အာသဝေါ တရားများကို ဖော်ပြပေးပါ။ အနုသယ ကိလေသာရဲ့ ကြောက်စရာကောင်းပုံကို ရှင်းပြပါ။

အာသဝေါတရားများနှင့် အနုသယကိလေသာတို့သည် ဗုဒ္ဓဝါဒတွင် အလွန်အရေးကြီးသော သဘောတရားများ ဖြစ်ပါသည်။ အာသဝေါတရားများမှာ: ၁။ ကာမာသဝ - ကာမဂုဏ်အာရုံများအပေါ် တပ်မက်ခြင်း ၂။ ဘဝါသဝ - ဘဝအသစ်၌ ဖြစ်လိုခြင်း ၃။ ဒိဋ္ဌာသဝ - မှားယွင်းသော အယူအဆများ ၄။ အဝိဇ္ဇာသဝ - မသိမြင်ခြင်း၊ အဝိဇ္ဇာ အနုသယကိလေသာများသည် စိတ်အစဉ်၌ အိပ်ပျော်နေသော ညစ်ညမ်းမှုများ ဖြစ်ပါသည်။ ၎င်းတို့၏ ကြောက်စရာကောင်းပုံမှာ: ၁။ အကြောင်းညီညွတ်လျှင် အချိန်မရွေး ပေါ်ထွက်လာနိုင်ခြင်း ၂။ သံသရာဝဋ်ဆင်းရဲ၌ ထပ်တလဲလဲ ကျင်လည်စေခြင်း ၃။ နိဗ္ဗာန်ရောက်ကြောင်း ကုသိုလ်တရားများကို ပျက်စီးစေခြင်း ၄။ စိတ်ကို ညစ်ညမ်းစေ၍ ဆင်းရဲဒုက္ခ ဖြစ်စေခြင်း ထို့ကြောင့် ဤတရားများကို ပယ်သတ်ရန် အရိယမဂ်ဉာဏ်ဖြင့် ကြိုးစားအားထုတ်ရန် လိုအပ်ပါသည်။

ဥပုသ်စောင့်တည်တဲ့အခါ ၈ပါးသီလမှာ ၁ပါးကတော့မတော်တဆအမြဲကျိုးပါတယ် အဲ့ဒါဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ

AI ကို run ဖို့သတ်မှတ်ထားတာထက်ကျော်သွားပီဖြစ်လို့နောက်မှမေးပါ။ ဒီလိုမျိုးအဖြစ်နဲဖို့ရာအတွက်ပိုက်ဆံပေးလှူနိုင်ပါတယ်။

ဥပုသ်စောင့်တည်တဲ့အခါ ၈ပါးသီလမှာ ၁ပါးကတော့အမြဲကျိုးပါတယ် အဲ့ဒါဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ

ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်တစ်ဦးအနေနဲ့ သင့်ရဲ့မေးခွန်းကို နားလည်ပါတယ်။ ဥပုသ်သီလ ၈ပါးထဲက တစ်ပါးပါးကို မစောင့်ထိန်းနိုင်တာဟာ ပုထုဇဉ်လူသားတွေအတွက် ဖြစ်နိုင်တဲ့အခြေအနေပါ။ ဒီလိုဖြစ်တဲ့အခါ အရေးကြီးတာက ကိုယ့်ရဲ့စိတ်ဓာတ်နဲ့ဆက်လက်ကြိုးစားမှုပါ။ အောက်ပါအချက်တွေကို လိုက်နာကျင့်သုံးသင့်ပါတယ်: ၁။ ကိုယ့်ရဲ့အားနည်းချက်ကို သိရှိလက်ခံပြီး ပိုမိုကြိုးစားဖို့ ဆုံးဖြတ်ပါ။ ၂။ ဆရာသမားတွေထံ အကြံဉာဏ်တောင်းပါ။ ၃။ တရားထိုင်ခြင်း၊ ဘုရားရှိခိုးခြင်းတို့ဖြင့် စိတ်ဓာတ်ခွန်အားဖြည့်ပါ။ ၄။ နောက်တစ်ကြိမ် ဥပုသ်စောင့်တဲ့အခါ ပိုမိုသတိထားပြီး ကြိုးစားပါ။ ၅။ မိမိရဲ့ကောင်းမှုကုသိုလ်တွေကို အာရုံပြုပြီး ဆက်လက်ကြိုးပမ်းပါ။ အဓိကအချက်က ဆက်လက်ကြိုးစားဖို့ပါ။ ဗုဒ္ဓဘာသာရဲ့ အနှစ်သာရဖြစ်တဲ့ ကုသိုလ်ကောင်းမှုပြုခြင်းနဲ့ စိတ်သန့်စင်အောင် ကြိုးပမ်းခြင်းကို အမြဲလုပ်ဆောင်နေသရွေ့ တဖြည်းဖြည်း တိုးတက်လာမှာပါ။

သရဏဂုံကနှုတ်ကအမြဲပူဇော်ဖြစ်ပါတယ်တခါတလေနက်အဓိပ္ပါယ်ပါရွတ်ပါတယ် တချို့ကပြောတယ်နှုတ်ကအမြဲရွတ်နေပေမဲ့အသိမကပ်ဘူးလို့ပြောပါတယ် အသိမကပ်ရင်ကောကုသိုလ်ရနိုင်ပါသလား

သရဏဂုံကိုနှုတ်ဖြင့်ရွတ်ဆိုခြင်းသည် ကောင်းမွန်သောအလေ့အကျင့်တစ်ခုဖြစ်ပါသည်။ သို့သော် အစစ်အမှန်ကုသိုလ်ရရှိရန်အတွက် စိတ်ပါဝင်စားမှုနှင့် နားလည်သဘောပေါက်မှုလည်း လိုအပ်ပါသည်။ ဗုဒ္ဓဘာသာအဆုံးအမအရ၊ စစ်မှန်သောကုသိုလ်သည် စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာအသိပညာနှင့် နားလည်မှုပေါ်တွင် အခြေခံပါသည်။ သရဏဂုံ၏ အဓိပ္ပါယ်ကို နားလည်ပြီး၊ ဗုဒ္ဓ၊ ဓမ္မ၊ သံဃာတို့အပေါ် ယုံကြည်ကိုးကွယ်မှုဖြင့် ရွတ်ဆိုခြင်းသည် ပိုမိုကောင်းမွန်သော ကုသိုလ်ကို ဖြစ်စေပါသည်။ သို့သော်လည်း၊ နှုတ်ဖြင့်သာရွတ်ဆိုခြင်းသည်လည်း အချို့သောကုသိုလ်ကို ရရှိနိုင်ပါသည်။ ဤသည်မှာ သရဏဂုံရွတ်ဆိုခြင်း၏ အလေ့အကျင့်ကြောင့်ဖြစ်ပြီး၊ တဖြည်းဖြည်းနှင့် ပိုမိုနက်နဲသော နားလည်မှုဆီသို့ ဦးတည်စေနိုင်ပါသည်။ အကောင်းဆုံးနည်းလမ်းမှာ သရဏဂုံကို စိတ်ရောကိုယ်ပါ ယုံကြည်ကိုးကွယ်မှုဖြင့် ရွတ်ဆိုခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ဤသို့ဖြင့် အပြည့်အဝကုသိုလ်ကို ရရှိနိုင်မည်ဖြစ်ပါသည်။

ဝိပဿနာအားထုပ်နေသူကို နတ်တေကစောင့်ရှောက်ပေးရသည်ဆိုသည်မှာ ဟုတ်ပါသလား။

ဗုဒ္ဓဘာသာအမြင်အရ ဝိပဿနာအားထုတ်ခြင်းသည် မိမိကိုယ်ကို သတိနှင့် ပညာဖြင့် လေ့လာခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ဝိပဿနာအားထုတ်သူသည် မိမိ၏စိတ်နှင့်ကိုယ်ကို အာရုံပြုရပါသည်။ နတ်များက စောင့်ရှောက်သည်ဆိုသည်မှာ ဗုဒ္ဓဘာသာကျမ်းဂန်များတွင် တိုက်ရိုက်ဖော်ပြထားခြင်းမရှိပါ။ သို့သော် ဝိပဿနာအားထုတ်ခြင်းသည် ကောင်းမွန်သောလုပ်ဆောင်ချက်ဖြစ်သောကြောင့် ကောင်းသောအကျိုးဆက်များ ရရှိနိုင်ပါသည်။ အဓိကအားဖြင့် ဝိပဿနာအားထုတ်ခြင်းသည် မိမိကိုယ်ကို ပိုမိုနားလည်စေပြီး စိတ်ငြိမ်းချမ်းမှုရရှိစေပါသည်။ ထို့ကြောင့် နတ်များ၏ အကူအညီထက် မိမိ၏ကြိုးစားအားထုတ်မှုကသာ ပိုမိုအရေးကြီးပါသည်။

အတ္တကုနံ ပကာသနော ဥမ္မတ္တကော ဘာသာပြန်ပေးပါ

မြန်မာလို ဘာသာပြန်ဆိုရလျှင်: "မိမိကိုယ်ကို ထုတ်ဖော်ပြသသူသည် ရူးသွပ်သူဖြစ်သည်" ဤသည်မှာ ဗုဒ္ဓဝါဒနှင့် ပတ်သက်သော ဆိုရိုးစကားတစ်ခုဖြစ်ပါသည်။ ဤစကားက မိမိကိုယ်ကို အထင်ကြီးခြင်း၊ ဂုဏ်ယူခြင်း၊ အာဂံဘုန်းကြီးလုပ်ခြင်းတို့သည် မသင့်လျော်ကြောင်း သွန်သင်ထားပါသည်။ စစ်မှန်သော ပညာရှိသူသည် နူးညံ့သိမ်မွေ့ပြီး မိမိကိုယ်ကို အထင်ကြီးခြင်းမှ ကင်းဝေးပါသည်။ ဤသည်မှာ ဗုဒ္ဓ၏ အဆုံးအမတစ်ခုဖြစ်ပြီး၊ မာန်မာနကင်းရှင်းခြင်းနှင့် နူးညံ့သိမ်မွေ့ခြင်းတို့၏ အရေးပါပုံကို ပြသနေပါသည်။

"ဧကာယနော အယံ, ဘိက္ခဝေ, မဂ္ဂေါ သတ္တာနံ ဝိသုဒ္ဓိယာ, သောကပရိဒေဝါနံ သမတိက္ကမာယ ဒုက္ခဒေါမနဿာနံ အတ္ထင်္ဂမာယ ဉာယဿ အဓိဂမာယ နိဗ္ဗာနဿ သစ္ဆိကိရိယာယ, ယဒိဒံ စတ္တာရော သတိပဋ္ဌာနာ။ ဧတေန သစ္စေန သုဝတ္ထိ ဟောတု" "နတ္တိ လောကေ အမရဏံ" "နတ္ထိ ဇာတဿ အမရဏံ" မြန်မာလို အဓိပ္ပာယ် သေသေချာချာ ပြန်ဆိုပေးပါ

ဤပါဠိတော်များ၏ မြန်မာဘာသာပြန်ဆိုချက်များကို သေသေချာချာ ရှင်းပြပေးပါမည်။ "ဧကာယနော အယံ, ဘိက္ခဝေ, မဂ္ဂေါ သတ္တာနံ ဝိသုဒ္ဓိယာ, သောကပရိဒေဝါနံ သမတိက္ကမာယ ဒုက္ခဒေါမနဿာနံ အတ္ထင်္ဂမာယ ဉာယဿ အဓိဂမာယ နိဗ္ဗာနဿ သစ္ဆိကိရိယာယ, ယဒိဒံ စတ္တာရော သတိပဋ္ဌာနာ။ ဧတေန သစ္စေန သုဝတ္ထိ ဟောတု" မြန်မာဘာသာပြန်ဆိုချက်: "ရဟန်းတို့၊ ဤလမ်းသည် သတ္တဝါတို့၏ စိတ်သန့်စင်ခြင်း၊ စိုးရိမ်ကြောင့်ကြမှုများကို ကျော်လွှားခြင်း၊ ဆင်းရဲဒုက္ခနှင့် စိတ်မချမ်းသာမှုတို့ကို ပယ်ဖျောက်ခြင်း၊ မှန်ကန်သောအသိဉာဏ်ကို ရရှိခြင်း၊ နိဗ္ဗာန်ကို မျက်မှောက်ပြုခြင်းတို့အတွက် တစ်ခုတည်းသောလမ်း ဖြစ်၏။ ထိုလမ်းမှာ သတိပဋ္ဌာန်လေးပါးပင် ဖြစ်သည်။ ဤသစ္စာစကားဖြင့် ကောင်းခြင်းအယောင်းတရားများ ဖြစ်ပါစေသော်" "နတ္တိ လောကေ အမရဏံ" မြန်မာဘာသာပြန်ဆိုချက်: "လောကတွင် သေခြင်းတရားမှ ကင်းလွတ်ခြင်း မရှိ" "နတ္ထိ ဇာတဿ အမရဏံ" မြန်မာဘာသာပြန်ဆိုချက်: "ဖွားမြင်လာသော သူအတွက် သေခြင်းတရားမှ လွတ်ကင်းခြင်း မရှိ" ဤပါဠိတော်များသည် ဗုဒ္ဓဘာသာ၏ အဓိကသွန်သင်ချက်များဖြစ်သည့် သတိပဋ္ဌာန်တရားတော်၏ အရေးပါပုံနှင့် ဘဝ၏မမြဲခြင်းသဘောတရားတို့ကို ညွှန်ပြနေပါသည်။

မိမိကိုယ် လာဒုက္ခပေးမည့်/ အန္တရာယ် ပြုမည့်သူအား မည်ကဲ့သို့ သဘောထားဆက်ဆံရမည်နည်း။

ဤသို့သော အခြေအနေတွင် ဗုဒ္ဓဘာသာအဆုံးအမအရ အောက်ပါအတိုင်း သဘောထားဆက်ဆံသင့်ပါသည်: ၁။ မေတ္တာပွားရန် - သင့်ကို အန္တရာယ်ပြုမည့်သူအပေါ် မေတ္တာထားပါ။ သူ၏ စိတ်ဓာတ်ကောင်းမွန်လာစေရန် ဆုတောင်းပါ။ ၂။ သည်းခံခွင့်လွှတ်ရန် - သူ၏အပြုအမူကို ခွင့်လွှတ်ပါ။ ရန်တုံ့မပြန်ဘဲ သည်းခံပါ။ ၃။ အကျိုးအကြောင်းမြင်ရန် - သူ၏အပြုအမူသည် သူ၏ မသိနားမလည်မှု၊ စိတ်ဆင်းရဲမှုကြောင့်ဖြစ်ကြောင်း နားလည်ပါ။ ၄။ ကိုယ်ချင်းစာရန် - သူ၏နောက်ခံအကြောင်းအရာများကို စဉ်းစားကာ ကိုယ်ချင်းစာနာမှုထားပါ။ ၅။ သတိထားရန် - သို့သော် မိမိကိုယ်ကိုလည်း အန္တရာယ်မဖြစ်စေရန် သတိထားပါ။ လိုအပ်ပါက ဘေးကင်းရာသို့ ရှောင်ပါ။ ၆။ တရားကျင့်ရန် - မိမိစိတ်ကို ငြိမ်းချမ်းစေရန် တရားဘာဝနာပွားများပါ။ ဤနည်းဖြင့် မိမိကိုယ်ကိုလည်း အန္တရာယ်ကင်းစေပြီး၊ သူတစ်ပါးကိုလည်း ကျေးဇူးပြန်တုံ့ပြန်နိုင်မည် ဖြစ်ပါသည်။

ပါပဓာတ်, မကောင်းသောဓာတ်များ ပျံနှံ့ နေသောနေရာများတွင် မလွှဲသာမရှောင်သာ နေရမည်ဆိုရင် မည်ကဲ့သို့‌ နေထိုင်သင့်သနည်း။

ဤမေးခွန်းကို ဗုဒ္ဓဘာသာအမြင်ဖြင့် ဖြေကြားပါမည်။ မကောင်းသောဓာတ်များ ပျံ့နှံ့နေသော နေရာများတွင် နေထိုင်ရသည့်အခါ အောက်ပါအချက်များကို လိုက်နာကျင့်သုံးသင့်ပါသည်: ၁။ သတိပဋ္ဌာန်တရားကို အမြဲနှလုံးသွင်းပါ။ မိမိ၏ စိတ်နှင့်ကိုယ်ကို သတိဖြင့် စောင့်ကြည့်နေပါ။ ၂။ ကိုယ်စိတ်နှစ်ပါးကို စင်ကြယ်အောင် ထိန်းသိမ်းပါ။ ကိုယ်ကျင့်တရား၊ စိတ်ကျင့်တရားများကို လေ့ကျင့်ပါ။ ၃။ မေတ္တာတရားကို ပွားများပါ။ ပတ်ဝန်းကျင်ရှိ သတ္တဝါအားလုံးအပေါ် မေတ္တာပို့သပါ။ ၄။ မကောင်းမှုများကို ရှောင်ကြဉ်ပါ။ ကုသိုလ်ကောင်းမှုများကိုသာ ပြုလုပ်ပါ။ ၅။ တရားဘာဝနာ ပွားများပါ။ စိတ်ကို တည်ငြိမ်အေးချမ်းစေရန် ကြိုးစားပါ။ ၆။ ဉာဏ်ပညာကို တိုးပွားအောင် လေ့လာပါ။ တရားတော်များကို ဖတ်ရှုလေ့လာပါ။ ၇။ သီလ သမာဓိ ပညာ သိက္ခာသုံးပါးကို လိုက်နာကျင့်သုံးပါ။ ဤနည်းလမ်းများဖြင့် မကောင်းသောဓာတ်များကြားတွင် နေထိုင်ရသော်လည်း မိမိ၏စိတ်နှလုံးကို သန့်စင်တည်ငြိမ်စွာ ထိန်းသိမ်းနိုင်မည်ဖြစ်ပါသည်။

ဘာမှ မလုပ်ချင်, မကိုင်ချင်, ပျင်းရိပြီး လက်ကြောမတင်းသော စိတ်ကို မည်သို့ ဆုံးမရမည်နည်း။

ဤကဲ့သို့သော စိတ်အခြေအနေသည် ပျင်းရိခြင်း သို့မဟုတ် ထိုင်းမှိုင်းခြင်းဟု ခေါ်ဆိုနိုင်ပါသည်။ ဗုဒ္ဓဘာသာအရ ဤသည်မှာ စိတ်၏ညစ်ညမ်းမှု (နီဝရဏ) ငါးပါးအနက် တစ်ခုဖြစ်သည့် ထိန မိဒ္ဓ (ထိုင်းမှိုင်းခြင်းနှင့် ငိုက်မျဉ်းခြင်း) ဖြစ်ပါသည်။ ဤကဲ့သို့သော စိတ်ကို အောက်ပါနည်းလမ်းများဖြင့် ဆုံးမနိုင်ပါသည်: ၁။ သတိပဋ္ဌာန်တရားအား ကျင့်ကြံခြင်း - မိမိ၏စိတ်အခြေအနေကို သတိဖြင့် အာရုံပြုလေ့လာခြင်း။ ၂။ ကြိုးစားအားထုတ်မှု (ဝီရိယ) ကို မြှင့်တင်ခြင်း - ဆုံးဖြတ်ချက်ခိုင်မာစွာဖြင့် လုပ်ငန်းတာဝန်များကို စတင်ဆောင်ရွက်ခြင်း။ ၃။ တရားထိုင်ခြင်းဖြင့် စိတ်ကို စူးစိုက်မှုရှိအောင် လေ့ကျင့်ခြင်း။ ၄။ ကိုယ်လက်လှုပ်ရှားလေ့ကျင့်ခန်းများ ပြုလုပ်ခြင်း။ ၅။ မိမိပတ်ဝန်းကျင်ကို ပြောင်းလဲခြင်း သို့မဟုတ် လန်းဆန်းတက်ကြွစေသော လုပ်ငန်းတစ်ခုခုကို လုပ်ဆောင်ခြင်း။ ၆။ မိမိကိုယ်ကို အပြုသဘောဆောင်သော စကားများဖြင့် အားပေးခြင်း။ ၇။ ဓမ္မစာပေများ ဖတ်ရှုခြင်း သို့မဟုတ် တရားတော်နာယူခြင်း။ အဆုံးသတ်အနေဖြင့်၊ သည်းခံခြင်းနှင့် ဇွဲလုံ့လရှိခြင်းတို့ဖြင့် ဆက်လက်ကြိုးစားသွားရန် အရေးကြီးပါသည်။ စိတ်၏သဘာဝသည် အမြဲပြောင်းလဲနေသောကြောင့် ယခုခံစားနေရသော အခြေအနေသည်လည်း တစ်ချိန်တွင် ပြောင်းလဲသွားမည်ဖြစ်ကြောင်း သတိချပ်ရန် လိုအပ်ပါသည်။

ယခုခောတ်စိုက်ပျိုးရေးလုပ်ရာတွင် ပိုးသတ်ဆေးများဖျန်းမှသာ အသီးအပွင့်စားရသည်။သို့သော်ပိုးသတ်ဆေးကြောင့် သူ့အသက်သတ်ရာရောက်သည်ဟုမြင်မိသည်။ဗုဒ္ဓလမ်းစဉ်အရ ဝေဖန်အကြုံပြုပေးပါ။

ဗုဒ္ဓဝါဒအရ သက်ရှိသတ္တဝါအားလုံးကို လေးစားရန်နှင့် မသတ်ဖြတ်ရန် သွန်သင်ထားပါသည်။ ပဉ္စသီလတွင် ပထမဆုံးသီလမှာ ပါဏာတိပါတာ ဝေရမဏိ သိက္ခာပဒံ သမာဒိယာမိ - သူတစ်ပါးအသက်ကို မသတ်ပါမည်ဟူ၍ ဖြစ်ပါသည်။ စိုက်ပျိုးရေးတွင် ပိုးမွှားများကို သတ်ခြင်းသည် ဤသီလနှင့် ဆန့်ကျင်နေပါသည်။ သို့သော် စားဝတ်နေရေးအတွက် လိုအပ်ချက်အရ ပိုးသတ်ဆေးသုံးရခြင်းကို နားလည်နိုင်ပါသည်။ ဗုဒ္ဓဝါဒအရ အလယ်အလတ်လမ်းစဉ်ကို အကြံပြုလိုပါသည်။ ဥပမာ - ၁။ သဘာဝနည်းလမ်းများကို တတ်နိုင်သမျှ အသုံးပြုခြင်း ၂။ ပိုးမွှားထိန်းချုပ်ရေးအတွက် ဇီဝနည်းပညာများ အသုံးပြုခြင်း ၃။ ပိုးသတ်ဆေးသုံးရန် မဖြစ်မနေလိုအပ်မှသာ အနည်းဆုံးပမာဏကို အသုံးပြုခြင်း ဤနည်းဖြင့် သက်ရှိများကို အတတ်နိုင်ဆုံး မထိခိုက်စေဘဲ စိုက်ပျိုးရေးလုပ်ငန်းများကို ဆောင်ရွက်နိုင်ပါသည်။ အကျိုးနှင့်အပြစ်ကို ချိန်ဆပြီး သင့်တော်သည့် ဆုံးဖြတ်ချက်ချရန် အရေးကြီးပါသည်။

ကိုယ်အရမ်းလုပ်ချင်နေတဲ့အလုပ်ကကိုယ့်ကိုအင်တာဗျူးမခေါ်သေးတဲ့အခါအရမ်းပူလောင်ပြီးနေမရထိုင်မရဖြစ်နေပါတယ် အဲ့ဒါကိုဘာလို့ခေါ်ပါသလဲ နောက်ပြီးစိတ်ငြိမ်းအေးအောင်တရားထိုင်လဲခနပါပဲ ပြီးရင်ပြန်ဖြစ်တာပါပဲ စိတ်လေးအေးချမ်းအောင်ဘယ်လိုစိတ်ထားရမလဲ

ဤအခြေအနေကို "အာသာဝန" ခေါ်ပါသည်။ အာသာဝနသည် တဏှာ၏ပုံစံတစ်မျိုးဖြစ်ပြီး လိုချင်တပ်မက်မှုများကြောင့် စိတ်ဆင်းရဲခြင်းဖြစ်ပါသည်။ စိတ်ငြိမ်းအေးရန် အကြံပြုချက်များမှာ: ၁။ အနိစ္စသဘောကို ဆင်ခြင်ပါ။ အရာခပ်သိမ်းသည် ပြောင်းလဲတတ်သည်။ လက်ရှိအခြေအနေသည်လည်း ပြောင်းလဲသွားမည်။ ၂။ မိမိ၏ စွမ်းဆောင်နိုင်မှုအပေါ် ယုံကြည်မှုရှိပါ။ အခွင့်အရေးရလာမည်ဟု မျှော်လင့်ပါ။ ၃။ ကုသိုလ်ကောင်းမှုများ ပြုလုပ်ပါ။ ကိုယ်စိတ်နှစ်ဖြာ ချမ်းသာစေမည်။ ၄။ အာနာပါနဘာဝနာ ပွားများပါ။ ထွက်သက်ဝင်သက်ကို သတိဖြင့် မှတ်သားခြင်းဖြင့် စိတ်တည်ငြိမ်မှုရရှိနိုင်ပါသည်။ ၅။ မေတ္တာဘာဝနာ ပွားများပါ။ သတ္တဝါအားလုံးအပေါ် မေတ္တာပို့သခြင်းဖြင့် စိတ်အေးချမ်းမှုရရှိနိုင်ပါသည်။ ဤနည်းလမ်းများကို လိုက်နာကျင့်သုံးခြင်းဖြင့် စိတ်အေးချမ်းမှုရရှိနိုင်ပါသည်။ သို့သော် တရားထိုင်ခြင်းကို နေ့စဉ်ပုံမှန်ပြုလုပ်ရန် အရေးကြီးပါသည်။

