တရားထိုင်စဉ် ဆင်းရဲသော နာကျင်သောဝေဒနာဖြစ်လာသည့်အချိန်တွင် ထိုဝေဒနာပေါ်ရာကို စူးစိုက်၍ကြည့်သည့်အခါ တိတိကျကျဘယ်နေရာရယ်လို့ အမိဖမ်းလို့မရပါဘူး။ဥပမာ ဒီနေရာဆိုပီးကြည့်လိုက်တာမဟုတ်ဘူး ဟိုနေရာ ဟိုနေရာဆိုပီးကြည့်လိုက်တာမဟုတ်ပြန်ပါဘူး။ တိုး၍ဝေဒနာပေါ်လိုက် လျော့၍ဝေဒနာပေါ်လိုက် နှင့် ဘယ်နေရာမှတိတိကျကျရယ်မတွေ့ရပါဘူး။သို့သော် ဝေဒနာရဲ့ ဆင်းရဲခြင်းသဘောတော့ထင်းရှာပေါ်နေပါတယ်။ ထိုအတွေ့အကြုံကို ဝိပဿနာညာဏ်စဉ်နှင့်ဆိုလျှင်မည်သည့်ညာဏ်သို့ရောက်နေသနည်း။ ဝေဖန်ရှင်းပြပါ။

ဤအတွေ့အကြုံသည် ဝိပဿနာဉာဏ်စဉ်တွင် ဘင်္ဂဉာဏ်နှင့် အတော်နီးစပ်နေပါသည်။ ဘင်္ဂဉာဏ်ဆိုသည်မှာ ရုပ်နာမ်တရားတို့၏ ပျက်စီးခြင်းသဘောကို သိမြင်သော ဉာဏ်ဖြစ်ပါသည်။ သင်၏အတွေ့အကြုံတွင် ဝေဒနာ၏ တည်ရှိရာကို တိတိကျကျ မဖော်ပြနိုင်ခြင်း၊ တိုးလိုက်လျော့လိုက်ဖြစ်နေခြင်းတို့သည် ဝေဒနာ၏ မတည်မြဲသော သဘောကို ပြသနေပါသည်။ သို့သော် ဝေဒနာ၏ ဆင်းရဲခြင်းသဘောကို ထင်ရှားစွာ တွေ့မြင်နေရသေးသည့်အတွက် ဘင်္ဂဉာဏ် အပြည့်အဝ ရရှိသေးသည်ဟု မဆိုနိုင်ပါ။ ထို့ကြောင့် ဤအတွေ့အကြုံသည် သမ္မသနဉာဏ်နှင့် ဘင်္ဂဉာဏ်ကြား အကူးအပြောင်းကာလဟု ဆိုနိုင်ပါသည်။ ဆက်လက်အားထုတ်ပါက ဝေဒနာ၏ ပျက်စီးခြင်းသဘောကို ပိုမိုထင်ရှားစွာ တွေ့မြင်လာပြီး ဘင်္ဂဉာဏ်သို့ ရောက်ရှိလာမည်ဖြစ်ပါသည်။