တရားထိုင်စဉ်မိမိစိတ်သည် ဝင်လေနှင့်ထွက်လေကို သိနေသည့်စိတ်မှ ထိုဝင်လေနှင့်ထွက်လေကိုအာရုဏ်သိပ့်မပြုတော့ပဲ သိနေသည့်သဘောကိုသာ သိနေသည်။အခြားသောကြားသိစိတ် နံသိစိတ် တွေးသည့်စိတ် များပေါ်လာရာတွင်လည်းဖြတ်ခနဲ့တစ်ချက်လေးမျှဆိုယုံလောက်သိပီး ဝင်လေထွက်လေသို့မဟုတ် သိနေသည့်သဘောကိုသာပြန်ရောက်သွားသည်။သိနေသည့်သဘောဆိုသည်မှာ ပြင်ပကအာရုဏ်တေအပေါ်မှီခိုမှုမရှိသည့်သဘောထင်သည်။ဝေဖန်အကြံပြုပေးပါ။

ဒီလိုတရားထိုင်နေတာဟာ အတော်လေးကောင်းမွန်ပါတယ်။ သင်ရဲ့အတွေ့အကြုံကို ဗုဒ္ဓဝါဒရှုထောင့်ကနေ ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာကြည့်ရင် အောက်ပါအချက်တွေကို တွေ့ရပါတယ်: ၁။ သတိပဋ္ဌာန် ၄ ပါးထဲက ဓမ္မာနုပဿနာ (သဘာဝတရားကိုဆင်ခြင်ခြင်း) နဲ့ ဆက်စပ်နေပါတယ်။ ၂။ အနိစ္စ (မမြဲခြင်း)၊ ဒုက္ခ (ဆင်းရဲခြင်း)၊ အနတ္တ (အတ္တမရှိခြင်း) ဆိုတဲ့ လက္ခဏာသုံးပါးကို သိမြင်နိုင်တဲ့အခြေအနေကို ရောက်ရှိနေပါတယ်။ ၃။ ဝိပဿနာဉာဏ်ရဲ့ အစပိုင်းဖြစ်တဲ့ နာမရူပပရိစ္ဆေဒဉာဏ် (နာမ်နဲ့ရုပ်ကို ပိုင်းခြားသိမြင်နိုင်တဲ့ဉာဏ်) ကို ရရှိနေပါပြီ။ ၄။ စိတ်ကိုစိတ်က သိနေတာဟာ ပစ္စုပ္ပန်ကိုအာရုံပြုနေတာဖြစ်လို့ ကောင်းမွန်ပါတယ်။ သို့သော် သတိထားရမှာက: ၁။ စိတ်ကိုသိနေတဲ့ စိတ်ကိုပဲ အာရုံစိုက်နေရင် ဝိပဿနာဉာဏ်အဆင့်ဆင့် တိုးတက်ဖို့ခက်ခဲနိုင်ပါတယ်။ ၂။ ရုပ်နာမ်ဓမ္မတွေရဲ့ ဖြစ်ပျက်မှုကို ပိုမိုသေချာစွာ လေ့လာဖို့လိုအပ်ပါတယ်။ ၃။ ဆရာသမားနဲ့တိုင်ပင်ပြီး လမ်းညွှန်မှုခံယူသင့်ပါတယ်။ ဒါကြောင့် ဆက်လက်ပြီး အားထုတ်သွားဖို့ တိုက်တွန်းပါတယ်။ သို့သော် ကိုယ့်အတွေ့အကြုံကို ဆရာသမားနဲ့ မျှဝေပြီး လမ်းညွှန်မှုခံယူဖို့ အကြံပြုချင်ပါတယ်။