တစ်ကြိမ်လျှင်တစ်နာရီဖြင့်တစ်ရက်သုံးကြိမ် ဝိပဿနာတရားထိုင်ခြင်းပြုလုပ်နေပါသည်။နေ့စဉ်လိုလိုရုပ်နာမ်နှင့်အဘိဓမ္မာတရားကိုလွန်ခဲ့သော‌‌ငါးနှစ်လောက်ကတည်းကတရားနာပါသည်။ယခုလည်းတရားနာနေဆဲဖြစ်သည်။ယခုတွင်မိမိ၏အသိညာဏ်ထည်း၌သတိထား၍သိလိုက်ခြင်း မဂ္ဂသစ္စာကြောင့် သမုတယသေ၍ ဥပဒါန်ခန္တာငါးပါးဒုက္ခသစ္စာချုပ်တယ်လို့ရှင်းရှင်းလင်းလင်းသိနေရပါသည်။ဤသို့သိသောအနေအထားကိုသင်မည်သို့ဝေဖန်မည်နည်း။သောတပန်မဂ်သည်မည်သို့သောစိတ်အခြေအနေမှရသနည်း။

ဤသည်မှာ ကောင်းသောအလေ့အကျင့်ဖြစ်ပါသည်။ သင်သည် တရားအားထုတ်မှုကို စနစ်တကျပြုလုပ်နေကြောင်း ပြသနေပါသည်။ သို့သော် အရေးကြီးသည်မှာ ဤအတွေးအခေါ်များကို စွဲလမ်းခြင်းမပြုရန်ဖြစ်ပါသည်။ သောတာပန်မဂ်သည် နက်နဲသောအကြောင်းတရားဖြစ်ပြီး၊ ယင်းသည် တစ်စုံတစ်ယောက်၏ စိတ်အခြေအနေတစ်ခုတည်းကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာသည်မဟုတ်ပါ။ ယင်းသည် ကုသိုလ်ကံကောင်းမှုများ၊ ပညာဉာဏ်နှင့် သတိပဋ္ဌာန်တို့၏ ရှုထောင့်ပေါင်းစုံမှ ရရှိလာသောရလဒ်ဖြစ်ပါသည်။ သင်၏လက်ရှိအခြေအနေနှင့် ပတ်သက်၍ ကျွန်ုပ်အနေဖြင့် အကဲဖြတ်ရန် မသင့်လျော်ပါ။ ဗုဒ္ဓဘာသာတွင် မိမိကိုယ်ကို အကဲဖြတ်ခြင်းထက် မိမိ၏ကျင့်စဉ်ကို ဆက်လက်လုပ်ဆောင်ရန် အားပေးပါသည်။ သင်၏တရားအားထုတ်မှုကို ဆက်လက်လုပ်ဆောင်ပါ။ သင်၏ဆရာသမားနှင့် တိုင်ပင်ဆွေးနွေးပါ။ သင်၏တိုးတက်မှုကို သတိဖြင့် လေ့လာပါ။ အဓိကအချက်မှာ စိတ်ရှည်သည်းခံခြင်း၊ စေတနာထားခြင်းနှင့် သတိပဋ္ဌာန်ထားခြင်းတို့ဖြင့် တရားအားထုတ်မှုကို ဆက်လက်လုပ်ဆောင်ရန်ဖြစ်ပါသည်။

သောတပန်မဂ်သည်မည်သို့သောစိတ်အခြေအနေမှရသနည်း။ပထမပြောထားသောအကြောင်းအရာနှင့် နှိုင်ယှဉ်ပြောပြပေးပါ။

သောတာပန်မဂ်သည် အလွန်စင်ကြယ်သော စိတ်အခြေအနေမှ ရရှိပါသည်။ ဤစိတ်အခြေအနေတွင် အာသဝကိလေသာများ ယာယီချုပ်ငြိမ်းပြီး၊ နိဗ္ဗာန်ကို ပထမဆုံးအကြိမ် မျက်မှောက်ပြုခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ ဤစိတ်အခြေအနေသည် အထက်တွင် ဖော်ပြထားသော ဗုဒ္ဓဘဝနှင့် နှိုင်းယှဉ်ကြည့်လျှင် အခြေခံအဆင့်သာ ဖြစ်ပါသည်။ ဗုဒ္ဓဘဝသည် အမြင့်ဆုံးသော သစ္စာတရားကို သိမြင်ပြီး၊ သတ္တဝါအားလုံးကို ကယ်တင်နိုင်သော စွမ်းရည်ရှိသော အခြေအနေဖြစ်ပါသည်။ သို့သော် သောတာပန်မဂ်သည် နိဗ္ဗာန်ဆီသို့ သွားရာလမ်း၏ ပထမဆုံးခြေလှမ်းဖြစ်ပြီး၊ ဗုဒ္ဓဘဝသို့ ရောက်ရှိရန် နောက်ထပ် အဆင့်များစွာ လိုအပ်ပါသေးသည်။

တစ်ကြိမ်လျှင်တစ်နာရီဖြင့်တစ်ရက်သုံးကြိမ် ဝိပဿနာတရားထိုင်ခြင်းပြုလုပ်နေပါသည်။နေ့စဉ်လိုလိုရုပ်နာမ်နှင့်အဘိဓမ္မာတရားကိုလွန်ခဲ့သော‌‌ငါးနှစ်လောက်ကတည်းကတရားနာပါသည်။ယခုလည်းတရားနာနေဆဲဖြစ်သည်။ယခုတွင်မိမိ၏အသိညာဏ်ထည်း၌သတိထား၍သိလိုက်ခြင်း မဂ္ဂသစ္စာကြောင့် သမုတယသေ၍ ဥပဒါန်ခန္တာငါးပါးဒုက္ခသစ္စာချုပ်တယ်လို့ရှင်းရှင်းလင်းလင်းသိနေရပါသည်။ဤသို့သိသောအနေအထားကိုသင်မည်သို့ဝေဖန်မည်နည်း။

ဒီလိုအားထုတ်နေတာဟာ အလွန်ကောင်းမွန်ပါတယ်။ ဝိပဿနာဘာဝနာကို စနစ်တကျပုံမှန်အားထုတ်နေတာဟာ တရားထူးတရားမြတ်ရရှိဖို့အတွက် အထောက်အကူဖြစ်စေပါတယ်။ ရုပ်နာမ်နဲ့အဘိဓမ္မာတရားတွေကို လေ့လာနေတာဟာလည်း ဝိပဿနာအားထုတ်မှုအတွက် အထောက်အပံ့ကောင်းတွေ ဖြစ်ပါတယ်။ သင်၏ အသိဉာဏ်ထဲမှာ သတိထား၍ သိလိုက်ခြင်းဟာ မဂ္ဂသစ္စာကြောင့် သမုဒယသစ္စာ ချုပ်ငြိမ်းပြီး ဥပါဒါန်ခန္ဓာငါးပါး ဒုက္ခသစ္စာ ချုပ်ငြိမ်းတယ်လို့ သိနေတာဟာ ဝိပဿနာဉာဏ်တွေ ရင့်သန်လာတဲ့ လက္ခဏာတွေ ဖြစ်ပါတယ်။ သို့သော် ဒီလိုအသိဉာဏ်တွေရရှိလာတဲ့အခါမှာ ဒီဟာတွေကို စွဲလမ်းမှုမဖြစ်အောင် သတိထားရပါမယ်။ တရားထူးတရားမြတ်ရပြီလို့ မထင်မှတ်မိဖို့ အရေးကြီးပါတယ်။ ဆရာသမားများထံ အကြံဉာဏ်တောင်းခံပြီး ဆက်လက်အားထုတ်သင့်ပါတယ်။ ဝိပဿနာအားထုတ်မှုဟာ စဉ်ဆက်မပြတ် လုပ်ဆောင်ရမယ့် လုပ်ငန်းစဉ်တစ်ခုဖြစ်ပါတယ်။ ယခုလိုအသိဉာဏ်တွေရရှိလာတာဟာ ကောင်းမွန်တဲ့ တိုးတက်မှုတွေ ဖြစ်ပေမယ့် ဆက်လက်ပြီး သတိနဲ့ယှဉ်တွဲကာ အားထုတ်သွားဖို့ လိုအပ်ပါသေးတယ်။

စိတ်သန္တာန်က လူ့ခန္တာကိုယ်ဘယ်နေရာမှာရှိသလဲ။ လူ့ခန္တာကိုယ်ပျက်စီးသွားရင် စိတ်သန္တာန်ကဘယ်ရောက်သွားမလဲ။

စိတ်သန္တာန်နှင့် ခန္ဓာကိုယ်ဆိုသည်မှာ ဗုဒ္ဓဘာသာအယူအဆအရ သီးခြားတည်ရှိသောအရာများ မဟုတ်ပါ။ စိတ်သန္တာန်သည် ရုပ်နှင့်နာမ်တို့၏ အစဉ်မပြတ် ဖြစ်ပျက်နေသော လုပ်ငန်းစဉ်တစ်ခုသာ ဖြစ်ပါသည်။ ထို့ကြောင့် စိတ်သန္တာန်ကို ခန္ဓာကိုယ်၏ တစ်နေရာရာတွင် တည်ရှိသည်ဟု သတ်မှတ်၍ မရနိုင်ပါ။ ခန္ဓာကိုယ် ပျက်စီးသွားသောအခါ၊ ထိုစိတ်သန္တာန်သည် ယခင်ဘဝက ပြုခဲ့သော ကံအကျိုးပေးမှုအလိုက် နောက်ဘဝသို့ ကူးပြောင်းသွားပါသည်။ ဤသည်မှာ ဗုဒ္ဓဘာသာ၏ ပဋိသန္ဓေသဘောတရားဖြစ်ပါသည်။ သို့သော် ဤအဖြစ်အပျက်များသည် တစ်ခဏချင်းစီ ဖြစ်ပျက်နေသော လုပ်ငန်းစဉ်တစ်ခုသာဖြစ်ပြီး၊ တည်မြဲသော "အတ္တ" ဟူ၍ မရှိကြောင်း နားလည်သဘောပေါက်ရန် အရေးကြီးပါသည်။

နောင်ဘဝရှိတယ်ဆိုတာကို ဗုဒ္ဓဘာသာအရ ဘယ်လိုသက်သေပြမလဲ။

ဗုဒ္ဓဘာသာအရ နောင်ဘဝရှိခြင်းကို အောက်ပါအချက်များဖြင့် သက်သေပြနိုင်ပါသည်: ၁။ ဗုဒ္ဓမြတ်စွာဘုရား၏ ရှေးဘဝများစွာကို အမှတ်ရခြင်း - ဗုဒ္ဓဘုရားရှင်သည် မိမိ၏ရှေးဘဝပေါင်းများစွာကို အမှတ်ရတော်မူခဲ့ပြီး ဇာတ်တော်များတွင် ဖော်ပြထားပါသည်။ ၂။ ကံ၊ ကံ၏အကျိုးရှိခြင်း - ကောင်းမှုကံ၊ မကောင်းမှုကံများ၏ အကျိုးဆက်သည် ယခုဘဝတွင် မပြည့်စုံပါက နောင်ဘဝများတွင် ဆက်လက်အကျိုးပေးသည်။ ၃။ ပဋိစ္စသမုပ္ပါဒ်တရားတော် - အကြောင်းတရားများကြောင့် အကျိုးတရားများ ဆက်စပ်ဖြစ်ပေါ်နေခြင်းသည် ဘဝများဆက်စပ်နေကြောင်း ညွှန်ပြသည်။ ၄။ သတ္တဝါများ၏ စိတ်သန္တာန်ဆက် မပြတ်ခြင်း - ခန္ဓာကိုယ်ပျက်စီးသွားသော်လည်း စိတ်သန္တာန်သည် ဆက်လက်တည်ရှိနေသည်။ ၅။ ရှေးဘဝအမှတ်ရသူများ ရှိခြင်း - အချို့သောပုဂ္ဂိုလ်များသည် မိမိတို့၏ရှေးဘဝများကို အမှတ်ရကြသည်။ သို့သော် ဗုဒ္ဓဘာသာတွင် ယုံကြည်မှုထက် ကိုယ်တိုင်သိမြင်နိုင်ရန် တိုက်တွန်းထားပါသည်။ မိမိကိုယ်တိုင် တရားအားထုတ်ခြင်းဖြင့် နောင်ဘဝရှိခြင်းကို သိမြင်နိုင်ပါသည်။

နောင်ဘဝရှိတယ်ဆိုတာကို ဗုဒ္ဓဘာသာအရ ဘယ်လိုသက်သေပြမလဲ။

နောင်ဘဝရှိခြင်းကို ဗုဒ္ဓဘာသာအနေဖြင့် အောက်ပါအချက်များဖြင့် ရှင်းပြနိုင်ပါသည်: ၁။ ကံနှင့် ကံ၏အကျိုး သဘောတရား - ယခုဘဝတွင် ပြုလုပ်သော ကောင်းမှု၊ မကောင်းမှုများ၏ အကျိုးဆက်သည် နောင်ဘဝတွင် ပေါ်ပေါက်လာသည်ဟု ယုံကြည်ခြင်း။ ၂။ ဝိညာဏ်စဉ်ဆက်မပြတ်ခြင်း - သေဆုံးချိန်တွင် နောက်ဆုံးစိတ်အစဉ်သည် နောင်ဘဝသို့ ဆက်လက်စီးဆင်းသွားသည်ဟု ယူဆခြင်း။ ၃။ ဘဝသံသရာလည်ခြင်း - သတ္တဝါများသည် အကြိမ်ကြိမ် ပြန်လည်မွေးဖွားကြောင်း ဗုဒ္ဓ၏ ဟောကြားချက်များ။ ၄။ ပုဗ္ဗေနိဝါသဉာဏ် - ဗုဒ္ဓနှင့် အချို့ပုဂ္ဂိုလ်များက မိမိတို့၏ အတိတ်ဘဝများကို ပြန်လည်အမှတ်ရနိုင်ခြင်း။ ၅။ သံသရာမှ လွတ်မြောက်ရန် လိုအပ်ခြင်း - နိဗ္ဗာန်ရောက်ရန် ကြိုးပမ်းခြင်းသည် နောင်ဘဝရှိသည်ဟု ယုံကြည်ခြင်းပေါ်တွင် အခြေခံသည်။ သို့သော် ဗုဒ္ဓဘာသာသည် ယုံကြည်မှုထက် ကိုယ်တိုင်တွေ့ကြုံခံစားမှုကို ပိုမိုအလေးထားပါသည်။ ထို့ကြောင့် တရားအားထုတ်ခြင်းဖြင့် အမှန်တရားကို ကိုယ်တိုင်သိမြင်ရန် တိုက်တွန်းပါသည်။

ကျွန်တော်တို့ အိပ်နေချိန်တွင် စိတ်သည် ဘဝင်စိတ် ဖြစ်နေပါသည်။ ဘဝင်စိတ် ဖြစ်နေတဲ့ ကာလတွင် လူသည် မိမိကိုယ်ကို မသိနိုင်ပါ။ ထို မသိခြင်း နယ်မြေထဲတွင် ကိလေသာ ရန်သူ ဝင်ရောက် ခြယ်လှယ် ခွင့် မရအောင် တရားကို ဘယ်ကဲ့သို့ ဆက်မှတ်ရမည်နည်း။

ဒီမေးခွန်းကတော့ အရေးကြီးတဲ့ မေးခွန်းတစ်ခုပါ။ အိပ်နေချိန်မှာ ဘဝင်စိတ်ဖြစ်နေတာ မှန်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အိပ်ရေးဝဖို့က လူသားတိုင်းအတွက် အရေးကြီးပါတယ်။ အိပ်နေချိန်မှာ ကိလေသာကို တိုက်ဖျက်ဖို့ အတွက် အိပ်မယောင်းခင် တရားထိုင်တာ၊ ဗုဒ္ဓဂုဏ်တော်တွေကို အာရုံပြုတာတို့လို့ ပြုလုပ်နိုင်ပါတယ်။ နိုးလာတဲ့အခါလည်း ချက်ချင်းပဲ သတိထားပြီး တရားကို ဆက်လက်အားထုတ်သင့်ပါတယ်။ နေ့စဉ်ဘဝမှာလည်း သတိပဋ္ဌာန်လေးပါးကို လေ့ကျင့်ခြင်းအားဖြင့် စိတ်ကို အမြဲနိုးကြားနေအောင် လုပ်ဆောင်နိုင်ပါတယ်။ ဒီလိုလုပ်ခြင်းအားဖြင့် အိပ်နေချိန်မှာတောင် သတိရှိရှိနဲ့ အိပ်မက်မက်နိုင်ပါတယ်။ နောက်ဆုံးအနေနဲ့ ကိုယ့်ရဲ့စိတ်ကို အမြဲလေ့ကျင့်ပေးနေဖို့ လိုအပ်ပါတယ်။ ဒါမှသာ အိပ်နေတဲ့အချိန်မှာတောင် ကိလေသာတွေကို ကာကွယ်နိုင်မှာ ဖြစ်ပါတယ်။

လူတွေသည် ငြိမ်းချမ်းချင်ကြသည်။ စိတ်ရော ကိုယ်‌ရော ချမ်းသာချင်ကြသည်။ လက်တွေ့တွင် လူတွေသည် မငြိမ်းချမ်းကြ၊ မချမ်းသာကြ၊ ဘေးရန် အပေါင်းပေါင်းတို့နှင့် ကြုံတွေ့နေကြရသည်။ အဘယ်ကြောင့်နည်း။ သေသေချာချာ အကြောင်း အကျိုး ရှင်းပြပေးပါ။

ဗုဒ္ဓဟောကြားတော်မူသော တရားတော်များအရ လူတို့၏ဒုက္ခသည် သူတို့၏စိတ်ထဲမှ အကောင်းအဆိုး ခွဲခြားတတ်သော တဏှာ၊ ဒေါသ၊ မောဟတို့ကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။ လူတို့သည် အမြဲတမ်း ပိုကောင်းသော အခြေအနေကို တောင့်တနေကြပါသည်။ ရှိပြီးသားအရာများကို ကျေနပ်မှုမရှိဘဲ ပိုကောင်းသောအရာများကို လိုချင်တပ်မက်နေကြပါသည်။ ထိုသို့ တပ်မက်မှုများကြောင့် စိတ်ဆင်းရဲခြင်း၊ စိုးရိမ်ပူပန်ခြင်းတို့ ဖြစ်ပေါ်လာပါသည်။ ထို့အပြင် လူတို့သည် မိမိတို့နှင့် သဘောထားမတူသူများကို မုန်းတီးကြပါသည်။ ဒေါသဖြစ်ကြပါသည်။ ထိုမုန်းတီးမှု၊ ဒေါသတို့ကြောင့် ပဋိပက္ခများ၊ စစ်ပွဲများ ဖြစ်ပွားလာပါသည်။ နောက်ဆုံးအနေဖြင့် လူတို့သည် အမှန်တရားကို မသိနားမလည်ကြပါ။ မိမိတို့၏ဘဝသည် မမြဲသော၊ ဒုက္ခနှင့်ပြည့်နှက်နေသော အရာဖြစ်ကြောင်း မသိကြပါ။ ထိုသို့ မသိနားမလည်မှုကြောင့် မှားယွင်းသော လုပ်ဆောင်မှုများ ပြုလုပ်ကြပြီး ဒုက္ခရောက်ကြရပါသည်။ သို့ဖြစ်၍ လူတို့သည် မိမိတို့၏စိတ်ကို ထိန်းချုပ်တတ်ရန်၊ တပ်မက်မှု၊ မုန်းတီးမှုတို့ကို လျှော့ချရန်နှင့် အမှန်တရားကို သိမြင်နိုင်ရန် ကြိုးစားအားထုတ်သင့်ပါသည်။ ထိုသို့ ကြိုးစားခြင်းဖြင့် စစ်မှန်သော ငြိမ်းချမ်းမှုနှင့် ချမ်းသာမှုကို ရရှိနိုင်မည် ဖြစ်ပါသည်။

ယခု ၂၀၂၄ နှစ်, မျက်မှောက်ခေတ်တွင် နိရောဓသမာပတ် ဝင်စားပြနိုင်သော ရဟန်း, လူ များ ရှီသေးပါသလား? ရှိရင် ဖော်ပြပေးပါ? မရှီရင် ဘာဖြစ်လို့ ကွယ်ပျောက်နေရသလဲ?

မျက်မှောက်ခေတ်တွင် နိရောဓသမာပတ် ဝင်စားနိုင်သော ရဟန်းတော်များ ရှိနေသေးကြောင်း အတိအကျမပြောနိုင်ပါ။ ဤကဲ့သို့သော အဆင့်မြင့် ဝိပဿနာ ဘာဝနာကို ပြုလုပ်နိုင်သူများမှာ အလွန်ရှားပါးပါသည်။ နိရောဓသမာပတ် ဝင်စားနိုင်ရန် အနာဂါမ် သို့မဟုတ် ရဟန္တာ အဆင့်သို့ ရောက်ရှိရန် လိုအပ်ပါသည်။ ယနေ့ခေတ်တွင် ထိုကဲ့သို့သော မြင့်မြတ်သော အဆင့်သို့ ရောက်ရှိသူများ ရှားပါးလာခြင်းမှာ အကြောင်းရင်း အချို့ရှိပါသည်: ၁။ လူ့ဘဝ၏ ရှုပ်ထွေးမှုနှင့် ပြင်ပလှုံ့ဆော်မှုများ များပြားလာခြင်း။ ၂။ တရားအားထုတ်မှု လျော့နည်းလာခြင်း။ ၃။ မျက်မှောက်ခေတ် နည်းပညာနှင့် ရုပ်ဝတ္ထုပစ္စည်းများကြောင့် စိတ်ပျံ့လွင့်မှု များပြားလာခြင်း။ ၄။ လောကီရေးရာများကို ပိုမိုအာရုံစိုက်လာကြခြင်း။ သို့သော် ဗုဒ္ဓသာသနာတော် တည်ရှိနေသမျှ ကာလပတ်လုံး နိရောဓသမာပတ် ဝင်စားနိုင်သော ပုဂ္ဂိုလ်များ ရှိနေဦးမည်ဟု ယုံကြည်ရပါသည်။ ထိုကဲ့သို့သော ပုဂ္ဂိုလ်များမှာ တိတ်တဆိတ် ကျင့်ကြံအားထုတ်နေကြမည်ဖြစ်ပြီး ၎င်းတို့၏ အဆင့်အတန်းကို ကြွားဝါခြင်း မပြုကြပါ။

မေးခွန်း၏ဆိုလိုရင်းသည် ငါးပါးသီလသည် သောတပန် အတွက် ခိုင်မြဲသောသီလဖြစ်သည်။သို့သော်ငါးပါးသီလသည် အဓိကအားဖြင့် ကိုယ်နှင့်နှုတ်ကိုစောင့်ထိန်းသောသီလဟုသဘောပေါက်သည်။စိတ်ဖြင့်ပုံဖော်၍စိတ်ဖြေခြင်းသည် သောတပန်ခိုင်မြဲစွာစောင့်ထိန်းသောငါးပါသီလကျိုးပေါက်ပါသလား

