တရားထိုင်စဉ် ဆင်းရဲသော နာကျင်သောဝေဒနာဖြစ်လာသည့်အချိန်တွင် ထိုဝေဒနာပေါ်ရာကို စူးစိုက်၍ကြည့်သည့်အခါ တိတိကျကျဘယ်နေရာရယ်လို့ အမိဖမ်းလို့မရပါဘူး။ဥပမာ ဒီနေရာဆိုပီးကြည့်လိုက်တာမဟုတ်ဘူး ဟိုနေရာ ဟိုနေရာဆိုပီးကြည့်လိုက်တာမဟုတ်ပြန်ပါဘူး။ တိုး၍ဝေဒနာပေါ်လိုက် လျော့၍ဝေဒနာပေါ်လိုက် နှင့် ဘယ်နေရာမှတိတိကျကျရယ်မတွေ့ရပါဘူး။သို့သော် ဝေဒနာရဲ့ ဆင်းရဲခြင်းသဘောတော့ထင်းရှာပေါ်နေပါတယ်။ဝေဖန်ရှင်းပြပါ။

ဤသည်မှာ ဝိပဿနာဘာဝနာ၏ အရေးကြီးသော အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုဖြစ်ပါသည်။ သင်တွေ့ကြုံနေရသောအတွေ့အကြုံသည် ဓမ္မဋ္ဌိတိဉာဏ် (သဘာဝတရားကို နားလည်သဘောပေါက်ခြင်း) သို့ ဦးတည်နေပါသည်။ ဝေဒနာကို စူးစိုက်လေ့လာရာတွင် တိကျသောနေရာတစ်ခုကို မတွေ့ရခြင်းသည် အနိစ္စ (မတည်မြဲခြင်း) နှင့် အနတ္တ (အတ္တမရှိခြင်း) တရားများကို ပြသနေခြင်းဖြစ်သည်။ ဝေဒနာသည် အမြဲပြောင်းလဲနေပြီး၊ ထိန်းချုပ်၍မရသော သဘာဝဖြစ်စဉ်တစ်ခုသာဖြစ်ကြောင်း သင်တွေ့မြင်နေရခြင်းဖြစ်သည်။ သို့သော် ဆင်းရဲခြင်းသဘောကို ထင်ရှားစွာခံစားရခြင်းသည် ဒုက္ခ (ဆင်းရဲခြင်း) တရားကို သိမြင်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ဤသည်မှာ ဝိပဿနာဉာဏ် တိုးတက်လာခြင်း၏ လက္ခဏာတစ်ခုဖြစ်သည်။ ဆက်လက်၍ ဝေဒနာကို သတိဖြင့် ရှုမှတ်နေပါ။ ဝေဒနာ၏ ဖြစ်ပျက်မှုကို အာရုံပြုပါ။ တဖြည်းဖြည်းနှင့် ဝေဒနာအပေါ် ပိုမိုနက်နဲသော နားလည်မှုရရှိလာပြီး၊ ဝေဒနာနှင့် ဆက်နွယ်နေသော စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ တုံ့ပြန်မှုများကိုလည်း သတိပြုမိလာပါလိမ့်မည်။ ဤသို့လေ့ကျင့်ခြင်းဖြင့် ဝိပဿနာဉာဏ် ပိုမိုရင့်သန်လာပြီး၊ ဆင်းရဲဒုက္ခမှ လွတ်မြောက်ရာလမ်းကို ရှာဖွေတွေ့ရှိနိုင်ပါသည်။