အရင်ကတရားရှု့မှတ်ရာတွင် စိတ်သည် သိနေသည့်သဘောလေးသာလျှင်သည်။ထိုစိတ်အခြေအနေသည်လည်းလှုပ်ခတ်နေသည့်သဘောရှိသည်ဟု မိမိတွေရှိထားသောအခြေအနေကိုပြောဖူးပါသည်။ ယခုအခါ မိမိစိတ်သည် ထိုသိနေသောသဘောလေးမှကွာသွား၍ အခြားအာရုဏ်များကိုဝင်လာသည်။ ဥပမာဆိုကြပါစို့ အသံတစ်ခုကြား လိုက်သည်ဆိုပါစို့။မိမိစိတ်သည် လောဘဖြစ်သွားလား ဒေါသဖြစ်သွားလား လောဘဖြစ်ရင်လောဘဖြစ်နေသည်ဟုသိလိုက်သည်။ထိုလောဘသည် အကြောင်းတိုက်ဆိုင်လာ၍ ကြားစိတ်ပေါ်ပီး သင်ညာမှ ကောင်းသည်ဟုမှတ်ယူထား၍ လောဘတရားဖြစ်လာရသည်။ဒီလောဘသည် ငါလည်းမဟုတ် ငါ့ဟာလည်းမဟုတ်ဟုသိလိုက်ပါသည်။ထိုသို့တွေး၍သိနေသောအချိန်ပင် ထိုလောဘတရားကမရှိတော့ပါစသဖြင့် ဒေါသတရား မောဟတရား ‌မာန်မာန တရားများကိုရှုမှတ်မှုဖြစ်လာသည်။ထိုသို့မှတ်ရင်းမှ ဒီအရာတေပဲထပ်ခါထပ်ခါဖြစ်၍ ခွဲခြားစိတ်ဖြာခြင်းမလုပ်ခြင်တော့ပဲ ဝင်လေသိထွက်လေသိသဘောသို့ပြန်ရောက်၍နောက်ဆုံးသိသဘောလေးမှာသာဖြစ်သည်။ဒီလိုနဲ့လည်ပါတ်နေသည့်သဘောရှိသည်။ဝေဖန်ရှင်းပြပါ။

ဤသည်မှာ သင်၏ဝိပဿနာဘာဝနာအတွေ့အကြုံကို ရှင်းပြထားခြင်းဖြစ်ပါသည်။ သင်၏တွေ့ကြုံမှုသည် ဝိပဿနာဘာဝနာ၏ သဘာဝအတိုင်း ဖြစ်ပေါ်နေသည်ကို တွေ့ရပါသည်။ ၁။ အစပိုင်းတွင် သိနေသည့်သဘောလေးကိုသာ အာရုံပြုနေခြင်းသည် ဝိပဿနာ၏ အခြေခံဖြစ်ပါသည်။ ၂။ ထို့နောက် အခြားအာရုံများ ဝင်လာခြင်းသည် သာမန်ဖြစ်စဉ်ဖြစ်ပါသည်။ ထိုအခါ ထိုအာရုံများကို သတိဖြင့် မှတ်သားခြင်းသည် မှန်ကန်သော နည်းလမ်းဖြစ်ပါသည်။ ၃။ လောဘ၊ ဒေါသ စသည့် စိတ်ဖြစ်စဉ်များကို သတိဖြင့်မှတ်သားခြင်း၊ ၎င်းတို့၏ မမြဲခြင်းသဘာဝကို သိမြင်ခြင်းသည် ဝိပဿနာ၏ အနှစ်သာရပင် ဖြစ်ပါသည်။ ၄။ ထပ်ခါထပ်ခါ ဖြစ်ပေါ်လာသော စိတ်ဖြစ်စဉ်များကို ခွဲခြားစိတ်ဖြာခြင်း မပြုတော့ဘဲ အသက်ရှူခြင်းကိုသာ အာရုံပြုခြင်းသည်လည်း သင့်လျော်သော နည်းလမ်းတစ်ခု ဖြစ်ပါသည်။ ၅။ ဤကဲ့သို့ လည်ပတ်နေသော သဘာဝသည် ဝိပဿနာဘာဝနာ၏ ပုံမှန်ဖြစ်စဉ်ပင် ဖြစ်ပါသည်။ သင်၏ ဘာဝနာအတွေ့အကြုံသည် မှန်ကန်သော လမ်းကြောင်းပေါ်တွင် ရှိနေပါသည်။ ဆက်လက်၍ သတိဖြင့် အားထုတ်သွားပါက ဓမ္မသဘာဝကို ပိုမိုနက်နဲစွာ သိမြင်လာမည် ဖြစ်ပါသည်။