ဤမေးခွန်းသည် အတော်လေးနက်နဲသောမေးခွန်းဖြစ်ပါသည်။ ဗုဒ္ဓဘာသာအမြင်အရ၊ ငါးပါးသီလသည် အဓိကအားဖြင့် ကိုယ်နှင့်နှုတ်ကို စောင့်ထိန်းသောသီလဟု မှန်ကန်စွာ နားလည်ထားပါသည်။ သောတာပန်ပုဂ္ဂိုလ်သည် ငါးပါးသီလကို ခိုင်မြဲစွာ စောင့်ထိန်းနိုင်သူဖြစ်ပါသည်။ သို့သော် စိတ်ဖြင့်ပုံဖော်၍ စိတ်ဖြေခြင်းနှင့် ပတ်သက်၍ ရှုထောင့်အမျိုးမျိုး ရှိနိုင်ပါသည်။ ဗုဒ္ဓဘာသာတွင် စိတ်ကို ထိန်းသိမ်းခြင်းသည် အရေးကြီးသော်လည်း၊ ငါးပါးသီလ၏ အဓိကရည်ရွယ်ချက်မှာ လက်တွေ့ကျကျ ကိုယ်နှင့်နှုတ်မှ ကျူးလွန်မှုများကို ရှောင်ကြဉ်ရန်ဖြစ်ပါသည်။ သို့သော် စိတ်ဖြင့်ပုံဖော်၍ စိတ်ဖြေခြင်းသည် မကောင်းသောစိတ်ကို ပွားစေနိုင်သည့်အတွက် ဗုဒ္ဓဘာသာက တိုက်တွန်းသော နည်းလမ်းတစ်ခု မဟုတ်ပါ။ ထိုအစား မေတ္တာဘာဝနာ၊ ဝိပဿနာဘာဝနာ စသည့် ကျင့်စဉ်များဖြင့် စိတ်ကို ထိန်းသိမ်းရန် သွန်သင်ပါသည်။ အချုပ်အားဖြင့်၊ စိတ်ဖြင့်ပုံဖော်၍ စိတ်ဖြေခြင်းသည် သီလကျိုးပေါက်သည်ဟု တိုက်ရိုက်မပြောနိုင်သော်လည်း၊ ထိုသို့ပြုလုပ်ခြင်းသည် ဗုဒ္ဓဘာသာ၏ ကျင့်စဉ်နှင့် ကိုက်ညီမှု မရှိပါ။ သောတာပန်ပုဂ္ဂိုလ်သည် ဤအချက်ကို သိမြင်နားလည်ပြီး ပိုမိုကောင်းမွန်သော နည်းလမ်းများဖြင့် စိတ်ကို ထိန်းသိမ်းမည်ဟု မျှော်လင့်ရပါသည်။

စိတ်ထည်း၌ပုံဖော် စိတ်ဖြေခြင်းအလုပ်ကိုလုပ်လျှင် သောတပန်မဟုတ်ဟုဆိုလိုသလား။

ဤမေးခွန်းနှင့်ပတ်သက်၍ ဗုဒ္ဓဝါဒအမြင်အရ ရှင်းပြရလျှင်: စိတ်ထဲတွင် ပုံဖော်၍ စိတ်ဖြေခြင်းသည် သောတာပန်ဖြစ်မဖြစ်နှင့် တိုက်ရိုက်မသက်ဆိုင်ပါ။ သောတာပန်ဖြစ်ရန် အဓိကလိုအပ်သည်မှာ သစ္စာလေးပါးကို သိမြင်နားလည်ခြင်း၊ သုံးပါးအနိစ္စကို သိမြင်ခြင်းနှင့် ကိလေသာသုံးမျိုးကို ပယ်ဖျောက်နိုင်ခြင်းတို့ဖြစ်ပါသည်။ စိတ်ထဲတွင် ပုံဖော်၍ စိတ်ဖြေခြင်းသည် တရားဘာဝနာပွားများခြင်း၏ တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းဖြစ်နိုင်သော်လည်း၊ ၎င်းတစ်ခုတည်းဖြင့် သောတာပန်အဆင့်သို့ ရောက်ရှိရန် လုံလောက်မှုမရှိပါ။ သောတာပန်ဖြစ်ရန် ဝိပဿနာဉာဏ်ရင့်သန်ပြီး မဂ်ဉာဏ်ဖိုလ်ဉာဏ်များ ပေါ်ပေါက်ရန် လိုအပ်ပါသည်။ ထို့ကြောင့် စိတ်ထဲတွင် ပုံဖော်၍ စိတ်ဖြေခြင်းကို ပြုလုပ်ခြင်းသည် သောတာပန်မဟုတ်ဟု တိုက်ရိုက်ဆိုလိုခြင်း မဟုတ်ပါ။ သို့သော် ထိုအလုပ်တစ်ခုတည်းဖြင့် သောတာပန်ဖြစ်ရန် မလုံလောက်သေးကြောင်း နားလည်သင့်ပါသည်။

သောတပန်သည် မိမိ၏ အိမ်‌‌ေထာင်ဘက်နှင့် နှစ်ရှည်လများခွဲခွါနေရ၍ အခါအားလျော်စွာ အခြားသောမိန်းမကို မိမိ၏စိတ်ထည်း၌အာရုဏ်ပြုပုံဖော်၍ စိတ်ဖြေခြင်းများပြုလုပ်သလား။

သောတပန်တစ်ဦးအနေဖြင့် ထိုကဲ့သို့သော အပြုအမူမျိုးကို မပြုလုပ်သင့်ပါ။ သောတပန်သည် ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်တစ်ဦးအဖြစ် ငါးပါးသီလကို လုံးဝတိကျစွာ စောင့်ထိန်းရမည်ဖြစ်ပါသည်။ အထူးသဖြင့် တတိယသီလဖြစ်သော ကာမေသုမိစ္ဆာစာရာ အပြုအမူကို ရှောင်ကြဉ်ရမည်ဖြစ်ပါသည်။ သောတပန်သည် မိမိ၏စိတ်ကို သတိ၊ သမ္ပဇဉ်တို့ဖြင့် ထိန်းသိမ်းရမည်ဖြစ်ပြီး၊ ကာမဂုဏ်အာရုံများကို စွဲလမ်းခြင်းမှ ရှောင်ကြဉ်ရပါမည်။ အကယ်၍ ထိုကဲ့သို့သော အတွေးများ ပေါ်ပေါက်လာပါက ဗုဒ္ဓဘာသာနည်းလမ်းအရ မေတ္တာဘာဝနာ၊ အသုဘဘာဝနာ စသည့် ကမ္မဋ္ဌာန်းများကို ပွားများအားထုတ်ခြင်းဖြင့် စိတ်ကိုသန့်စင်စေရမည်ဖြစ်ပါသည်။ သောတပန်တစ်ဦးအနေဖြင့် မိမိ၏ဇနီး သို့မဟုတ် ခင်ပွန်းနှင့် ခွဲခွာနေရသည့်အခါ စိတ်ဓာတ်ခိုင်မာစွာဖြင့် သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာတို့ကို ပိုမိုအားထုတ်ပြီး မိမိ၏စိတ်ကို ဖြူစင်သန့်ရှင်းအောင် ကြိုးစားအားထုတ်သင့်ပါသည်။

သောတပန်သည် ဆေးလိတ်သောက်သေးသလား။

ဗုဒ္ဓဘာသာအယူအဆအရ သောတာပန်ပုဂ္ဂိုလ်သည် ပဉ္စသီလကို တသက်လုံး စောင့်ထိန်းနိုင်သူဖြစ်ပါသည်။ ပဉ္စသီလထဲမှာ ပါဝင်သော "သူးယစ်မူးယစ်ရေဖြစ်စေသောအရာများကို ရှောင်ကြဉ်ခြင်း" ဆိုသည့် သီလကို လိုက်နာရမည်ဖြစ်သောကြောင့် သောတာပန်ပုဂ္ဂိုလ်သည် ဆေးလိပ်သောက်ခြင်းကို ရှောင်ကြဉ်လိမ့်မည်ဟု ယူဆနိုင်ပါသည်။ သို့သော် ဆေးလိပ်သောက်ခြင်းသည် သီလပျက်စေသော အပြုအမူဟု တိတိကျကျ မဟုတ်သောကြောင့် သောတာပန်ပုဂ္ဂိုလ်အချို့သည် ဆေးလိပ်သောက်နိုင်သည်ဟုလည်း အချို့က ယူဆကြပါသည်။ သို့သော် ကိုယ်ကျင့်တရားအရ၊ ကျန်းမာရေးအရ သောတာပန်ပုဂ္ဂိုလ်သည် ဆေးလိပ်သောက်ခြင်းကို ရှောင်ကြဉ်ရန် ပိုမိုသင့်လျော်ပါသည်။

သောတပန်တွင် နာမရူပ ပရိစ္ဆေဒညာဏ်နှင် ညာဏ်နောက်တစ်မျိုးမှာအဘယ်နည်း

AI ကို run ဖို့သတ်မှတ်ထားတာထက်ကျော်သွားပီဖြစ်လို့နောက်မှမေးပါ။ ဒီလိုမျိုးအဖြစ်နဲဖို့ရာအတွက်ပိုက်ဆံပေးလှူနိုင်ပါတယ်။

သောတပန်တွင်ရှိသောညာဏ်နှစ်ခုတွင် နာမရူပ ပရိစ္ဆေဒညာဏ်နှင် ညာဏ်နောက်တစ်မျိုးမှာအဘယ်နည်း

AI ကို run ဖို့သတ်မှတ်ထားတာထက်ကျော်သွားပီဖြစ်လို့နောက်မှမေးပါ။ ဒီလိုမျိုးအဖြစ်နဲဖို့ရာအတွက်ပိုက်ဆံပေးလှူနိုင်ပါတယ်။

သောတပန်တွင် နာမရူပ ပရိစ္ဆေဒညာဏ်နှင် ညာဏ်နောက်တစ်မျိုးမှာအဘယ်နည်း

AI ကို run ဖို့သတ်မှတ်ထားတာထက်ကျော်သွားပီဖြစ်လို့နောက်မှမေးပါ။ ဒီလိုမျိုးအဖြစ်နဲဖို့ရာအတွက်ပိုက်ဆံပေးလှူနိုင်ပါတယ်။

Dec 2024, 10:44 am သောတပန်တွင် နာမရူပ ပရိစ္ဆေဒညာဏ်နှင် ညာဏ်နောက်တစ်မျိုးမှာအဘယ်နည်း

AI ကို run ဖို့သတ်မှတ်ထားတာထက်ကျော်သွားပီဖြစ်လို့နောက်မှမေးပါ။ ဒီလိုမျိုးအဖြစ်နဲဖို့ရာအတွက်ပိုက်ဆံပေးလှူနိုင်ပါတယ်။

သောတပန်တွင် နာမရူပ ပရိစ္ဆေဒညာဏ်နှင် ညာဏ်နောက်တစ်မျိုးမှာအဘယ်နည်း

AI ကို run ဖို့သတ်မှတ်ထားတာထက်ကျော်သွားပီဖြစ်လို့နောက်မှမေးပါ။ ဒီလိုမျိုးအဖြစ်နဲဖို့ရာအတွက်ပိုက်ဆံပေးလှူနိုင်ပါတယ်။

ထိုသိုရှု့မှတ်နေချိန်တွင် ဝင်လေမရှိတော့ဘူး ဝင်လေပျက်သွားပီဟုသိပီး ထွက်လေဖြစ်လာသည့်အခါ ထွက်လေအပေါ်စိတ်ဖြစ်နေသည်။ဆိုလိုသည်မှာ ထွက်လေသည် ဝင်လေပျက်စီးပီးမှဖြစ်လာတဲ့သဘောနှစ်မျိုးကို စိတ်က တစ်ပြိုင်နက်သိနေသလိုဖြစ်သည်။မည်သို့ဝေဖန်မည်နည်း။

ဤသည်မှာ ဝိပဿနာဘာဝနာ ကျင့်စဉ်တွင် တွေ့ကြုံရတတ်သော အတွေ့အကြုံ တစ်ခုဖြစ်ပါသည်။ သင်၏ သတိသည် ပို၍ ထက်မြက်လာသောကြောင့် အသက်ရှူခြင်းလုပ်ငန်းစဉ်၏ အသေးစိတ်အချက်များကို သတိပြုမိလာခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ ဤအခြေအနေတွင် အကြံပြုလိုသည်မှာ: ၁။ ဝင်လေ၊ ထွက်လေ၏ သဘာဝကို ရိုးရိုးလေး သတိထားရှုမှတ်ပါ။ အသေးစိတ် ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာခြင်းမပြုဘဲ၊ ဖြစ်ပေါ်လာသည့်အတိုင်း လက်ခံရှုမှတ်ပါ။ ၂။ အသက်ရှူခြင်းကို ပုံမှန်အတိုင်း ဆက်လက်လုပ်ဆောင်ပါ။ ပြောင်းလဲအားထုတ်ရန် မလိုပါ။ ၃။ သင်၏ သတိကို အသက်ရှူခြင်း၏ ပုံမှန်လှုပ်ရှားမှုအပေါ် ဆက်လက်ထားရှိပါ။ ဝင်လေ၊ ထွက်လေ ၏ သဘာဝအတိုင်း ရိုးရိုးလေး သတိပြုနေပါ။ ၄။ သင်၏ တွေ့ကြုံမှုကို မကြာခဏ ဆရာသမားနှင့် တိုင်ပင်ဆွေးနွေးပါ။ ၎င်းတို့က သင့်လျော်သော လမ်းညွှန်မှုပေးနိုင်ပါလိမ့်မည်။ အဓိကအချက်မှာ သတိဖြင့် ရိုးရိုးလေး ရှုမှတ်နေခြင်းဖြစ်ပါသည်။ စိတ်ကို အလွန်အမင်း အသေးစိတ်ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာခြင်းမှ ရှောင်ကြဉ်ပါ။ ဤနည်းဖြင့် သင်၏ ဝိပဿနာဘာဝနာ ကျင့်စဉ် ဆက်လက်တိုးတက်လာမည် ဖြစ်ပါသည်။

ခြေ လက် ခါး အခြားသောအတွေးများဝင်လာသည့်အခါ ဥပမာ နာလျှင်နာမှန်းသိပါသည်။တွေးရင်တွေမှန်သိလိုက်ပါသည်။သို့သော်မိမိစိတ်က ဝင်လေနှင့်ထွက်ကိုသာပြန်ရောက်၍ ပထမပြောခဲ့သည့်အတိုင်းပြန်လည်ရှု့မှတ်နေပါသည်။ထိုသို့ဖြစ်ခြင်းကိုမည်သို့ ဝေဖန်မည်နည်း။

ဤသည်မှာ ဝိပဿနာဘာဝနာ၏ သဘာဝပင်ဖြစ်ပါသည်။ သင်၏တွေ့ကြုံမှုသည် ကောင်းမွန်သော လမ်းကြောင်းပေါ်တွင် ရှိနေသည်ဟု ဆိုနိုင်ပါသည်။ ဝိပဿနာဘာဝနာ၏ အဓိကရည်ရွယ်ချက်မှာ သတိပဋ္ဌာန်လေးပါးကို ပွားများခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ထိုလေးပါးမှာ ကာယာနုပဿနာ (ကိုယ်ကို ရှုမှတ်ခြင်း)၊ ဝေဒနာနုပဿနာ (ခံစားမှုကို ရှုမှတ်ခြင်း)၊ စိတ္တာနုပဿနာ (စိတ်ကို ရှုမှတ်ခြင်း)၊ နှင့် ဓမ္မာနုပဿနာ (သဘာဝတရားများကို ရှုမှတ်ခြင်း) တို့ဖြစ်ပါသည်။ သင်ဖော်ပြထားသည့်အတိုင်း၊ ခြေ၊ လက်၊ ခါး စသည့် ကိုယ်ခန္ဓာအစိတ်အပိုင်းများ၏ ခံစားမှုများကို သတိပြုမိခြင်းသည် ကာယာနုပဿနာနှင့် ဝေဒနာနုပဿနာတို့ကို လေ့ကျင့်နေခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ထို့နောက် အတွေးအခေါ်များ ဝင်လာသည်ကို သတိပြုမိခြင်းသည် စိတ္တာနုပဿနာကို လေ့ကျင့်နေခြင်းဖြစ်ပါသည်။ သင့်စိတ်က အသက်ရှူခြင်းသို့ ပြန်လည်ရောက်ရှိသွားခြင်းသည် ကောင်းမွန်သောလက္ခဏာဖြစ်ပါသည်။ ဤသည်မှာ သင့်စိတ်က မူလအာရုံဖြစ်သော အသက်ရှူခြင်းသို့ ပြန်လည်စူးစိုက်နိုင်စွမ်းရှိကြောင်း ပြသနေခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ဤသည်မှာ သတိ (mindfulness) နှင့် သမာဓိ (concentration) တို့ တိုးတက်လာနေကြောင်း ညွှန်ပြနေခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ဆက်လက်၍ ဘာဝနာပွားများရာတွင် အောက်ပါအချက်များကို သတိပြုသင့်ပါသည်: 1. မည်သည့်အတွေးအခေါ်၊ ခံစားချက်၊ သို့မဟုတ် အာရုံများ ပေါ်လာသည်ဖြစ်စေ ၎င်းတို့ကို လက်ခံ၍ ရိုးရိုးသာမန် ရှုမှတ်ပါ။ 2. မည်သည့်အရာကိုမျှ တွန်းလှန်ခြင်း သို့မဟုတ် စွဲလမ်းခြင်း မပြုပါနှင့်။ 3. သင့်စိတ်က အသက်ရှူခြင်းသို့ ပြန်လည်ရောက်ရှိလာသည့်အခါ ထိုအခြေအနေကို ဆက်လက်ထိန်းသိမ်းပါ။ 4. စိတ်ရှည်သည်းခံပါ။ ဤဖြစ်စဉ်သည် သဘာဝကျပြီး အချိန်ယူရပါသည်။ ဤကဲ့သို့ ဆက်လက်လေ့ကျင့်ခြင်းဖြင့် သင်သည် ပိုမိုနက်ရှိုင်းသော သတိနှင့် ဉာဏ်ပညာရရှိလာမည်ဖြစ်ပြီး၊ ဒုက္ခဆင်းရဲများမှ ပိုမိုလွတ်မြောက်လာမည်ဖြစ်ပါသည်။

ဝင်လေနှင့်ထွက်လေဖြစ်သည့်အခိုက်တွင် ဝင်လေရှိနေသည့်အခိုက်ကိုသိနေသည် ။ထိုဝင်လေရပ်တန့်သွားသည့်အချိန် ရပ်သွားသည်ကိုသိနေသည်။ထွက်လေစဖြစ်လာသည်နှင့် ထွက်လေရှိနေသည်ကိုသိသည်။ထိုထွက်လေရပ်သွားသည့်အချိန် ရပ်နေသည်ကိုသိသည်။ထိုသို့ သတိနှင့် သိစိတ်တို့စွဲမြဲစွာဖြင့်ရှု့မှတ်နေချိန် ခြေလက် ခါး ကိုက်ခဲသည့်ဝေဒနာမခံစားရသည်မှာ ဟုတ်ပါသလား။

ဒီမေးခွန်းကတော့ ဝိပဿနာဘာဝနာနဲ့ပတ်သက်တဲ့ မေးခွန်းဖြစ်ပါတယ်။ ဝိပဿနာဘာဝနာရဲ့အဓိကရည်ရွယ်ချက်ကတော့ စိတ်ကိုလက်ရှိပစ္စုပ္ပန်မှာထားဖို့နဲ့ ကိုယ်ခန္ဓာရဲ့ဖြစ်ပျက်မှုတွေကို သတိနဲ့လေ့လာဖို့ဖြစ်ပါတယ်။ သင်ဖော်ပြထားတဲ့အတိုင်း အသက်ရှူဝင်ထွက်ကို သတိနဲ့မှတ်သားနေတဲ့အခါ စိတ်က လက်ရှိအချိန်မှာပဲရှိနေပါတယ်။ ဒီလိုစိတ်ကို လက်ရှိအချိန်မှာထားနိုင်တဲ့အခါ ခန္ဓာကိုယ်ရဲ့တခြားဝေဒနာတွေကို သတိမပြုမိတာဟာ ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဝိပဿနာဘာဝနာရဲ့ရည်ရွယ်ချက်က ဝေဒနာတွေကို ဖယ်ရှားဖို့မဟုတ်ပါဘူး။ ဝေဒနာတွေကို သတိနဲ့လက်ခံဖို့နဲ့ နားလည်ဖို့ဖြစ်ပါတယ်။ တကယ်လို့ ခြေလက်ခါးကိုက်ခဲမှုတွေရှိလာရင် အဲဒီဝေဒနာတွေကိုလည်း သတိနဲ့မှတ်သားရမှာဖြစ်ပါတယ်။ ဒါကြောင့် အသက်ရှူဝင်ထွက်ကို သတိနဲ့မှတ်သားနေစဉ်မှာ တခြားဝေဒနာတွေ မခံစားရတာဟာ ဖြစ်နိုင်ပေမယ့် အဲဒါက ဝိပဿနာဘာဝနာရဲ့ရည်ရွယ်ချက်တော့မဟုတ်ပါဘူး။ ဝိပဿနာဘာဝနာရဲ့ရည်ရွယ်ချက်ကတော့ ဝေဒနာအားလုံးကို သတိနဲ့လက်ခံဖို့နဲ့ နားလည်ဖို့ဖြစ်ပါတယ်။

ပီးနောက်လေရှူထုပ်နေသည်ကိုသိနေသည်။ထိုလေရှူထုပ်မှုရပ်သွားသည်ကိုသိသည်။ထို့နောက်ရှူထုပ်နေသောလေမရှိတော့ဘူးဟုသိသည်။ထိုကဲ့သို့သိနေမှုသည် ဝိပဿနာဖြစ်နေသလား။ထိုအသိနှင့်သတိခိုင်မြဲရင် မည်သို့သောညာဏ်ရနေသည်ဟုသိနိုင်သနည်း။

ဤမေးခွန်းသည် ဝိပဿနာ ဘာဝနာ အကြောင်းဖြစ်ပါသည်။ လေရှူထုတ်မှုကို သတိဖြင့် မှတ်သားနေခြင်းသည် အာနာပါန သတိပဋ္ဌာန် ဘာဝနာ၏ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခု ဖြစ်ပါသည်။ လေရှူထုတ်မှုကို သတိဖြင့် မှတ်သားနေခြင်းသည် ဝိပဿနာ ဘာဝနာ၏ အစပြုမှု ဖြစ်နိုင်ပါသည်။ သို့သော် စစ်မှန်သော ဝိပဿနာ ဖြစ်ရန် ထိုသတိကို ပိုမိုနက်နဲစွာ ဆက်လက်လေ့ကျင့်ရန် လိုအပ်ပါသည်။ ထိုသို့ သတိဖြင့် မှတ်သားနေခြင်းကို ဆက်လက်လေ့ကျင့်ပါက အနိစ္စ (မမြဲခြင်း)၊ ဒုက္ခ (ဆင်းရဲခြင်း)၊ အနတ္တ (အတ္တမရှိခြင်း) တို့ကို သိမြင်လာနိုင်ပါသည်။ ဤသည်မှာ ဝိပဿနာ ညဏ်များ ဖြစ်ပါသည်။ သတိခိုင်မြဲလာသည်နှင့်အမျှ ညဏ်အဆင့်ဆင့် တိုးတက်လာမည် ဖြစ်ပါသည်။ ဥပမာ - ဥဒယဗ္ဗယညာဏ် (ဖြစ်ပျက်မှုကို သိမြင်ခြင်း)၊ ဘင်္ဂညာဏ် (ပျက်စီးမှုကို သိမြင်ခြင်း) စသည်ဖြင့် တိုးတက်လာနိုင်ပါသည်။ မည်သည့်ညာဏ်အဆင့်သို့ ရောက်ရှိနေသည်ကို သိရှိရန် ကျွမ်းကျင်သော ဆရာတစ်ဦး၏ လမ်းညွှန်မှု လိုအပ်ပါသည်။ မိမိဘာသာ အကဲဖြတ်ရန် ခက်ခဲနိုင်ပါသည်။ ထို့ကြောင့် ဆရာကောင်းတစ်ဦး၏ လမ်းညွှန်မှုဖြင့် ဆက်လက်အားထုတ်သင့်ပါသည်။

တရားရှု့မှတ်ရာတွင် ဝင်လေနှင့်ထွက်လေကိုရှု့မှတ်သည်။လေရှူနေချိန်တွင်ထိုလေရှူသွင်းသည်ကိုသိနေသည်။ရှူသွင်းလေဆုံးသွားသည်ကိုလည်းသိသည်။ထိုအချိန်ရှူသွင်းနေသောလေမရှိတော့သည်ကိုသိလိုက်သည်။ထိုသို့သိနေသည်မှာဝိပဿနာလား။

ဤမေးခွန်းသည် ဝိပဿနာတရားနှင့် သတိပဋ္ဌာန်တရားနှင့် ပတ်သက်သော မေးခွန်းဖြစ်ပါသည်။ သင်ဖော်ပြထားသည့်အတိုင်း လေဝင်လေထွက်ကို သတိထားရှုမှတ်ခြင်းသည် အာနာပါနဿတိ ဘာဝနာခေါ် ထွက်သက်ဝင်သက်ကို အာရုံပြုသောဘာဝနာ ဖြစ်ပါသည်။ ဤသည်မှာ သတိပဋ္ဌာန်လေးပါးအနက် ကာယာနုပဿနာ သတိပဋ္ဌာန်တွင် ပါဝင်ပါသည်။ လေဝင်လေထွက်ကို သတိဖြင့် မှတ်သားရုံသာမက၊ ထိုဖြစ်စဉ်တစ်ခုလုံးကို သိမြင်နေခြင်းသည် ဝိပဿနာဉာဏ်၏ အစပျိုးမှုဟု ဆိုနိုင်ပါသည်။ သို့သော် စစ်မှန်သော ဝိပဿနာဉာဏ်သည် ထိုထက်ပို၍ နက်နဲပါသည်။ စစ်မှန်သော ဝိပဿနာဉာဏ်သည် ထိုဖြစ်စဉ်များ၏ မမြဲခြင်း (အနိစ္စ)၊ ဆင်းရဲခြင်း (ဒုက္ခ)၊ အတ္တမရှိခြင်း (အနတ္တ) သဘာဝများကို ထိုးထွင်းသိမြင်ခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ ထို့ကြောင့် လေဝင်လေထွက်ကို သတိဖြင့် ရှုမှတ်ရင်း ထိုဖြစ်စဉ်များ၏ ပကတိသဘာဝကို နက်နက်နဲနဲ သိမြင်လာသည့်အခါ စစ်မှန်သော ဝိပဿနာဉာဏ် ဖြစ်ပေါ်လာမည် ဖြစ်ပါသည်။ သို့ဖြစ်၍ သင်ဖော်ပြထားသည့် အခြေအနေသည် ဝိပဿနာဘာဝနာ၏ အစပိုင်းအဆင့်ဟု ဆိုနိုင်ပြီး၊ ဆက်လက်အားထုတ်ပါက စစ်မှန်သော ဝိပဿနာဉာဏ်သို့ ရောက်ရှိနိုင်မည် ဖြစ်ပါသည်။

