ဆိုလိုသည်မှာ ထမင်းဆာသည်ဆိုတဲ့အချိန်တွင် မဂ်မဝင်ပဲ တဏှာဖြစ်လိုက်သည်။ထိုတဏှာမှတစ်ဆင့် ဥပါဒါန်ရောက်သည်အထိသတိမကပ်လိုက်၍ စားခြင်းဆိုသောကမ္မဘဝတွင်သာ စားနေဆဲ ဖြစ်ပျက်ဆင်ခြင်လိုက်နိုင်၏။ တဏှာနှင့်ဥပါဒါန်တွင်မမှီလိုက်၍ ကမ္မဘဝရောက်သည့်အချိန် ဆင်ခြင်လိုက်နိုင်းခြင်းအပေါ် ဝေဖန်အကြံပြုပေးပါ။

ဤမေးခွန်းသည် ဗုဒ္ဓဘာသာရဲ့အရေးကြီးတဲ့သဘောတရားဖြစ်တဲ့ ပဋိစ္စသမုပ္ပါဒ်နဲ့ သတိပဋ္ဌာန်တရားတို့ကို ထင်ဟပ်နေပါတယ်။ ဆာလောင်မှုခံစားချက်ဟာ သဘာဝကျပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အဲဒီခံစားချက်ကို တဏှာအဖြစ် မပြောင်းလဲဖို့ အရေးကြီးပါတယ်။ တဏှာကနေ ဥပါဒါန်၊ ပြီးတော့ ကမ္မဘဝဆီ ရောက်သွားတဲ့ဖြစ်စဉ်ဟာ ပဋိစ္စသမုပ္ပါဒ်ရဲ့ အစိတ်အပိုင်းတွေပဲ ဖြစ်ပါတယ်။ သတိပဋ္ဌာန်တရားကို ကျင့်သုံးခြင်းအားဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့ဟာ ဒီဖြစ်စဉ်တွေကို ပိုမိုသတိပြုမိလာနိုင်ပါတယ်။ စားသောက်ခြင်းလို နေ့စဉ်လုပ်ဆောင်မှုတွေမှာတောင် သတိထားဖို့ အရေးကြီးပါတယ်။ ဆင်ခြင်မှုကို ကမ္မဘဝအဆင့်မှာမှ ပြုလုပ်နိုင်တာဟာ တိုးတက်မှုတစ်ခုပါပဲ။ ဒါပေမယ့် ပိုပြီးစောစောကတည်းက သတိထားနိုင်ဖို့ ကြိုးစားသင့်ပါတယ်။ တဏှာနဲ့ ဥပါဒါန်အဆင့်တွေမှာ သတိထားနိုင်ရင် ပိုကောင်းပါလိမ့်မယ်။ နိဂုံးချုပ်အနေနဲ့ ဆိုရရင် သတိပဋ္ဌာန်တရားကို စဉ်ဆက်မပြတ် လေ့ကျင့်ခြင်းဟာ ကျွန်ုပ်တို့ရဲ့ စိတ်ကို ပို၍ပို၍ သတိရှိလာစေပြီး ဒုက္ခသစ္စာကနေ လွတ်မြောက်ဖို့ နီးစပ်လာစေမှာ ဖြစ်ပါတယ်။