တရားနာ၍သိထားသောအနိစ္စ ဒုက္ခ အနတ္တ၏သဘောသဘာဝနှင့် တရားနာ၍ထိုသိထားသောတရားများကို တရားထိုင်ခြင့်ဖြင့်ရှု့မှတ်ရာတွင် သိလာသောအသိနှင့်ခံစားမှု မတူကွဲပြားသည့်သဘောကိုလည်းတွေ့ရသည်။ဝေဖန်ရှင်းပြပေးပါ။

ဤမေးခွန်းသည် ဗုဒ္ဓဘာသာတရားတော်၏ အဓိကအချက်များဖြစ်သော အနိစ္စ၊ ဒုက္ခ၊ အနတ္တ တို့နှင့် သက်ဆိုင်ပါသည်။ ဤသဘောတရားများကို နားလည်သဘောပေါက်ရန် နှစ်နည်းရှိပါသည်။ ၁။ တရားနာခြင်းဖြင့် သိထားသောအသိ - ဤသည်မှာ စာတွေ့ သို့မဟုတ် ဆရာသမားထံမှ သင်ယူထားသော အသိဉာဏ်ဖြစ်ပါသည်။ ဤအသိသည် အရေးကြီးသော်လည်း အပေါ်ယံအသိသာဖြစ်နိုင်ပါသည်။ ၂။ တရားထိုင်ခြင်းဖြင့် ရှုမှတ်ရာမှ သိလာသောအသိ - ဤသည်မှာ ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ တရားထိုင်ခြင်းဖြင့် ရရှိလာသော အတွေ့အကြုံနှင့် အသိဉာဏ်ဖြစ်ပါသည်။ ဤအသိသည် ပို၍နက်နဲပြီး ကိုယ်ပိုင်အတွေ့အကြုံပေါ် အခြေခံထားသောကြောင့် ပို၍ထိရောက်နိုင်ပါသည်။ ဤနှစ်ခုကြား ကွာခြားချက်မှာ - ၁။ နက်နဲမှု - တရားထိုင်ခြင်းမှရသော အသိသည် ပို၍နက်နဲပြီး ကိုယ်တိုင်ခံစားရသောကြောင့် ပို၍ထိရောက်ပါသည်။ ၂။ ခံစားချက် - တရားထိုင်ခြင်းဖြင့် ရရှိသော အသိသည် စိတ်ခံစားမှုနှင့် တိုက်ရိုက်ဆက်စပ်နေပါသည်။ ၃။ လက်တွေ့အသုံးချနိုင်မှု - တရားထိုင်ခြင်းမှရသော အသိသည် နေ့စဉ်ဘဝတွင် ပို၍လက်တွေ့ကျင့်သုံးရန် လွယ်ကူပါသည်။ ၄။ တိုးတက်မှု - တရားထိုင်ခြင်းဖြင့် ပိုမိုထိုးထွင်းသိမြင်နိုင်ပြီး စဉ်ဆက်မပြတ် တိုးတက်မှုရှိနိုင်ပါသည်။ အကျဉ်းချုပ်အနေဖြင့်၊ တရားနာခြင်းနှင့် တရားထိုင်ခြင်း နှစ်မျိုးလုံးသည် အရေးကြီးပြီး တစ်ခုနှင့်တစ်ခု ဖြည့်စွက်ပေးနေပါသည်။ သို့သော် တရားထိုင်ခြင်းဖြင့် ရရှိသော အသိဉာဏ်သည် ပို၍နက်နဲပြီး ထိရောက်စွာ ကျင့်သုံးနိုင်ပါသည်။