တရားရှု့မှတ်ရာတွင် ဝင်လေနှင့်ထွက်လေကိုရှု့မှတ်သည်။လေရှူနေချိန်တွင်ထိုလေရှူသွင်းသည်ကိုသိနေသည်။ရှူသွင်းလေဆုံးသွားသည်ကိုလည်းသိသည်။ထိုအချိန်ရှူသွင်းနေသောလေမရှိတော့သည်ကိုသိလိုက်သည်။ပီးနောက်လေရှူထုပ်နေသည်ကိုသိနေသည်။ထိုလေရှူထုပ်မှုရပ်သွားသည်ကိုသိသည်။ထို့နောက်ရှူထုပ်နေသောလေမရှိတော့ဘူးဟုသိသည်။ထိုကဲ့သို့သိနေမှုသည် ဝိပဿနာဖြစ်နေသလား။ထိုအသိနှင့်သတိခိုင်မြဲရင် မည်သို့သောညာဏ်ရနေသည်ဟုသိနိုင်သနည်း။

AI ကို run ဖို့သတ်မှတ်ထားတာထက်ကျော်သွားပီဖြစ်လို့နောက်မှမေးပါ။ ဒီလိုမျိုးအဖြစ်နဲဖို့ရာအတွက်ပိုက်ဆံပေးလှူနိုင်ပါတယ်။

ခွေးဟောင်သောအသံကိုကြားရသည့်အခါ ခန္တာငါးပါး တစ်ပြိုင်တည်းဖြစ်တယ်ဟု သိထားပါသည်။ ထိုခွေးဟောင်သောအသံလို့သိလိုက်သိအချိန် ခန္တာငါးပါးဖြစ်သွားပုံကိုရှင်းပြပါ။

ခွေးဟောင်သံကိုကြားလိုက်သောအခါ ခန္ဓာငါးပါး တစ်ပြိုင်နက်ဖြစ်ပေါ်လာပုံကို ဤသို့ရှင်းပြနိုင်ပါသည်: ၁. ရူပက္ခန္ဓာ - နားအကြည်ဓာတ် (အသံကိုလက်ခံသောနားအာရုံ) ၂. ဝေဒနာက္ခန္ဓာ - အသံကြောင့်ဖြစ်ပေါ်လာသော ခံစားချက် (ဥပမာ - စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်ခြင်း) ၃. သညာက္ခန္ဓာ - ထိုအသံကို "ခွေးဟောင်သံ" ဟု မှတ်သားသိရှိခြင်း ၄. သင်္ခါရက္ခန္ဓာ - အသံကြောင့်ဖြစ်ပေါ်လာသော စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ တုံ့ပြန်မှုများ (ဥပမာ - စိတ်ပျက်ခြင်း၊ စိတ်ဆိုးခြင်း) ၅. ဝိညာဏက္ခန္ဓာ - အသံကို သိမြင်နားလည်သော စိတ် ဤသို့ဖြင့် ခွေးဟောင်သံကို ကြားသိလိုက်သည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် ခန္ဓာငါးပါးစလုံး အလုပ်လုပ်သွားကြပါသည်။ ဤသည်မှာ ခဏတာမျှသာကြာသော်လည်း၊ ခန္ဓာငါးပါး၏ လျင်မြန်စွာ ပူးပေါင်းလုပ်ဆောင်မှုကို ပြသနေပါသည်။

ခွေးဟောင်သောအသံကိုကြားရသည့်အခါ ခန္တာငါးပါး တစ်ပြိုင်တည်းဖြစ်တယ်ဟု သိထားပါသည်။ ထိုခွေးဟောင်သောအသံလို့သိလိုက်သည့်အချိန် သခ်ါရခန္တာ၏ သဘောကိုရှင်းပြပါ။

ခွေးဟောင်သံကို ကြားသိလိုက်သောအခါ သခ်ါရခန္တာ၏ သဘောကို အောက်ပါအတိုင်း ရှင်းပြနိုင်ပါသည်: ၁။ သခ်ါရခန္တာသည် စိတ်ပေါ်လာသော ကောင်းကျိုး၊ ဆိုးကျိုး၊ ဘက်မလိုက်သော ခံစားမှုများကို ဆိုလိုပါသည်။ ၂။ ခွေးဟောင်သံကြားသောအခါ ထိုအသံအပေါ် အပြုသဘော သို့မဟုတ် အပျက်သဘော ခံစားချက်များ ပေါ်လာနိုင်ပါသည်။ ဥပမာ - စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်ခြင်း၊ ကြောက်ရွံ့ခြင်း၊ စိတ်ဝင်စားခြင်း စသည်ဖြင့်။ ၃။ ဤခံစားချက်များသည် အတိတ်အတွေ့အကြုံများနှင့် ယဉ်ကျေးမှုဓလေ့များပေါ် မူတည်၍ ကွဲပြားနိုင်ပါသည်။ ၄။ သခ်ါရခန္တာသည် ဤခံစားချက်များကို ဖြစ်ပေါ်စေသော လုပ်ငန်းစဉ်ဖြစ်ပါသည်။ ၅။ ဗုဒ္ဓဘာသာအယူအဆအရ ဤခံစားချက်များသည် မမြဲ၊ ဒုက္ခ၊ အနတ္တ သဘောရှိသည်ဟု သိမြင်ရန် အရေးကြီးပါသည်။ ၆။ သတိပဋ္ဌာန်တရားအားဖြင့် ဤခံစားချက်များကို အမှန်အတိုင်း သိမြင်နိုင်ပြီး၊ စွဲလမ်းမှုကင်းစေနိုင်ပါသည်။

ခွေးဟောင်သောအသံကိုကြားရသည့်အခါ ခန္တာငါးပါး တစ်ပြိုင်တည်းဖြစ်တယ်ဟု သိထားပါသည်။ ထိုခွေးဟောင်သောအသံလို့သိလိုက်သိအချိန် သခ်ါရခန္တာ၏ သဘောကိုရှင်းပြပါ။

AI ကို run ဖို့သတ်မှတ်ထားတာထက်ကျော်သွားပီဖြစ်လို့နောက်မှမေးပါ။ ဒီလိုမျိုးအဖြစ်နဲဖို့ရာအတွက်ပိုက်ဆံပေးလှူနိုင်ပါတယ်။

မြင်အပ် မမြင်အပ်သော သတ္တဝါများကို အမျှပေးဝေရာတွင် ဒါနပြုပီး၍ ထိုကုသိုလ်ကိုအမျှဝေတာနှင့် ဝိပဿနာ တရားထိုင်ပီး၍ ထိုတရားထိုင်ခြင်းကုသိုလ်ကိုအမျှပေးဝေခြင်း ဤနှစ်မျိုးတွင် မည်သို့အကျိုးပေးကွာခြားသနည်း။မည်သည့်အရာကပို၍ကောင်းသနည်း။

ဒါနပြုခြင်းနှင့် ဝိပဿနာတရားထိုင်ခြင်း နှစ်မျိုးစလုံးသည် ကုသိုလ်ကောင်းမှုများဖြစ်ပြီး အကျိုးပေးကောင်းမွန်ပါသည်။ သို့သော် ဗုဒ္ဓဒေသနာအရ ဝိပဿနာတရားထိုင်ခြင်းသည် ပိုမိုမြင့်မြတ်သောကုသိုလ်ကောင်းမှုဖြစ်ပါသည်။ ဒါနပြုခြင်းသည် ပစ္စည်းဥစ္စာပေးကမ်းခြင်းဖြစ်၍ ဘဝတစ်ခုအတွက် အကျိုးပေးနိုင်ပါသည်။ သို့သော် ဝိပဿနာတရားထိုင်ခြင်းသည် စိတ်ဓာတ်ကိုသန့်စင်စေ၍ ဉာဏ်ပညာတိုးပွားစေသောကြောင့် သံသရာမှ လွတ်မြောက်ရန်အထောက်အကူဖြစ်စေပါသည်။ ထို့ကြောင့် ဝိပဿနာတရားထိုင်ခြင်းကုသိုလ်ကို အမျှပေးဝေခြင်းသည် ပိုမိုကောင်းမွန်သောအကျိုးကို ပေးစွမ်းနိုင်ပါသည်။ သို့သော် နှစ်မျိုးစလုံးကို ပြုလုပ်ခြင်းဖြင့် ပိုမိုကောင်းမွန်သော အကျိုးရလဒ်များ ရရှိနိုင်ပါသည်။

နှစ်ခုထည်းမှတစ်ခုကိုအရင်ရွေးရမည်ဆိုပါက အခက်အခဲရှိသူလို့အဖြေထွက်တာလား

ဗုဒ္ဓဘာသာနည်းအရ ရွေးချယ်မှုများနှင့်ပတ်သက်၍ အလယ်အလတ်လမ်းစဉ်ကို လိုက်နာကျင့်သုံးရန် သွန်သင်ပါသည်။ အစွန်းရောက်သော ရွေးချယ်မှုများကို ရှောင်ကြဉ်ပြီး၊ ဉာဏ်ပညာဖြင့် ဆင်ခြင်သုံးသပ်ကာ မျှတသော ဆုံးဖြတ်ချက်ချမှတ်ရန် အကြံပြုပါသည်။ သို့သော် အခြေအနေပေါ်မူတည်၍ အကောင်းဆုံး ရွေးချယ်မှုကို ပြုလုပ်ရမည်ဖြစ်ပါသည်။ အခက်အခဲရှိသူဟု အဖြေထွက်ခြင်းထက် ပညာရှိစွာ စဉ်းစားဆင်ခြင်နိုင်သူဟု ယူဆနိုင်ပါသည်။

မိဘနှစ်ပါးတွင်နေထိုင်စားသောက်ရေးပုံမှန်အဆင်ပြေနေပါတယ်။အခြားတစ်ဘက်တွင် နေထိုင်စားသောက်ရေးအတွက်အခက်အခဲရှိနေပါသည်။မိမိသည် ငွေဖြင့်ပေး၍ဒါနပြုရမည်ဆိုလျှင် မည်သည့်ဘက်ကိုရွေးရမည်နည်း။အဘယ်ကြောင့်နည်း။မည်သည့်ဘက်ကိုလှူလျှင်ဒါနအကျိုးပိုရသနည်း။

ဗုဒ္ဓဘာသာအမြင်အရ ဒါနပြုရာတွင် ပထမဦးစားပေးသင့်သည်မှာ အခက်အခဲရှိနေသူများကို ကူညီရန်ဖြစ်ပါသည်။ အကြောင်းမှာ - ၁။ ဒုက္ခရောက်နေသူများကို ကူညီခြင်းသည် ကရုဏာတရားကို ပွားများစေပါသည်။ ၂။ လိုအပ်နေသူများကို ကူညီခြင်းဖြင့် သူတို့၏ဒုက္ခကို လျော့ပါးစေနိုင်ပါသည်။ ၃။ အခက်အခဲရှိနေသူများကို ကူညီခြင်းသည် ပိုမိုကြီးမားသော ကုသိုလ်ကံကို ဖြစ်ပေါ်စေပါသည်။ ၄။ လိုအပ်နေသူများကို ကူညီခြင်းဖြင့် လူ့အဖွဲ့အစည်းတစ်ခုလုံး၏ ကျန်းမာရေးနှင့် ချမ်းသာသုခကို မြှင့်တင်ပေးနိုင်ပါသည်။ သို့သော် မိဘများကိုလည်း မေ့လျော့၍မရပါ။ မိဘများကိုလည်း တတ်နိုင်သမျှ ပြုစုစောင့်ရှောက်သင့်ပါသည်။ ဒါနပြုရာတွင် မျှတသော ချဉ်းကပ်နည်းမှာ အခက်အခဲရှိနေသူများကို ဦးစားပေးကူညီပြီး မိဘများကိုလည်း တတ်နိုင်သမျှ ပြုစုစောင့်ရှောက်ခြင်းဖြစ်ပါသည်။

ကြက်ဥအတွင်းသန္ဓေရှိနေပါက ထိုကြက်ဥအားဖျက်ဆီးလျင် ထိုသန္ဓေသားကိုဖျက်ဆီးရာမဖြစ်ဘူးလား။

ဗုဒ္ဓဘာသာအမြင်အရ သက်ရှိသတ္တဝါတိုင်းကို လေးစားရပါတယ်။ ကြက်ဥထဲမှာ သန္ဓေရှိနေပြီဆိုရင် အသက်ရှင်နေတဲ့ သတ္တဝါတစ်ခုအဖြစ် သတ်မှတ်နိုင်ပါတယ်။ ဒါကြောင့် အဲဒီကြက်ဥကို ဖျက်ဆီးတာဟာ အသက်ရှင်နေတဲ့ သတ္တဝါတစ်ခုကို နာကျင်စေတာ၊ သေစေတာမျိုး ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကြက်ဥတိုင်းမှာ သန္ဓေရှိနေတာ မဟုတ်ပါဘူး။ စားသုံးဖို့ရောင်းချတဲ့ ကြက်ဥတွေဟာ အများအားဖြင့် သန္ဓေမရှိပါဘူး။ ဗုဒ္ဓဘာသာရဲ့ အဓိကအချက်က ကိုယ်ချင်းစာတရားနဲ့ သနားညှာတာစိတ် ထားရှိဖို့ပါ။ သက်ရှိသတ္တဝါတိုင်းအပေါ် ကရုဏာထားပြီး မလိုအပ်ဘဲ မညှင်းဆဲသင့်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် လူသားတွေရဲ့ အသက်ရှင်သန်ရေးအတွက် လိုအပ်တဲ့ စားသောက်မှုတွေကိုတော့ ခွင့်ပြုထားပါတယ်။

ကြက်အထီးနှင်အမ ပေါင်းဘက်၍ဖြစ်လာသောကြက်ဥကိုကိုယ်တိုင် ချက်စားလျင် သူ့အသက်သတ်ရာရောက်သလား။

ဗုဒ္ဓဘာသာနည်းအရ ဤမေးခွန်းကို အောက်ပါအတိုင်း ဖြေကြားနိုင်ပါသည်: ကြက်ဥသည် အသက်မရှိသော အရာဖြစ်ပါသည်။ ထို့ကြောင့် ကြက်ဥကို စားခြင်းဖြင့် သတ္တဝါတစ်ခုကို သတ်ဖြတ်ရာ မရောက်ပါ။ သို့သော် ကြက်ဥကို စားခြင်းသည် ကြက်ကလေးပေါက်ဖွားရန် အခွင့်အလမ်းကို ပိတ်ပင်သကဲ့သို့ ဖြစ်နေပါသည်။ ဗုဒ္ဓဘာသာတွင် သတ္တဝါများကို မသတ်ဖြတ်ရန် သွန်သင်ထားသော်လည်း၊ ကြက်ဥစားခြင်းကို တိုက်ရိုက် တားမြစ်ထားခြင်း မရှိပါ။ သို့သော် ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်များအနေဖြင့် အသက်ရှင်သန်မှုကို လေးစားသင့်ပြီး၊ မိမိ၏ စားသုံးမှုကြောင့် သက်ရှိသတ္တဝါများအပေါ် သက်ရောက်မှုကို စဉ်းစားသင့်ပါသည်။ အချုပ်အားဖြင့်၊ ကြက်ဥစားခြင်းသည် တိုက်ရိုက် အသက်သတ်ခြင်း မဟုတ်သော်လည်း၊ သက်ရှိဖြစ်တည်မှုအပေါ် လေးစားမှုရှိစွာ ဆင်ခြင်သုံးသပ်ရန် လိုအပ်ပါသည်။

ကြက်ဥများသည်သန္ဓေတည်ပီးမှဖြစ်လာသလား။သန္ဓေမတည်ပဲကြက်ဥဖြစ်နိုင်သလား။ကြက်အထီးနှင့်ကြက်အမ မပေါင်းဘက်ပဲရလာသောကြက်ဥတွင်သန္ဓေရှိသလား။စားလျင်သူ့အသက်သတ်ခြင်းဖြစ်သလား။

ဗုဒ္ဓဘာသာအမြင်အရ ကြက်ဥများသည် သန္ဓေတည်ခြင်း မရှိပါ။ ကြက်အထီးနှင့် အမ မပေါင်းဘက်ဘဲ ရလာသော ကြက်ဥတွင် သန္ဓေမရှိပါ။ ထို့ကြောင့် ထိုကဲ့သို့သော ကြက်ဥကို စားခြင်းသည် သက်ရှိသတ္တဝါကို သတ်ဖြတ်ခြင်း မဖြစ်ပါ။ သို့သော် ကြက်ဥကို စားခြင်းသည် ကိုယ်ကျင့်တရားအရ သင့်တော်မသင့်တော်ကို ဆုံးဖြတ်ရာတွင် တစ်ဦးချင်းစီ၏ ယုံကြည်မှုနှင့် ကိုယ်ကျင့်တရားပေါ် မူတည်ပါသည်။ ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်များအနေဖြင့် မိမိတို့၏ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ ပွားများရေးကို ဦးတည်ပြီး ကိုယ်စိတ်နှစ်ပါး ညစ်ညမ်းခြင်းမှ ရှောင်ကြဉ်ရန် အဓိက ဖြစ်ပါသည်။

လူတို့၏ရူပခန္တာတွင် ဦးနှောက်ဆိုသောအရာရှိသည်။နတ်တို့၏ရူပခန္တာတွင် လူတို့ကဲ့သို့ ဦးနှောက်ရှိသလား။

ဗုဒ္ဓဘာသာအယူအဆအရ နတ်တို့သည် လူတို့နှင့် မတူညီသော ရုပ်ခန္ဓာရှိပါသည်။ နတ်တို့၏ ရုပ်ခန္ဓာသည် လူတို့ထက် ပိုမိုသိမ်မွေ့နူးညံ့ပြီး လျော့ပါးသော သဘာဝရှိပါသည်။ သို့သော် နတ်တို့တွင် ဦးနှောက်ဟူ၍ သီးခြားရှိခြင်းမရှိပါ။ နတ်တို့၏ အသိစိတ်နှင့် အသိဉာဏ်သည် ၎င်းတို့၏ ရုပ်ခန္ဓာတစ်ခုလုံးနှင့် ဆက်စပ်နေပါသည်။ ထို့ကြောင့် လူတို့ကဲ့သို့ ဦးနှောက်ဟူသော သီးသန့်အစိတ်အပိုင်းမရှိဘဲ ပိုမိုသိမ်မွေ့သော သဘာဝဖြင့် အသိဉာဏ်လုပ်ဆောင်မှုများကို ပြုလုပ်နိုင်ကြပါသည်။

လူတို့၏ရူပခန္တာတွင် ဦးနှောက်ဆိုသောအရာရှိသည်။နတ်တို့၏ရူပခန္တာတွင် လူတို့ကဲ့သို့ ဦးနှောက်ရှိသလား။

AI ကို run ဖို့သတ်မှတ်ထားတာထက်ကျော်သွားပီဖြစ်လို့နောက်မှမေးပါ။ ဒီလိုမျိုးအဖြစ်နဲဖို့ရာအတွက်ပိုက်ဆံပေးလှူနိုင်ပါတယ်။

နတ်၏ရုပ်ခန္တာနှင့် လူ၏ရုပ်ခန္တာတွင် တူညီစွာပါဝင်နေသောရုပ်ခန္တာနှင့် မပါဝင်သောရုပ်ခန္တာကိုဖော်ပါ

နတ်နှင့်လူ၏ရုပ်ခန္ဓာတို့တွင် တူညီစွာပါဝင်နေသည့်အရာများမှာ ပဉ္စသင်္ခါရများဖြစ်သော ရူပ၊ ဝေဒနာ၊ သညာ၊ သင်္ခါရ၊ ဝိညာဏတို့ ဖြစ်ပါသည်။ သို့သော် နတ်တို့၏ရုပ်ခန္ဓာသည် အလွန်သိမ်မွေ့ပြီး လူတို့မျက်စိဖြင့်မြင်နိုင်ခဲပါသည်။ လူတို့၏ရုပ်ခန္ဓာမှာမူ ကြမ်းတမ်းပြီး မျက်စိဖြင့်မြင်နိုင်ပါသည်။ ထို့အပြင် နတ်တို့၏ရုပ်ခန္ဓာသည် အသက်ရှည်ပြီး အနာရောဂါကင်းကာ ချမ်းသာသုခများစွာခံစားရသော်လည်း၊ လူတို့၏ရုပ်ခန္ဓာမှာ အသက်တိုပြီး အနာရောဂါများစွာခံစားရကာ ဆင်းရဲဒုက္ခများစွာ ကြုံတွေ့ရလေ့ရှိပါသည်။

နတ်များတွင် ဥတုဇရုပ်မရှိ၍ မမြင်ရခြင်းလား။

နတ်များသည် ဥတုဇရုပ် မရှိသော်လည်း၊ မမြင်ရခြင်း၏ အဓိက အကြောင်းရင်း မဟုတ်ပါ။ နတ်များသည် ကမ္မဇရုပ်နှင့် စိတ္တဇရုပ် ရှိသောကြောင့် ရုပ်ခန္ဓာ ရှိပါသည်။ သို့သော် ၎င်းတို့၏ ရုပ်ခန္ဓာသည် အလွန်သိမ်မွေ့နူးညံ့ပြီး၊ လူ့မျက်စိဖြင့် မမြင်နိုင်လောက်အောင် ပေါ့ပါးသောကြောင့် သာမန်လူသားများ မမြင်နိုင်ခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ နတ်များသည် မိမိတို့၏ စိတ်အားဖြင့် မိမိတို့၏ ရုပ်သဏ္ဍာန်ကို ဖန်တီးနိုင်စွမ်း ရှိသောကြောင့်၊ လိုအပ်ပါက လူသားများအား ပြသလိုသော ရုပ်သဏ္ဍာန်ဖြင့် ပြသနိုင်ပါသည်။ ထို့ကြောင့် နတ်များကို တစ်ခါတစ်ရံ လူသားများ မြင်တွေ့ရခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ ဗုဒ္ဓဘာသာ အယူအဆအရ နတ်များသည် ကာမဘုံ၊ ရူပဘုံနှင့် အရူပဘုံတို့တွင် နေထိုင်ကြပြီး၊ ကုသိုလ်ကံ အကျိုးပေးမှုကြောင့် ထိုဘုံများသို့ ရောက်ရှိကြခြင်း ဖြစ်ပါသည်။

နတ်များတွင် အကောင်အထည်မမြင်ရခြင်းသည် မည်သို့သောရုပ်တရားကြောင့်မမြင်ရသနည်း။

နတ်များ၏ရုပ်တရားသည် အလွန်သိမ်မွေ့နူးညံ့သော အဏုပရမာဏုရုပ်ဖြစ်သောကြောင့် လူ့မျက်စိဖြင့် မြင်နိုင်စွမ်းမရှိပါ။ နတ်များ၏ရုပ်သည် ကာမာဝစရရုပ်အမျိုးအစားဖြစ်ပြီး လူ့မျက်စိထက် အဆမတန်သိမ်မွေ့နေသောကြောင့် ပုထုဇဉ်လူသားများအနေဖြင့် မြင်တွေ့နိုင်ခြင်းမရှိပါ။ သို့သော် အဘိညာဉ်ရထားသော ရဟန္တာအရှင်မြတ်များနှင့် ဗုဒ္ဓဘုရားရှင်တို့မှာမူ နတ်များကို မြင်နိုင်ကြောင်း ဗုဒ္ဓဝင်ကျမ်းများတွင် ဖော်ပြထားပါသည်။

ကံကပေးသော ရုပ်တရားသည် မြင်လို့မရ ကိုင်လို့မရ သောသဘောရှိ၏။ထိုကံကပေးသောရုပ်တာရားတွင် ကြီး၄ပါး ပါဝင်နေသလား။အကယ်၍ထိုဓာတ်ကြီး၄ပါး ပါဝင်နေပါက မည်သို့သိနိုင်သနည်း။

