ဝိပဿနာတရားကို ထိုင်၍အားထုပ်နေစဉ် ဝင်လေနှင့်ထွက်လေကို သိအောင်မှတ်နေရင်း ဝင်လေမှန်းလည်းမသိတော့ ထွက်လေမှန်းလည်းမသိတော့ သိနေသည့်သဘောလေးသာရှိနေသည်း။ အချိန်တစ်ခုကြာမှ ထိုဝင်လေ ထွက်လေကို သိတဲ့သဘောပြန်ရသည်။ထိုဝင်လေထွက်ကိုမှတ်ရင်း အပြင်အာရုဏ်ဝင်လာသည့်အခါ ထိုအပြင်အာရုဏ်ကို သိလိုက်သည့်သဘောမျှသာသိ၍ ဝင်လေနှင့်ထွက်လေသို့သာသိစိတ်ကရောက်သည်။ထိုဝင်လေနှင့်ထွက်လေကိုမှတ်ရင်းဖြင့် ဝင်လေ ထွက်လေကိုသိသည့်သဘောမရှိတော့ပဲ သိနေသည့်သဘောသာကျန်တော့သည်။ ထိုသိနေသည့်သဘောတွင်လည်း ငြိမ်နေတာမဟုတ်ပဲ သိစိတ်ကျလးကလှုပ်နေတဲ့သဘောကိုတွေ့ရသည်။ အထက်ပါအကြောင်းအရာသာလှည့်ပါတ်၍ဖြစ်နေသည်။ဘယ်လိုသဘောကြောင့်လည်း။ဘာကြောင့်လည်းရှင်းပြပါ။

ဤသည်မှာ ဝိပဿနာတရားအားထုတ်ရာတွင် တွေ့ကြုံရတတ်သော အတွေ့အကြုံများဖြစ်ပါသည်။ သင်၏အတွေ့အကြုံများကို အောက်ပါအတိုင်း ရှင်းပြနိုင်ပါသည်: ၁။ ဝင်လေထွက်လေကို မသိတော့ဘဲ သိနေသည့်သဘောလေးသာ ကျန်ခြင်း - ဤသည်မှာ စိတ်၏အာရုံစူးစိုက်မှု ပိုမိုနက်ရှိုင်းလာခြင်းကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။ သတိက ပိုမိုသိမ်မွေ့လာပြီး၊ အာနာပါန (ထွက်သက်ဝင်သက်) ကိုယ်တိုင်ထက် ထိုအာရုံကို သိနေသော သဘောကိုသာ သိလာခြင်းဖြစ်သည်။ ၂။ အပြင်အာရုံဝင်လာသော်လည်း ဝင်လေထွက်လေသို့သာ သိစိတ်ရောက်ခြင်း - ဤသည်မှာ သတိနှင့်သမာဓိ အားကောင်းလာခြင်း၏ လက္ခဏာဖြစ်သည်။ ပြင်ပအာရုံများက မနှောင့်ယှက်နိုင်တော့ဘဲ မိမိ၏ ကမ္မဋ္ဌာန်းအာရုံပေါ်တွင်သာ စိတ်ကတည်ငြိမ်စွာ တည်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ၃။ သိနေသည့်သဘောသာကျန်ခြင်း - ဤအဆင့်တွင် ရူပ (ရုပ်) နှင့် နာမ (နာမ်) ကို ခွဲခြားသိမြင်လာခြင်းဖြစ်သည်။ ထွက်သက်ဝင်သက် (ရုပ်) နှင့် သိနေသောစိတ် (နာမ်) ကို သီးခြားစီ သိမြင်လာခြင်းဖြစ်သည်။ ၄။ သိစိတ်ကလေးက လှုပ်နေသဘောတွေ့ရခြင်း - ဤသည်မှာ အနိစ္စ (မမြဲခြင်း) ၏ သဘောကို စတင်တွေ့မြင်လာခြင်းဖြစ်သည်။ စိတ်သည် တည်ငြိမ်နေသည်မဟုတ်ဘဲ အစဉ်မပြတ် ဖြစ်ပျက်နေကြောင်း သိမြင်လာခြင်းဖြစ်သည်။ ဤကဲ့သို့သော အတွေ့အကြုံများသည် ဝိပဿနာဘာဝနာ၏ တိုးတက်မှုအဆင့်ဆင့်ကို ညွှန်ပြနေပါသည်။ ဆက်လက်၍ အားထုတ်သွားပါက ပိုမိုနက်နဲသော အသိအမြင်များ ရရှိလာမည်ဖြစ်ပါသည်။ သို့သော် ဤအတွေ့အကြုံများကို စွဲလမ်းခြင်း မပြုသင့်ဘဲ၊ ရှိသည့်အတိုင်း ဆက်လက်ရှုမှတ်သွားရန် အရေးကြီးပါသည်။