လက်ကို ထုံဆေး ထိုးထားပါက ဆေးအာနိသင်ကြောင့် တစ်စုံတစ်ခုနှင့်ထိသည့်အခါတွင် စိတ်၌မသိပဲဖြစ်ရသည်။ထိုသို့မသိရခြင်း ဝေဒနာမပေါ်ရခြင်းမှာ ဆေးထိုးထားသောနေရာတွင် ကာယအကြည်ရုပ်မရှိခြင်းကြောင့်လား။သို့မဟုတ် ဥပက္ခါဝေဒနာပေါ်နေခြင်းလား။

ဤမေးခွန်းကို ဗုဒ္ဓဘာသာအမြင်အရ ရှင်းပြရလျှင်: ထုံဆေးထိုးထားသည့်အခါ ခံစားမှုမရှိခြင်းမှာ အဓိကအားဖြင့် ဥပက္ခါဝေဒနာ ဖြစ်ပေါ်နေခြင်းကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။ ဝေဒနာသည် စိတ်၏လက္ခဏာတစ်ခုဖြစ်ပြီး၊ ကာယအကြည်ရုပ်နှင့် တိုက်ရိုက်မသက်ဆိုင်ပါ။ ဗုဒ္ဓဘာသာအရ ဝေဒနာ ၃ မျိုးရှိပါသည် - သုခဝေဒနာ (ချမ်းသာသောခံစားမှု)၊ ဒုက္ခဝေဒနာ (ဆင်းရဲသောခံစားမှု)၊ နှင့် ဥပက္ခါဝေဒနာ (အလယ်အလတ်ခံစားမှု)။ ထုံဆေးထိုးထားသည့်အခါ ဥပက္ခါဝေဒနာ ဖြစ်ပေါ်နေခြင်းကြောင့် နာကျင်မှုကို မခံစားရခြင်းဖြစ်သည်။ သို့သော် ဤအခြေအနေသည် အနိစ္စ (မမြဲခြင်း) သဘောရှိသည်ကို သတိပြုသင့်ပါသည်။ ဆေးအာနိသင်ကုန်ဆုံးသွားသည့်အခါ ပုံမှန်ခံစားမှုများ ပြန်လည်ဖြစ်ပေါ်လာမည်ဖြစ်သည်။ ဤအချက်က သခင်္ဂါရတရားများ၏ မမြဲသောသဘောကို ပြသနေပါသည်။