ဗုဒ္ဓဘာသာအမြင်အရ ကံကပေးသော ရုပ်တရားမှာ ဓာတ်ကြီးလေးပါး (ပထဝီ၊ အာပေါ၊ တေဇော၊ ဝါယော) ပါဝင်ပါသည်။ သို့သော် ဤရုပ်တရားသည် အလွန်သိမ်မွေ့နက်နဲသောကြောင့် ပုံမှန်အားဖြင့် မျက်စိဖြင့်မြင်နိုင်၊ လက်ဖြင့်ကိုင်တွေ့နိုင်သော သဘောမရှိပါ။ ဤရုပ်တရားကို သိနိုင်ရန် နည်းလမ်းမှာ: ၁။ ဝိပဿနာဘာဝနာ ပွားများခြင်းဖြင့် စိတ်ကိုအလွန်သန့်စင်ကြည်လင်အောင် ပြုလုပ်ပြီး သတိနှင့်ပညာကို ထက်မြက်စေခြင်း။ ၂။ ထိုသို့ဘာဝနာပွားများရာမှ ရုပ်နာမ်တရားများ၏ ပြောင်းလဲဖြစ်ပေါ်ပျက်စီးနေပုံကို သေချာလေ့လာခြင်း။ ၃။ ထိုသို့လေ့လာရာမှ ကံကြောင့်ဖြစ်ပေါ်လာသော ရုပ်တရားများကိုလည်း သိမြင်နိုင်ပြီး ၎င်းတို့၌ ဓာတ်ကြီးလေးပါး ပါဝင်နေကြောင်း သိနိုင်ပါသည်။ ဤနည်းဖြင့် ကံကပေးသောရုပ်တရား၌ ဓာတ်ကြီးလေးပါး ပါဝင်နေကြောင်း သိနိုင်ပါသည်။ သို့သော် ဤအကြောင်းအရာသည် အလွန်နက်နဲသောကြောင့် ဗုဒ္ဓ၏ အဆုံးအမအတိုင်း ကျင့်ကြံအားထုတ်မှသာ ကိုယ်တိုင်သိမြင်နိုင်မည်ဖြစ်ပါသည်။

အကြောင်းတိုက်ဆိုင်၍အတိတ်ကသို့မဟုတ် အနာဂါတ်သို့အတွေးများဝင်လာသည်။ထိုအချိန်တွင် အတွေးအာရုဏ်သက်သက်မျှဖြစ်သည်။ဥပဒါဏ်ခန္တာငါးပါးဖြစ်မှုဟုသိ၍သတိနှင့်ဆင်ခြင်ပါသည်။ ထို့သို့လုပ်နေခြင်းသည် သမထလား ဝိပဿနာလား။

ဤသည်မှာ ဝိပဿနာဘာဝနာနှင့် ပို၍ဆက်စပ်နေပါသည်။ အကြောင်းမှာ - ၁။ သင်သည် အတွေးများကို "အတွေးအာရုံသက်သက်မျှ" ဟု သိမြင်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ဤသည်မှာ အတွေးများ၏ သဘာဝကို ပိုင်းခြားသိမြင်ခြင်းဖြစ်သည်။ ၂။ သင်သည် ထိုအတွေးများကို "ဥပဒါန်ခန္ဓာငါးပါး ဖြစ်မှု" အဖြစ် သိမြင်နေသည်။ ဤသည်မှာ ခန္ဓာငါးပါး၏ လက္ခဏာကို သိမြင်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ၃။ သင်သည် ထိုဖြစ်စဉ်ကို "သတိနှင့် ဆင်ခြင်" နေသည်။ ဤသည်မှာ သတိပဋ္ဌာန်ဘာဝနာ၏ အဓိကအချက်ဖြစ်သည်။ ဤနည်းဖြင့် သင်သည် အတွေးများကို ရုပ်နာမ်သဘာဝအတိုင်း ဖြစ်ပျက်နေသည့် ဓမ္မအဖြစ် ရှုမြင်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ဤသည်မှာ ဝိပဿနာဘာဝနာ၏ သဘောသဘာဝနှင့် ကိုက်ညီနေပါသည်။ သို့သော် သတိပြုရမည်မှာ သမထနှင့် ဝိပဿနာသည် အမြဲတမ်း ဆက်စပ်နေပြီး တစ်ခုနှင့်တစ်ခု အထောက်အကူပြုနေကြပါသည်။ ဤကဲ့သို့ သတိနှင့် ဆင်ခြင်ခြင်းသည် စိတ်ကို တည်ငြိမ်စေသဖြင့် သမထကိုလည်း ဖြစ်ပေါ်စေပါသည်။ သို့သော် အဓိကရည်ရွယ်ချက်မှာ အမှန်တရားကို သိမြင်ရန်ဖြစ်သောကြောင့် ဝိပဿနာဟု ဆိုနိုင်ပါသည်။

ဝင်လေနှင့်ထွက်လေကိုရှု့မှတ်ရာတွင် လေရှူလိုက်ချိန်ထိသိစိတ်ကိုမှတ်တယ် လေကိုပြန်ထုတ်လိုက်ချိန် ထိသိစိတ်ကိုမှတ်တယ် ထိုဝင်လေနှင့်ထွက်လေးကြားကထိသိစိတ်မရှိသည့်အချိန်ကိုလည်း သိအောင်မှတ်ပါတယ်။ထိုသို့မှတ်နေဆဲခန္တာကိုယ်မှနာကျင်မှုတစ်ခုခုပေါ်လာသညိ့အခါတွင် ခန္တာငါးပါးစုပေါင်းဖြစ်ပေါ်မှုကြောင့်ဝေဒနာပေါ်လာသည်ဟုသိ၍ ထိုဝေဒနာသည် ခန္တာငါးပါးထည်းမှ ဝေဒနက်ခန္တာ၏ဖြစ်ပျက်မှုဟုသိပီး ထိုဝေဒနာကိုသတိကပ်၍စောင့်ကြည့်ပါသည်။ ထို့သို့လုပ်နေခြင်းသည် သမထလား ဝိပဿနာလား။

ဤသည်မှာ ဝိပဿနာဘာဝနာ ဖြစ်ပါသည်။ သင်ဖော်ပြထားသည့်အတိုင်း ဝင်လေထွက်လေကို သတိဖြင့် မှတ်သားခြင်း၊ ထိသိစိတ်များကို သတိပြုခြင်း၊ ခန္ဓာကိုယ်မှ ခံစားမှုများကို သတိဖြင့် မှတ်သားခြင်းတို့သည် ဝိပဿနာဘာဝနာ၏ အဓိကအချက်များဖြစ်ပါသည်။ ဝိပဿနာဘာဝနာသည် ခန္ဓာကိုယ်နှင့် စိတ်တို့၏ အမှန်တရားကို သိမြင်ရန် ရည်ရွယ်ပါသည်။ သင်ဖော်ပြထားသည့်အတိုင်း ခန္ဓာငါးပါး၏ ဖြစ်ပျက်မှုကို သတိဖြင့် မှတ်သားခြင်းသည် ဝိပဿနာဘာဝနာ၏ အဓိကနည်းလမ်းတစ်ခုဖြစ်ပါသည်။ သမထဘာဝနာသည် စိတ်ကိုတစ်နေရာတည်းတွင် စူးစိုက်စေရန် ရည်ရွယ်သော်လည်း၊ ဝိပဿနာဘာဝနာသည် ပြောင်းလဲနေသော အတွေ့အကြုံများကို သတိဖြင့် မှတ်သားပြီး၊ ၎င်းတို့၏ မမြဲခြင်း၊ ဆင်းရဲခြင်း၊ အတ္တမရှိခြင်းတို့ကို နားလည်သဘောပေါက်ရန် ရည်ရွယ်ပါသည်။ သို့ဖြစ်၍ သင်ဖော်ပြထားသော အလေ့အကျင့်သည် ဝိပဿနာဘာဝနာ ဖြစ်ပါကြောင်း လေးစားစွာ ပြန်လည်ဖြေကြားအပ်ပါသည်။

ဝင်လေနှင့်ထွက်လေကိုရှု့မှတ်ရာတွင် လေရှူလိုက်ချိန်ထိသိစိတ်ကိုမှတ်တယ် လေကိုပြန်ထုတ်လိုက်ချိန် ထိသိစိတ်ကိုမှတ်တယ် ထိုဝင်လေနှင့်ထွက်လေးကြားကထိသိစိတ်မရှိသည့်အချိန်ကိုလည်း သိအောင်မှတ်ပါတယ်။ထိုသို့မှတ်နေဆဲခန္တာကိုယ်မှနာကျင်မှုတစ်ခုခုပေါ်လာသညိ့အခါတွင် ခန္တာငါးပါးစုပေါင်းဖြစ်ပေါ်မှုကြောင့်ဝေဒနာပေါ်လာသည်ဟုသိ၍ ထိုဝေဒနာသည် ခန္တာငါးပါးထည်းမှ ဝေဒနက်ခန္တာ၏ဖြစ်ပျက်မှုဟုသိပီး ထိုဝေဒနာကိုသတိကပ်၍စောင့်ကြည့်ပါသည်။ အကြောင်းတိုက်ဆိုင်၍အတိတ်ကသို့မဟုတ် အနာဂါတ်သို့အတွေးများဝင်လာသည်။ထိုအချိန်တွင် အတွေးအာရုဏ်သက်သက်မျှဖြစ်သည်။ဥပဒါဏ်ခန္တာငါးပါးဖြစ်မှုဟုသိ၍သတိနှင့်ဆင်ခြင်ပါသည်။ ထို့သို့လုပ်နေခြင်းသည် သမထလား ဝိပဿနာလား။

AI ကို run ဖို့သတ်မှတ်ထားတာထက်ကျော်သွားပီဖြစ်လို့နောက်မှမေးပါ။ ဒီလိုမျိုးအဖြစ်နဲဖို့ရာအတွက်ပိုက်ဆံပေးလှူနိုင်ပါတယ်။

ဥပုသ်စောင့်တည်ရာတွင်ရုပ်ရှင်ကြည့်သင့်ပါသလား

ဗုဒ္ဓဘာသာနည်းအရ ဥပုသ်စောင့်တည်ရာတွင် ရုပ်ရှင်ကြည့်ခြင်းသည် သင့်တော်မှုမရှိပါ။ ဥပုသ်နေ့တွင် ကျင့်သုံးရမည့် အဓိကအချက်များမှာ: ၁။ စိတ်ကိုသန့်စင်စေခြင်း ၂။ တရားဘာဝနာ ပွားများခြင်း ၃။ ဗုဒ္ဓတရားတော်များကို လေ့လာခြင်း ၄။ ကုသိုလ်ကောင်းမှုများ ပြုလုပ်ခြင်း ၅။ ရှစ်ပါးသီလ စောင့်ထိန်းခြင်း ရုပ်ရှင်ကြည့်ခြင်းသည် အပျော်အပါးလိုက်စားခြင်း ဖြစ်သောကြောင့် ဥပုသ်နေ့၏ရည်ရွယ်ချက်နှင့် ကိုက်ညီမှုမရှိပါ။ ထို့ကြောင့် ဥပုသ်စောင့်တည်ရာတွင် ရုပ်ရှင်ကြည့်ခြင်းကို ရှောင်ကြဉ်သင့်ပါသည်။ ထိုအစား အထက်ပါအချက်များကို လိုက်နာကျင့်သုံးခြင်းဖြင့် ဥပုသ်နေ့၏ အနှစ်သာရကို ရရှိနိုင်မည်ဖြစ်ပါသည်။

ဝင်လေထွက်လေတစ်ခုထည်းအပေါ်၌ ထိသိ စိတ်ကိုရှု့မှတ်ခြင်းသည် ဝိပဿနာ ဟုတ်တယ်မလား။

ဝင်လေထွက်လေအပေါ် အာရုံစိုက်၍ သတိပြုရှုမှတ်ခြင်းသည် ဝိပဿနာဘာဝနာ၏ အစပိုင်းအဆင့်တစ်ခုဖြစ်ပါသည်။ ၎င်းသည် စိတ်ကိုတည်ငြိမ်စေရန် အထောက်အကူပြုသော်လည်း ဝိပဿနာ၏ အဓိကရည်ရွယ်ချက်မှာ ခန္ဓာကိုယ်နှင့်စိတ်၏ သဘာဝလက္ခဏာများကို နားလည်သဘောပေါက်ရန်ဖြစ်ပါသည်။ စစ်မှန်သော ဝိပဿနာဘာဝနာတွင် အနိစ္စ (မမြဲခြင်း)၊ ဒုက္ခ (ဆင်းရဲခြင်း)၊ အနတ္တ (အတ္တမရှိခြင်း) စသည့် သဘာဝလက္ခဏာများကို ရှုမှတ်သုံးသပ်ရပါသည်။ ထို့ကြောင့် ဝင်လေထွက်လေကို စတင်အာရုံပြုပြီးနောက် ၎င်း၏ ပြောင်းလဲနေသော သဘာဝကိုလည်း သတိပြုရှုမှတ်ရပါမည်။ ဤနည်းဖြင့် ရုပ်နာမ်တရားတို့၏ မမြဲခြင်းသဘာဝကို သိမြင်လာနိုင်ပြီး၊ ဆက်လက်၍ ဒုက္ခနှင့် အနတ္တသဘာဝများကိုပါ ထိုးထွင်းသိမြင်နိုင်မည်ဖြစ်ပါသည်။ ဤသို့ဖြင့် စစ်မှန်သော ဝိပဿနာဉာဏ် ဖြစ်ထွန်းလာနိုင်ပါသည်။

မိမိအထင်သည် ဝင်လေထွက်လေတစ်ခုတည်းအပေါ်၌သာ ထိသိစိတ်ကိုရှုမှတ်ခြင်းက ပိုခက်ခဲသည်ဟုထင်ပါသည်။သို့သော်သမာဓိပိုရသည်ဟုလည်းထင်မြင်မိသည်။ မိမိပါတ်ဝန်းကျင်၌ ဖြစ်ပေါ်လာသော အာရုတ်အသီးသီးကိုလိုက်သိခြင်းက စိတ်ပြန့်လွင့်သည်ဟုထင်မြင်မိသည်။ ယခုအခြေအနေတွင် ကြိုက်သည့်နည်းကိုပြောင်းလည်း၍ရှုမှတ်နိုင်ပါသည်။မည်သည့်နည်းလမ်းက ပိုသင့်တော်၍ပိုကောင်းမည်နည်း။

ဒီမေးခွန်းဟာ ဝိပဿနာဘာဝနာနဲ့ပတ်သက်တဲ့ အဓိကမေးခွန်းတစ်ခုပဲဖြစ်ပါတယ်။ ဗုဒ္ဓဘာသာရဲ့သြဝါဒအရ နှစ်မျိုးစလုံးမှာ အားသာချက်တွေရှိပါတယ်။ ဝင်လေထွက်လေတစ်ခုတည်းကိုရှုမှတ်တဲ့နည်းက သမထဘာဝနာနဲ့ပိုနီးစပ်ပြီး စိတ်တည်ငြိမ်မှုကို ပိုမြန်ဆန်စွာရရှိနိုင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် စိတ်ကိုတစ်နေရာတည်းမှာ အာရုံစူးစိုက်ထားရတာမို့ ပိုခက်ခဲနိုင်ပါတယ်။ အာရုံအမျိုးမျိုးကို လိုက်လံရှုမှတ်တဲ့နည်းကတော့ ဝိပဿနာဘာဝနာနဲ့ပိုနီးစပ်ပြီး ပတ်ဝန်းကျင်က ဖြစ်ပေါ်နေတဲ့ အာရုံတွေကို သတိနဲ့လိုက်လံသိမှတ်ရတာမို့ ပိုလွယ်ကူနိုင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် စိတ်ပြန့်လွင့်နိုင်တဲ့ အန္တရာယ်ရှိပါတယ်။ အဓိကအချက်ကတော့ မိမိရဲ့စိတ်နေသဘာဝနဲ့ ကိုက်ညီတဲ့နည်းလမ်းကို ရွေးချယ်ဖို့ပဲဖြစ်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် နှစ်မျိုးစလုံးကို လေ့ကျင့်ထားဖို့လိုပါတယ်။ တစ်ခါတစ်လေမှာ သမထကိုအားပေးပြီး တစ်ခါတစ်လေမှာ ဝိပဿနာကို အားပေးသင့်ပါတယ်။ နောက်ဆုံးမှာတော့ မိမိရဲ့ဆရာသမားနဲ့ တိုင်ပင်ဆွေးနွေးပြီး လမ်းညွှန်မှုခံယူဖို့ အရေးကြီးပါတယ်။ ကိုယ်တိုင်ကြိုးစားအားထုတ်မှုနဲ့အတူ ဆရာသမားရဲ့လမ်းညွှန်မှုဟာ တရားအားထုတ်မှုမှာ အထောက်အကူဖြစ်စေမှာပါ။

ဝင်လေထွက်လေအပေါ်ကိုအာရုဏ်ယူပီး ထိသိစိတ်ကို ရှု့မှတ်နေခြင်းနှင့် မိမိပါတ်ဝန်းကျင်၌ဖြစ်ပေါ်လာသော အသံ အထိအတွေ့ အမျိုးမျိုးသောအာရုဏ်အပေါ်လိုက်သိခြင်း ဤနှစ်မျိုးတွင်မည့်တစ်ခုကပို၍ကောင်းသနည်း။

ဤနှစ်မျိုးစလုံးသည် ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်များအတွက် အကျိုးရှိသော ဘာဝနာကျင့်စဉ်များ ဖြစ်ပါသည်။ သို့သော် ဝင်လေထွက်လေအပေါ် အာရုံစိုက်ခြင်းသည် ပို၍ အခြေခံကျပြီး စတင်လေ့ကျင့်သူများအတွက် သင့်တော်ပါသည်။ အာနာပါနဿတိ (ဝင်လေထွက်လေအပေါ် သတိထားခြင်း) သည် ဗုဒ္ဓဘုရားရှင် အထူးချီးမွမ်းတော်မူခဲ့သော ဘာဝနာနည်းတစ်ခု ဖြစ်ပါသည်။ ၎င်းသည် စိတ်ကို တည်ငြိမ်စေပြီး သမာဓိကို ခိုင်မာစေပါသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်ရှိ အာရုံများကို သတိဖြင့် လိုက်သိခြင်းသည်လည်း အကျိုးရှိသော်လည်း ပို၍ရှုပ်ထွေးပြီး အာရုံပြောင်းလွယ်စေနိုင်ပါသည်။ ထို့ကြောင့် စတင်လေ့ကျင့်သူများအတွက် ဝင်လေထွက်လေအပေါ် အာရုံပြုခြင်းက ပို၍သင့်တော်ပြီး၊ ကျွမ်းကျင်လာသည့်အခါ ပတ်ဝန်းကျင်ရှိ အာရုံများကိုပါ သတိဖြင့်လိုက်သိခြင်းကို လေ့ကျင့်နိုင်ပါသည်။ အဓိကမှာ မိမိနှင့် သင့်တော်သည့် နည်းလမ်းကို ရွေးချယ်ရန် ဖြစ်ပါသည်။

ဝင်လေနှင့်ထွက်လေကို ဝပဿနာရှု့မှတ်နေချိန် တစ်နာရီခန့်အကြာတွင် ခန္တာကိုယ်သည် ၄၅ဒီဂရီလောက်စောင်းနေပီးခေါင်းသည်ဘေးသို့စောင်းနေသည်ဟုအထင်ဖြစ်ပေါ်သည်။ မျက်စိဖွင့်ကြည့်သည့်အခါပုံမှန်အခြေအနေအတိုင်းပဲဖြစ်သည်။ထိုသို့ဖြစ်သည်မှာဘာကြောင့်လည်း။လမ်းညွှန်ပေးပါ။

ဤသည်မှာဝိပဿနာဘာဝနာအားထုတ်စဉ် ဖြစ်ပေါ်လေ့ရှိသော အတွေ့အကြုံတစ်ခုဖြစ်ပါသည်။ ထိုသို့ဖြစ်ရခြင်းမှာ သင်၏စိတ်သည် ပိုမိုနက်ရှိုင်းသော အာရုံစူးစိုက်မှုအဆင့်သို့ ရောက်ရှိသွားသောကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။ ဤအခြေအနေတွင် သင်၏စိတ်သည် ခန္ဓာကိုယ်နှင့် ပတ်ဝန်းကျင်အပေါ် သာမန်ထက်ပိုမို သတိပြုမိလာပြီး၊ ခန္ဓာကိုယ်၏ အနေအထားကို ပုံမှန်ထက် ပိုမိုအသေးစိတ် ခံစားမိလာခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ သို့သော် အမှန်တကယ်တွင် သင့်ခန္ဓာကိုယ်သည် ပုံမှန်အတိုင်းပင် ရှိနေပါသည်။ ဤကဲ့သို့သော အတွေ့အကြုံများသည် ဝိပဿနာဘာဝနာ၏ တိုးတက်မှုလက္ခဏာတစ်ခုဟု ယူဆနိုင်ပါသည်။ သို့သော် ဤအတွေ့အကြုံများကို အလွန်အမင်း အာရုံစိုက်ခြင်း မပြုသင့်ပါ။ ဆက်လက်၍ ဝင်လေထွက်လေကိုသာ သတိဖြင့် ရှုမှတ်သွားသင့်ပါသည်။ ဝိပဿနာဘာဝနာ ပွားများရာတွင် ဖြစ်ပေါ်လာသော ခံစားချက်များကို လွတ်လွတ်လပ်လပ် လက်ခံခွင့်ပြုပြီး၊ ထိုခံစားချက်များအပေါ် တွယ်တာခြင်း၊ ငြင်းပယ်ခြင်းမပြုဘဲ သတိဖြင့် ဆက်လက်အားထုတ်သွားရန် အရေးကြီးပါသည်။ ဤနည်းဖြင့် သင်သည် ပိုမိုနက်ရှိုင်းသော အသိပညာနှင့် ဉာဏ်ပညာများကို ရရှိနိုင်ပါသည်။

အာသဝေါတရား၄ပါးနှင် အဝဇ္ဇာ၏သဘောဘာယ်လိုခြားနားသနည်း။

အာသဝေါတရား ၄ ပါးနှင့် အဝိဇ္ဇာတို့သည် နီးစပ်သော်လည်း သဘောသဘာဝ အနည်းငယ် ကွာခြားပါသည်။ အာသဝေါတရား ၄ ပါးမှာ: ၁. ကာမာသဝ - ကာမဂုဏ်အာရုံများကို တပ်မက်ခြင်း ၂. ဘဝါသဝ - ဘဝကို စွဲလမ်းခြင်း ၃. ဒိဋ္ဌာသဝ - မှားယွင်းသော အယူအဆများ ၄. အဝိဇ္ဇာသဝ - မသိမုိက်မဲခြင်း အဝိဇ္ဇာဆိုသည်မှာ သစ္စာလေးပါးကို မသိခြင်း၊ အမှန်တရားကို မသိခြင်းဖြစ်ပါသည်။ အဓိက ကွာခြားချက်မှာ အာသဝေါတရားသည် ပိုမို ကျယ်ပြန့်ပြီး၊ အဝိဇ္ဇာသည် အာသဝေါတရား ၄ ပါးထဲမှ တစ်ခုအပါအဝင် ဖြစ်ပါသည်။ အာသဝေါတရားများသည် စိတ်ညစ်ညူးစေသော တရားများဖြစ်ပြီး၊ အဝိဇ္ဇာသည် မသိမုိက်မဲခြင်းကို အဓိကထား ဖော်ပြပါသည်။ သို့သော် နှစ်ခုလုံးသည် ဒုက္ခ၏ အကြောင်းရင်းများ ဖြစ်ကြပါသည်။

အာသဝေါတရား၄ပါးကိုရှင်းပြပါ။

အာသဝေါတရား ၄ ပါးကို အောက်ပါအတိုင်း ရှင်းပြနိုင်ပါသည်။ ၁။ ကာမာသဝ - ကာမဂုဏ်အာရုံများအပေါ် တပ်မက်မှု၊ တဏှာများ။ ၂။ ဘဝါသဝ - ဘဝအသစ်ကို လိုလားတောင့်တမှု၊ ရုပ်ဘဝနှင့် အရုပ်ဘဝများအပေါ် စွဲလမ်းမှု။ ၃။ ဒိဋ္ဌာသဝ - မှားယွင်းသော အယူအဆများ၊ အတ္တနှင့် နိစ္စဆိုသည့် အယူအဆများ။ ၄။ အဝိဇ္ဇာသဝ - မသိနားမလည်မှု၊ သစ္စာလေးပါးကို မသိမှု။ ဤအာသဝေါ ၄ ပါးသည် စိတ်ညစ်ညူးစေသော တရားများဖြစ်ပြီး၊ ဆင်းရဲဒုက္ခကို ဖြစ်စေပါသည်။ ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်များသည် ဤအာသဝေါများကို ပယ်ဖျောက်ရန် ကြိုးစားအားထုတ်ကြရပါသည်။ မဂ်ဉာဏ်ဖိုလ်ဉာဏ်ရရှိခြင်းဖြင့် အာသဝေါများကို အပြီးတိုင် ပယ်သတ်နိုင်ပါသည်။

"ကာယဝိညာဏ်" နှင့် "ကာယဝိညာဉ်" တွင် စာလုံးပေါင်းသတ်ပုံအားဖြင့် မည်သည့် စကားလုံးက အမှန်ဖြစ်သနည်း။ အဘယ့်ကြောင့်နည်း။

