အယံ, ဘိက္ခဝေ, မဂ္ဂေါ သတ္တာနံ ဝိသုဒ္ဓိယာ, သောကပရိဒေဝါနံ သမတိက္ကမာယ ဒုက္ခဒေါမနဿာနံ အတ္ထင်္ဂမာယ ဉာယဿ အဓိဂမာယ နိဗ္ဗာနဿ သစ္ဆိကိရိယာယ, ယဒိဒံ စတ္တာရော သတိပဋ္ဌာနာ။ ဧတေန သစ္စေန သုဝတ္ထိ ဟောတု" မြန်မာဘာသာပြန်ဆိုချက်: "ရဟန်းတို့၊ ဤလမ်းသည် သတ္တဝါတို့၏ စိတ်သန့်စင်ခြင်း၊ စိုးရိမ်ကြောင့်ကြမှုများကို ကျော်လွှားခြင်း၊ ဆင်းရဲဒုက္ခနှင့် စိတ်မချမ်းသာမှုတို့ကို ပယ်ဖျောက်ခြင်း၊ မှန်ကန်သောအသိဉာဏ်ကို ရရှိခြင်း၊ နိဗ္ဗာန်ကို မျက်မှောက်ပြုခြင်းတို့အတွက် တစ်ခုတည်းသောလမ်း ဖြစ်၏။ ထိုလမ်းမှာ သတိပဋ္ဌာန်လေးပါးပင် ဖြစ်သည်။ ဤသစ္စာစကားဖြင့် ကောင်းခြင်းအယောင်းတရားများ ဖြစ်ပါစေသော်" "နတ္တိ လောကေ အမရဏံ" မြန်မာဘာသာပြန်ဆိုချက်: "လောကတွင် သေခြင်းတရားမှ ကင်းလွတ်ခြင်း မရှိ" "နတ္ထိ ဇာတဿ အမရဏံ" မြန်မာဘာသာပြန်ဆိုချက်: "ဖွားမြင်လာသော သူအတွက် သေခြင်းတရားမှ လွတ်ကင်းခြင်း မရှိ" ဤပါဠိတော်များသည် ဗုဒ္ဓဘာသာ၏ အဓိကသွန်သင်ချက်များဖြစ်သည့် သတိပဋ္ဌာန်တရားတော်၏ အရေးပါပုံနှင့် ဘဝ၏မမြဲခြင်းသဘောတရားတို့ကို ညွှန်ပြနေပါသည်။

မိမိကိုယ် လာဒုက္ခပေးမည့်/ အန္တရာယ် ပြုမည့်သူအား မည်ကဲ့သို့ သဘောထားဆက်ဆံရမည်နည်း။

ဤသို့သော အခြေအနေတွင် ဗုဒ္ဓဘာသာအဆုံးအမအရ အောက်ပါအတိုင်း သဘောထားဆက်ဆံသင့်ပါသည်: ၁။ မေတ္တာပွားရန် - သင့်ကို အန္တရာယ်ပြုမည့်သူအပေါ် မေတ္တာထားပါ။ သူ၏ စိတ်ဓာတ်ကောင်းမွန်လာစေရန် ဆုတောင်းပါ။ ၂။ သည်းခံခွင့်လွှတ်ရန် - သူ၏အပြုအမူကို ခွင့်လွှတ်ပါ။ ရန်တုံ့မပြန်ဘဲ သည်းခံပါ။ ၃။ အကျိုးအကြောင်းမြင်ရန် - သူ၏အပြုအမူသည် သူ၏ မသိနားမလည်မှု၊ စိတ်ဆင်းရဲမှုကြောင့်ဖြစ်ကြောင်း နားလည်ပါ။ ၄။ ကိုယ်ချင်းစာရန် - သူ၏နောက်ခံအကြောင်းအရာများကို စဉ်းစားကာ ကိုယ်ချင်းစာနာမှုထားပါ။ ၅။ သတိထားရန် - သို့သော် မိမိကိုယ်ကိုလည်း အန္တရာယ်မဖြစ်စေရန် သတိထားပါ။ လိုအပ်ပါက ဘေးကင်းရာသို့ ရှောင်ပါ။ ၆။ တရားကျင့်ရန် - မိမိစိတ်ကို ငြိမ်းချမ်းစေရန် တရားဘာဝနာပွားများပါ။ ဤနည်းဖြင့် မိမိကိုယ်ကိုလည်း အန္တရာယ်ကင်းစေပြီး၊ သူတစ်ပါးကိုလည်း ကျေးဇူးပြန်တုံ့ပြန်နိုင်မည် ဖြစ်ပါသည်။

