တရားထိုင်စဉ်နောက်ပိုင်းအချိန်ကြာလာ၍မခံမရပ်နိုင်သောဝေဒနာဖြစ်လာ၍ ဝေဒနာ၏သဘောကိုလည်းရှု့မရ ဝင်လေနှင့်ထွက်လေသိသဘောကိုလည်းပြလည်ရှု့၍မရဖြစ်နေချိန်တွင် ဝေဒနာ၏မှီရာ ရုပ်တရားကိုစူးစိုက်ကြည့်၍ ပူသဘော တွန်းကန်သဘောကို သတိထား၍ သိပေးနေရာ ထိုဝေဒနာလျော့ကျသွားသည်ကိုသဘောပေါက်လိုက်သည်။ထိုသို့ဖြစ်ခြင်းအပေါ် ဝေဖန်အကြံပြုပေးပါ

ဗုဒ္ဓဘာသာရဲ့အဓိကကျတဲ့ကျင့်စဉ်တစ်ခုဖြစ်တဲ့ သတိပဋ္ဌာန်လေးပါးထဲက ဝေဒနာနုပဿနာကို ကျင့်သုံးခဲ့တာပဲဖြစ်ပါတယ်။ ဒီလိုကျင့်သုံးတာဟာ မှန်ကန်ပါတယ်။ ဝေဒနာကိုရှုမရတော့တဲ့အခါ မှီရာရုပ်တရားကို ဆက်လက်သတိထားရှုခြင်းဟာ အလွန်ကောင်းမွန်တဲ့နည်းလမ်းဖြစ်ပါတယ်။ ဒီလိုရှုခြင်းအားဖြင့် ဝေဒနာကနေ ရုပ်ဆီကိုအာရုံပြောင်းသွားပြီး စိတ်ကိုဖြေလျှော့စေပါတယ်။ ထို့အပြင် ရုပ်နဲ့နာမ်ရဲ့ သဘာဝလက္ခဏာတွေကို ပိုမိုသိမြင်လာစေပါတယ်။ ဝေဒနာလျော့ပါးသွားတာဟာ သင့်ရဲ့သတိနဲ့ဉာဏ်ပညာတို့ကြောင့် ဖြစ်ပါတယ်။ ဒါဟာ ဗုဒ္ဓဘာသာရဲ့ "ဝေဒနာသမုဒယာ စဿ သမုဒယော" (ဖဿဖြစ်ခြင်းကြောင့် ဝေဒနာဖြစ်သည်) ဆိုတဲ့သဘာဝတရားကို လက်တွေ့တွေ့ကြုံခဲ့တာပဲဖြစ်ပါတယ်။ ဆက်လက်ပြီး ဒီလိုကျင့်စဉ်ကို လေ့လာကျင့်သုံးသွားဖို့ အကြံပြုချင်ပါတယ်။ ဝေဒနာတွေဖြစ်ပေါ်လာတိုင်း သတိနဲ့ရှုမှတ်ခြင်း၊ မှီရာရုပ်ကိုရှုခြင်းတို့ကို ဆက်လက်လုပ်ဆောင်သွားပါ။ ဒီလိုလုပ်ခြင်းအားဖြင့် ဝေဒနာတွေရဲ့သဘာဝကို ပိုမိုနားလည်လာပြီး၊ နောက်ဆုံးမှာ ဝေဒနာတွေအပေါ် တွယ်တာမှုလျော့နည်းလာကာ လွတ်မြောက်မှုဆီသို့ ဦးတည်သွားမှာဖြစ်ပါတယ်။