ဗုဒ္ဓ၏အဆုံးအမတရားများထည်းတွင်အဓိကအားဖြင့် သမထနှင့်ဝိပဿနာဟုကျင့်စဉ်နှစ်ခုရှိသည်။လောကီအရေးနှင်ပါတ်သက်၍မေးလိုပါတယ်။ဘာသာစကားတစ်ခုသင်ယူလေ့လာသောအခါ၌ နေ့စဉ်ထိုဘာသာစကားပညာရပ်များကို မသင်ယူခင်သမထဘာဝနာသို့မဟုတ်ဝိပဿနာဘာဝနာ ရှိသည့်အနက်မည်သည့်ဘာဝနာကိုပွားများသင့်သနည်း။ဗုဒ္ဓ၏အမြင်ရှု့ထောင့်မှဖော်ပြပါ

ဤမေးခွန်းကို ဗုဒ္ဓဘာသာရှုထောင့်မှ ဖြေကြားရလျှင်: ဘာသာစကားသင်ယူခြင်းသည် လောကီပညာရပ်တစ်ခုဖြစ်သော်လည်း၊ စိတ်ကိုစူးစိုက်မှုနှင့် သတိပဋ္ဌာန်လိုအပ်ပါသည်။ ထို့ကြောင့် ဘာသာစကားသင်ယူခြင်းမပြုမီ သမထဘာဝနာကို ပွားများသင့်ပါသည်။ သမထဘာဝနာသည် စိတ်ကိုတည်ငြိမ်စေပြီး အာရုံစူးစိုက်မှုကို မြှင့်တင်ပေးပါသည်။ ဤသည်မှာ ဘာသာစကားသင်ယူရာတွင် အထူးအသုံးဝင်ပါသည်။ အာနာပါနဿတိ (ထွက်သက်ဝင်သက်ကို သတိပြုခြင်း) ကဲ့သို့သော ရိုးရှင်းသော သမထဘာဝနာတစ်ခုကို မိနစ်အနည်းငယ်ပွားများခြင်းဖြင့် စိတ်ကိုငြိမ်သက်စေပြီး သင်ယူမှုအတွက် ပိုမိုအဆင်သင့်ဖြစ်စေပါသည်။ သို့သော် ဝိပဿနာဘာဝနာလည်း အထောက်အကူဖြစ်နိုင်ပါသည်။ ဝိပဿနာက သတိပဋ္ဌာန်ကို တိုးတက်စေသဖြင့် သင်ယူနေသည့်အကြောင်းအရာများကို ပိုမိုသတိပြုမိစေပါသည်။ အကောင်းဆုံးမှာ သမထနှင့်ဝိပဿနာ နှစ်မျိုးလုံးကို ဟန်ချက်ညီညီ ပွားများခြင်းဖြစ်ပါသည်။ သို့သော် အစပိုင်းတွင် သမထဘာဝနာကို ဦးစားပေးသင့်ပါသည်။ စိတ်တည်ငြိမ်မှုရရှိပြီးမှ ဝိပဿနာဘာဝနာကို တဖြည်းဖြည်းထည့်သွင်းနိုင်ပါသည်။