"ကာယဝိညာဏ်" သည် စာလုံးပေါင်းသတ်ပုံအမှန်ဖြစ်ပါသည်။ အကြောင်းမှာ: ပါဠိဘာသာမှ မြန်မာဘာသာသို့ ဘာသာပြန်ဆိုရာတွင် "ဏ" နှင့် "ည" အသုံးပြုပုံသည် အရေးကြီးပါသည်။ "ဝိညာဏ" ဟူသော ပါဠိစကားလုံးတွင် နောက်ဆုံးစာလုံးသည် "ဏ" ဖြစ်သောကြောင့် မြန်မာဘာသာတွင်လည်း "ဏ" ဖြင့် အဆုံးသတ်ရပါသည်။ ထို့ကြောင့် "ကာယဝိညာဏ်" သည် မှန်ကန်သော စာလုံးပေါင်းသတ်ပုံဖြစ်ပြီး၊ ဗုဒ္ဓဘာသာ ပါဠိတော်များနှင့် ဗုဒ္ဓဘာသာစာပေများတွင် ဤသို့ရေးသားကြပါသည်။ ဤသည်မှာ ပါဠိဘာသာမှ မြန်မာဘာသာသို့ ဘာသာပြန်ဆိုရာတွင် လိုက်နာရသော စည်းမျဉ်းတစ်ခုဖြစ်ပါသည်။

ဘုရားဟောစာပေ၌ ကြာပန်း၏ ပွင့်ဖတ်သည့် ပွင့်ဖတ်ပေါင်း၁၀၀ရှိသည်ဟုမှတ်ဖူးပါသည်။ဟုတ်ပါသလား။

ကျေးဇူးပြု၍ သတိပြုပါ။ ဗုဒ္ဓဘာသာ ပိဋကတ်တော်များတွင် ကြာပန်း၏ ပွင့်ဖတ် အရေအတွက်ကို တိတိကျကျ ဖော်ပြထားခြင်း မရှိပါ။ ကြာပန်းသည် ဗုဒ္ဓဘာသာတွင် သန့်စင်ခြင်း၊ ဉာဏ်ပညာနှင့် စိတ်ဓာတ်မြင့်မြတ်ခြင်းတို့၏ သင်္ကေတအဖြစ် အသုံးပြုကြသော်လည်း၊ ၎င်း၏ ပွင့်ဖတ်အရေအတွက်သည် ဘာသာရေးအရ အရေးပါသော အဓိပ္ပာယ် မရှိပါ။ ကြာပန်းသည် ဗုဒ္ဓဘာသာတွင် အရေးကြီးသော သင်္ကေတတစ်ခုဖြစ်ပြီး၊ ရွံ့ညွန်ထဲမှ ပေါက်ဖွားလာသော်လည်း သန့်စင်လှပသောပန်းအဖြစ် ရှုမြင်ကြပါသည်။ ဤသည်မှာ မသန့်စင်သော လောကီရမက်များကြားမှ ထွက်ပေါ်လာသော ဗုဒ္ဓ၏ သွန်သင်ချက်များနှင့် နိဗ္ဗာန်တရားတို့ကို ကိုယ်စားပြုပါသည်။ ပွင့်ဖတ်အရေအတွက်ထက် ကြာပန်း၏ အဓိပ္ပာယ်နှင့် သင်္ကေတဖြစ်မှုကို ပိုမိုအလေးထားသင့်ပါသည်။ ကြာပန်းသည် ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်များအား ညစ်ညမ်းသော ပတ်ဝန်းကျင်ကြားမှ စိတ်သန့်စင်စွာ နေထိုင်နိုင်ရန် သွန်သင်ပေးနေပါသည်။

မြတ်စွာဘုရားသည် ဝိပဿနာတရားအားထုတ်ကြဟု ၁၇၉၂ကြိမ်မှာခဲ့သည်ဆိုတာဟုတ်ပါသလား။

ဤမေးခွန်းသည် အတိအကျ အရေအတွက်နှင့် ပတ်သက်၍ သံသယဖြစ်စရာ ရှိပါသည်။ ဗုဒ္ဓဘာသာ ကျမ်းဂန်များတွင် ဝိပဿနာတရား အားထုတ်ရန် မြတ်စွာဘုရား အကြိမ်ကြိမ် မှာကြားခဲ့သည်ကို တွေ့ရှိရပါသည်။ သို့သော် အတိအကျ အရေအတွက်ကို သတ်မှတ်ရန် ခက်ခဲပါသည်။ မြတ်စွာဘုရားသည် ဝိပဿနာဘာဝနာ၏ အရေးပါမှုကို အလွန်အရေးထား မှာကြားခဲ့ပါသည်။ ဝိပဿနာဘာဝနာသည် ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်များအတွက် ဆင်းရဲဒုက္ခမှ လွတ်မြောက်ရေးအတွက် အဓိက လမ်းစဉ်တစ်ခုဖြစ်သည်ဟု သွန်သင်ခဲ့ပါသည်။ အရေအတွက်ထက် အနှစ်သာရကို ဦးစားပေးသင့်ပါသည်။ ဝိပဿနာတရား အားထုတ်ခြင်းဖြင့် ကိုယ်တိုင်တရားထိုးထွင်းသိမြင်နိုင်ရန် မြတ်စွာဘုရား တိုက်တွန်းခဲ့ခြင်းသည် အဓိကဖြစ်ပါသည်။

တရားထူးရသူက မိမိတရားထူးရထားသည်ကို အခြားလူများသို့မပြောခိုင်းခြင်း အကြောင်းများထည်းတွင် အခြားလူများကမယုံကြည်၍ပစ်မှားမိလျှင် ပစ်မှားသူအတွက် အပစ်ကြီးသောကြောင့်လည်းမဖြစ်နိုင်ဘူးလား။

ဟုတ်ပါသည်။ တရားထူးရသူက မိမိတရားထူးရထားသည်ကို အခြားသူများအား မပြောပြသင့်သည့် အကြောင်းရင်းများထဲတွင် သင်ဖော်ပြသည့်အချက်လည်း ပါဝင်ပါသည်။ ဗုဒ္ဓဘာသာအရ တရားထူးရသူက မိမိတရားထူးရကြောင်း ကြွားဝါခြင်းသည် ပါရာဇိကအာပတ်သင့်စေသော အပြစ်ကြီးတစ်ခုဖြစ်ပါသည်။ ထို့ကြောင့် တရားထူးရသူများသည် မိမိတို့၏ဝိမုတ္တိဉာဏ်ကို ဖုံးကွယ်ထားလေ့ရှိပါသည်။ တစ်ဖက်တွင်လည်း သင်မေးမြန်းသကဲ့သို့ပင် အကယ်၍ တရားထူးရသူက မိမိတရားထူးရကြောင်း ပြောပြပြီး နားထောင်သူက မယုံကြည်ဘဲ ပစ်ပယ်လျှင် ထိုသို့ပစ်ပယ်သူအတွက် ကြီးလေးသော အကုသိုလ်ကံဖြစ်မည်ကို စိုးရိမ်သောကြောင့်လည်း ဖြစ်ပါသည်။ အရိယာပုဂ္ဂိုလ်များသည် သူတပါးအတွက် အကုသိုလ်ကံမဖြစ်စေလိုကြပါ။ ထို့ကြောင့် မိမိတရားထူးရကြောင်းကို မပြောဘဲ နေခြင်းဖြင့် သူတပါးအား အကုသိုလ်ကံမဖြစ်စေရန် ရည်ရွယ်ခြင်းလည်း ဖြစ်နိုင်ပါသည်။

တရားထူးရသူကို သာမန်လူများကို မယုံကြည်၍ပစ်မှားမိမှာစိုး၍လည်း မဖြစ်နိုင်ဘူးလားဟုမေးခြင်းဖြစ်သည်။

တရားထူးရသူတွေဟာ သာမန်လူတွေနဲ့အပြင်ပန်းအရ သိပ်ကွာခြားမှုမရှိပါဘူး။ ဒါကြောင့် သာမန်လူတွေအနေနဲ့ တရားထူးရသူတွေကို မသိနိုင်တာ ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် တရားထူးရသူတွေရဲ့ စိတ်နှလုံးထဲမှာ ကိလေသာတွေ ပါးသွားပြီး၊ သူတို့ရဲ့အပြုအမူတွေကလည်း ပိုမိုကောင်းမွန်လာပါတယ်။ တရားထူးရသူတွေကို မသိနိုင်တာဟာ အပြုသဘောဆောင်တဲ့အချက်လည်း ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ သူတို့က မာနထောင်လွှားခြင်းမရှိဘဲ နူးညံ့သိမ်မွေ့စွာ နေတတ်ကြလို့ပါ။ ဒါ့အပြင် တရားထူးရသူတွေကို ရှိခိုးပူဇော်ဖို့ထက် သူတို့ရဲ့ဆုံးမစကားတွေကို နာယူပြီး လိုက်နာကျင့်သုံးဖို့က ပိုအရေးကြီးပါတယ်။ နိဂုံးချုပ်အနေနဲ့ပြောရရင် တရားထူးရသူတွေကို မသိနိုင်တာဟာ ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်ုပ်တို့အနေနဲ့ လူတိုင်းကို လေးစားသမှုရှိပြီး ကိုယ်ချင်းစာတရားထားကာ ဆက်ဆံသင့်ပါတယ်။

တရားထူးရသည်ဟုပြောလျှင် အခြားသူများက ပုံပန်းသွင်ပြင်ကိုသာကြည့်၍ မယုံကြည်ပဲ စိတ်၏ ကိုယ်၏ နုတ်၏ ပြစ်မှားခြင်းပြုမိလျှင် အပစ်ရမည်စိုး၍ဟုလည်းထင်မြင်မိပါသည်။မှန်သလား။မှားသလား။

ဤမေးခွန်းနှင့်ပတ်သက်၍ ဗုဒ္ဓဘာသာအမြင်အရ ရှင်းပြရလျှင်: တရားထူးရခြင်းသည် ပုံပန်းသွင်ပြင်နှင့် မသက်ဆိုင်ပါ။ တရားထူးရခြင်းသည် စိတ်နှလုံးအတွင်းမှ ဖြစ်ပေါ်လာသော အသိဉာဏ်နှင့် ဝိပဿနာဉာဏ်များကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။ တရားထူးရသူသည် စိတ်၊ ကိုယ်၊ နှုတ်တို့ဖြင့် ပြစ်မှားခြင်းကို ရှောင်ကြဉ်ရန် ကြိုးစားကြပါသည်။ သို့သော် ၎င်းတို့သည် အပြစ်ရမည်ကို ကြောက်ရွံ့၍ မဟုတ်ဘဲ၊ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာတို့ကို ပွားများလိုသောကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။ တရားထူးရသူများသည် ကုသိုလ်ကောင်းမှုပြုရန် ပိုမိုနှစ်သက်ကြပြီး၊ အကုသိုလ်ကို ရှောင်ကြဉ်ကြပါသည်။ ဤသည်မှာ သူတို့၏ စိတ်နှလုံးသန့်စင်လာခြင်းကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။ ထို့ကြောင့် တရားထူးရခြင်းကို အခြားသူများ၏ အမြင်ဖြင့် မတိုင်းတာသင့်ပါ။ မိမိကိုယ်တိုင် တရားအားထုတ်ခြင်းဖြင့်သာ တရားထူးရခြင်း၏ အစစ်အမှန်ကို သိနိုင်ပါသည်။

တရားထူးရလျှင် အဘယ်ကြောင့် တရားထူးရသည်ဟုမပြောရန်တားမြစ်ထားတာလည်း။

တရားထူးရရှိခြင်းသည် အလွန်နက်နဲသိမ်မွေ့သော အတွေ့အကြုံဖြစ်ပါသည်။ ဗုဒ္ဓဘာသာတွင် တရားထူးရကြောင်း ကြွားဝါပြောဆိုခြင်းကို တားမြစ်ထားသည့် အကြောင်းရင်းများမှာ - ၁။ မာနတက်ခြင်းမှ ကင်းဝေးစေရန်။ ၂။ မိမိကိုယ်ကို အထင်ကြီးခြင်းကို ရှောင်ရှားရန်။ ၃။ သူတစ်ပါးအား မနာလိုဝန်တိုစိတ် မဖြစ်ပေါ်စေရန်။ ၄။ အခြားသူများ၏ ယုံကြည်မှုကို အလွဲသုံးစားမလုပ်မိစေရန်။ ၅။ မိမိ၏ စိတ်ဓာတ်ခွန်အားကို ထိန်းသိမ်းရန်။ တရားထူးရရှိခြင်းသည် ကိုယ်တိုင်သိ ကိုယ်တိုင်မြင်ရသော အတွေ့အကြုံဖြစ်သည့်အတွက် သူတစ်ပါးအား ပြောပြခြင်းထက် မိမိကိုယ်တိုင် ဆက်လက်ကျင့်ကြံအားထုတ်ခြင်းကသာ ပို၍အရေးကြီးပါသည်။ ဤသည်မှာ ဗုဒ္ဓဘာသာ၏ နူးညံ့သိမ်မွေ့သော သဘောသဘာဝတစ်ခုဖြစ်ပါသည်။

လေကိုရှူသောအချိန်တစ်ခု‌တွင် လေ၏သဘာဝကို မသိ၊ ကာယ၏သဘာဝကိုမသိ၊ သိလိုက်သည်မှာ ထိသိစိတ်ကိုသာလျှင်သိ၏။မိမိအာရုဏ်ပြုသည်မှာ စိတ်ကိုအာရုဏ်ပြုသောကြောင့်ဖြစ်သည်။အကယ်၍ရုပ်၏သဘောကိုအာရုဏ်ပြုလျှင် လေ သို့မဟုတ် ကာယ တစ်ခုခုကို၏သဘောကိုသိပါသည်။ဤကဲ့သို့ အာရုဏ်ပြုရာကိုသိနေခြင်းသည် မှန်ပါသလား။

ဟုတ်ကဲ့၊ သင်မေးမြန်းတဲ့အကြောင်းအရာဟာ ဗုဒ္ဓဘာသာရဲ့ သတိပဋ္ဌာန်တရားတော်နဲ့ ဆက်စပ်နေပါတယ်။ လေကိုရှူတဲ့အချိန်မှာ လေရဲ့သဘာဝ၊ ခန္ဓာကိုယ်ရဲ့သဘာဝကို မသိဘဲ သိစိတ်ကိုသာ သိနေတာဟာ စိတ္တာနုပဿနာ (စိတ်ကိုရှုခြင်း) ဖြစ်ပါတယ်။ ဒါဟာ သတိပဋ္ဌာန်တရားတော်ရဲ့ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုပါ။ ရုပ်ရဲ့သဘောကို အာရုံပြုတဲ့အခါ လေ သို့မဟုတ် ကိုယ်ခန္ဓာရဲ့သဘောကို သိတာဟာ ကာယာနုပဿနာ (ကိုယ်ကိုရှုခြင်း) ဖြစ်ပါတယ်။ ဒီလိုအာရုံပြုရာကို သိနေခြင်းဟာ မှန်ကန်ပါတယ်။ ဒါဟာ သတိပဋ္ဌာန်တရားတော်ရဲ့ အဓိကအချက်တစ်ခုဖြစ်တဲ့ သတိ (အသိတရား) ကို ထိန်းသိမ်းထားခြင်းပဲ ဖြစ်ပါတယ်။ ဒီလိုသတိထားပြီး ရှုမှတ်နေခြင်းဟာ ဝိပဿနာဘာဝနာရဲ့ အခြေခံကျတဲ့ အလေ့အကျင့်တစ်ခု ဖြစ်ပါတယ်။

ကျွန်တော်ဆိုလိုသသည်မှာ အသက်ရှူလိုက်သောအချိန်တွင် လေ၏သဘောသည် ရွေ့လျားလှုပ်ရှားနေသည့်သဘောရှိသည်။ထိုလေသည်သိတတ်သည့်သဘောမရှိ။ကာယသည်ဖောက်ပြန်တတ်သည့်သဘောရှိ၏။ထိုကာယသည်လည်း သိတတ်သည့်သဘောမရှိ။ထိုရုပ်တရားနှစ်ခုကြောင့် ထိသိစိတ်ဖြစ်လာရသည်။ထိုသိသည့်စိတ်ကို စိတ်ကသာလျင်သိသည်။ထိသိစိတ် လေ၏သဘာဝ ကာယ၏သဘာဝကို တစ်ကြိမ်ထည်းသိ၍မရဖြစ်နေပါသည်။လေကိုရှူသောအချိန်တစ်ခုတွင် ထိသိစိတ်ကို သိနေလျင်ပင် မှန်သလား။

ဟုတ်ကဲ့၊ သင်၏မေးခွန်းကို ဗုဒ္ဓဘာသာအမြင်ဖြင့် ဖြေကြားပေးပါမည်။ သင်၏နားလည်မှုသည် အမှန်ပင်ဖြစ်ပါသည်။ ဗုဒ္ဓဘာသာတွင် ရုပ်နှင့်နာမ်ကို ခွဲခြားသိမြင်ရန် သွန်သင်ထားပါသည်။ လေနှင့်ကိုယ်ခန္ဓာသည် ရုပ်တရားများဖြစ်ပြီး၊ သိစိတ်သည် နာမ်တရားဖြစ်ပါသည်။ အသက်ရှူခြင်းကို သတိဖြင့်လေ့လာသောအခါ၊ လေ၏လှုပ်ရှားမှု၊ ကိုယ်ခန္ဓာ၏ခံစားမှု၊ နှင့် သိစိတ်၏ဖြစ်ပေါ်မှုတို့ကို တစ်ခုချင်းစီ သတိပြုမိနိုင်ပါသည်။ ဤသည်မှာ သတိပဋ္ဌာန်တရားတော်၏ အနှစ်သာရပင်ဖြစ်ပါသည်။ သင်ပြောသကဲ့သို့ ထိုအရာများကို တစ်ပြိုင်နက်တည်း သိရှိရန်မှာ ခက်ခဲပါသည်။ သို့သော် ဆက်တိုက်လေ့ကျင့်ခြင်းဖြင့် ပိုမိုနက်နဲသော သိမြင်မှုရရှိလာနိုင်ပါသည်။ ထိုသိစိတ်ကိုပင် သတိထားမိခြင်းသည်လည်း ကောင်းမွန်သော အလေ့အကျင့်တစ်ခုဖြစ်ပါသည်။ ဤနည်းဖြင့် စိတ်၏သဘာဝကို ပိုမိုနားလည်လာပြီး၊ အနိစ္စ၊ ဒုက္ခ၊ အနတ္တသဘောများကို သိမြင်လာနိုင်ပါသည်။

ထိုသို့သတိဖြင့်စောင့်ကြည့်၍ ညာဏ်ဖြင့်သိနေချိန်တွင် သုံးခုကိုတစ်ပြိုက်နက်တည်း သိရမည်လား။သို့မဟုတ် သိ သည့်သဘောတွင် စိတ်ကသာသိနိုင်ခြင်းဖြစ်သောကြောင့် ထိသိစိတ်ကို သိနေလျှင်မှန်ပါသလား။

ဗုဒ္ဓဝါဒအနေနဲ့ပြောရရင် သတိပဋ္ဌာန်တရားကျင့်စဉ်မှာ စိတ်နဲ့ကိုယ်ကို သီးခြားခွဲခြားပြီး မကြည့်သင့်ပါဘူး။ ပစ္စုပ္ပန်မှာ ဖြစ်ပေါ်နေတဲ့ ရုပ်နာမ်သဘာဝတွေကို အာရုံပြုပြီး သတိနဲ့လေ့လာကြည့်ရှုရမှာပါ။ ဒီလိုကြည့်ရှုနေတဲ့အခါ သိတဲ့သဘောနဲ့ သိခံရတဲ့အာရုံကို တစ်ပြိုင်နက်တည်း သတိထားမိဖို့ အရေးကြီးပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သိတဲ့စိတ်ကိုပဲ အဓိကထားပြီး ကြည့်နေရင်တော့ တရားအားထုတ်မှု မပြည့်စုံနိုင်ပါဘူး။ အရေးကြီးတာက လက်ရှိဖြစ်ပေါ်နေတဲ့ ရုပ်နာမ်သဘာဝတွေကို ပုံမှန်အတိုင်း ဖြစ်ပျက်နေတာကို သတိနဲ့ကြည့်ရှုနေဖို့ပါပဲ။ ဒီလိုကြည့်ရှုနေရင်း သိတဲ့သဘော၊ သိခံရတဲ့အာရုံ၊ သတိထားမိတဲ့သဘောတွေကို တဖြည်းဖြည်းချင်း သဘာဝကျကျ သိလာမှာဖြစ်ပါတယ်။

ဝင်လေနှင့်ထွက်လေကိုဝိပဿနာရှု့မှတ်သည်ဆိုကြပါစို့။လေနှင့်ကာယထိသည့်အချိန်တွင် ‌လေ၏သဘာဝကိုသိရမည် ကာယ၏သဘာဝကိုလည်းသိရမည် ထိသည့်သဘာဝကိုလည်းစိတ်ကသိရမည်။ထိုသို့သိနေခြင်းသည် ဝိပဿနာရှု့ခြင်းဖြစ်ပါသလား။

မှန်ပါသည်။ သင်ဖော်ပြထားသည့်အတိုင်း ဝင်လေထွက်လေကို ဝိပဿနာရှုမှတ်ခြင်းသည် အာနာပါနဿတိ ဘာဝနာဟု ခေါ်ဆိုပါသည်။ လေနှင့်ကာယထိတွေ့သည့်အခါ လေ၏သဘာဝ၊ ကာယ၏သဘာဝ၊ ထိတွေ့မှု၏သဘာဝတို့ကို သတိဖြင့် အသိအမှတ်ပြုခြင်းသည် ဝိပဿနာရှုခြင်း၏ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုဖြစ်ပါသည်။ ဤသို့ သတိဖြင့် မျက်မှောက်ပြုခြင်းသည် ပစ္စုပ္ပန်တွင် ဖြစ်ပျက်နေသော ရုပ်နာမ်သဘာဝများကို ပိုင်းခြားသိမြင်စေပြီး၊ အနိစ္စ (မမြဲခြင်း)၊ ဒုက္ခ (ဆင်းရဲခြင်း)၊ အနတ္တ (အတ္တမရှိခြင်း) ဟူသော လက္ခဏာသုံးပါးကို သိမြင်နိုင်စေပါသည်။ ထို့ကြောင့် သင်ဖော်ပြထားသည့်အတိုင်း သတိဖြင့် အသိအမှတ်ပြုခြင်းသည် ဝိပဿနာရှုခြင်း၏ အရေးကြီးသော အစိတ်အပိုင်းတစ်ခု ဖြစ်ပါသည်။

ပါရာဇိက၄ပါးထည်းက တစ်ခုခုကိုမသိ၍ဖောက်ဖျက်မိလျှင် မည်သို့အပစ်ရှိသနည်း

ဗုဒ္ဓဘာသာရဟန်းတော်များအတွက် ပါရာဇိက ၄ ပါးသည် အလွန်အရေးကြီးသော သီလများဖြစ်ပါသည်။ ဤသီလများကို မသိ၍ ဖောက်ဖျက်မိလျှင်တောင် ရဟန်းအဖြစ်မှ လျှောကျသွားပါသည်။ သို့သော် မသိ၍ ဖောက်ဖျက်မိခြင်းဖြစ်သောကြောင့် ကျူးလွန်သူ၏ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ အပြစ်ကမူ လျော့ပါးပါသည်။ ကျူးလွန်မိကြောင်း သိလျှင်သိချင်း ကျူးလွန်မှုကို ရပ်တန့်ပြီး၊ ပြန်လည်ဝန်ချတောင်းပန်ရပါမည်။ ထို့နောက် ရဟန်းဝတ်ကို ခွါ၍ လူထွက်ရပါမည်။ နောင်တရပြီး ကုသိုလ်ကောင်းမှုများ ပြုလုပ်ခြင်းဖြင့် အကုသိုလ်ကို ဖြေဖျောက်နိုင်ပါသည်။ ဗုဒ္ဓဘာသာတရားတော်အရ မသိ၍ ကျူးလွန်မိခြင်းသည် သိလျက်နှင့် တမင်ကျူးလွန်ခြင်းထက် အပြစ်ပေါ့ပါးပါသည်။ သို့သော် ပါရာဇိက သီလများသည် အလွန်အရေးကြီးသောကြောင့် မသိ၍ ဖောက်ဖျက်မိသော်လည်း ရဟန်းအဖြစ်မှ လျှောကျရပါသည်။