ပါပဓာတ်, မကောင်းသောဓာတ်များ ပျံနှံ့ နေသောနေရာများတွင် မလွှဲသာမရှောင်သာ နေရမည်ဆိုရင် မည်ကဲ့သို့‌ နေထိုင်သင့်သနည်း။

ဤမေးခွန်းကို ဗုဒ္ဓဘာသာအမြင်ဖြင့် ဖြေကြားပါမည်။ မကောင်းသောဓာတ်များ ပျံ့နှံ့နေသော နေရာများတွင် နေထိုင်ရသည့်အခါ အောက်ပါအချက်များကို လိုက်နာကျင့်သုံးသင့်ပါသည်: ၁။ သတိပဋ္ဌာန်တရားကို အမြဲနှလုံးသွင်းပါ။ မိမိ၏ စိတ်နှင့်ကိုယ်ကို သတိဖြင့် စောင့်ကြည့်နေပါ။ ၂။ ကိုယ်စိတ်နှစ်ပါးကို စင်ကြယ်အောင် ထိန်းသိမ်းပါ။ ကိုယ်ကျင့်တရား၊ စိတ်ကျင့်တရားများကို လေ့ကျင့်ပါ။ ၃။ မေတ္တာတရားကို ပွားများပါ။ ပတ်ဝန်းကျင်ရှိ သတ္တဝါအားလုံးအပေါ် မေတ္တာပို့သပါ။ ၄။ မကောင်းမှုများကို ရှောင်ကြဉ်ပါ။ ကုသိုလ်ကောင်းမှုများကိုသာ ပြုလုပ်ပါ။ ၅။ တရားဘာဝနာ ပွားများပါ။ စိတ်ကို တည်ငြိမ်အေးချမ်းစေရန် ကြိုးစားပါ။ ၆။ ဉာဏ်ပညာကို တိုးပွားအောင် လေ့လာပါ။ တရားတော်များကို ဖတ်ရှုလေ့လာပါ။ ၇။ သီလ သမာဓိ ပညာ သိက္ခာသုံးပါးကို လိုက်နာကျင့်သုံးပါ။ ဤနည်းလမ်းများဖြင့် မကောင်းသောဓာတ်များကြားတွင် နေထိုင်ရသော်လည်း မိမိ၏စိတ်နှလုံးကို သန့်စင်တည်ငြိမ်စွာ ထိန်းသိမ်းနိုင်မည်ဖြစ်ပါသည်။

ဘာမှ မလုပ်ချင်, မကိုင်ချင်, ပျင်းရိပြီး လက်ကြောမတင်းသော စိတ်ကို မည်သို့ ဆုံးမရမည်နည်း။

