တရားထိုင်ရင်းမတူညီ‌ေသာအတွေ့အကြုံနှစ်ခုကိုသတိထားမိတယ်။ပထမတစ်ခုသည်သတိပဌာန် သိမှု့နှင့် သိသဘော ပို၍ဂရုစိုက်အားထုပ်ရာတွင် ပြင်းထန်သောဝေဒနာတက်လာချိန်မခံနိုင်သည့်အဖြစ်မျိုးကြုံရသည်။ဒုတိယတစ်ချက်မှာအာနာပါနသတိပို၍အားစိုက်ပီး ဝေလေနှင့်ထွက်ကိုသာလျှင်အထူးဂရုပြု၍အားထုပ်ရာတွင် ထိုဝေဒနာကိုသည်းခံနိုင်သည့်သဘောရှိသည်။ဘာကြောင့်လည်းရှင်းပြပေးပါ။ဒီနှစ်မျိုးကိုဘယ်လိုပေါင်းစပ်၍ရှု့မှတ်လျင်ကောင်းမည်နည်း။သို့မဟုတ်မည်သည့်တစ်ခုကိုရွေးရမည်နည်း။

ဤမေးခွန်းသည် တရားထိုင်ခြင်းနှင့် ပတ်သက်သော အရေးကြီးသော မေးခွန်းဖြစ်ပါသည်။ ကျွန်ုပ်အနေဖြင့် အောက်ပါအတိုင်း ရှင်းပြလိုပါသည်။ ၁။ သတိပဋ္ဌာန်နှင့် အာနာပါနတို့၏ ကွာခြားချက် - သတိပဋ္ဌာန်သည် ဝေဒနာအပါအဝင် ခန္ဓာကိုယ်တွင်ဖြစ်ပေါ်နေသော အရာအားလုံးကို သတိဖြင့် မှတ်သားခြင်းဖြစ်သည်။ - အာနာပါနသည် အသက်ရှူခြင်းကိုသာ အဓိကထား၍ အာရုံပြုခြင်းဖြစ်သည်။ ၂။ ဝေဒနာခံစားရခြင်း ကွာခြားရခြင်းအကြောင်းရင်း - သတိပဋ္ဌာန်တွင် ဝေဒနာကို တိုက်ရိုက်သတိထားမိသောကြောင့် ပို၍ပြင်းထန်စွာခံစားရခြင်းဖြစ်သည်။ - အာနာပါနတွင် အသက်ရှူခြင်းကိုသာ အာရုံစိုက်သောကြောင့် ဝေဒနာကို လျစ်လျူရှုနိုင်ခြင်းဖြစ်သည်။ ၃။ နှစ်မျိုးပေါင်းစပ်ရှုမှတ်နည်း - စတင်တရားထိုင်ချိန်တွင် အာနာပါနဖြင့် စိတ်ကိုတည်ငြိမ်စေပါ။ - ထို့နောက် သတိပဋ္ဌာန်သို့ ကူးပြောင်း၍ ခန္ဓာကိုယ်တွင်ဖြစ်ပေါ်နေသော အရာများကို သတိဖြင့်မှတ်သားပါ။ - ဝေဒနာပြင်းထန်လာပါက အာနာပါနသို့ ပြန်လည်ကူးပြောင်း၍ စိတ်ကိုတည်ငြိမ်စေပါ။ ဤနည်းဖြင့် နှစ်မျိုးစလုံး၏ အကျိုးကျေးဇူးကို ခံစားနိုင်မည်ဖြစ်ပါသည်။ မိမိ၏အခြေအနေပေါ်မူတည်၍ သင့်တော်သောနည်းလမ်းကို ရွေးချယ်အသုံးပြုသင့်ပါသည်။