သံဃဒိသိသ် ၁၃ပါးထည်းက တစ်ခုခုကိုမသိ၍ဖောက်ဖျက်မိလျှင် မည်သို့မပစ်ရှိသနည်း

ဤမေးခွန်းသည် သံဃာဒိသိသ် အာပတ်နှင့် ပတ်သက်သော အရေးကြီးသော မေးခွန်းဖြစ်ပါသည်။ ဗုဒ္ဓဝါဒအရ၊ သံဃာဒိသိသ် အာပတ်များကို မသိဘဲ ဖောက်ဖျက်မိပါက အပစ်မရှိပါ။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ဗုဒ္ဓဝါဒတွင် စေတနာသည် အဓိကဖြစ်သောကြောင့်ဖြစ်သည်။ မသိနားမလည်ဘဲ ပြုလုပ်မိခြင်းသည် စေတနာမပါဝင်သောကြောင့် အပစ်မရှိပါ။ သို့သော် သံဃာဒိသိသ် အာပတ်များကို သိရှိပြီးနောက် ထပ်မံဖောက်ဖျက်ပါက အပစ်ရှိမည်ဖြစ်ပါသည်။ ထို့ကြောင့် ရဟန်းသံဃာတော်များသည် ဝိနည်းကျင့်ဝတ်များကို သေချာစွာလေ့လာသင်ယူရန် အရေးကြီးပါသည်။ အကယ်၍ မသိဘဲ ဖောက်ဖျက်မိကြောင်း သိရှိလာပါက၊ နောင်တရပြီး ထပ်မံမကျူးလွန်ရန် ဆုံးဖြတ်သင့်ပါသည်။ ဤသည်မှာ ဗုဒ္ဓဝါဒ၏ ခွင့်လွှတ်ခြင်းနှင့် ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ တိုးတက်မှုကို ဖော်ပြနေခြင်းဖြစ်ပါသည်။

အာရုံလေးမျိုးကိုရှင်းပြပါ

ဗုဒ္ဓဘာသာအယူအဆအရ အာရုံလေးမျိုးကို အောက်ပါအတိုင်း ရှင်းပြနိုင်ပါတယ်: ၁။ ကာမာရုံ - ကာမဂုဏ်အာရုံများ၊ အာရုံငါးပါးကို ခံစားခြင်း ၂။ ဘဝါရုံ - ဘဝအသစ်ကို တပ်မက်ခြင်း၊ ရှိခြင်းကို စွဲလမ်းခြင်း ၃။ ဒိဋ္ဌာရုံ - မှားယွင်းသော အယူအဆများကို စွဲလမ်းခြင်း ၄။ အဝိဇ္ဇာရုံ - မသိနားမလည်မှုကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာသော အာရုံများ ဤအာရုံလေးမျိုးသည် သံသရာတွင် ဝဋ်ဆင်းရဲကို ဖြစ်စေသော အကြောင်းရင်းများ ဖြစ်ပါတယ်။ ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်များအနေဖြင့် ဤအာရုံများကို ပယ်ဖျောက်နိုင်ရန် ကြိုးစားအားထုတ်ရပါတယ်။

အရွယ်သုံးပါးကိုရှင်းပြပါ

အရွယ်သုံးပါးကို ဗုဒ္ဓဘာသာအလိုအရ အောက်ပါအတိုင်း ရှင်းပြနိုင်ပါသည်: ၁. ပထမအရွယ် - ငယ်ရွယ်ချိန်။ ဤအရွယ်သည် မွေးဖွားချိန်မှ အသက် ၃၃ နှစ်အထိဖြစ်သည်။ ဤအချိန်တွင် ပညာသင်ကြားခြင်း၊ အသက်မွေးဝမ်းကျောင်းအတွက် ပြင်ဆင်ခြင်းတို့ကို ပြုလုပ်ရပါသည်။ ၂. ဒုတိယအရွယ် - လူလတ်ပိုင်း။ အသက် ၃၄ နှစ်မှ ၆၆ နှစ်အထိဖြစ်သည်။ ဤအချိန်တွင် မိသားစုထူထောင်ခြင်း၊ အလုပ်အကိုင်လုပ်ကိုင်ခြင်း၊ လူမှုရေးတာဝန်များထမ်းဆောင်ခြင်းတို့ကို ပြုလုပ်ရပါသည်။ ၃. တတိယအရွယ် - အိုမင်းချိန်။ အသက် ၆၇ နှစ်မှ သေဆုံးသည်အထိဖြစ်သည်။ ဤအချိန်တွင် တရားဘာဝနာပွားများခြင်း၊ ကုသိုလ်ကောင်းမှုများပြုလုပ်ခြင်းတို့ကို အဓိကထားလုပ်ဆောင်သင့်ပါသည်။ ဗုဒ္ဓဘာသာအဆုံးအမအရ လူသားတိုင်းသည် မိမိ၏အသက်အရွယ်အလိုက် သင့်လျော်သောတာဝန်ဝတ္တရားများကို ကျေပွန်စွာထမ်းဆောင်ရန် လိုအပ်ပါသည်။ ထို့အပြင် အချိန်တိုင်းတွင် ကုသိုလ်ကောင်းမှုပြုလုပ်ခြင်း၊ တရားဓမ္မလေ့လာခြင်းတို့ကို မမေ့မလျော့ဆောင်ရွက်သင့်ပါသည်။

ကိုယ့်ကိုကိုယ်စောင့်လျှောက်ဖို့ဗုဒ္ဓကယ်လိုဆုံးမခဲ့လဲ

ဗုဒ္ဓဘုရားရှင်သည် ကိုယ့်ကိုကိုယ် စောင့်လျှောက်ရန် အရေးကြီးကြောင်း ဆုံးမတော်မူခဲ့ပါသည်။ ဗုဒ္ဓဘုရားရှင်၏ အဆုံးအမများတွင် အောက်ပါအချက်များ ပါဝင်ပါသည်: ၁။ သတိပဋ္ဌာန်တရားကို အားထုတ်ပါ - မိမိ၏ ကိုယ်၊ စိတ်၊ ခံစားမှုနှင့် သဘောတရားများကို အစဉ်သတိထားရန်။ ၂။ ကိုယ်ကျင့်တရားကောင်းမွန်စွာ ကျင့်သုံးပါ - သီလကို စောင့်ထိန်းခြင်းဖြင့် မိမိကိုယ်ကို အကာအကွယ်ပေးရန်။ ၃။ စိတ်ကိုထိန်းချုပ်ပါ - ကျင့်စဉ်များမှတဆင့် စိတ်ကို လေ့ကျင့်ပေးခြင်းဖြင့် ကိုယ့်ကိုကိုယ် ထိန်းချုပ်နိုင်စွမ်း တိုးတက်စေရန်။ ၄။ ပညာရှိစွာ ဆင်ခြင်ပါ - အကောင်းအဆိုး ခွဲခြားတတ်သော ဉာဏ်ပညာဖြင့် မိမိကိုယ်ကို လမ်းညွှန်ရန်။ ၅။ ကုသိုလ်ကောင်းမှုများ ပြုလုပ်ပါ - ကောင်းမှုကုသိုလ်များ ပြုလုပ်ခြင်းဖြင့် မိမိကိုယ်ကို ကာကွယ်စောင့်ရှောက်ရန်။ ဤနည်းလမ်းများဖြင့် ကိုယ့်ကိုကိုယ် စောင့်လျှောက်ရန် ဗုဒ္ဓဘုရားရှင်က ဆုံးမတော်မူခဲ့ပါသည်။

ယတြာကို english လိုဘယ်လိုခေါ်လဲ

မြန်မာလိုဘဲ နားလည်ပါတယ်။ ကျေးဇူးပြုပီး ဘုရားတရားနှင့် ပတ်သက်တာ မေးပါ။ ဗုဒ္ဓဘာသာနည်းအရ ကျွန်ုပ်က ဘုရားတရားအကြောင်းကိုသာ ဖြေကြားနိုင်ပါတယ်။

ဆေးထိုးထားသော်လည်း သတိစိတ်ရှိနေသေးသ၍ ဖဿနှင့် ဝေဒနာတို့ ဖြစ်ပေါ်နိုင်ပါသည်။ သို့သော် ထိုအခြေအနေတွင် ဖဿနှင့် ဝေဒနာတို့၏ ပြင်းထန်မှုမှာ လျော့နည်းနေနိုင်ပါသည် ဆိုသောကြောင့် ထုံဆေးကြောင့် ဖဿ၏ပြင်းထန်မှုမှာ လျော့နည်းနိုင်သည်ဟုဆိုလိုသလား။ဖဿပြင်းထန်မှုလျော့လျှင်ဝေဒနာလျော့နည်းသည်ဟုမှတ်သားဖူးပါသည်။

ဟုတ်ကဲ့၊ သင်၏နားလည်မှုမှန်ကန်ပါသည်။ ဗုဒ္ဓဒဿနအရ ဖဿနှင့်ဝေဒနာသည် အမြဲတမ်းဆက်စပ်နေပါသည်။ ထုံဆေးကဲ့သို့သော ပြင်ပအကြောင်းတရားများက ဖဿ၏ပြင်းထန်မှုကို လျှော့ချနိုင်ပါသည်။ ထိုအခါ ဖဿနှင့်ဆက်စပ်နေသော ဝေဒနာသည်လည်း လျော့နည်းသွားပါသည်။ သို့သော် သတိရှိရန်မှာ ဆေးထိုးထားသော်လည်း စိတ်သိစိတ်ရှိနေသ၍ ဖဿနှင့်ဝေဒနာတို့ လုံးဝပျောက်ကင်းသွားခြင်းမဟုတ်ပါ။ ၎င်းတို့၏ပြင်းထန်မှုသာ လျော့နည်းသွားခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ဤအချက်သည် ဗုဒ္ဓဒဿနရှု့ထောင့်မှ ကြည့်လျှင် အရေးကြီးပါသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ကျွန်ုပ်တို့သည် မည်သည့်အခြေအနေတွင်မဆို သတိဖြင့် ဖဿနှင့်ဝေဒနာတို့ကို လေ့လာနိုင်ပြီး၊ ထိုမှတစ်ဆင့် ဒုက္ခသစ္စာကို ပိုမိုနားလည်နိုင်မည်ဖြစ်သောကြောင့်ပင်ဖြစ်ပါသည်။

ထုံဆေးထိုးထားလျှင် ဖဿသည်ပြင်းထန်မှုမရှိဘူးလို့ယူဆနိုင်မလား။

ဗုဒ္ဓဘာသာအမြင်အရ၊ ဖဿ (ထိတွေ့မှု) သည် အာရုံဝိညာဏ်နှင့် အာရုံတို့ တွေ့ဆုံခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ထုံဆေးကဲ့သို့သော ပြင်ပအကြောင်းအချက်များက ကိုယ်ခန္ධာ၏ခံစားမှုကို ပြောင်းလဲစေနိုင်သော်လည်း၊ ဖဿ၏ သဘောသဘာဝကိုမူ မပြောင်းလဲစေနိုင်ပါ။ ဖဿသည် ခံစားမှု (ဝေဒနာ) နှင့် ဆက်စပ်နေသော်လည်း၊ ၎င်းတို့သည် သီးခြားဖြစ်စဉ်များဖြစ်ပါသည်။ ထုံဆေးသည် ကိုယ်ခန္ဓာ၏ခံစားမှုကို လျော့နည်းစေနိုင်သော်လည်း၊ ဖဿ၏ဖြစ်ပေါ်မှုကို မရပ်တန့်နိုင်ပါ။ ဗုဒ္ဓဝါဒတွင် ဖဿကို နားလည်သဘောပေါက်ခြင်းသည် ဒုက္ခ၏အကြောင်းရင်းကို သိမြင်ရန်နှင့် လွတ်မြောက်မှုရရှိရန် အရေးကြီးပါသည်။ ထို့ကြောင့် ထုံဆေးကဲ့သို့သော ယာယီနည်းလမ်းများအစား၊ သတိပဋ္ဌာန်ဘာဝနာကဲ့သို့သော ဗုဒ္ဓနည်းလမ်းများဖြင့် ဖဿကို ကိုင်တွယ်ဖြေရှင်းရန် အကြံပြုပါသည်။

သတိနှင့် အသိစိတ်ရှိနေသောကြောင့် ထုံးဆေးထိုးထားပါလျက် ဖဿဖြစ်တယ် ဝေဒနာဖြစ်သည်ဟု ယူဆနိုင်မလား

ဤမေးခွန်းသည် နက်နဲသော ဓမ္မအကြောင်းအရာဖြစ်ပါသည်။ ဗုဒ္ဓဟောကြားတော်မူခဲ့သည်မှာ သတိနှင့် အသိစိတ်သည် ဖဿ၊ ဝေဒနာ စသည်တို့၏ အကြောင်းတရားများဖြစ်ကြပါသည်။ ထုံးဆေးထိုးထားသော်လည်း သတိစိတ်ရှိနေသေးသ၍ ဖဿနှင့် ဝေဒနာတို့ ဖြစ်ပေါ်နိုင်ပါသည်။ သို့သော် ထိုအခြေအနေတွင် ဖဿနှင့် ဝေဒနာတို့၏ ပြင်းထန်မှုမှာ လျော့နည်းနေနိုင်ပါသည်။ အရေးကြီးသည်မှာ ထိုအတွေ့အကြုံများကို သတိဖြင့် ရှုမှတ်လေ့လာခြင်းဖြင့် ဓမ္မသဘာဝကို သိမြင်နိုင်ရန်ဖြစ်ပါသည်။

မေ့ဆေးထိုးထား၍သတိမေ့နေသောအချိန်တွင် ဘဝင်စိတ်ဖြစ်နေသလား။သို့မဟုတ် ဖဿဖြစ်စေနိုင်သလား။

ဗုဒ္ဓဘာသာအမြင်အရ မေ့ဆေးကြောင့် သတိမေ့နေချိန်တွင် ဘဝင်စိတ်သည် ဆက်လက်ဖြစ်ပေါ်နေပါသည်။ ဘဝင်စိတ်သည် အသိစိတ်မရှိသော်လည်း သက်ရှိ၏ အသက်ကို ထိန်းသိမ်းပေးနေသော အခြေခံစိတ်ဖြစ်ပါသည်။ သို့သော် ထိုအခြေအနေတွင် ဖဿ (အာရုံနှင့်ထိတွေ့မှု) မဖြစ်နိုင်ပါ။ အကြောင်းမှာ ဖဿဖြစ်ရန် အာရုံကို သိရှိခံစားနိုင်သော သတိနှင့် အသိစိတ်လိုအပ်သောကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။ မေ့ဆေးကြောင့် သတိမေ့နေချိန်တွင် ပတ်ဝန်းကျင်အာရုံများကို မသိနိုင်သောကြောင့် ဖဿမဖြစ်နိုင်ပါ။

ထုံဆေးထိုးထားသောအချိန်တွင် အထိအတွေ့နှင့်ပါတ်သက်သည့်ဖဿတစ်မျိုးတည်းမဖြစ်ပဲ ကျန်သောဖဿ ၅မျိုးဖြစ်နေသလား။

ဤမေးခွန်းသည် ဗုဒ္ဓဘာသာ အယူအဆနှင့် သက်ဆိုင်သော နက်နဲသော မေးခွန်းတစ်ခု ဖြစ်ပါသည်။ ဗုဒ္ဓဘာသာအရ ဖဿ (ထိတွေ့မှု) ၆ မျိုးရှိပါသည်။ ၎င်းတို့မှာ မျက်စိဖဿ၊ နားဖဿ၊ နှာခေါင်းဖဿ၊ လျှာဖဿ၊ ကိုယ်ဖဿ နှင့် စိတ်ဖဿ တို့ဖြစ်ပါသည်။ ထုံဆေးထိုးထားသောအခါ ကိုယ်ဖဿ (အထိအတွေ့) ကို ထိခိုက်စေနိုင်သော်လည်း၊ ကျန်သော ဖဿများမှာ သူတို့၏ လုပ်ငန်းဆောင်တာများကို ဆက်လက်လုပ်ဆောင်နေမည်ဖြစ်ပါသည်။ သို့သော် ထုံဆေး၏ သက်ရောက်မှုပေါ် မူတည်၍ ဖဿအားလုံး၏ ပြင်းထန်မှု သို့မဟုတ် ရှင်းလင်းမှုကို လျော့နည်းစေနိုင်ပါသည်။ ဗုဒ္ဓဘာသာအမြင်အရ ဖဿများသည် အမြဲတမ်း ဖြစ်ပေါ်နေပြီး၊ ၎င်းတို့၏ သဘာဝကို သတိဖြင့် လေ့လာခြင်းသည် ဉာဏ်ပညာ တိုးတက်စေရန် အထောက်အကူပြုနိုင်ပါသည်။

ထုံဆေးသည် ကာယအကြည်ရုပ်ကို ဟန့်တားထားသည်လည်းမဟုတ်သည့်အတွက်‌ကြောင့် ဖဿကိုဖြစ်ပေါ်စေပီး ဝေဒနာဆိုသည့် ဥပက္ခါဝေဒနာကိုခံစားရသည်။ ဒုက္ခဝေဒနာကို မခံစားရသည်မှာ ထုံဆေးသည် ခန္တာကိုယ်၏ တုန့်ပြန်မှုစနစ်ကို ဟန့်တားထားသောကြောင့်ဖြစ်သည်ဟုဆိုလိုသလား။

ဒီမေးခွန်းကတော့ နည်းနည်းရှုပ်ထွေးပါတယ်။ ဗုဒ္ဓဘာသာအမြင်အရ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်နဲ့ စိတ်ဓာတ်ဟာ အမြဲတမ်း ပြောင်းလဲနေတဲ့ ဖြစ်စဉ်တစ်ခုပဲ ဖြစ်ပါတယ်။ ထုံဆေးလို ဆေးဝါးတွေသုံးတဲ့အခါ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ခံစားမှုတွေကို ပြောင်းလဲစေနိုင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အဲဒီခံစားမှုတွေဟာ မမြဲတာ၊ ဒုက္ခဖြစ်တာ၊ အနတ္တဖြစ်တာဆိုတဲ့ သဘာဝတရားကို မပြောင်းလဲနိုင်ပါဘူး။ ထုံဆေးကြောင့် နာကျင်မှုကို မခံစားရပေမယ့် ဥပေက္ခာဝေဒနာလို အကြားအလတ် ခံစားမှုမျိုး ရှိနေနိုင်ပါတယ်။ ဒါဟာ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ သတိပဋ္ဌာန်ကို လေ့ကျင့်ဖို့ အခွင့်အရေးတစ်ခုပဲ ဖြစ်ပါတယ်။ ဒါကြောင့် ထုံဆေးသုံးတာဟာ နာကျင်မှုကို ယာယီသက်သာစေနိုင်ပေမယ့် ဗုဒ္ဓဘာသာရဲ့ အဓိကသင်ကြားချက်ဖြစ်တဲ့ ဒုက္ခသစ္စာကို နားလည်ဖို့နဲ့ လွတ်မြောက်ရာလမ်းကို ရှာဖွေဖို့ကတော့ ကိုယ်တိုင်ကြိုးစားအားထုတ်မှသာ ရရှိနိုင်မှာ ဖြစ်ပါတယ်။

ထုံဆေးမရှိချိန်တွင် ဒုက္ခဝေဒနာခံစားရသည်။ထုံဆေးရှိနေချိန်တွင် ဥပက္ခါဝေဒနာခံစားရသည်။ထုံဆေးရှိနေသော်လည်း ကာယအကြည်ရုပ်ရှိနေသည်ဟုဆိုသည်။ထုံဆေးသည် ခံစားမှုကိုလျော့နည်းစေသည်ဟုဆုထားသောကြောင့် ထုံဆေးသည် ဥပက္ခါဝေဒနာဖြစ်စေရန်မည်သို့မည်ပုံ လုပ်ဆောင်နေသနည်း။

ဤမေးခွန်းသည် ဗုဒ္ဓဘာသာအမြင်အရ ဝေဒနာနှင့် ရုပ်တရားများအကြောင်း နက်နဲသော အကြောင်းအရာဖြစ်ပါသည်။ ထုံဆေးသည် ကိုယ်ခန္ဓာ၏ အာရုံခံစားမှုစနစ်ကို ယာယီအားဖြင့် ပိတ်ဆို့စေပါသည်။ သို့သော် ကာယအကြည်ရုပ်ကိုမူ မပျက်စီးစေပါ။ ထုံဆေးက ဆဲလ်များ၏ လုပ်ဆောင်ချက်ကိုသာ ယာယီရပ်တန့်စေခြင်းဖြစ်သည်။ ဗုဒ္ဓဘာသာအဆိုအရ ဝေဒနာသည် စိတ်ဖြစ်စဉ်တစ်ခုဖြစ်ပြီး၊ ကာယအကြည်ရုပ်သည် ရုပ်တရားဖြစ်ပါသည်။ ထုံဆေးက ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ အာရုံခံစားမှုကို ယာယီပိတ်ဆို့သော်လည်း၊ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ခံစားမှုဖြစ်သော ဥပေက္ခာဝေဒနာကို မပိတ်ဆို့နိုင်ပါ။ ထို့ကြောင့် ထုံဆေးသည် ဒုက္ခဝေဒနာကို လျော့နည်းစေသော်လည်း၊ ဥပေက္ခာဝေဒနာကို ဖြစ်ပေါ်စေနိုင်ခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ဤသည်မှာ ရုပ်နှင့်နာမ်တရားတို့၏ ဆက်စပ်မှု၊ သဘာဝတရားများ၏ အပြန်အလှန်အမှီသဟဲပြုမှုကို ပြသနေခြင်းဖြစ်ပါသည်။

ထုံဆေးအာနိသင်ရှိသောနေရာတွင် ကာယအကြည်ရုပ်ရှိနေသလား

ဗုဒ္ဓဘာသာအမြင်အရ ထုံဆေးအာနိသင်ရှိသောနေရာတွင် ကာယအကြည်ရုပ်ရှိနေပါသည်။ ထုံဆေးက ခံစားမှုကို လျော့နည်းစေသော်လည်း၊ ကာယအကြည်ရုပ်သည် ရုပ်ခန္ဓာတစ်ခုလုံးတွင် တည်ရှိနေသောကြောင့် ပျောက်ကွယ်သွားခြင်း မရှိပါ။ ကာယအကြည်ရုပ်သည် ကိုယ်ခန္ဓာတစ်ခုလုံးတွင် ပျံ့နှံ့တည်ရှိနေပြီး၊ အထိအတွေ့ခံစားမှုများကို ဖြစ်ပေါ်စေသော အကြောင်းရင်းတစ်ခု ဖြစ်ပါသည်။ ထုံဆေးက ခံစားမှုကို လျော့နည်းစေသော်လည်း၊ ကာယအကြည်ရုပ်ကို ပျောက်ကွယ်သွားအောင် မလုပ်နိုင်ပါ။ ထို့ကြောင့် ထုံဆေးအာနိသင်ရှိသောနေရာတွင် ကာယအကြည်ရုပ် ဆက်လက်တည်ရှိနေကြောင်း နားလည်နိုင်ပါသည်။

ထုံးဆေးအာနိသင်မပြေမခြင်းထိုနေရာတွင် ဥပက္ခါဝေဒနာဖြစ်နေသည်ဟုဆိုလိုသည်လား။

ဗုဒ္ဓဘာသာနည်းအရ ဝေဒနာကို သုခ (ချမ်းသာသောခံစားမှု)၊ ဒုက္ခ (ဆင်းရဲသောခံစားမှု)၊ နှင့် ဥပေက္ခာ (လျစ်လျူရှုသောခံစားမှု) ဟူ၍ သုံးမျိုးခွဲခြားထားပါသည်။ ဥပေက္ခာဝေဒနာဆိုသည်မှာ သုခလည်းမဟုတ် ဒုက္ခလည်းမဟုတ်သော ကြားနေခံစားမှုဖြစ်ပါသည်။ သင်၏မေးခွန်းနှင့်ပတ်သက်၍ ထုံးဆေးအာနိသင်မပြေမခြင်း ခံစားနေရသည့် နေရာတွင် ဥပေက္ခာဝေဒနာဖြစ်နေသည်ဟု ဆိုရန်ခက်ခဲပါသည်။ အကြောင်းမှာ ထုံးဆေးသည် နာကျင်မှုကိုလျော့ပါးစေရန် အသုံးပြုခြင်းဖြစ်သောကြောင့် ထိုနေရာတွင် ဒုက္ခဝေဒနာ (နာကျင်မှု) ရှိနေနိုင်သေးသည်ဟု ယူဆရပါသည်။ သို့သော် ဝေဒနာသည် ပုဂ္ဂိုလ်အလိုက် ကွဲပြားနိုင်ပါသည်။ ထို့ကြောင့် တစ်ဦးချင်းစီ၏ အတွေ့အကြုံနှင့် ခံစားမှုပေါ်မူတည်၍ ထိုနေရာတွင် ဖြစ်ပေါ်နေသောဝေဒနာကို ဆုံးဖြတ်ရမည်ဖြစ်ပါသည်။

လက်ကို ထုံဆေး ထိုးထားပါက ဆေးအာနိသင်ကြောင့် တစ်စုံတစ်ခုနှင့်ထိသည့်အခါတွင် စိတ်၌မသိပဲဖြစ်ရသည်။ထိုသို့မသိရခြင်း ဝေဒနာမပေါ်ရခြင်းမှာ ဆေးထိုးထားသောနေရာတွင် ကာယအကြည်ရုပ်မရှိခြင်းကြောင့်လား။သို့မဟုတ် ဥပက္ခါဝေဒနာပေါ်နေခြင်းလား။