ဤကဲ့သို့သော စိတ်အခြေအနေသည် ပျင်းရိခြင်း သို့မဟုတ် ထိုင်းမှိုင်းခြင်းဟု ခေါ်ဆိုနိုင်ပါသည်။ ဗုဒ္ဓဘာသာအရ ဤသည်မှာ စိတ်၏ညစ်ညမ်းမှု (နီဝရဏ) ငါးပါးအနက် တစ်ခုဖြစ်သည့် ထိန မိဒ္ဓ (ထိုင်းမှိုင်းခြင်းနှင့် ငိုက်မျဉ်းခြင်း) ဖြစ်ပါသည်။ ဤကဲ့သို့သော စိတ်ကို အောက်ပါနည်းလမ်းများဖြင့် ဆုံးမနိုင်ပါသည်: ၁။ သတိပဋ္ဌာန်တရားအား ကျင့်ကြံခြင်း - မိမိ၏စိတ်အခြေအနေကို သတိဖြင့် အာရုံပြုလေ့လာခြင်း။ ၂။ ကြိုးစားအားထုတ်မှု (ဝီရိယ) ကို မြှင့်တင်ခြင်း - ဆုံးဖြတ်ချက်ခိုင်မာစွာဖြင့် လုပ်ငန်းတာဝန်များကို စတင်ဆောင်ရွက်ခြင်း။ ၃။ တရားထိုင်ခြင်းဖြင့် စိတ်ကို စူးစိုက်မှုရှိအောင် လေ့ကျင့်ခြင်း။ ၄။ ကိုယ်လက်လှုပ်ရှားလေ့ကျင့်ခန်းများ ပြုလုပ်ခြင်း။ ၅။ မိမိပတ်ဝန်းကျင်ကို ပြောင်းလဲခြင်း သို့မဟုတ် လန်းဆန်းတက်ကြွစေသော လုပ်ငန်းတစ်ခုခုကို လုပ်ဆောင်ခြင်း။ ၆။ မိမိကိုယ်ကို အပြုသဘောဆောင်သော စကားများဖြင့် အားပေးခြင်း။ ၇။ ဓမ္မစာပေများ ဖတ်ရှုခြင်း သို့မဟုတ် တရားတော်နာယူခြင်း။ အဆုံးသတ်အနေဖြင့်၊ သည်းခံခြင်းနှင့် ဇွဲလုံ့လရှိခြင်းတို့ဖြင့် ဆက်လက်ကြိုးစားသွားရန် အရေးကြီးပါသည်။ စိတ်၏သဘာဝသည် အမြဲပြောင်းလဲနေသောကြောင့် ယခုခံစားနေရသော အခြေအနေသည်လည်း တစ်ချိန်တွင် ပြောင်းလဲသွားမည်ဖြစ်ကြောင်း သတိချပ်ရန် လိုအပ်ပါသည်။

ယခုခောတ်စိုက်ပျိုးရေးလုပ်ရာတွင် ပိုးသတ်ဆေးများဖျန်းမှသာ အသီးအပွင့်စားရသည်။သို့သော်ပိုးသတ်ဆေးကြောင့် သူ့အသက်သတ်ရာရောက်သည်ဟုမြင်မိသည်။ဗုဒ္ဓလမ်းစဉ်အရ ဝေဖန်အကြုံပြုပေးပါ။

ဗုဒ္ဓဝါဒအရ သက်ရှိသတ္တဝါအားလုံးကို လေးစားရန်နှင့် မသတ်ဖြတ်ရန် သွန်သင်ထားပါသည်။ ပဉ္စသီလတွင် ပထမဆုံးသီလမှာ ပါဏာတိပါတာ ဝေရမဏိ သိက္ခာပဒံ သမာဒိယာမိ - သူတစ်ပါးအသက်ကို မသတ်ပါမည်ဟူ၍ ဖြစ်ပါသည်။ စိုက်ပျိုးရေးတွင် ပိုးမွှားများကို သတ်ခြင်းသည် ဤသီလနှင့် ဆန့်ကျင်နေပါသည်။ သို့သော် စားဝတ်နေရေးအတွက် လိုအပ်ချက်အရ ပိုးသတ်ဆေးသုံးရခြင်းကို နားလည်နိုင်ပါသည်။ ဗုဒ္ဓဝါဒအရ အလယ်အလတ်လမ်းစဉ်ကို အကြံပြုလိုပါသည်။ ဥပမာ - ၁။ သဘာဝနည်းလမ်းများကို တတ်နိုင်သမျှ အသုံးပြုခြင်း ၂။ ပိုးမွှားထိန်းချုပ်ရေးအတွက် ဇီဝနည်းပညာများ အသုံးပြုခြင်း ၃။ ပိုးသတ်ဆေးသုံးရန် မဖြစ်မနေလိုအပ်မှသာ အနည်းဆုံးပမာဏကို အသုံးပြုခြင်း ဤနည်းဖြင့် သက်ရှိများကို အတတ်နိုင်ဆုံး မထိခိုက်စေဘဲ စိုက်ပျိုးရေးလုပ်ငန်းများကို ဆောင်ရွက်နိုင်ပါသည်။ အကျိုးနှင့်အပြစ်ကို ချိန်ဆပြီး သင့်တော်သည့် ဆုံးဖြတ်ချက်ချရန် အရေးကြီးပါသည်။