ကျွန်တော်ဆိုလိုသသည်မှာ အသက်ရှူလိုက်သောအချိန်တွင် လေ၏သဘောသည် ရွေ့လျားလှုပ်ရှားနေသည့်သဘောရှိသည်။ထိုလေသည်သိတတ်သည့်သဘောမရှိ။ကာယသည်ဖောက်ပြန်တတ်သည့်သဘောရှိ၏။ထိုကာယသည်လည်း သိတတ်သည့်သဘောမရှိ။ထိုရုပ်တရားနှစ်ခုကြောင့် ထိသိစိတ်ဖြစ်လာရသည်။ထိုသိသည့်စိတ်ကို စိတ်ကသာလျင်သိသည်။ထိသိစိတ် လေ၏သဘာဝ ကာယ၏သဘာဝကို တစ်ကြိမ်ထည်းသိ၍မရဖြစ်နေပါသည်။လေကိုရှူသောအချိန်တစ်ခုတွင် ထိသိစိတ်ကို သိနေလျင်ပင် မှန်သလား။

ဟုတ်ကဲ့၊ သင်၏မေးခွန်းကို ဗုဒ္ဓဘာသာအမြင်ဖြင့် ဖြေကြားပေးပါမည်။ သင်၏နားလည်မှုသည် အမှန်ပင်ဖြစ်ပါသည်။ ဗုဒ္ဓဘာသာတွင် ရုပ်နှင့်နာမ်ကို ခွဲခြားသိမြင်ရန် သွန်သင်ထားပါသည်။ လေနှင့်ကိုယ်ခန္ဓာသည် ရုပ်တရားများဖြစ်ပြီး၊ သိစိတ်သည် နာမ်တရားဖြစ်ပါသည်။ အသက်ရှူခြင်းကို သတိဖြင့်လေ့လာသောအခါ၊ လေ၏လှုပ်ရှားမှု၊ ကိုယ်ခန္ဓာ၏ခံစားမှု၊ နှင့် သိစိတ်၏ဖြစ်ပေါ်မှုတို့ကို တစ်ခုချင်းစီ သတိပြုမိနိုင်ပါသည်။ ဤသည်မှာ သတိပဋ္ဌာန်တရားတော်၏ အနှစ်သာရပင်ဖြစ်ပါသည်။ သင်ပြောသကဲ့သို့ ထိုအရာများကို တစ်ပြိုင်နက်တည်း သိရှိရန်မှာ ခက်ခဲပါသည်။ သို့သော် ဆက်တိုက်လေ့ကျင့်ခြင်းဖြင့် ပိုမိုနက်နဲသော သိမြင်မှုရရှိလာနိုင်ပါသည်။ ထိုသိစိတ်ကိုပင် သတိထားမိခြင်းသည်လည်း ကောင်းမွန်သော အလေ့အကျင့်တစ်ခုဖြစ်ပါသည်။ ဤနည်းဖြင့် စိတ်၏သဘာဝကို ပိုမိုနားလည်လာပြီး၊ အနိစ္စ၊ ဒုက္ခ၊ အနတ္တသဘောများကို သိမြင်လာနိုင်ပါသည်။