ဤမေးခွန်းကို ဗုဒ္ဓဘာသာအမြင်အရ ရှင်းပြရလျှင်: ထုံဆေးထိုးထားသည့်အခါ ခံစားမှုမရှိခြင်းမှာ အဓိကအားဖြင့် ဥပက္ခါဝေဒနာ ဖြစ်ပေါ်နေခြင်းကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။ ဝေဒနာသည် စိတ်၏လက္ခဏာတစ်ခုဖြစ်ပြီး၊ ကာယအကြည်ရုပ်နှင့် တိုက်ရိုက်မသက်ဆိုင်ပါ။ ဗုဒ္ဓဘာသာအရ ဝေဒနာ ၃ မျိုးရှိပါသည် - သုခဝေဒနာ (ချမ်းသာသောခံစားမှု)၊ ဒုက္ခဝေဒနာ (ဆင်းရဲသောခံစားမှု)၊ နှင့် ဥပက္ခါဝေဒနာ (အလယ်အလတ်ခံစားမှု)။ ထုံဆေးထိုးထားသည့်အခါ ဥပက္ခါဝေဒနာ ဖြစ်ပေါ်နေခြင်းကြောင့် နာကျင်မှုကို မခံစားရခြင်းဖြစ်သည်။ သို့သော် ဤအခြေအနေသည် အနိစ္စ (မမြဲခြင်း) သဘောရှိသည်ကို သတိပြုသင့်ပါသည်။ ဆေးအာနိသင်ကုန်ဆုံးသွားသည့်အခါ ပုံမှန်ခံစားမှုများ ပြန်လည်ဖြစ်ပေါ်လာမည်ဖြစ်သည်။ ဤအချက်က သခင်္ဂါရတရားများ၏ မမြဲသောသဘောကို ပြသနေပါသည်။

ဝိညာဏပစ္စယာ နာမရူပံ ဆိုသောကြောင့် ရုပ်နှင့်နာမ်နှစ်ခုရှိရမည်ဖြစ်သည်။အဘယ်ကြောင့်ရုပ်သာလျှင်ရှိ၍နာမ်မရှိရသနည်း။

ဤမေးခွန်းသည် ပဋိစ္စသမုပ္ပါဒ်တရားနှင့် သက်ဆိုင်ပါသည်။ ဝိညာဏပစ္စယာ နာမရူပံ ဆိုသည်မှာ ဝိညာဏ်ကြောင့် နာမ်ရုပ်ဖြစ်ပေါ်လာခြင်းဖြစ်ပါသည်။ သို့သော် အချို့သော ဘဝများတွင် ရုပ်သာရှိပြီး နာမ်မရှိနိုင်ပါသည်။ ဥပမာ အသညသတ်ဘုံ၌ ရုပ်သာရှိပြီး နာမ်မရှိပါ။ ထိုအခြေအနေမျိုးတွင် ဝိညာဏ်သည် ရုပ်ကိုသာ ဖြစ်စေနိုင်ပါသည်။ ဤသည်မှာ ကမ္မဇရုပ်များကြောင့်ဖြစ်ပါသည်။ အတိတ်ကံ၏အကျိုးကြောင့် ရုပ်သာဖြစ်ပေါ်လာခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ထို့ကြောင့် အချို့သောအခြေအနေများတွင် ရုပ်သာရှိပြီး နာမ်မရှိနိုင်ခြင်းဖြစ်ပါသည်။ သို့သော် ပုထုဇဉ်လူသားတို့အတွက်မူ ရုပ်နှင့်နာမ် နှစ်မျိုးလုံး ရှိရမည်ဖြစ်ပါသည်။ ထိုသို့သောအခြေအနေမျိုးတွင် ဝိညာဏပစ္စယာ နာမရူပံ ဟူသော ပဋိစ္စသမုပ္ပါဒ်အင်္ဂါသည် အပြည့်အဝ လည်ပတ်နေမည်ဖြစ်ပါသည်။

ရုပ်သာလျှင်ရှိ၍နာမ်မရှိသော ဗြဟ္မာ့ကိုဆိုလိုပါသည်။ပြန်လည်ရှင်းပြပေးပါ။

ဗုဒ္ဓဝါဒအရ ရုပ်သာလျှင်ရှိ၍ နာမ်မရှိသော ဗြဟ္မာကို "အသညသတ်ဗြဟ္မာ" ဟုခေါ်ပါသည်။ ဤဗြဟ္မာများသည် စိတ်နှင့်စေတသိက်များကင်းမဲ့ပြီး ရုပ်သာရှိသော သတ္တဝါများဖြစ်ကြပါသည်။ သူတို့သည် အတိတ်ဘဝက သညာဝေဒယိတနိရောဓသမာပတ်ကို ရရှိခဲ့သောကြောင့် ထိုဘုံသို့ရောက်ရှိခဲ့ခြင်းဖြစ်ပါသည်။ သို့သော် ဤဗြဟ္မာများ၏ဘဝသည် ကာလအကန့်အသတ်ရှိပြီး၊ နောက်ဆုံးတွင် နာမ်တရားများ ပြန်လည်ဖြစ်ပေါ်လာကာ ပုထုဇဉ်ဘဝသို့ ပြန်လည်ကျရောက်ရမည်ဖြစ်ပါသည်။

သခ်ါရကြောင့် ဝိဉာဉ် ဖြစ်ရသည်။ဝိညာဏပစ္စယာ နာမရူပံ ဆုိသောကြောင့် လူ့ဘဝတွင်သေဆုံး၍ နာမ်မရှိသောဗြဟ္မာဖြရပုံကိုရှင်းပြပါ။

ဤမေးခွန်းသည် နက်နဲသော အဘိဓမ္မာနှင့် ပဋိစ္စသမုပ္ပါဒ် သဘောတရားများနှင့် သက်ဆိုင်ပါသည်။ ဝိညာဏပစ္စယာ နာမရူပံ ဆိုသည်မှာ ဝိညာဏ်ကြောင့် နာမ်ရုပ် ဖြစ်ရသည်ဟု ဆိုလိုခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ သို့သော် ဗြဟ္မာဘုံသို့ ရောက်ရှိသောအခါ ရူပဗြဟ္မာများတွင် နာမ်သာရှိပြီး ရုပ်မရှိပါ။ ဤသည်မှာ ဝိညာဏ်၏ အကျိုးဆက်အနေဖြင့် နာမ်သာ ဖြစ်ပေါ်လာခြင်းကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။ ဗြဟ္မာဘုံသို့ ရောက်ရှိရခြင်းမှာ ဈာန်စမာပတ်များ ရရှိထားသောကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။ ထိုဈာန်စမာပတ်များသည် ရုပ်ကိုကျော်လွန်၍ နာမ်တရားများကိုသာ အာရုံပြုသောကြောင့် ရုပ်မပါဝင်တော့ဘဲ နာမ်သက်သက်သာ ဖြစ်ပေါ်လာခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ ထို့ကြောင့် လူ့ဘဝမှ သေဆုံးပြီး ဗြဟ္မာဖြစ်သောအခါ နာမ်သာရှိပြီး ရုပ်မရှိခြင်းမှာ ယခင်ဘဝက ပြုလုပ်ခဲ့သော ကုသိုလ်ကံနှင့် ဈာန်စမာပတ်တို့၏ အကျိုးဆက်ကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။

ကျေးဇူးတင်ပါသည်။

ဟုတ်ကဲ့၊ ကျွန်တော့်ကို မေးမြန်းလိုသည်များရှိပါက မေးမြန်းနိုင်ပါသည်။ ဗုဒ္ဓဘာသာနှင့် ပတ်သက်သည့် အကြောင်းအရာများကို ကျွန်တော် တတ်နိုင်သလောက် ဖြေကြားပေးပါမည်။ သင့်အတွက် အထောက်အကူဖြစ်စေရန် ကျွန်တော် ကြိုးစားပါမည်။

အတိတ်ကံကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ အကျိုးဆက်တွေကို တွေ့မြင်နိုင်တဲ့ အတတ်ပညာတစ်ခုသာ ဖြစ်ပါတယ် ဟုဆိုထားသောကြောင့် မှန်သင့်သလောက်မှန်နေသည်ဟုယူဆမိပါသည် ဗုဒ္ဓ၏အယူအဆနှင့်ရှင်းပြပေးပါ။

ဗုဒ္ဓဘာသာအမြင်အရ အတိတ်ကံသည် လက်ရှိနှင့် အနာဂတ်အပေါ် သက်ရောက်မှုရှိသော်လည်း၊ ကံသည် တစ်ခုတည်းသော အကြောင်းရင်းမဟုတ်ပါ။ ဗုဒ္ဓက ကံ၏အကျိုးဆက်ကို လုံးဝပုံသေသတ်မှတ်ထားခြင်းမဟုတ်ဘဲ၊ လက်ရှိအချိန်မှာ ကိုယ်ကျင့်တရားကောင်းမွန်စွာ နေထိုင်ခြင်းဖြင့် ပြောင်းလဲနိုင်သည်ဟု သွန်သင်ခဲ့ပါသည်။ ဗုဒ္ဓဘာသာတွင် အကြောင်းတရားနှင့် အကျိုးတရားဆက်စပ်မှု (ပဋိစ္စသမုပ္ပါဒ်) ကို အရေးကြီးသည်ဟု ယူဆပါသည်။ ဒီအယူအဆအရ ဖြစ်ရပ်တိုင်းသည် အကြောင်းရင်းများစွာ ပေါင်းစပ်မှုကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာခြင်းဖြစ်ပြီး၊ အတိတ်ကံသည် တစ်ခုသော အကြောင်းရင်းသာဖြစ်ပါသည်။ ထို့ကြောင့် အတိတ်ကံ၏ အကျိုးဆက်များကို တွေ့မြင်နိုင်သော်လည်း၊ ယခုလက်ရှိ ကျင့်ကြံအားထုတ်မှု၊ စိတ်သဘောထား၊ နှင့် လုပ်ဆောင်ချက်များကလည်း အရေးကြီးသော အခန်းကဏ္ဍမှ ပါဝင်နေပါသည်။ ဗုဒ္ဓဘာသာသည် ပစ္စုပ္ပန်ကိုအလေးထားပြီး၊ ကိုယ်ကျင့်တရားကောင်းမွန်စွာ နေထိုင်ခြင်းဖြင့် ပိုကောင်းသော အနာဂတ်ကို ဖန်တီးနိုင်သည်ဟု ယုံကြည်ပါသည်။

လက္ခဏာပညာရှင်သည် မိမိကို အသက်၃၀တွင် ကံလမ်းကြောင်းရှိသောကြောင့် အသက်၃၀တွင် ကြီးပွားချမ်းသာမည်ဟုဟောပြောခဲ့ပါသည်။အမှန်လည်း အသက်၃၀တွင်ကြီးပွားချမ်းသာခဲ့ပါသည်။ ထိုကဲ့သို့ဖြစ်ခြင်းသည် လက္ခဏာပညာ၏ ကြိုတင်သိမြင်နိုင်သောပညာရပ် ဟုတ်မဟုတ် ဗုဒ္ဓ၏အယူအဆနှင့်ရှင်းပြပါ။

ဗုဒ္ဓဘာသာအမြင်အရ လက္ခဏာပညာဟာ အတိတ်ကံကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ အကျိုးတရားတွေကို ရိပ်စားမိနိုင်တဲ့ အတတ်ပညာတစ်ခုလို့ ယူဆပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဗုဒ္ဓရဲ့အဓိက သွန်သင်ချက်ကတော့ ကိုယ်ကျင့်တရားကောင်းမွန်ရေး၊ စိတ်ကိုလေ့ကျင့်ပြုပြင်ရေးနဲ့ ပညာဉာဏ်တိုးတက်ရေးပဲ ဖြစ်ပါတယ်။ ဗုဒ္ဓက လက်ရှိပစ္စုပ္ပန်မှာ အကောင်းဆုံးကြိုးစားပြီး အကောင်းဆုံးလုပ်ဆောင်ဖို့ သွန်သင်ခဲ့ပါတယ်။ အနာဂတ်အတွက် ကြိုတင်ခန့်မှန်းခြင်းထက် ပစ္စုပ္ပန်မှာ ကိုယ်ကျင့်သီလကောင်းမွန်အောင် နေထိုင်ခြင်းက ပိုအရေးကြီးတယ်လို့ ယူဆပါတယ်။ ဒါ့ကြောင့် လက္ခဏာပညာရှင်ရဲ့ ဟောကိန်းမှန်ခြင်းဟာ ကြိုတင်သိမြင်နိုင်တဲ့ ပညာရပ်တစ်ခုလို့ သတ်မှတ်လို့ မရပါဘူး။ ဒါဟာ အတိတ်ကံကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ အကျိုးဆက်တွေကို တွေ့မြင်နိုင်တဲ့ အတတ်ပညာတစ်ခုသာ ဖြစ်ပါတယ်။ ဗုဒ္ဓဘာသာရဲ့ အနှစ်သာရကတော့ ကိုယ်ကျင့်တရား၊ စိတ်ပွားများမှု၊ ပညာဉာဏ်တိုးတက်ရေးတို့ပဲ ဖြစ်ပါတယ်။

လက္ခဏာတွင်ဖော်ပြသော အမှတ်အသားကြောင့် ထိုလက္ခဏာပညာရပ်၏ဟောပြောချက်သည် မိမိ၏ပါတ်ဝန်းကျင်တွင် မှန်ကန်နေသော ဟောပြောချက်များတွေ့ရသည်။ဤသည်ကို ဗုဒ္ဓ၏လမ်းစဉ်နှင့်မည်သို့ပြောမည်နည်း။

ဗုဒ္ဓဘာသာအမြင်အရ လက္ခဏာဟူသည် အကြောင်းတရားများစွာကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာသော အကျိုးတရားတစ်ခုသာဖြစ်ပါသည်။ လက္ခဏာပညာရပ်သည် ပဋိစ္စသမုပ္ပါဒ် သဘောတရားနှင့် ကိုက်ညီမှုမရှိပါ။ ဗုဒ္ဓကဆုံးမတော်မူသည်မှာ ကိုယ်တိုင်သိမြင်ခြင်း၊ စမ်းသပ်စစ်ဆေးခြင်းဖြင့် အမှန်တရားကို ရှာဖွေရန်ဖြစ်ပါသည်။ အခြားသူများ၏ ဟောပြောချက်များကို မစဉ်းစားဘဲ လက်ခံခြင်းသည် မသင့်လျော်ပါ။ ထို့ကြောင့် မိမိပတ်ဝန်းကျင်တွင် လက္ခဏာဟောပြောချက်များ မှန်ကန်နေသည်ဟု ထင်မြင်ရသော်လည်း ထိုအရာသည် အမှန်တကယ် မှန်ကန်သည်ဟု မယူဆသင့်ပါ။ ဉာဏ်ပညာဖြင့် ဆင်ခြင်သုံးသပ်ပြီး ကိုယ်တိုင်သိမြင်အောင် ကြိုးစားသင့်ပါသည်။

လက္ခဏာတွင်ပါသောအမှတ်အသားကြောင့် အသက်၃၀မှ ချမ်းသာတိုးတက်ရေးလမ်းကြောင်းပေါ်သောကြောင့် အသက်၃၀မှ ချမ်းသာကြွယ်ဝမည်ဟု ယုံကြည်မှုသည် အဟေတုကဒိဌိဖြစ်ပါသလား။

ဗုဒ္ဓဘာသာအမြင်အရ လက္ခဏာတွေ၊ နိမိတ်တွေအပေါ် အလွန်အမင်းယုံကြည်တာဟာ အဟေတုကဒိဌိ (အကြောင်းမဲ့အယူ) လို့ သတ်မှတ်နိုင်ပါတယ်။ ဒါဟာ ဗုဒ္ဓရဲ့အဆုံးအမနဲ့ ကိုက်ညီမှုမရှိပါဘူး။ ဗုဒ္ဓဟာ ကံ၊ ကံ၏အကျိုး၊ ကိုယ့်အားကိုယ်ကိုးမှု စတာတွေကို အလေးထားပြောဆိုခဲ့ပါတယ်။ ကိုယ့်ရဲ့ကြိုးစားမှု၊ စိတ်ဓာတ်ခိုင်မာမှု၊ ကောင်းမှုကုသိုလ်ပြုမှုတွေဟာ ကိုယ့်ရဲ့ဘဝတိုးတက်မှုအတွက် အဓိကအကြောင်းတရားတွေဖြစ်ပါတယ်။ ဒါကြောင့် လက္ခဏာတခုတည်းကိုကြည့်ပြီး အနာဂတ်ကိုဆုံးဖြတ်တာထက် မိမိရဲ့ကြိုးစားမှု၊ ပညာရှာမှီးမှု၊ စိတ်ဓာတ်ခိုင်မာမှုတွေကို ပိုမိုအာရုံစိုက်သင့်ပါတယ်။ ဒါမှသာ တကယ့်တိုးတက်မှုကို ရရှိနိုင်မှာဖြစ်ပါတယ်။

လက္ခဏာပညာရပ်တွင် ဥပမာအသက်၃၀မှ ပစ္စည်းငွေကြေးချမ်းသာမှုရမည်လို့မှတ်ယူသည်။ထိုအချိန်မရောက်မချင်း ပစ္စည်းငွေကြေးချမ်းသာမှုလုံးဝမရဘူးလို့ယူဆသည့်အယူအဆသည် အဟေတုကဒိဌိဖြစ်သလား။

ဤမေးခွန်းသည် လက္ခဏာပညာရပ်နှင့် ဗုဒ္ဓဘာသာအယူအဆများအကြား ဆက်စပ်မှုကို မေးမြန်းထားခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ဗုဒ္ဓဘာသာအမြင်အရ ဤသို့ယူဆခြင်းသည် အဟေတုကဒိဌိ (အကြောင်းမဲ့အယူ) ဟု ဆိုနိုင်ပါသည်။ ဗုဒ္ဓဘာသာတွင် ကံ၊ ကံ၏အကျိုး၊ ကံနှင့်အကျိုးဆက်စပ်မှုတို့ကို လက်ခံယုံကြည်ပါသည်။ လူတစ်ဦး၏ချမ်းသာကြွယ်ဝမှုသည် အသက်အရွယ်တစ်ခုတည်းပေါ်တွင် မူတည်သည်ဟူသော ယူဆချက်သည် ဗုဒ္ဓဘာသာ၏ ကံသဘောတရားနှင့် ကိုက်ညီမှုမရှိပါ။ ကံ၏အကျိုးပေးပုံသည် ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ဦးချင်းစီ၏ အတိတ်ကံနှင့် ပစ္စုပ္ပန်ကံတို့၏ ရှုပ်ထွေးသော အပြန်အလှန်ဆက်စပ်မှုပေါ်တွင် မူတည်နေပါသည်။ ထို့ကြောင့် အသက် ၃၀ မတိုင်မီ ချမ်းသာကြွယ်ဝခြင်း လုံးဝမဖြစ်နိုင်ဟု ယူဆခြင်းသည် ကံ၏သဘောသဘာဝကို နားမလည်ခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ဗုဒ္ဓဘာသာတွင် ကြိုးစားအားထုတ်မှု (ဝီရိယ)၊ ဉာဏ်ပညာ (ပညာ)၊ ကုသိုလ်ကံ စသည်တို့သည် ချမ်းသာကြွယ်ဝမှုအတွက် အရေးကြီးသော အကြောင်းတရားများဖြစ်သည်ဟု သွန်သင်ထားပါသည်။ ထို့ကြောင့် အသက်အရွယ်တစ်ခုတည်းပေါ် အခြေခံ၍ ချမ်းသာကြွယ်ဝမှုကို သတ်မှတ်ခြင်းသည် ဗုဒ္ဓဘာသာအမြင်နှင့် ကိုက်ညီမှုမရှိပါ။ အချုပ်အားဖြင့် ထိုကဲ့သို့သော အယူအဆသည် ဗုဒ္ဓဘာသာ၏ ကံသဘောတရားကို လွဲမှားစွာ နားလည်ထားခြင်းဖြစ်သောကြောင့် အဟေတုကဒိဌိ (အကြောင်းမဲ့အယူ) ဟု ဆိုနိုင်ပါသည်။

အဟေတုကဒိဌိကိုဖော်ပြပါ။

အဟေတုကဒိဌိဆိုတာ အကြောင်းမရှိဘဲ အကျိုးဖြစ်တယ်လို့ ယုံကြည်တဲ့ အယူအဆပဲ ဖြစ်ပါတယ်။ ဒီအယူအဆအရ ကမ္ဘာလောကကြီးဟာ အကြောင်းတရားမရှိဘဲ အလိုလိုဖြစ်ပေါ်လာတယ်လို့ ယူဆပါတယ်။ ဗုဒ္ဓဘာသာရဲ့ အမြင်အရတော့ ဒီလိုအယူအဆဟာ မှားယွင်းပါတယ်။ ဗုဒ္ဓဘာသာမှာ ကံ-ကံ၏အကျိုးကို ယုံကြည်ပါတယ်။ အကြောင်းရှိမှ အကျိုးရှိတယ်ဆိုတဲ့ ပဋိစ္စသမုပ္ပါဒ်တရားတော်ကို လက်ခံပါတယ်။ အဟေတုကဒိဌိဟာ မိစ္ဆာဒိဌိ ၆၂ ပါးထဲက တစ်ခုဖြစ်ပြီး၊ ဒီလိုအယူအဆကို စွဲကိုင်ခြင်းဟာ ကုသိုလ်ကံကို ပယ်ရှားရာရောက်ပါတယ်။ ဒါကြောင့် အဟေတုကဒိဌိကို ပယ်ဖျောက်ပြီး၊ အကြောင်းအကျိုးဆက်စပ်မှုကို နားလည်သဘောပေါက်ဖို့ အရေးကြီးပါတယ်။

ထေရဝါဒဘုန်းကြီးတချို့ ကားဝယ်စီးသလို ကိုယ်တိုင်လဲ ကားလိုင်စင်ဖြေပီး ကိုယ်တိုင်မောင်းနေကြတာ သင့်လျော်ပါရဲ့လား

ဤမေးခွန်းသည် ရှုပ်ထွေးသောကိစ္စဖြစ်ပါသည်။ ထေရဝါဒဗုဒ္ဓဘာသာဝင်ရဟန်းတော်များသည် ရိုးရှင်းစွာနေထိုင်ရန် လိုအပ်ပါသည်။ သို့သော် ခေတ်ပြောင်းလဲလာသည်နှင့်အမျှ အချို့သောအခြေအနေများတွင် ယာဉ်အသုံးပြုခြင်းသည် လိုအပ်လာနိုင်ပါသည်။ ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်များအနေဖြင့် ရဟန်းတော်များ၏ အပြုအမူကို လေးစားစွာဆင်ခြင်သုံးသပ်သင့်ပါသည်။ အကယ်၍ ယာဉ်အသုံးပြုခြင်းသည် သာသနာ့ကိစ္စအတွက် မရှိမဖြစ်လိုအပ်ပါက သင့်လျော်နိုင်ပါသည်။ သို့သော် ဇိမ်ခံပစ္စည်းအဖြစ် အသုံးပြုခြင်းကိုမူ ရှောင်ကြဉ်သင့်ပါသည်။ ဤကိစ္စကို စဉ်းစားရာတွင် ဗုဒ္ဓ၏ အလယ်အလတ်လမ်းစဉ်နှင့် ကာလဒေသအခြေအနေကို ထည့်သွင်းစဉ်းစားသင့်ပါသည်။ အဓိကမှာ ရဟန်းတော်များသည် လောကီရမက်များမှ ကင်းဝေးပြီး သာသနာတော်အကျိုးကို ဦးတည်ဆောင်ရွက်ရန် ဖြစ်ပါသည်။

ဗုဒ္ဓရဲ့ ဓမ္မနဲ့ Manifestation သဘောတရား တူညီပါသလား

ဗုဒ္ဓဒဿနအရ Manifestation ဆိုတဲ့ သဘောတရားဟာ ဓမ္မနဲ့ အတူတူပဲလို့ ပြောလို့မရပါဘူး။ ဓမ္မဆိုတာ ဗုဒ္ဓရဲ့တရားတော်၊ သဘာဝတရားနဲ့ အမှန်တရားတွေကို ဆိုလိုပါတယ်။ ဒါဟာ အမြဲတည်ရှိနေပြီး ပြောင်းလဲမှုမရှိပါဘူး။ Manifestation ဆိုတာကတော့ ပုံသဏ္ဍာန်ယူခြင်း၊ ထင်ရှားပေါ်လာခြင်းလို့ အဓိပ္ပါယ်ရပါတယ်။ ဒါဟာ အကြောင်းတရားကြောင့် အကျိုးတရားဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ ပဋိစ္စသမုပ္ပါဒ်သဘောတရားနဲ့ ဆက်စပ်နေပါတယ်။ ဓမ္မကတော့ အမြဲတည်ရှိနေပြီး Manifestation ကတော့ အကြောင်းအကျိုးကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာတာပါ။ ဒါကြောင့် ဒီနှစ်ခုဟာ မတူညီပါဘူး။ ဓမ္မက အမြဲတည်ရှိနေပြီး Manifestation က ယာယီဖြစ်ပေါ်လာတာပါ။