တရားထိုင်ရင်းမတူညီ‌ေသာအတွေ့အကြုံနှစ်ခုကိုသတိထားမိတယ်။ပထမတစ်ခုသည် သိမှု့နှင့် သိသဘော ပို၍ဂရုစိုက်အားထုပ်ရာတွင် ပြင်းထန်သောဝေဒနာတက်လာချိန်မခံနိုင်သည့်အဖြစ်မျိုးကြုံရသည်။ဒုတိယတစ်ချက်မှာ ဝေလေနှင့်ထွက်ကိုသာလျှင်အထူးဂရုပြု၍အားထုပ်ရာတွင် ထိုဝေဒနာကိုသည်းခံနိုင်သည့်သဘောရှိသည်။ဘာကြောင့်လည်းရှင်းပြပေးပါ။

ဤမေးခွန်းသည် တရားထိုင်ခြင်းနှင့် သတိပဋ္ဌာန်ဘာဝနာအကြောင်း မေးမြန်းထားခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ဗုဒ္ဓဘာသာအမြင်အရ အောက်ပါအတိုင်း ရှင်းပြနိုင်ပါသည်: ၁။ ပထမအတွေ့အကြုံတွင် သိမှု့နှင့် သိသဘောကို အာရုံစိုက်ခြင်းသည် စိတ်ကို ဝေဒနာပေါ် ပိုမိုအာရုံရောက်စေပါသည်။ ထို့ကြောင့် ဝေဒနာကို ပိုမိုသတိပြုမိပြီး မခံနိုင်သည့်အဖြစ် ဖြစ်ပေါ်လာခြင်းဖြစ်သည်။ ၂။ ဒုတိယအတွေ့အကြုံတွင် ဝေလေနှင့်ထွက်သက်ကိုသာ အဓိကအာရုံစိုက်ခြင်းဖြင့် စိတ်သည် ဝေဒနာမှ ခွာထွက်လာပြီး အသက်ရှူခြင်းပေါ်တွင်သာ စူးစိုက်နေသောကြောင့် ဝေဒနာကို သည်းခံနိုင်စွမ်း ပိုမိုမြင့်မားလာခြင်းဖြစ်သည်။ ဤသည်မှာ သတိပဋ္ဌာန်ဘာဝနာ၏ အဓိကသဘောတရားဖြစ်သည့် "သတိ" နှင့် "ဥပေက္ခာ" တို့၏ အရေးပါပုံကို ပြသနေပါသည်။ အသက်ရှူခြင်းကဲ့သို့သော ဗဟိုချက်တစ်ခုပေါ် အာရုံစိုက်ခြင်းဖြင့် စိတ်ကို ဝေဒနာမှ လွတ်မြောက်စေပြီး ပိုမိုကြည်လင်တည်ငြိမ်စေနိုင်ပါသည်။ ဤနည်းဖြင့် တရားထိုင်သူသည် ဝေဒနာများကို ပိုမိုကောင်းစွာ ကိုင်တွယ်နိုင်ပြီး ဉာဏ်ပညာနှင့် အသိတရားတိုးတက်လာနိုင်ပါသည်။