တရားရှု့မှတ်ရာတွင် ဝင်လေနှင့်ထွက်လေကိုရှု့မှတ်သည်။လေရှူနေချိန်တွင်ထိုလေရှူသွင်းသည်ကိုသိနေသည်။ရှူသွင်းလေဆုံးသွားသည်ကိုလည်းသိသည်။ထိုအချိန်ရှူသွင်းနေသောလေမရှိတော့သည်ကိုသိလိုက်သည်။ထိုသို့သိနေသည်မှာဝိပဿနာလား။

ဤမေးခွန်းသည် ဝိပဿနာတရားနှင့် သတိပဋ္ဌာန်တရားနှင့် ပတ်သက်သော မေးခွန်းဖြစ်ပါသည်။ သင်ဖော်ပြထားသည့်အတိုင်း လေဝင်လေထွက်ကို သတိထားရှုမှတ်ခြင်းသည် အာနာပါနဿတိ ဘာဝနာခေါ် ထွက်သက်ဝင်သက်ကို အာရုံပြုသောဘာဝနာ ဖြစ်ပါသည်။ ဤသည်မှာ သတိပဋ္ဌာန်လေးပါးအနက် ကာယာနုပဿနာ သတိပဋ္ဌာန်တွင် ပါဝင်ပါသည်။ လေဝင်လေထွက်ကို သတိဖြင့် မှတ်သားရုံသာမက၊ ထိုဖြစ်စဉ်တစ်ခုလုံးကို သိမြင်နေခြင်းသည် ဝိပဿနာဉာဏ်၏ အစပျိုးမှုဟု ဆိုနိုင်ပါသည်။ သို့သော် စစ်မှန်သော ဝိပဿနာဉာဏ်သည် ထိုထက်ပို၍ နက်နဲပါသည်။ စစ်မှန်သော ဝိပဿနာဉာဏ်သည် ထိုဖြစ်စဉ်များ၏ မမြဲခြင်း (အနိစ္စ)၊ ဆင်းရဲခြင်း (ဒုက္ခ)၊ အတ္တမရှိခြင်း (အနတ္တ) သဘာဝများကို ထိုးထွင်းသိမြင်ခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ ထို့ကြောင့် လေဝင်လေထွက်ကို သတိဖြင့် ရှုမှတ်ရင်း ထိုဖြစ်စဉ်များ၏ ပကတိသဘာဝကို နက်နက်နဲနဲ သိမြင်လာသည့်အခါ စစ်မှန်သော ဝိပဿနာဉာဏ် ဖြစ်ပေါ်လာမည် ဖြစ်ပါသည်။ သို့ဖြစ်၍ သင်ဖော်ပြထားသည့် အခြေအနေသည် ဝိပဿနာဘာဝနာ၏ အစပိုင်းအဆင့်ဟု ဆိုနိုင်ပြီး၊ ဆက်လက်အားထုတ်ပါက စစ်မှန်သော ဝိပဿနာဉာဏ်သို့ ရောက်ရှိနိုင်မည် ဖြစ်ပါသည်။