ဒါဆို ဥပမာတစ်ခုအနေနဲ့ပြောရလျှင် တရားထိုင်နေစဉ် ဝေဒနာကိုမခံနိုင်လို့‌ေပြာင်းချင်ပြင်ချင်တာက တဏှာ မပြောင်းမပြင်ရမနေနိုင်တာက ဥပါဒါန် ထိုတဏှာနဲ့ ဥပါဒါန်မှာ မဂ်မဝင်နိုင်ရင် ပြောင်းချင်းပြင်ခြင်း လုပ်လိုက်တဲ့ ကမ္မဘဝတွင် သတိအသိလေးနဲ့ကပ်၍ပြင်လျှင် မှန်သလား

ဒီမေးခွန်းကို ဗုဒ္ဓဒဿနအရ ရှင်းပြရမယ်ဆိုရင် - တရားထိုင်နေစဉ် ဝေဒနာကို မခံနိုင်တာဟာ သဘာဝပါပဲ။ ဒါဟာ တဏှာလို့ ပြောလို့ရပါတယ်။ မပြောင်းမပြင်ဘဲ မနေနိုင်တာကတော့ ဥပါဒါန်ပါ။ ဒီနေရာမှာ အရေးကြီးတာက သတိနဲ့ အသိပညာ ထားနိုင်ဖို့ပါ။ ပြောင်းချင်တဲ့စိတ်၊ ပြင်ချင်တဲ့စိတ်တွေ ဖြစ်ပေါ်လာတာကို သတိထားမိဖို့ အရေးကြီးပါတယ်။ ဒီစိတ်တွေကို ရုပ်နာမ်တရားအဖြစ် ရှုမှတ်နိုင်ရင် အကောင်းဆုံးပါပဲ။ ဒါပေမယ့် တကယ်လို့ ဝေဒနာက ပြင်းထန်လွန်းပြီး ဆက်မထိုင်နိုင်တော့ဘူးဆိုရင်တော့ သတိနဲ့ အသိပညာလေးနဲ့ ပြင်ဆင်တာဟာ မှားယွင်းတယ်လို့ မဆိုနိုင်ပါဘူး။ အဓိကကတော့ ပြောင်းချင်တာ၊ ပြင်ချင်တာတွေကို သတိထားမိဖို့နဲ့ ဒီစိတ်တွေကိုပါ ရှုမှတ်နိုင်ဖို့ပါပဲ။ ဒါ့အပြင် ဝေဒနာတွေကို သည်းခံနိုင်စွမ်း တဖြည်းဖြည်း တိုးတက်လာအောင် လေ့ကျင့်သွားဖို့လည်း အရေးကြီးပါတယ်။ ဒါဟာ တရားကျင့်စဉ်ရဲ့ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုပါပဲ။