ဝိပဿနာတရားကို ထိုင်၍အားထုပ်နေစဉ် ဝင်လေနှင့်ထွက်လေကို သိအောင်မှတ်နေရင်း ဝင်လေမှန်းလည်းမသိတော့ ထွက်လေမှန်းလည်းမသိတော့ သိနေသည့်သဘောလေးသာရှိနေသည်း။ အချိန်တစ်ခုကြာမှ ထိုဝင်လေ ထွက်လေကို သိတဲ့သဘောပြန်ရသည်။ထိုဝင်လေထွက်ကိုမှတ်ရင်း အပြင်အာရုဏ်ဝင်လာသည့်အခါ ထိုအပြင်အာရုဏ်ကို သိလိုက်သည့်သဘောမျှသာသိ၍ ဝင်လေနှင့်ထွက်လေသို့သာသိစိတ်ကရောက်သည်။ထိုဝင်လေနှင့်ထွက်လေကိုမှတ်ရင်းဖြင့် ဝင်လေ ထွက်လေကိုသိသည့်သဘောမရှိတော့ပဲ သိနေသည့်သဘောသာကျန်တော့သည်။အထက်ပါအကြောင်းအရာသာလှည့်ပါတ်၍ဖြစ်နေသည်။ဘယ်လိုသဘောကြောင့်လည်း။ဘာကြောင့်လည်းရှင်းပြပါ။

ဒီလိုဖြစ်တာဟာ သင့်ရဲ့ဝိပဿနာဘာဝနာ တိုးတက်နေတဲ့ လက္ခဏာပါ။ ဒါကို သမာဓိနဲ့ ဉာဏ်တိုးတက်လာတာလို့ ခေါ်ပါတယ်။ ၁။ ဝင်လေထွက်လေကို မသိတော့ဘဲ သိနေတဲ့သဘောလေးပဲ ကျန်နေတာဟာ သတိနဲ့ သမာဓိ အားကောင်းလာလို့ပါ။ စိတ်က အာရုံတစ်ခုတည်းမှာ တည်ငြိမ်စွာ စူးစိုက်နိုင်လာတာပါ။ ၂။ အပြင်အာရုံဝင်လာတာကို သိလိုက်ပြီး ဝင်လေထွက်လေကိုပဲ ပြန်သိတာဟာ သတိအားကောင်းလာလို့ပါ။ ပြင်ပအာရုံကို သတိနဲ့သိပြီး မူလအာရုံကို ပြန်လည်စူးစိုက်နိုင်တာပါ။ ၃။ နောက်ဆုံးမှာ သိနေတဲ့သဘောပဲ ကျန်တော့တာဟာ ဉာဏ်ပညာ ထက်မြက်လာတဲ့ သဘောပါ။ ရုပ်နာမ်သဘာဝကို ပိုင်းခြားသိမြင်လာတာပါ။ ဒါတွေဟာ ဝိပဿနာဘာဝနာရဲ့ တိုးတက်မှုအဆင့်ဆင့်ပါ။ ဆက်လက်အားထုတ်သွားဖို့ အားပေးပါတယ်။ သို့သော် ဒီလိုအတွေ့အကြုံတွေကို တပ်မက်စွဲလမ်းခြင်း မရှိစေဖို့ သတိထားပါ။ ရှုမှတ်ခြင်းကိုသာ ဆက်လက်လုပ်ဆောင်သွားပါ။