ယခုအဆင့်တွင် အရင်ကလို စိတ်အားထက်သန်မှုမရှိတော့သည်ကိုသတိပြုမိသည်။ပျင်းလာသည့်သဘောမျိုးသတိပြုမိလာသည်။သို့သော်ဆက်လက်၍အားထုပ်နေဆဲ့ဖြစ်သည်။ဤသို့ဖြစ်ခြင်းသည် ဖြစ်တတ်သည့်သဘာဝရှိသလား။သို့မဟုတ် ရှု့မှတ်မှုတစ်ခုခုမှားနေ၍လား။

ဤသို့ဖြစ်ခြင်းသည် တရားအားထုတ်ရာတွင် ဖြစ်တတ်သည့် သဘာဝတစ်ခုပင်ဖြစ်ပါသည်။ ဝီရိယ (လုံ့လ) နှင့် သမာဓိ (စိတ်တည်ငြိမ်မှု) တို့၏ ဟန်ချက်ညီမှုကို ထိန်းသိမ်းရန် အရေးကြီးပါသည်။ တရားအားထုတ်စဉ် စိတ်ပျင်းရိလာခြင်းသည် သမာဓိက လွန်ကဲနေပြီး ဝီရိယနည်းနေသောကြောင့် ဖြစ်နိုင်ပါသည်။ ထိုအခါ ဝီရိယကို အနည်းငယ်တိုးမြှင့်ရန် လိုအပ်ပါသည်။ ဥပမာ - မတ်တပ်ရပ်၍ တရားရှုခြင်း၊ စက်လည်ခြင်း စသည်တို့ကို ပြုလုပ်နိုင်ပါသည်။ သို့သော် ဤအခြေအနေသည် တရားအားထုတ်မှု၏ တိုးတက်နေသော လက္ခဏာတစ်ခုလည်း ဖြစ်နိုင်ပါသည်။ စိတ်သည် ပိုမိုတည်ငြိမ်လာသောကြောင့် ယခင်ကကဲ့သို့ စိတ်လှုပ်ရှားမှု မခံစားရတော့ခြင်းဖြစ်နိုင်ပါသည်။ အဓိကအချက်မှာ ဤခံစားချက်များကိုလည်း သတိဖြင့် ရှုမှတ်နေရန်ဖြစ်ပါသည်။ ပျင်းရိမှု၊ စိတ်အားထက်သန်မှု စသည်တို့ကို ရှုမှတ်ခြင်းဖြင့် ဆက်လက်အားထုတ်သွားရန် အရေးကြီးပါသည်။ တရားအားထုတ်မှုတွင် အတက်အကျများသည် သဘာဝကျပါသည်။ စိတ်ရှည်လက်ရှည်ဖြင့် ဆက်လက်အားထုတ်သွားရန် အရေးကြီးပါသည်။