တရားထိုင်တဲ့အခါစိတ်ကတခြားဘယ်မှမရောက်ပဲနာတဲ့တရားကိုမှီတည်နေတာဖြစ်တယ်ဒါမဲ့တရားထိုင်တာဝါနုနေတာကိုစိတ်ကဘယ်မှမသွားပဲနေနေတာကစိတ်ထင်နေတာလားတကယ်လားဆိုတာမခွဲခြားနိုင်ဘူးဖြစ်နေပါတယ်

ဒီလိုခံစားရတာဟာ ဝိပဿနာဘာဝနာ ပွားများရာမှာ ပုံမှန်ကြုံတွေ့ရတတ်တဲ့ အတွေ့အကြုံတစ်ခုပါ။ တရားထိုင်နေစဉ် စိတ်ကတည်ငြိမ်နေပြီး အာရုံစိုက်မှုကောင်းနေတယ်လို့ ထင်နေတာဟာ တကယ့်အာရုံစူးစိုက်မှုလား၊ စိတ်ကူးယဉ်နေတာလားဆိုတာ ခွဲခြားရခက်တတ်ပါတယ်။ ဒီလိုဖြစ်နေတဲ့အခါ အကြံပြုချင်တာကတော့ - ၁။ သတိကို ပိုမိုအားစိုက်ပါ။ မိမိရဲ့ခန္ဓာကိုယ်နဲ့ စိတ်ကို ပုံမှန်သတိထားပြီး အကဲခတ်နေပါ။ ၂။ ရှုမှတ်မှုကို ပိုမိုသေချာအောင်လုပ်ပါ။ ဥပမာ ဝမ်းဗိုက်ပွေ့ချုံ့ကို ရှုမှတ်နေရင် ပွေ့တာ၊ ချုံ့တာကို သေချာခံစားပြီး ရှုမှတ်ပါ။ ၃။ တရားထိုင်ရာမှာ အချိန်ကြာလာတာနဲ့အမျှ ပိုပြီးတည်ငြိမ်လာတာဟာ သဘာဝပါပဲ။ ဒါပေမယ့် ဒါကိုတွယ်တာမနေပဲ ဆက်လက်အားထုတ်သွားပါ။ ၄။ သံသယဖြစ်နေရင် ဆရာသမားနဲ့တိုင်ပင်ပါ။ သူတို့က သင့်ရဲ့တရားအားထုတ်မှုကို ပိုမိုနက်နဲစွာ နားလည်ပြီး လမ်းညွှန်ပေးနိုင်ပါလိမ့်မယ်။ အဓိကအားဖြင့် သတိနဲ့ဆက်လက်အားထုတ်သွားဖို့ပဲ ဖြစ်ပါတယ်။ ဒီလိုအတွေ့အကြုံမျိုးဟာ တရားအားထုတ်မှုမှာ ပုံမှန်ကြုံတွေ့ရတတ်တဲ့ အဆင့်တစ်ခုဖြစ်ပါတယ်။